เกมแห่งโชคชะตา

ฉันเดินข้ามสนามหญ้า แบกกองผ้าห่มขนสัตว์ พวกเรากำลังเตรียมงานเฉลิมฉลองพระจันทร์เต็มดวงคืนนี้ ฉันรักการรวมตัวประจำเดือนของฝูงเหลือเกิน พวกเรากิน หัวเราะ เล่าเรื่องประวัติศาสตร์ของฝูงและเรื่องของเหล่าเทพ จากนั้นพวกที่เปลี่ยนร่างได้ก็จะวิ่งเข้าไปในป่า ส่วนพวกเราที่เหลือ ก็อยู่ข้างหลังและแกล้งทำเป็นว่าไม่อิจฉาคนอื่น สิบแปดปีแล้วที่ฉันเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มที่ถูกทิ้งไว้ข้างกองไฟให้เฝ้าลูกหมาป่าและคอยดูแลไม่ให้ไฟลุกลามออกจากหลุม มันเริ่มน่าเบื่อแล้ว ฉันอยากให้หมาป่าของฉันมาหาฉัน ฉันอยากพิสูจน์ว่าฉันไม่ใช่คนไร้ค่า

"ไง ฟักทอง" ฉันหันไปทางเสียงของพ่อและยิ้ม เขาเพิ่งออกไปตรวจป่ากับอัลฟ่าและแกมม่าเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับคืนนี้

"สวัสดีค่ะพ่อ" ฉันตะโกนขณะวางผ้าห่มลงบนขอนไม้ แล้วหยิบบางส่วนไปวางบนขอนอื่นๆ ที่เราใช้นั่งรอบกองไฟ พวกมันมีไว้เพื่อความสบายมากกว่าเพื่อความอบอุ่น เพราะมนุษย์หมาป่าทุกคนร่างกายร้อน แม้แต่คนอย่างฉันที่ไม่มีหมาป่า ยังไม่มี ฉันเสริมในใจ

"ตื่นเต้นกับวันพรุ่งนี้ไหม?" อัลฟ่ามาร์คถามขณะที่เขา แกมม่าโจนัส และพ่อของฉันเดินมาหา

"ก็นิดหน่อยค่ะ" ฉันตอบ

"หมายความว่าไง นิดหน่อย ถั่วเขียว?" แกมม่าโจนัสถาม เขา พ่อฉัน และอัลฟ่าเป็นเพื่อนรักกัน เป็นเพื่อนกันมาตลอดชีวิต ไม่มีใครแปลกใจเมื่ออัลฟ่ามาร์คแต่งตั้งพ่อฉันเป็นเบต้าและโจนัสเป็นแกมม่าตอนที่เขารับหน้าที่ดูแลฝูงต่อจากพ่อของเขา นั่นเกิดขึ้นหลายปีก่อนที่ฉันและพี่ชายจะเกิด พวกเราเติบโตมาพร้อมกับครอบครัวของอัลฟ่าและแกมม่าเหมือนเป็นส่วนขยายของครอบครัวเราเอง พี่ชายของฉัน เอลเดอร์ เป็นเพื่อนสนิทกับเจมส์ ลูกชายของอัลฟ่า ทุกคนคาดหวังให้ฉันเป็นเพื่อนสนิทกับซินดี้ ลูกสาวของแกมม่าโจนัส แต่เราไม่ถูกกันเลย เราแค่รักษาความสัมพันธ์แบบเป็นมิตรไว้เพราะครอบครัวของเรา

"ฉันว่าฟักทองของฉันกำลังประหม่า การอายุครบสิบแปดเป็นก้าวสำคัญนะ" พ่อพูดพลางโอบแขนรอบตัวฉันและดึงฉันเข้าข้างๆ

"ถูกต้อง เธอจะสามารถรับรู้คู่ชีวิตของเธอได้ และเขาก็จะสามารถระบุตัวเธอได้ถ้าทั้งคู่อายุเกินสิบแปด" อัลฟ่าพูดพร้อมรอยยิ้มกว้าง

"เธอยังเด็กเกินไปสำหรับเรื่องพวกนั้น" พ่อขมวดคิ้ว และเพื่อนทั้งสองของเขาก็หัวเราะลั่น พ่อและอัลฟ่ามาร์คพูดถูกบางส่วน ฉันประหม่าเรื่องการรับรู้คู่ชีวิต แต่ยังมีอีก หมาป่าของฉันยังไม่มาหาฉัน ฉันไม่เคยสามารถเปลี่ยนร่างได้ และทุกพระจันทร์เต็มดวงที่ผ่านมาและผ่านไป ฉันดูอ่อนแอลงในสายตาของมนุษย์หมาป่าคนอื่นๆ คุณเริ่มสามารถเปลี่ยนร่างได้ระหว่างอายุสิบหกถึงยี่สิบห้า ทุกคนรู้ว่ายิ่งคุณอายุน้อยเมื่อหมาป่าของคุณมา ยิ่งมันและตัวคุณจะแข็งแกร่ง เจมส์เปลี่ยนร่างครั้งแรกหนึ่งเดือนหลังจากอายุครบสิบหก พี่ชายของฉันเจ็ดเดือนหลังวันเกิดครบสิบหกปีของเขา ซินดี้อายุเกินสิบเจ็ดเล็กน้อยตอนที่เธอเปลี่ยนร่าง ฉันเกือบสิบแปดแล้วและฉันยังไม่เคยรู้สึกถึงความรู้สึกเสียวซ่านเล็กน้อยระหว่างพระจันทร์เต็มดวงเลย ฉันกลัวว่าถ้าฉันพบคู่ชีวิตของฉัน เขาจะคิดว่าฉันอ่อนแอเกินไป

