วิวาห์ตัวแทน

บทที่ 1 ลูกชัง

“วินลูก ชอบชุดที่แม่ซื้อให้ลูกไหมครับ” เสียงอ่อนเสียงหวานของมารดาที่ดังมาจากห้องรับแขกของบ้าน ทำให้ร่างสูงของคนที่กำลังเดินเข้าบ้านชะงัก

‘วาคิน’ แค่นยิ้ม ก้าวเดินไปข้างหน้าด้วยสองขาที่มั่นคงกว่าเดิม ทว่าจังหวะที่กำลังจะเลยผ่านเรื่องน่ารำคาญนั้นไป เสียงร้องทักของพี่ชายก็ดังขึ้นก่อน

“กลับมาแล้วเหรอวา” ชายหนุ่มชะงักอีกครั้ง ถอนหายใจ หันกลับไปพยักหน้าตอบ แววตาไหวระริกยามเหลือบมองเห็นใครอีกคนที่นั่งเคียงข้างพี่ชาย

ร่างซึ่งสูงน้อยกว่าเขาไม่กี่เซนติเมตรนั่งทำหน้าเบื่อหน่ายข้างกายสตรีสูงวัยใบหน้างดงามค่อยเผยยิ้มออกมา ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง สาวเท้าเข้ามาใกล้ แล้วจับดึงแขนของเขาไปนั่งลงข้างกาย

วาคินไม่ได้ขัดขืน หากก็ไม่ได้เต็มใจเสียทีเดียว ร่างสูงกว่าพี่ชายหลายเซนติเมตร เพราะมีเชื้อสายทางฝั่งยุโรปตามบิดาทิ้งกายลงนั่งข้างพี่ชายด้วยความจำยอม หากหางตาของคนที่ไม่แสดงสีหน้ากลับยังจับจ้องมองสตรีสูงวัยซึ่งอยู่ไม่ไกลกัน

“มาช่วยพี่เลือกชุดเจ้าบ่าวหน่อย” พี่ชายเอ่ยด้วยรอยยิ้มพลางส่งอัลบั้มรูปชุดเจ้าบ่าวสองสามเล่มให้เขา วาคินรับเอามาไว้เงียบๆ ไม่เปิดดู หากก็ไม่ได้เอ่ยปฏิเสธ ทว่า… สตรีสูงศักดิ์ที่นั่งเงียบมาสักพักกลับเป็นฝ่ายเอ่ย ‘ไล่’ เขากลายๆ แทน

“วาจะไปเข้าใจรสนิยมของลูกดีเท่าแม่เหรอ มาครับ แม่เลือกให้เอง” อัลบั้มในมือถูกยื้อแย่งกลับไป สายตาคู่หวานที่มักอ่อนโยนยามมองบุตรชายคนโต เย็นชาขึ้นเมื่อจ้องมองบุตรชายคนเล็ก เพียงเท่านั้นคนที่เพิ่งนั่งลงก็ขยับกายลุก

“ขอโทษด้วยครับพี่วิน พอดีผมมีงานสำคัญต้องรีบไปเคลียร์” วาคินก้าวฉับๆ ออกจากห้องรับแขกโดยไม่ฟังคำทัดทานของคนเป็นพี่อีก ชายหนุ่มพุ่งตัวขึ้นบันไดตรงไปยังห้องทำงานของตนโดยไม่หยุดรอให้พี่ชายก้าวตามทัน

เมื่อประตูสีขาวบานใหญ่ปิดลง ร่างสูงก็ทรุดกายลงนั่งกอดเข่าอย่างหมดแรง

ไม่ว่าจะนานแค่ไหน เวลาผ่านมากี่ปี สายตาที่มารดาใช้มองเขาก็ยังเหมือนเดิม ไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลยสักวินาที

แม้กระทั่งชื่อ… สำหรับพี่ชายของเขายังมีความหมายอันแปลว่าชัยชนะ เป็นที่หนึ่ง ในขณะที่ชื่อของเขาไร้ความหมาย เป็นชื่อที่บิดาผู้จากไปตั้งให้ ทั้งที่ไม่มีเข้าใจภาษาไทยมากนัก

