เกมไล่ล่า

เสียงเครื่องบดที่ดังกึกก้องและกลิ่นหอมฉุนของซอสเผ็ดลอยอวลไปทั่วห้องครัว ในขณะที่คุณยายกำลังหั่นมะเขือเทศเชอร์รี่ที่ฉันเกลียดสำหรับพาสต้าสไตล์อิตาเลียนแท้ๆ ของเธอ

ฉันนั่งห้อยขาอยู่บนเคาน์เตอร์ครัว พลิกหน้านิตยสารที่เต็มไปด้วยใบหน้าของนายแบบหล่อๆ นี่เป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่เด็กอายุสิบสองปีอย่างฉันทำได้เพื่อฆ่าเวลาที่น่าเบื่อ

พวกเขาเป็น... เด็กผู้หญิงในห้องเรียนฉันเรียกพวกเขาว่าอะไรนะ?

ใช่แล้ว! ฮอต!

"แกจ้องผู้ชายครึ่งเปลือยพวกนั้นทำไม เด็กน้อย?" คุณยายถาม ชำเลืองมองฉันจากหางตาที่มีริ้วรอยตามวัย

"หนูไม่ได้จ้อง! แค่ดูเฉยๆ แล้วทำไมจะดูไม่ได้ล่ะ? พวกเขาหล่อ และ... ฮอต!"

จมูกของคุณยายย่นเมื่อได้ยินคำนี้ "พระเจ้า! หนูไปเรียนรู้คำนี้มาจากไหนกัน คุณหนู? แล้วผู้ชายพวกนั้น" เธอพูดพลางดึงนิตยสารออกจากมือฉัน "ไม่มีอะไรสวยงามเกี่ยวกับพวกเขาเลย พวกเขาดูเหมือนไก่ไม่มีขนน่ะสิ!"

รอยย่นปรากฏบนหน้าผากฉัน "มันมีอะไรผิดด้วยเหรอ?"

เธอถอนหายใจอย่างเกินจริง "จำไว้เสมอนะ มันจะช่วยหนูเมื่อหนูโตขึ้น" เธอวางนิตยสารลงแล้วโน้มตัวเข้ามา ดวงตาจริงจัง "อย่าไว้ใจผู้ชายที่ไม่มีขนบนหน้าอก"

ตอนนี้ถึงคราวที่ฉันต้องย่นจมูกบ้าง

"แม่! กี่ครั้งแล้วที่หนูต้องบอกว่าอย่าพูดเรื่องไร้สาระพวกนั้นกับลูกสาวหนู? หนูยังเด็กเกินไปสำหรับเรื่องแบบนั้น" คุณยายกลอกตาแล้วหันกลับไปจัดการกับซอสของเธอในขณะที่แม่เดินเข้ามา จ้องมองหญิงชราอย่างดุดัน

"ใช่ เด็กเกินไปที่จะคิดว่าผู้ชายพวกนั้นฮอต" คุณยายพึมพำอย่างประชดประชัน คนซอสพาสต้าไปด้วย

ไม่สนใจคุณยาย แม่หันมาหาฉันและประคองใบหน้าฉัน "ที่รัก อย่าไปฟังยายนะ ยายแค่พูดเรื่อยเปื่อย" แม่พูด ทำให้คุณยายฮึดฮัดกับคำพูดที่ไม่น่าพอใจของลูกสาว "ไม่สำคัญหรอกว่าผู้ชายคนนั้นจะมีขนบนหน้าอกหรือไม่ หล่อหรือไม่ รวยหรือจน สิ่งที่สำคัญคือ เขาเป็นคนดีหรือเปล่า เขารักลูกสุดหัวใจหรือไม่ และเมื่อลูกพบใครสักคนแบบนั้น ก็ให้คิดว่าเขาคือเจ้าชายที่แม่นางฟ้าทูนหัวของลูกส่งมาให้"

"แล้วหนูจะพบเจ้าชายของหนูเมื่อไหร่คะแม่?" ดวงตากว้างอยากรู้อยากเห็นของฉันจ้องมองดวงตาสีเฮเซลของแม่

เธอยิ้ม มองลงมาที่ฉัน "เร็วๆ นี้ ลูก ลูกจะพบเขาเร็วๆ นี้"

ทันใดนั้น ใบหน้าเปล่งประกายของเธอเริ่มพร่าเลือน ฉันขยี้ตา แต่ภาพของเธอยิ่งเลือนรางลง เสียงห่างไกลของเธอลอยมาเข้าหูฉัน แต่ฉันไม่สามารถตอบสนองได้เมื่อจุดดำๆ แผ่กระจายไปทั่วสายตา แล้วทุกอย่างก็มืดสนิท

ในความมืด มีเสียงกระซิบก้องมาเหมือนสายลมจากที่ไกลแสนไกล ดึงดูดฉันเข้าไปหา...

