หมาป่าสีขาว

นาฬิกาปลุกบนโต๊ะข้างเตียงดังไม่หยุด อเล็กเซียพลิกตัวไปปิดมัน ตีห้า เวลาบ้าบออะไรกันเนี่ย เธอคิดขณะปีนลงจากเตียง วันนี้เป็นวันเกิดอายุครบสิบแปดปีของเธอ วันที่คนหมาป่าส่วนใหญ่ตั้งตารอคอย แต่สำหรับเธอแล้ว มันกลับทำให้ปั่นป่วนในท้อง ตอนนี้เธอเข้าสู่วัยหาคู่แล้ว วันนี้เธอจะได้พบคู่ของเธอไหม เขาจะใจดีหรือเปล่า หล่อเหลาไหม เป็นนักรบหรือเปล่า ความไม่แน่นอนทำให้เธอวิตกกังวล

เธอเดินไปยังลานฝึก หวังว่ามันจะช่วยคลายความกังวลลงได้บ้าง คนหมาป่าทุกคนในฝูงจันทราสีเงินต้องฝึกฝน แต่การเป็นลูกสาวของอัลฟ่าหมายความว่าเธอต้องฝึกหนักเป็นสองเท่า นั่นคือเหตุผลที่เธอตื่นแต่เช้าตรู่ทุกวันเพื่อมาฝึกกับพ่อและน้องชายฝาแฝด ลูคัสเดินเอื่อย ๆ มายังลานฝึก ดวงตายังคงหนักอึ้งไปด้วยความง่วง ดูท่าเขาไม่ได้กังวลกับวันนี้เหมือนอย่างเธอเลย

“อรุณสวัสดิ์” อเล็กเซียทักทายน้องชาย เขาคราง “อือ” ตอบ ยังไม่ตื่นดีเท่าไร พวกเขาเริ่มยืดเส้นยืดสายเพื่ออบอุ่นกล้ามเนื้อ และแล้วท่านพ่อ อัลฟ่าเจคอบ ซิลเวอร์ ก็เดินออกมาพบ

“อรุณสวัสดิ์ ลูก ๆ ของพ่อ” เขากล่าว “อรุณสวัสดิ์ค่ะ/ครับ” พวกเขากล่าวพร้อมกัน “พ่อรู้ว่าวันนี้เป็นวันสำคัญของลูกทั้งสองคน แต่พ่อก็ยังอยากให้ลูกฝึกหนักเหมือนทุกวัน” เขาหยุดพูดครู่หนึ่ง “เอาล่ะ มาเริ่มต้นวันเกิดของพวกเจ้าด้วยการวิ่งสักสิบไมล์ดี ๆ กัน” ฝาแฝดทั้งสองครางอย่างไม่พอใจ แต่ก็มุ่งหน้าไปยังเส้นทางวิ่ง พ่อของพวกเขาเคี่ยวเข็ญให้แข็งแกร่งทั้งด้านจิตใจและร่างกาย พวกเขาใช้เวลาไปกับการฝึกต่อสู้มากเท่าไหร่ ก็ใช้เวลาอ่านหนังสือมากเท่านั้น เขาต้องการให้ลูก ๆ ทุกคน ไม่ว่าชายหรือหญิง ต้องเข้มแข็ง ฝาแฝดซึ่งโตที่สุดจึงเจอหนักที่สุด “ลูกของข้าจะต้องแข็งแกร่งและชาญฉลาด” พ่อของพวกเขามักจะพูดเช่นนี้เสมอตอนพวกเขายังเด็ก

หลังจากการฝึกช่วงเช้าอันหนักหน่วงกับพ่อและน้องชาย อเล็กเซียก็สวาปามอาหารเช้าในห้องครัวของบ้านฝูง ขณะที่เธอกำลังใช้ส้อมตักไข่เข้าปากอีกคำ ท่านแม่ก็เดินเข้ามาในห้องอย่างร่าเริง “สวัสดีจ้ะ! สวัสดี!” นางพูดด้วยน้ำเสียงสดใสราวกับร้องเพลง “สวัสดีค่ะ” อเล็กเซียตอบทั้งที่อาหารเต็มปาก

“โอ้ ลูก ๆ ของแม่โตกันหมดแล้ว!” ชีเลียเริ่มพูด “ปาร์ตี้คืนนี้จะเป็นงานปาร์ตี้แห่งปี ต้องดีที่สุดสำหรับนางฟ้าตัวน้อย ๆ ของแม่สิ อายุ 18 แล้วเหรอเนี่ย เวลาผ่านไปเร็วจริง ๆ” ชีเลียเริ่มพูดพร่ำถึงเรื่องอายุของตนเอง อเล็กเซียจึงฟังผ่าน ๆ ไป จนกระทั่งชีเลียเริ่มเรียกชื่อเธอ “อะไรนะคะแม่ ขอโทษค่ะ” อเล็กเซียถาม