วา มาจากชื่อแรกของมารดา วารี ส่วน คิน มาจากชื่อภาษาไทยตัวท้ายที่มารดาของเขาตั้งให้บิดา อคิน

บิดาของเขารักมารดามาก มากจนให้ได้ทั้งชีวิต ทว่ามารดาของเขากลับรู้สึกตรงข้ามกัน เขาเกิดมาจากความผิดพลาด คุณหญิงวารีไม่ได้รักใคร่ในตัวชายชาวอิตาลีที่ ‘บังเอิญ’ คบหาเมื่อครั้งหนีข่าวซุบซิบหลังการหย่าร้างกับอดีตสามีไปพักรักษาหัวใจ

และที่นั่นคือถิ่นกำเนิดของเขา…

ความผิดพลาดจากค่ำคืนหนึ่งทำให้เขาเกิดมา ในขณะที่ท่านทั้งสองไร้พันธะทางกฎหมาย เขาเป็นบุตรนอกสมรส คุณหญิงวารีถูกเรียกตัวกลับไทยทันทีที่คลอดลูกทิ้งไว้ให้พ่อของลูกเลี้ยงดูตามลำพัง กระทั่งวาคินอายุได้ 8 ขวบ บิดาผู้เป็นที่พึ่งพิงจากไปอย่างไม่มีวันกลับ ความจริงทุกอย่างจึงกระจ่างชัด

ความเจ็บปวดต่อการจากไปของบิดาไม่เทียบเท่าความจริงที่ว่า… ตนเองไม่เป็นที่ต้องการของมารดา แม้เลิศวรานนท์จะเดียดฉันท์สายเลือดต่างด้าวที่เกิดมาจากความผิดพลาด ทว่าคุณตาของเขาก็ยังคงมีความอบอุ่นมอบให้ หากก็ไม่มากเกินกว่าจะป่าวประกาศสถานะที่แท้จริงของหลานชายคนเล็ก

วาคินเข้ามาอยู่ในบ้านเลิศวรานนท์ในฐานะ ‘บุตรบุญธรรม’ ของหม่อมหลวงกีรติ เลิศวรานนท์ เขาเป็นที่รู้จักในฐานะ ‘น้องชายบุญธรรม’ ของมารดา ความน้อยเนื้อต่ำใจถูกเก็บกักไว้ข้างใน ยิ่งนานวันยิ่งหล่อหลอมให้หัวใจด้านชาจนกลายเป็นแข็งกระด้าง และเย็นชา

ดวงตาสีเทาเข้มเช่นบิดาดุดัน แต่ข้างในกลับไร้ซึ่งความรู้สึก เพราะเป็นบุตรบุญธรรม วาคินจึงต้องแบกรับหน้าที่ดูแลกิจการของครอบครัวช่วยพี่ชาย ผู้ซึ่งได้ชื่อว่าเป็นเจ้าของที่แท้จริง คนนอกไม่มีใครรับรู้สถานะอันแท้จริงของเขา ทว่าคนใน เครือญาติ หรือเพื่อนฝูงของคนในตระกูลต่างทราบดีถึงความเป็นมาของเขา ไม่แปลกหากเมื่อมีโอกาสหรืองานสำคัญ เขามักปลีกตัวไปที่ไหนไกลๆ สักที่

ครั้งนี้ก็เช่นกัน… ตระกูลผู้ดีเก่าอย่างเลิศวรานนท์ต้องการเกี่ยวดองกับตระกูลมหาเศรษฐีใหม่อย่างวรโชติพงศ์ แม้จะเพิ่งก้าวขึ้นมามีชื่อเสียงจากกิจการเกี่ยวกับอาหารแปรรูปส่งออก ทว่าสินเดิมจากคุณหญิงรจเรศภรรยาคนปัจจุบันของคุณธรากรก็เป็นอีกแรงกระตุ้นให้คุณหญิงวารีอยากเป็นทองแผ่นเดียวกันกับคนบ้านนั้น เพราะเหตุนี้พี่ชายของเขาจึงต้องรับหน้าที่สำคัญนั่นคือแต่งงาน

เจ้าสาวคือ กวินตรา วรโชติพงศ์ ทายาทคนเล็กของคุณหญิงรจเรศ และเป็นทายาทโดยสายเลือดคนเดียวของตระกูลหาญชัยชนะ บ้านเดิมของคุณหญิงรจเรศ