"เธอยังกังวลเรื่องหมาป่าของเธออยู่หรือ น้อง?" อัลฟ่าถาม ฉันพยักหน้า เราเคยคุยกันเรื่องนี้หลายครั้งในช่วงสองปีที่ผ่านมา "อาร์เมเรีย โรส วินสโตน สองปีไม่ใช่อะไรเลย เธอจะมาหาเธอเอง" เขาพูด ฉันสะดุ้งเมื่อเขาเรียกชื่อเต็มของฉัน แม่ของฉันชอบทุกอย่างที่เกี่ยวกับการเติบโตและตั้งชื่อลูกเพียงสองคนของเธอตามพืชโปรดของเธอ พ่อไม่คัดค้านเพราะเขารักเธอมากเกินกว่าจะไม่ให้เธอทำตามใจ

"หนูทราบค่ะ อัลฟ่า" ฉันพูด

"ลูกสมบูรณ์แบบอยู่แล้ว แบบที่ลูกเป็น ฟักทอง" พ่อพูดและจูบศีรษะฉัน

"พ่อต้องพูดแบบนั้นอยู่แล้ว พ่อเป็นพ่อหนูนี่คะ" ฉันชี้ให้เห็น

"และถ้ามีเด็กหนุ่มคนไหนบอกอะไรที่ไม่ดีกับหลาน บอกพวกเรา พวกเราจะไปเตะตูดมัน"

"ขอบคุณค่ะลุงโจนัส" ฉันพูด

"ยินดีเสมอ" เขาบอกฉันและยีผมฉัน ฉันประท้วงและพยายามหนี แต่พ่อหัวเราะและกักฉันไว้กับที่ ฉันเกลียดเวลาคนมายุ่งกับผมฉัน มันยากที่จะควบคุมด้วยลอนผมสีแดงของมัน แต่ถ้ายุ่งกับมัน มันก็จะกลายเป็นก้อนใหญ่ของเส้นผมที่พันกันและฟู

"พอกันทีกับการขี้เกียจ ขยับตูดกันได้แล้ว ฉันจะพบเธออีกทีคืนนี้ เจ้าตัวน้อย และหลังเที่ยงคืนเราจะฉลองวันสำคัญของเธอกัน" อัลฟ่าบอกพวกเรา

"ได้ ๆ พวกเรากำลังมา" พ่อของฉันถอนหายใจพร้อมกับแกล้งทำเป็นรำคาญ บางครั้งฉันคิดว่าทั้งสามคนนี้ติดอยู่ในโหมดวัยรุ่นถาวร และมันทำให้ฉันกลัวนิดหน่อยที่พวกเขาเป็นผู้นำฝูง แต่พวกเขาทำได้ดี ฝูงของเราเป็นหนึ่งในฝูงที่แข็งแกร่งและได้รับการยกย่องมากที่สุดในโลก เป็นความภาคภูมิใจของพวกเราทุกคน ขณะที่พ่อและเพื่อนทั้งสองคนตรวจตราต่อไป ฉันกลับไปทำงานของฉันสำหรับช่วงเย็น ปกติฉันจะช่วยแม่ขณะที่เธอและผู้หญิงคนอื่น ๆ เตรียมอาหาร แต่ฉันถูกมอบหมายให้ทำหน้าที่อื่น และฉันเดาและหวังว่าเป็นเพราะพวกเขากำลังทำเค้กเซอร์ไพรส์วันเกิดให้ฉัน เมื่อฉันเดินไปหาแซลลี่ คู่ของโจนัส เพื่อขอข้อมูลเกี่ยวกับเกมที่เธอวางแผนไว้สำหรับลูกหมาป่า ฉันพยายามนึกว่าฉันโชคดี ฉันมีครอบครัวที่ดี มีเพื่อนที่ดีและฝูงที่ดี แล้วไม่มีหมาป่าจะเป็นไรไหม? สามจากสี่ก็ไม่เลวนะ ใช่ไหม? และถ้าฉันพบคู่ของฉันและเขารักฉันอย่างที่คู่ควรรัก ฉันก็จะมีสี่จากห้า นั่นคงจะวิเศษมาก เว้นแต่ว่าเขาจะปฏิเสธเธอเพราะเธอไม่มีหมาป่า เสียงเล็ก ๆ ในหัวฉันพูดซ้ำไปซ้ำมา เหมือนกับว่าเสียงนั้นเป็นแผ่นเสียงเก่าที่เล่นวนซ้ำไปซ้ำมาในหัวฉัน