“แม่สงสัยว่าลูกรู้ไหมว่าน้องชายลูกอยู่ไหน” ชีเลียตอบ “อ๋อ! หนูคิดว่าเขากลับไปนอนต่อแล้วค่ะ” เธอตอบ “แน่นอนอยู่แล้วล่ะสิ งั้นแม่ไปทำธุระก่อนนะ ถ้าลูกต้องการอะไรก็ส่งข้อความมาหาแม่นะ แล้วก็ สุขสันต์วันเกิดนะจ๊ะลูกรัก!” ชีเลียกอดลาเธอ แล้วก็จากไป

อเล็กเซียคิดเสมอว่าท่านแม่เหมือนนางฟ้าแม่ทูนหัวที่คอยมอบความสดใสร่าเริงไปทุกหนทุกแห่ง เป็นลูน่าที่สมบูรณ์แบบ

ถ้าคู่ของเธอเป็นอัลฟ่าล่ะ เธอจะเป็นลูน่าที่ดีได้ไหม เป็นคู่ที่ดีหรือเปล่า เธอไม่เคยมีแฟนมาก่อนเลยด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ ไม่ว่าเมื่อไหร่เธอก็อาจจะได้เจอคู่และผูกพันธะ เธอครุ่นคิดถึงเรื่องนี้ ทำให้ความกังวลที่เพิ่งสลัดทิ้งไปได้จากการฝึกก่อนหน้านี้กลับมาอีกครั้ง

เธอยังพอมีเวลาว่างก่อนที่งานเลี้ยงจะเริ่มตอนเย็น จึงตัดสินใจว่าจะอ่านหนังสือสักหน่อย นั่นกินเวลาไปเพียงสิบห้านาทีเพราะเธอไม่สามารถจดจ่อได้เลยแม้แต่น้อย ดังนั้น เธอจึงออกไปเดินเล่น คิดว่าบางทีอาจจะได้กลิ่นคู่ของเธอโดยบังเอิญ แต่ก็ไม่มีโชค

ฝูงกำลังวุ่นอยู่กับการเตรียมงานเลี้ยง ไม่ใช่แค่ทั้งฝูงที่จะมา แต่ยังมีฝูงอื่น ๆ ด้วย พวกเขามีพันธมิตรกับฝูงอื่นมากมาย แต่ไม่มีกลุ่มไหนจะใกล้ชิดไปกว่า “เดอะสควอด” อีกแล้ว เดอะสควอดประกอบด้วยลูก ๆ ของอัลฟ่าจากต่างฝูง พวกเขาอายุไล่เลี่ยกัน โดยมีลูก้ากับอเล็กเซียอายุน้อยที่สุด ทุกคนผูกพันกันจากการเติบโตมาในฐานะลูกอัลฟ่าเหมือนกัน พวกเขาเริ่มไปไหนมาไหนด้วยกันตามงานรวมฝูงตั้งแต่ยังเด็ก และพอเริ่มขับรถกันได้ก็ตัวติดกันหนึบ ทุกคนในอาณาจักรรู้จักเดอะสควอด เพราะพวกเขามาจากฝูงที่มีชื่อเสียงทั้งนั้น

เดอะสควอดประกอบด้วยลูก้าและอเล็กเซียจากแพ็คซิลเวอร์มูน

ทาบาธาจากแพ็คเครสเซนต์มูน

คริสโตเฟอร์และโธมัสจากแพ็คไดมอนด์ริดจ์

เฮเซลจากแพ็คเอคลิปส์มูน

สมาชิกคนสุดท้ายของเดอะสควอดคือเจ้าชายเอ็ดมันด์แห่งราชวงศ์ หลังจากพระบิดาสิ้นพระชนม์ เจ้าชายเอ็ดมันด์ก็ทรงรับผิดชอบงานมากขึ้นเพื่อช่วยแบ่งเบาภาระของพระเชษฐา พระราชาแคสเปียน ทำให้ไม่ค่อยมีเวลามาสังสรรค์ แต่คืนนี้พระองค์จะเสด็จมาด้วย สร้างความตื่นเต้นให้กับเหล่าหมาป่าสาวจำนวนมาก พระองค์ทรงเป็นหนุ่มโสดที่น่าหมายปองที่สุดเป็นอันดับสอง รองจากพระเชษฐา