แล้วเสียงกระซิบนั้นก็ดังขึ้นๆ ค่อยๆ ดึงฉันออกจากความมืดลึกสู่แสงสว่างจ้าที่เต้นระบำอยู่บนเปลือกตาที่ปิดสนิท เสียงเร่งรีบดังมาถึงหูฉันพร้อมกับการกระตุกที่ร่างกายท่อนบนทั้งหมด

ฉันเกือบคิดว่าเกิดแผ่นดินไหวในบ้าน จนกระทั่งเสียงหวานแต่ตื่นตระหนกของเธอปลุกสมองฉันให้ตื่น

"โซเฟีย! โซเฟีย! ที่รัก ตื่นเร็ว!"

"อืมม..." เสียงครางแหบๆ ดังออกมาจากลำคอฉัน

ฉันหรี่ตามองในห้องที่มีเงามืด มีลำแสงอาทิตย์เล็กๆ ลอดผ่านช่องว่างของม่านที่ปิดอยู่ ฉันถูเปลือกตาที่ยังหนักอึ้ง แล้วหาว

จากนั้นสายตาฉันก็จับจ้องที่ใบหน้าของเธอซึ่งซีดกว่าปกติ ดวงตาสีเฮเซลที่ตื่นตระหนกสบกับดวงตาง่วงงุนของฉัน ความหวาดกลัวเกาะติดอยู่บนใบหน้าอ่อนโยนของเธอ

"เร็วเข้า! ลุกขึ้น! เราต้องไปกันแล้ว เร็ว!"

รอยย่นปรากฏระหว่างคิ้วของฉัน "แม่คะ มีอะไรผิดปกติเหรอ? ทำไมแม่ถึงตื่นเต้น..."

แล้วฉันก็ได้ยินมัน

เสียงแผ่วเบาที่ดังมาจากด้านนอก เสียงที่ทำให้ขนที่ต้นคอของฉันลุกชัน ความรู้สึกเย็นวาบแล่นขึ้นมาตามผิวหนัง หัวใจของฉันเริ่มเต้นรัวในอก

"แ-แม่คะ เกิดอะไรขึ้น" เสียงของฉันสั่นขณะที่พูดออกไป

"พวกเราถูกโจมตี!" เสียงของแม่สั่นเครือ น้ำตาแห่งความหวาดกลัวเอ่อล้นขอบตา มือเรียวเล็กที่เย็นเฉียบของแม่สั่นระริกขณะที่เร่งให้ฉันลงจากเตียง "พ-พวกมันโจมตีเราโดยไม่มีสัญญาณเตือน พวกมันกำลังพยายามบุกเข้าบ้านและอีกไม่นานก็จะทำสำเร็จ เร็วเข้า! เราต้องออกไปจากที่นี่!"

โอ้พระเจ้า! อีกแล้วหรือนี่!

ปากของฉันแห้งผากทันที เสียงปืนแผ่วเบาทำให้ลมหายใจของฉันเร่งรีบขึ้น

ทำไมฉันถึงไม่ได้ยินเสียงพวกนั้นก่อนหน้านี้นะ?

อ๋อใช่ ประตูกันเสียงแบบครึ่งๆ กลางๆ นี่เอง!

ฉันรีบลงจากเตียง คว้ามือของแม่ไว้ "ไปห้องทำงานของพ่อกันเถอะ! คนอื่นๆ อยู่ไหนกันแล้วคะ?"

"แ-แม่คิดว่าทุกคนอยู่ที่นั่นกันหมดแล้ว แม่มาปลุกลูกทันทีที่ได้ยินเสียงพวกมัน"

"เดี๋ยวก่อน!" ฉันหยุด ทำให้แม่มองฉันด้วยความสับสน ฉันหันกลับไปที่โต๊ะข้างเตียงและเปิดลิ้นชักบนสุด ด้วยความลังเล ฉันคว้าวัตถุเย็นๆ ที่ไม่เคยใช้มาก่อนไว้ในมือ

มันคือปืนที่แม็กซ์ให้ฉันไว้สำหรับเวลาแบบนี้

"ไปกันเถอะ!" ฉันคว้ามือแม่อีกครั้ง เราวิ่งไปทางประตู

และก่อนที่เราจะไปถึง ประตูก็เปิดผางออก ทำให้หัวใจฉันหยุดเต้นในอกพร้อมกับฝีเท้าที่หยุดชะงัก นิ้วของฉันกำปืนแน่นโดยไม่รู้ตัว

"โซเฟีย? แม่?"

เราถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นว่าใครบุกเข้ามา

"พระเจ้า อเล็กซ์! นายทำให้พวกเราตกใจแทบตาย!" ฉันยกมือขึ้นวางบนอกเพื่อสงบหัวใจที่เต้นรัว

ร่างสูงของเขายืนตรงประตูด้วยดวงตาสีเขียวเหมือนของฉันที่เต็มไปด้วยความเร่งรีบ เม็ดเหงื่อเกาะพราวบนหน้าผากที่มีผมบางส่วนกระจายอยู่ ใบหน้าของเขาซีดเผือดเหมือนกระดาษขาวไม่ต่างจากแม่ ขณะที่เขาส่งคำขอโทษมาทางพวกเรา ลมหายใจของเขาหอบแรง

"โซเฟีย! แม่! เร็วเข้า เราต้องรีบ! ทุกคนรออยู่แล้ว" เขาพูดพลางเร่งให้เราเดินไปตามระเบียงทางเดินไปยังห้องทำงานของพ่อ

เสียงปืนที่ดังสนั่นและเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังมาถึงหูของเราทำให้แม่อุทาน กลิ่นดินปืนและควันหนาแน่นในอากาศ ปกคลุมบรรยากาศด้วยม่านอัปมงคลขณะที่เราเข้าใกล้ที่หลบภัยที่ปลอดภัย

หัวใจของฉันเต้นรัวในอก ความหวาดกลัวแล่นขึ้นตามแผ่นหลัง

พวกมันเข้ามาในบ้านแล้ว!

"ไม่ต้องกังวล พวกมันยังบุกเข้าปีกนี้ของบ้านไม่ได้ คนของเรากำลังหยุดพวกมันอยู่ เราแค่ต้องไปให้ถึงห้องทำงานของพ่อ แล้วเราจะปลอดภัย" ริมฝีปากของอเล็กซ์ยิ้มบางๆ ซึ่งไม่ได้ช่วยให้พวกเรามั่นใจเท่าไหร่

พวกเราทุกคนรู้ดีกว่านั้น แต่ฉันก็ตอบรับด้วยการพยักหน้าเล็กน้อย ไม่ให้ความวุ่นวายภายในใจปรากฏบนใบหน้า

เข้มแข็งไว้นะโซเฟีย! เธอทำได้! อย่างน้อยก็ทำเพื่อแม่ของเธอ

ฉันชำเลืองมองแม่ที่ตอนนี้กำลังเกาะแขนฉันแน่น ฉันไม่รู้ว่าแม่กลัวใครมากกว่ากัน กลัวเพื่อตัวเอง? หรือเพื่อฉัน?

เสียงดังอีกระลอกดังขึ้นจากที่ไหนสักแห่งรอบมุม ทำให้ฉันต้องปิดหู ความโกลาหลอันชัดเจนลุกลามในระยะไกลเหมือนไฟป่า

โอ้บ้าเอ๊ย! พวกมันอยู่ใกล้แล้ว!

หลังจากมาถึงห้องทำงานของพ่อ อเล็กซ์ปิดประตูพร้อมกับเสียงปืนที่ดังอื้ออึง

พ่อรีบมาหาพวกเรา ดึงเราเข้าสู่อ้อมกอดอันอบอุ่น "พวกลูกไม่เป็นอะไรใช่ไหม?" พ่อถาม มองมาที่ฉันกับแม่

"ค่ะพ่อ พวกเราไม่เป็นไร อย่ากังวลเลย!"