มาวินเคยคัดค้านในคราแรก ทว่าสุดท้ายพี่ชายก็พ่ายแพ้ให้แก่ความปรารถนาของมารดา เขาซึ่งเป็นน้าชายทำได้เพียงนั่งนิ่งๆ ฟังคำสรรเสริญครอบครัววรโชติพงศ์ข้างๆ โดยไร้คำทัดทานใด

เมื่อก่อนวาคินเคยรู้สึกว่าตนเองเป็นส่วนเกินของบ้าน

ทว่านานวันเข้า เขากลับเข้าใจทุกอย่างชัดเจนขึ้น

เขาไม่ใช่ส่วนเกิน แต่ไม่ใช่คนในครอบครัวเลิศวรานนท์ตั้งแต่แรก

หากไม่ใช่เพราะคำสั่งเสียสุดท้ายของคุณตาเขาคงจากไปนานแล้ว…

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูทำให้ร่างสูงขยับลุกขึ้นยืน ใช้สองมือปาดไล่น้ำตาที่เอ่อคลอดวงตาทิ้ง เปิดประตูออกไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“ทำงานเสร็จหรือยัง” เสียงถามพร้อมรอยยิ้มอบอุ่นอันเป็นเอกลักษณ์ของพี่ชายทำให้วาคินแค่นหัวเราะในลำคอ

“ครับ” เขาตอบสั้นๆ ก่อนเดินนำเข้ามายังห้องทำงานที่จัดเป็นสัดส่วนภายในห้องนอน

มาวินเดินตามแผ่นหลังของน้องชายไปนั่งที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานอันเป็นที่ประจำของเขา เมื่อเบื่อหน่ายฟังมารดาพร่ำเพ้อถึงวรโชติพงศ์ เขาก็มักปลีกตัวมาที่นี่ สถานที่ที่มารดาไม่กร่ำกราย

“วา” ทันทีที่วาคินนั่งลงฝั่งตรงข้าม คนที่ตั้งใจมาสนทนากับน้องก็เปิดฉากทันที

“พี่มีเรื่องจะคุยด้วย”

มาวินต้องการคุยเรื่องสำคัญที่มารดาคัดค้านเสมอ ทว่าในสายตาของพี่ชายมันเป็นสิ่งที่วาคินต้องได้รับ

“พี่จะโอนหุ้นของแอลเอ็นให้ยี่สิบเปอร์เซ็นต์ตามพินัยกรรมของคุณตานะ”

วาคินไม่ตอบรับ เพียงส่ายหน้าเบาๆ หากคนที่ตั้งใจเอาไว้แล้วก็ไม่ลดละความพยายาม

“มันเป็นสิ่งที่วาต้องได้” ทว่ามารดาของเขาไม่ต้องการให้เขาได้!

“คุณหญิงวารีคงไม่อยากให้ผมได้รับในสิ่งที่ไม่ควรเป็นของผม”

มาวินถอนหายใจทิ้ง หยัดกายนั่งตรง นัยน์ตาอบอุ่นคู่เดิมจริงจังขึ้น ยามมองสบมา “มันต้องเป็นของวา”

เพราะวาคินคือผู้ชุบชีวิตบริษัทอสังหาริมทรัพย์ที่ทำท่าจะล้มละลายขึ้นมาด้วยสองมือ ฝ่าฟันวิกฤติหนักมาด้วยสองแขนแข็งแรง แม้ตำแหน่งกรรมการบริหารของบริษัทจะเป็นชื่อของเขา ทว่าคนที่รับหน้าที่ดูแลทุกอย่างคือน้องชายต่างบิดาคนนี้ คนที่ทำให้แอลเอ็นกรุ๊ปกลับมามีชีวิตอีกครั้งควรจะต้องได้อะไรตอบแทนบ้าง ไม่ใช่ความหมางเมินจากมารดา หรือสายตาหยามเหยียดจากคนในตระกูล

“ไม่รู้ละ พี่ให้ทนายจัดการแล้ว”

เป็นอันสิ้นสุดการสนทนา เมื่อร่างตรงหน้าจากไปพร้อมรอยยิ้มอบอุ่นเช่นเดิม