บทที่ 2 เตือนความจำ (1)

อยู่คนเดียวงี้ดีจะตาย อย่าเพิ่งมีใครให้ตายเชื่อเหอะ แค่เธอนะบอกว่าเธอยังเหงา ฉันก็สบายใจ อยู่คนเดียวด้วยกันก็พอ ไม่ได้ขอให้เธอมาใกล้ อยู่เป็นความหวังของใครต่อใครให้ไปนาน ๆ อูโว๊ะโอ ลันลันล้า ลันลาลาลา ลันลันล้า ลันลาลาลา ลันลันล้า ลันลาลาลา Let’s go ลันลันล้า ลันลาลาลา ลันลันล้า ลันลาลาลา ลันลันล้า ลันลาลาลา Let’s go

เสียงเพลงดังกระหึ่มบวกกับเสียงผู้คนเอะอะโวยวายพูดกันเสียงดังลั่นทั้ง ๆ ที่อยู่ห่างกันแค่ไม่กี่ก้าว... แน่นอนสถานที่แบบนี้มีที่เดียว ใช่! ตอนนี้ฉันอยู่ใน ผับใจกลางเมืองกรุง อันแสนจะวุ่นวาย ชีวิตวันแรกในเมืองกรุง หึ..จะบ้าตาย ยัยพลอยนะยัยพลอย พอมาถึงมันก็ลากมาเที่ยวผับเลย... แล้วไอ้ นาวา-นาวิน สองแฝดนรกกับยัย โซดา สุดซ่า ดันเห็นดีเห็นงามบ้าตามยัยพลอยไปอีก แทนที่จะห้ามกลับส่งเสริม ขนาดบอกว่าไม่มาด้วย ให้พวกมันตามสบาย แต่ไอ้วินมันไม่ยอมลากมาด้วยจนได้ แล้วตอนนี้มันสองคนเมาเหมือนหมายังไงยังงั้น

“เนยครับ....ดื่มเป็นเพื่อนวาหน่อยนะที่รัก” เมาทีไรแบบนี้ทุก...ที!! “ใครที่รักมึงไอ้วา!!” ถลึงตาใส่ ไอ้บ้าเมาทีไรวอแวเก่งฉิบหาย ที่รักเหรอ หึย! ขนลุก “ก็เนยไงครับที่รักของวา..” เอาเข้าไปเสียงอ่อนเสียงหวาน ไหนจะส่งยิ้มหวานให้ ขนาดเดินยังเซ แล้วจะกลับยังไงละเนี่ยฉัน!! เฮ้อ เดินยังเซ แล้วจะกลับยังไงละเนี่ย ย่างรีบเร่งย้ายยัน ห้ามไม่ออก แต่ต้อง...ไอ้พวกเพื่อนบ้า!!!

แก๊งเรามี 5 คน ไปไหนไปกัน หาเรื่องให้แม่ใหญ่ด่าได้ไม่เว้นวัน แต่!! พวกมันก็ไม่เคยจำ ยิ่งด่ามันบอกยิ่งดี แสดงว่าผู้ใหญ่รัก ดูความคิดของมันแต่ละคน ดี ๆ กันทั้งนั้น ไม่รู้โชคดีหรือโชคร้ายที่ได้มาเจอเพื่อนบ้า ๆ แบบนี้!

“พอเลย ๆ ” ฉันผลักอกไอ้วา แต่ผลักแรงไปหน่อยมันเซไปชนใครเข้าไม่รู้ “ขอโทษค่ะ พอดีไอ้นี่มันเมาไปหน่อย” มันเซไปชนคนอื่นเข้า ดีนะยัยพลอยเดินมาพอดี ไม่งั้นมีเรื่องแน่ เกือบซวยไปแล้วไหมล่ะ

แล้วดูผู้ชายคนที่ไอ้วามันชน เมื่อกี้นะเขาดูน่ากลัวจะตาย ท่าทางจะเป็นนักเลงหรือไม่ก็พวกมาเฟียในหนัง แต่ว่าก็ว่าเถอะคนบ้าอะไร ขี้เก๊ก เป็นบ้าเลย คิดว่าตัวเองหล่อนักรึไง เชอะ ถึงจะดูหล่ออยู่บ้างก็เหอะ...แต่จำเป็นไหมที่จะต้องเก๊กขนาดนั้น ทำหน้าอย่างกับคนไม่ได้ขี้มาสามวัน บักขี้เก๊กเอ๊ย! เบ้ปากมองบน