หลายชั่วโมงต่อมา ฉันนั่งอยู่หน้ากองไฟ หัวเราะไปกับคนอื่น ๆ ขณะที่นิค หนึ่งในนักรบที่อาวุโสที่สุดในฝูง กำลังเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับวิธีที่เขาเอาชนะฝูงแวมไพร์ จำนวนแวมไพร์เพิ่มขึ้นทุกพระจันทร์เต็มดวง แต่พวกเราทุกคนชอบฟังเขาเล่าเรื่อง สมาชิกฝูงส่วนใหญ่กำลังวิ่งในร่างหมาป่าในป่าโดยรอบ ฉันยังไม่รู้สึกอยากเปลี่ยนร่าง เหมือนเคยฉันจึงอาสาดูแลลูกหมาป่าและคอยดูวัยรุ่น เพิ่งผ่านเที่ยงคืนไปเล็กน้อยเมื่อฝูงเริ่มกลับมา พวกเขาเดินออกมาจากป่าเป็นกลุ่มหรือเป็นคู่ ทุกคนยิ้มและดูผ่อนคลาย ฉันสงสัยว่าทำไมพวกเขากลับมาเร็วเมื่อแม่ของฉันและลูน่าจอยเดินมาพร้อมกับเค้กวันเกิดระหว่างพวกเธอ ฉันรู้สึกได้ว่าตาฉันเบิกกว้างขณะที่มองดูสิ่งมหัศจรรย์ที่ถูกวางลงตรงหน้าฉัน มันเป็นเค้กสามชั้นกับน้ำตาลเคลือบสีขาวและดอกไม้น้ำตาล ดูเหมือนทุ่งดอกไม้ ด้านบนมีเทียนสองเล่มจุดอยู่ เลขหนึ่งและแปด

"สุขสันต์วันเกิดจ้ะ ที่รัก" แม่พูด

"ขอบคุณค่ะ แม่" แม่ของฉันกอดฉัน จากนั้นลูน่าจอยก็ดึงฉันเข้าไปกอดแน่น ๆ เช่นกัน

"หวังว่าหนูจะพบคู่ของหนูเร็ว ๆ นี้ และเขาจะเป็นทุกสิ่งที่หนูหวังและสมควรได้รับ" ลูน่ากระซิบกับฉัน

"ขอบคุณค่ะ ลูน่า" ฉันตอบ

"ถึงเวลาเป่าเทียนและอธิษฐานแล้ว ฟักทอง" พ่อพูดขณะที่เข้ามาร่วมกับพวกเรา

"ยังไม่ได้ เอลเดอร์ยังไม่มา" แม่ชี้ให้เห็น

"เขาอยู่กับเจมส์และซินดี้" ลูน่าจอยพูดขณะที่เธอซุกตัวกับอัลฟ่า

"หนูรอได้ค่ะ" ฉันเสนอ ซึ่งทำให้ฉันได้รับรอยยิ้มจากคู่อัลฟ่า

"จริง ๆ นะ ทั้งฝูงอยู่ที่นี่แล้ว และเรากำลังรอลูกชายของเรา" แม่พูด ฉันได้ยินความไม่อดทนในน้ำเสียงของเธอ ฉันได้ยินเสียงพี่ชายและเพื่อน ๆ ของเราก่อนที่จะเห็นพวกเขา พี่ชายของฉันวิ่งออกมาจากป่า ตามมาติด ๆ ด้วยเจมส์ ในขณะที่ซินดี้ค่อย ๆ เดินตามมา

"ขอโทษ ขอโทษ ผมไม่รู้ว่าเราวิ่งลึกเข้าไปในป่าขนาดนั้น คุณยังไม่ได้เป่าเทียนใช่ไหมครับ?" เอลเดอร์ถาม

"ยัง เธอรออยู่" แม่บอกเขา มองด้วยสายตาที่บอกทุกคนว่าเธอไม่พอใจ

"ขอโทษครับ" เขาพูดอีกครั้ง ส่วนฉัน? ฉันไม่ได้สนใจสิ่งที่พี่ชายกำลังพูดเลย ความสนใจทั้งหมดของฉันอยู่ที่กลิ่นไม้จันทน์และสับปะรด แม้ไม่มีหมาป่า ฉันรู้ว่านั่นคือกลิ่นของคู่ของฉัน ฉันหันไปทางนั้นและเห็นเจมส์ยืนอยู่ที่ขอบป่า มองกลับมาที่ฉันด้วยความประหลาดใจพอ ๆ กับที่ฉันรู้สึก เจมส์ ลูกชายของอัลฟ่า คือคู่ของฉันหรือ?