พ่อพยักหน้าแน่นหนา รอยย่นปรากฏบนหน้าผากที่มีริ้วรอยอยู่แล้ว "พ่อไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พวกมันไม่ควรรู้เกี่ยวกับที่นี่" กล้ามเนื้อที่ขากรรไกรของพ่อกระตุกขณะที่มองไปที่ประตูที่ปิดอยู่ "ยังไงก็ตาม ลูกไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น เราจะออกจากที่นี่อย่างปลอดภัย เข้าใจไหม? จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับพวกเรา"

"เดี๋ยวพวกมันก็ต้องจ่ายแพงแน่" แม็กซ์ น้องชายอีกคนของฉันพูดขึ้นข้างๆ พ่อ ท่าทางของเขาดูสงบ แต่กรามที่เกร็งและดวงตาที่มืดมนบอกเป็นอย่างอื่น "แต่ตอนนี้เราต้องรีบไปกันแล้ว พวกมันตามมาไม่ไกล การ์ด!" เขาพยักพเยิดไปทางชายร่างใหญ่สองคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง พร้อมอาวุธครบมือ

พวกเขาพยักหน้ารับคำสั่งแล้วเดินไปที่ตู้ไม้สีเข้มที่ตั้งอยู่หลังโต๊ะใหญ่ ดูเหมือนตู้เก่านั่นจะเบาราวกับตุ๊กตาผ้าจากวิธีที่พวกเขาเคลื่อนย้ายมันได้อย่างง่ายดาย

เมื่อเคลื่อนย้ายตู้ออกแล้ว ก็เผยให้เห็นผนังสีขาวเรียบๆ

แต่มันไม่ได้ธรรมดาอย่างที่เห็น เพราะผนังเริ่มเลื่อนเปิดออกพร้อมเสียงครางหลังจากที่พ่อดึงอุปกรณ์เล็กๆ ออกมาจากกระเป๋าและกดปุ่ม

หลังจากผนังปลอมถูกเลื่อนออกไปแล้ว ประตูโลหะไฮเทคก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า

ประตูลับสู่ทางเดินลับ เส้นทางหนีของเรา

ไม่มีใครจะคิดถึงทางเดินลับหลังผนังธรรมดานี้ได้ จนกว่าพวกเขาจะทุบกำแพงทุกด้านเพื่อหาความลับที่ซ่อนอยู่ระหว่างอิฐพวกนั้น

ในขณะที่ฉันคิดว่าเราจัดการได้แล้ว ประตูห้องทำงานของพ่อก็เริ่มสั่นสะเทือนด้วยเสียงทุบอย่างบ้าคลั่ง เสียงปืนด้านนอกดังชัดเจนแม้จะมีกำแพงหนาๆ กั้น

หัวใจฉันเต้นแรงขึ้นขณะที่มองไปที่ประตู

"ลีโอ!" แม่ครางเบาๆ กำแขนพ่อแน่นราวกับชีวิตของเธอขึ้นอยู่กับมัน

"เร็วเข้า แม็กซ์!" พ่อขบฟันพูด

"ทลายประตูเข้าไป! อย่าให้พวกมันหนีไปได้!" คำสั่งอันบ้าคลั่งแว่วมาจากประตูที่กำลังสั่นรุนแรง กลอนประตูกำลังหลุดออกจากเบ้าด้วยแรงกระแทก บ่งบอกว่ามันจะพังลงมาในไม่ช้า

เลือดไหลออกจากใบหน้าฉัน ปากแห้งผาก ดวงตาจับจ้องอยู่ที่ประตู เสียงหัวใจเต้นดังก้องในหู เหงื่อไหลลงตามแผ่นหลัง ทันใดนั้น ฉันรู้สึกเหมือนกำแพงรอบตัวกำลังเคลื่อนเข้ามาบีบฉัน ทำให้หายใจลำบาก

การ์ดทั้งสองเข้าประจำตำแหน่งป้องกันด้านหน้าเรา ยกปืนขึ้นเล็งไปที่ประตู

แม็กซ์รีบกดรหัสผ่านบนเครื่องสแกนข้างประตูอย่างรวดเร็ว และทันทีที่สัญญาณเปลี่ยนเป็นสีเขียว ประตูโลหะก็เริ่มเปิดออกแสดงให้เห็นทางเข้าด้านใน "เข้าไปเร็ว!"

พ่อผลักแม่และอเล็กซ์เข้าไปในทางเดิน "โซเฟีย! เร็วเข้า เข้าไป!"