อเล็กเซียคิดถึงการจะได้เจอเพื่อน ๆ ทุกคนก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที ความประหม่าเมื่อเช้าหายไปเป็นปลิดทิ้ง พวกเขาคอยอยู่เคียงข้างเธอเสมอ ตอนที่เธอตัดสินใจหนีออกจากบ้านเมื่ออายุสิบสอง เฮเซลก็ซ่อนเธอไว้ในห้องถึงสองวัน แน่นอนว่าพ่อของพวกเขาก็คุยกันและรู้มาตลอดว่าเธออยู่ที่นั่น แต่มันสำคัญที่น้ำใจต่างหาก

เธอใช้เวลาทั้งวันไปกับการซื้อกาแฟและช่วยเตรียมงานเลี้ยง จนกระทั่งถึงเวลาเริ่มแต่งตัว เธอแทบจะกระโดดขึ้นบันไดกลับห้องตัวเอง

หลังอาบน้ำ อเล็กเซียก็นั่งรออย่างใจเย็นขณะที่ช่างทำผมและช่างแต่งหน้าเริ่มทำงาน เธอชอบแต่งตัวสวย ๆ แต่ด้วยตารางฝึกและภาระงาน ปกติเธอจึงมักจะอยู่ในชุดออกกำลังกายมากกว่า ในที่สุด มอร์แกน น้องสาวของเธอก็เดินเข้ามา “ว้าว! ไม่อยากเชื่อเลยว่าคนจะมาเยอะขนาดนี้! หนูนี่ตื่นเต้นมากกกก ทั้งที่ไม่ใช่วันเกิดหนูแท้ ๆ! วันเกิดหนูจะเป็นแบบนี้ไหมนะ!” มอร์แกนร้องออกมา

อเล็กเซียมองน้องสาวด้วยความเอ็นดูแล้วพูดว่า “ถ้ารู้จักแม่ล่ะก็ พี่ว่าต้องใช่แน่ ๆ แถมแกยังเป็นลูกคนเล็ก แม่ต้องจัดเต็มส่งท้ายอยู่แล้ว” ชีล่าต้องทุ่มสุดตัวเพื่อลูกคนเล็กของเธอแน่นอน มอร์แกนหัวเราะ “แล้วเรื่องเมทล่ะ มีวี่แววบ้างไหมคะ?”

อเล็กเซียส่ายหน้า “ไม่เลย ไม่ได้กลิ่นอะไรดี ๆ สักนิด วันนี้พี่เดินไปทั่วฝูงเพื่อเตรียมงาน ก็ไม่ได้กลิ่นอะไรเลย”

“หนูพนันเลยว่าเมทของพี่ต้องเป็นเจ้าชายเอ็ดมันด์แน่ ๆ เพราะทั้งกลุ่มของพี่ก็คู่กันหมดแล้ว เฮเซลคู่กับคริสโตเฟอร์ ทาบาธาคู่กับโธมัส พี่เป็นผู้หญิงคนเดียวที่เหลืออยู่ แล้วเจ้าชายเอ็ดมันด์ก็เป็นผู้ชายคนเดียวที่ยังว่าง”

“มอร์แกน เอ็ดมันด์เป็นเพื่อนสนิทของพี่นะ พี่ไม่คิดว่าเขาเป็นเมทของพี่หรอก” อเล็กเซียตอบ

“นั่นแหละแปลว่าเขาต้องใช่เมทของพี่แน่ ๆ คอยดูสิ” มอร์แกนประกาศด้วยสีหน้ามุ่งมั่น

พอดีกับที่ช่างทำผมและช่างแต่งหน้าทำงานเสร็จ อเล็กเซียหันไปมองตัวเองในกระจกแล้วยิ้ม ผมบลอนด์ยาวสลวยของเธอถูกม้วนเป็นลอนอย่างสมบูรณ์แบบ และดวงตาสีฟ้าใสดุจคริสตัลก็ชวนมอง มอร์แกนตื่นเต้นดีใจ “โอ้ พี่เล็กซ์! พี่สวยจังเลย!”

อเล็กเซียยิ้มเพราะเธอรู้สึกว่าตัวเองสวยมากจริง ๆ

เธอมองตัวเองในกระจกและอดไม่ได้ที่จะคิดถึงเมทของเธอ

คำพูดของมอร์แกนดังขึ้นในความคิด

ถ้าหากเจ้าชายเอ็ดมันด์เป็นเมทของเธอจริง ๆ ล่ะ?

เธอจะมีความสุขไหมที่ต้องอยู่กับเมทที่เธอไม่ได้รัก?

แม้จะกังวลเล็กน้อย แต่อเล็กเซียก็ยังคงเผยรอยยิ้มออกมา