บทที่ 3 เตือนความจำ (2)
“เชอะ…. เนย เราไปเต้นกันดีกว่า ไม่อยากอยู่ใกล้หมา!!” “โอ๊ย!!” โซดาเดินมาหาฉันพร้อมกับ เหยียบเท้านาวิน อย่างแรง “ก่อนไปสักแก้วก่อน” พลอยยื่นแก้วเหล้าให้ และแน่นอนหมดแก้วสิคะรอไร “อีเนย ผู้ชายมอง!!” ยัยพลอยที่กำลังเต้นอยู่ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ๆ มันตะโกนใส่เสียงดัง เพราะตอนนี้มันเสียงดังมาก อีกอย่างตอนนี้ฉันก็เริ่มมึนยืนไม่อยู่กับที่แล้ว
“ไอ้ขี้เก๊ก!! หึ.” ฉันหันไปมองแล้วหัวเราะใส่ ก็อีตานั้นที่ไอ้นาวาเดินชน ไอ้ขี้เก๊กเรียกแบบนี้เหมาะกับเขาก็จริง ๆ “อีนี่ วันนี้มาแปลก ปกติเมาแล้วมึงจะชอบ อ่อยผู้ วันนี้มึงกับด่าเขา ด่าแรงด้วย” พลอยประคองตัวฉันไว้เพราะตอนนี้มันเริ่มยืนไม่ไหวแล้ว “ก็มาดิครับ!!” “คิดว่ากูกลัวมึงรึไง!!”
...ระหว่างที่พลอยกำลังพาเนยที่เมาไม่ได้สติเดินไปที่โต๊ะ ทางด้านนาวินกับนาวาก็มีเรื่องกับกลุ่มวัยรุ่นเจ้าถิ่น
“อีพลอย!!!” “มึงไปช่วยกูก่อน!!”
...โซดาวิ่งหน้าตาตื่นมาลากพลอยไปช่วยห้ามนาวินกับนาวา
“เนย มึงรอกูอยู่นี่ ห้ามไปไหน!!” พลอยสั่งเนยที่ฟุบหน้าลงกับโต๊ะเสียงแข็งก่อนจะรีบตามโซดาไป
“แม่นะแม่ ทำไมต้องให้เนยแต่งงานกับใครก็ไม่รู้ด้วย”
...เนยเมาไม่ได้สติบ่นพึมพำก่อนเธอจะเดินออกจากโต๊ะเพื่อไปเข้าห้องน้ำ
“ไปไหนคะคนสวย” “ไปหาพ่อมึงมั้ง”
...แค่เดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็มีผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาประกบตัว เขาส่งสายตาเจ้าชู้มองสำรวจร่างกายเธอ แล้วถึงกับ กลืนน้ำลาย
...ตัวเล็ก ๆ ผิวขาว ๆ บวกกับวันนี้ที่เธอใส่กางเกงยีนขาสั้น เสื้อเอวลอยโชว์หน้าท้องแบนราบ เผยให้เห็นสัดส่วน หน้าอกหน้าใจที่อวบอิ่มใหญ่เกินตัว เอวคอดสะโพกผาย
“หลบไป!!” ฉันเพ่งมองหน้าไอ้หน้าหม้อนั่นแล้วผลักมันให้พ้นทาง “ไปกับพี่ดีกว่า!” มันเดินเข้ามาเอามือกอดและพยายาม ลวนลาม “อย่ามายุ่งกับฉัน!!” ฉันถีบจนมันล้ม เสียงคนร้องโวยวายกันใหญ่ จะแหกปากอะไรหนักหนา แค่ถีบไอ้หน้าหม้อแค่นี้เอง!
“มึง!” มันจ้องหน้าอย่างกับจะฆ่า “......” ฉันไม่พูดอะไร เบ้ปากมองบน เมาแล้วไม่เคยกลัวใครค่า ทว่า...ไอ้หน้าหม้อนั่นกลับพุ่งเข้าใส่
หมับ!!