ฉันยืนแข็งอยู่กับที่ มือสั่นสะท้านขณะที่ภาพในอดีตวูบผ่านความคิด เผยให้เห็นบาดแผลเก่าที่ฝังลึกอยู่ในความทรงจำ

ทั้งหมดที่ฉันเห็นคือเลือด

เลือดของฉันเอง

"โซเฟีย! รออะไรอยู่ เราต้องไปกันตอนนี้!" แม็กซ์พูดเสียงเข้ม

ฉันกะพริบตาถี่ๆ หันไปหาพี่ชาย เขาคว้าแขนฉันแล้วผลักฉันเข้าไปข้างในก่อนที่ตัวเองจะตามเข้ามา หลังจากที่พวกเราทุกคนเข้ามาแล้ว การ์ดก็รีบวางตู้กลับเข้าที่เดิมก่อนจะปิดผนังปลอม

และพอดีกับที่ผนังปิดลง เราก็ได้ยินเสียงประตูล้มลงกระแทกพื้นดังสนั่น แต่โชคดีที่ประตูโลหะเลื่อนปิดสนิท ทำให้เรารู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้าง

ฉันยืนอยู่ตรงนั้นด้วยลมหายใจที่สั่นเครือ ขณะที่พ่อปลอบประโลมแม่

"พวกมันตามเรามาไม่ได้แล้ว ถึงจะเจอประตูนี้ พวกมันก็เปิดไม่ได้หรอก" แม็กซ์พูด "ไปกันเถอะ โรเบิร์ตกำลังรอเราอยู่ข้างนอกพร้อมรถ"

แล้วเราก็เคลื่อนตัวผ่านทางเดินมืดไป ขาของฉันยังคงสั่นอยู่

ทางเดินมืด แคบ และขรุขระ เมื่อมองดูพื้นที่อันจำกัดนี้ ฉันรู้สึกถึงการขาดออกซิเจนในปอดทันที แต่ฉันพยายามรวบรวมสติ การ์ดที่เดินนำหน้าเราส่องไฟฉายเพื่อนำทาง กลิ่นเน่าเหม็นและความชื้นแฉะเข้าจมูกทำให้ฉันแทบอาเจียน เสียงหยดน้ำที่หยดลงตรงไหนสักแห่งสะท้อนก้องไปทั่วทางเดินที่กลวง

แขนข้างหนึ่งโอบรอบไหล่ฉันขณะที่พ่อดึงฉันเข้าไปกอดข้างๆ "ไม่ต้องกังวลนะลูก เราจะออกจากที่นี่เร็วๆ นี้แล้ว" เขาบีบแขนฉันเบาๆ

"ฉันรู้ค่ะ พ่อ" ฉันส่งยิ้มอ่อนๆ ให้เขา

แม้ว่าหัวใจฉันเต้นเป็นจังหวะปกติแล้ว แต่ความประหม่ายังคงอยู่

หลังจากเดินไปสักพัก เราก็มาถึงตึกเก่าสองชั้นที่ไม่มีคนอาศัยอยู่ มันว่างเปล่า เราเดินผ่านมันไปอย่างเงียบๆ เสียงฝีเท้าของเราสะท้อนไปทั่วสถานที่อันเงียบสงบ

เมื่อเราออกมาจากตึก โรเบิร์ตและลูกน้องของพ่ออีกหลายคนปรากฏอยู่ในสายตาเรา ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามถนนโดยมีรถจอดอยู่ด้านหลัง

เมื่อทุกคนขึ้นรถตามที่กำหนด เราก็ขับออกจากที่นั่น และฉันก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกในที่สุด

"จูเลีย หยุดร้องไห้สิ! เราปลอดภัยแล้ว"

"ปลอดภัย? จริงเหรอ ลีโอ?" ดวงตาชื้นของแม่จ้องมองไปที่ศีรษะของพ่อจากเบาะหลัง "เราจะไม่มีวันปลอดภัย เราไม่เคยปลอดภัย และจะไม่มีวันปลอดภัย! แล้วคุณก็รู้ดี! สุดท้ายแล้ว นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่มันเกิดขึ้น"

พ่อถอนหายใจกับคำประชดของแม่จากเบาะหน้า ในขณะที่แม็กซ์ขับรถอย่างเงียบๆ

"ทำไมคุณไม่เลิกซะล่ะ? ฉันไม่อยากให้อะไรเกิดขึ้นกับครอบครัวฉัน ฉันเหนื่อยกับการต้องคอยระวังตัวตลอดเวลา ลีโอ!" แม่สะอื้นขณะที่ฉันลูบหลังเธอเพื่อปลอบใจ

"คุณรู้ว่าผมทำไม่ได้!" เขาตวาด "เมื่อคุณเข้าสู่โลกนี้แล้ว คุณไม่มีวันออกไปได้ คุณไม่สามารถหนีจากศัตรูไม่ว่าคุณจะไปไกลแค่ไหนหรือคุณจะกลายเป็นคนดีแค่ไหน หมาป่าที่หิวโหยในโลกมืดนี้จะล่าคุณและกินคุณทั้งเป็นเมื่อคุณไร้อาวุธโดยสิ้นเชิง!"