สำหรับ อีเนย ถึงจะหล่อดูดีแค่ไหน แต่บอกเลยว่าคนอย่างอีเนยไม่มีทางเอานะคะคนแบบนั้น อยู่ด้วยคงอึดอัดตาย วัน ๆ เอาแต่นั่งเก๊กเมื่อยหน้าตายกันพอดี แล้วดูยัยผู้หญิงที่เดินมาด้วยคนรึปลิง ถึงได้เกาะหนึบขนาดนั้น กลัวคนอื่นไม่รู้หรือไงว่าเป็นอะไรกัน เห็นแล้วหมั่นไส้ เกะกะลูกกะตาจริง ๆ ว่าแต่ฉันเป็นบ้าอะไรเนี่ย จะไปสนใจพวกเขาทำสากกะเบืออะไร เฮ้อ.... เพี้ยนไปแล้วแน่ ๆ อีเนย!!

“เนยดื่มหน่อยนะ” โซดาถือแก้วเหล้าเดินมาทางฉัน “ไม่เอา ไม่อยากดื่ม” คือไม่ใช่ไม่ดื่มนะ แค่ไม่ชอบมันขม “นิดเดียวนะมึง อุตส่าห์มาเที่ยวทั้งที อีกสองวันต้องทำงาน ไม่รู้เมื่อไหร่จะได้มาอีก” โซดามันคะยั้นคะยอไม่เลิก “โซดา มึงจะไปบังคับคุณหนูเนยทำไมวะ” “มึงก็รู้ว่ามันกลัวผัวมันด่า” พลอยกับโซดารู้เรื่องที่ฉันแต่งงาน แต่ไอ้สองตัวนั้นมันไม่รู้เรื่องนี้ด้วย “พูดมาก!! มึงสองคนหุบปากไปเลย เอามา!!” ฉันไม่ชอบที่พวกมันล้อแบบนี้ เมื่อไหร่จะ 25 จะได้จบเรื่องบ้า ๆ นี่สักที

“เอาอีก ๆ ๆ ๆ” ได้ทีพวกมันเชียร์ให้ดื่มกันใหญ่ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเวลาเมาแล้วฉัน รั่ว ขนาดไหน เพราะแบบนี้ถึงไม่ค่อยดื่มไง แต่ยัยพลอยคือสั่งเหมือนมันเป็นแม่เลย ว่าถ้าพวกมันไม่ไปด้วยห้ามดื่มเด็ดขาด เพราะถ้าฉันดื่มมีหวังได้มีผัวเป็น 10 ภายในคืนเดียวมันบอกแบบนี้ เว่อร์ฉิบหาย ก็แค่เมาแล้วชอบลวนลามผู้ชายแค่นั้นเอง แฮร่!! เนยเป็นคนเรียบร้อยนะคะ อย่าเข้าใจเนยผิด

“จำไว้เนย ลูกแม่ใหญ่นี ไม่เคยกลัวผัว” เสียงเริ่มยาน “เพราะกูไม่เคยมีผัว!!” ตอนนี้ถึงจะยังมีสติรู้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไป แต่ นี่แหละคือจุดเริ่มต้นของความพังพินาศ “การไม่มีผัวเป็นลาภอันประเสริฐ!!” “ชนแก้ว!!” ฉันยกแก้วเหล้าเข้าปาก แน่นอนระดับเนยหมดแก้ว!!

“พูดแล้วกูอยากกินลาบเลือดวะ” ไอ้ นาวิน พูดขึ้น ไอ้นี่ปากมันชอบพูดหาตีนอยู่เรื่อย “หุบปากเลยนะ!!” โซดาชี้หน้าด่านาวิน “อย่ามาขึ้นเสียงใส่นะเว้ย!!” “หึ...เป็นแค่เมีย ไม่ใช่แม่กูสักหน่อย” ใช่ สองคนนี้มัน แอบกิน กันมาตั้งแต่ปีหนึ่ง ด่ากัน ทะเลาะกัน เลิกกันวันละ 3 เวลาหลังอาหาร แต่ก็ยังเห็นมันอยู่ด้วยกัน มีโซดาที่ไหนต้องมีนาวิน