แม่สะอื้นอีกครั้ง

"แม่ ใจเย็นๆ นะคะ เราปลอดภัยแล้ว ไม่มีอะไรต้องกังวล" ฉันพูดพลางบีบมือเธอ ความกังวลของแม่ไม่ได้ไร้เหตุผล แต่พ่อพูดถูก เขาไม่สามารถออกจากโลกนั้นได้ มันสายเกินไปแล้ว แม้แต่สมาชิกธรรมดาที่ออกจากแก๊งก็ยังทิ้งศัตรูไว้เบื้องหลังที่จะตามล่าเขาในภายหลัง แล้วนี่เรากำลังพูดถึงหนึ่งในผู้นำมาเฟียที่อันตรายที่สุดของอเมริกา

"จูเลีย ขอโทษนะ! ผมไม่ได้ตั้งใจจะตวาดคุณ" น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนลงครั้งนี้ "ผมก็อยากมีชีวิตที่สงบสุขกับพวกคุณเหมือนกัน แต่ผมต้องอยู่ในธุรกิจนี้เพื่อปกป้องครอบครัวของเรา คุณจำได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อเก้าปีก่อนตอนที่ผมปล่อยอะไรๆ หลวมๆ ครั้งเดียว?"

ฉันเกร็งเมื่อได้ยินการกล่าวถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อน ทุกคนเงียบไป แม่มองฉันด้วยความเป็นห่วงขณะที่มือของเธอกระชับแน่นรอบมือฉัน ฉันบีบกลับเพื่อบอกเธอว่าฉันไม่เป็นไร

แต่ฉันไม่ได้ไม่เป็นไร

มืออีกข้างของฉันเลื่อนไปที่ซี่โครงด้านซ้าย ตรงใต้หน้าอกโดยไม่รู้ตัว เก้าปีแล้ว และความทรงจำเหล่านั้นยังคงตามหลอกหลอนความฝันของฉันบางครั้ง

"โรเบิร์ต มีอัพเดทอะไรไหม?" แม็กซ์พูดผ่านบลูทูธโดยที่สายตายังจับจ้องอยู่ที่ถนน เขาพยักหน้ากับบางสิ่งที่โรเบิร์ตพูดและวางสาย

"มีอะไรเหรอ?" พ่อถาม

"คนของเราจัดการพวกมันเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ทุกอย่างเรียบร้อยดี" แม็กซ์ตอบ ทำให้พ่อพยักหน้า

"ขอบคุณพระเจ้าที่โรเบิร์ตส่งทีมอื่นกลับไปที่ฟาร์มเฮาส์เพื่อจัดการพวกมัน ไม่อย่างนั้นพวกมันคงหาทางระบุตำแหน่งเราและตามเรามาได้" อเล็กซ์พูดจากอีกด้านของแม่

ฉันกัดริมฝีปาก รอยย่นปรากฏระหว่างคิ้วของฉัน

มันดูเหมือน...ค่อนข้างง่าย ฉันหมายถึง การหลบหนีของเรา บางอย่างไม่ถูกต้อง

ฉันเคยเห็นและได้ยินเกี่ยวกับการโจมตีในอดีต พวกมันโหดร้าย แต่ครั้งนี้...และการโจมตีเหล่านี้ได้หยุดไปในช่วงห้าปีที่ผ่านมา แล้วทำไมถึงเป็นตอนนี้? ทันทีทันใดแบบนี้?

"พวกมันไม่ส่งกำลังเสริมมา" พ่อสังเกต สีหน้าของเขาอ่านไม่ออก

"หม-หมายความว่ายังไง? มันเป็นกับดักเพื่อล่อเราออกมาจากที่นั่นเหรอ?" แม่ตื่นตระหนก

พ่อส่ายหัว "ไม่มีกับดัก ทุกอย่างชัดเจนดี"

"แล้วมันคืออะไร?" อเล็กซ์มองพ่อ ดวงตาของเขาหรี่ลง

บางอย่างปั่นป่วนในตัวฉันเมื่อความจริงเริ่มปรากฏ สายตาของฉันพบกับสายตาของแม็กซ์ในกระจกมองหลัง

"มันเป็นเพียงการสาธิตสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น"