ก่อนจะมีผู้ชายร่างสูงเดินเข้ามาขวาง เขาหล่อจัง แถมเท่มากด้วย “มึงเป็นใคร” พวกนั้นถามเขา “......” เขาเงียบ พวกนั้นทำหน้าตื่นตระหนกก่อนจะรีบพากันวิ่งหนีไป เหอะ นึกว่าจะแน่ ที่แท้ก็แค่... ลูกหมาน้อยนี่เอง สมน้ำหน้า เล่นกับใครไม่เล่น เล่นกับเนย
ว่าแต่ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร แต่หาได้สนใจ ฉันหันหลังเดินกลับไปหาเพื่อน ทว่า...
หมับ!!
“ปล่อยนะโว้ย!!!” อยู่ ๆ ร่างฉันมันก็ลอยเหนือพื้น และถูกใครก็ไม่รู้ลากไปขึ้นรถ แล้วจากนั้นทุกอย่าง... ไม่รู้เรื่องอีกเลย...
“หล่อจัง!”
...เนยที่ยังเมาไม่มีสติยื่นหน้าเข้าไปใกล้ชายหนุ่มรูปหล่อที่อุ้มเธอมาขึ้นรถ
“หึ….” “เธอโชคดีที่มาเจอฉัน” “ใช่ โชคดีที่สุดเลยที่ได้มาเจอคนหล่อ” ...เนยประคองสติไม่อยู่ เอื้อมมือไป ลูบไล้แผงอกแกร่ง แล้วยิ้มยั่ว
“หยุด!!! ถ้าเธอไม่หยุดอย่าหาว่าฉันไม่เตือน!!”...เขาจับมือเล็ก ๆ ที่ซุกซน ก่อนจะดึงเธอเข้ามาใกล้ ๆ แล้วประกบปากจูบดูดเม้มริมฝีปากอย่าง เร่าร้อน
“ฮื่อ!!!!” ...คนถูกจูบถึงกับ แดดิ้น เมื่อกำลังจะขาดอากาศหายใจ
“เป็นไง!!!” ...เขาผละปากแล้วมองเธออย่างเสียดาย ไม่อยากทำอะไรคนเมา
“คนบ้า!!” ...เธอผลักเขาออกจากตัว หอบหายใจติดขัด สูดเอาอากาศเข้าปอดให้มากที่สุด
“หึ...”
...เขาหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน... มองร่างบางตรงหน้า สาวสวยผมสั้น ผิวพรรณขาวนวล หน้าอกหน้าใจที่ใหญ่เกินตัว หน้าท้องแนบราบเอวคอดกิ่ว
อึก...ชายหนุ่มถึงกับปากคอเหือดแห้ง ริมฝีปากแห้งผาก ดวงตาฉ่ำปรือหวานเยิ้ม ช่างยั่วยวนปลุกอารมณ์ความดิบเถื่อนในตัวได้ดีจริง ๆ ก่อนเธอจะนิ่งและหลับไปเมื่อโดนฤทธิ์แอลกอฮอล์
คอนโดฯ
“ไม่เจอกันแค่ 7-8 ปี ไม่คิดว่าจะ…...” ...มือหนาสัมผัสเรียวขาขาว ๆ “ฮือ!!” …. เนยที่หลับอยู่ปัดมือเขาออกอย่างรำคาญ “เธอไม่รู้จักฉันจริง ๆ เหรอ หึ..”...เขามองหน้าหวานที่แดงก่ำด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์
“แล้วพี่จะทำให้น้องจำไม่รู้ลืม” ...ด้วยความที่เขาเป็น เสือผู้หญิง อยู่แล้ว มีเหยื่ออยู่ตรงหน้าคนอย่างเขามีหรือจะปล่อยเหยื่อไปง่าย ๆ “คนดีของแม่ใหญ่ ...” “ก็แค่เด็กใจแตกละวะ!!” “แต่ไหน ๆ วันนี้ก็อดกินสาว ๆ เพราะช่วยเธอ คงพอ แก้ขัด ได้”
...ชายหนุ่มอุ้มร่างบางที่เมาไม่ได้สติลงจากรถและเดินขึ้นห้อง จากนั้นคงไม่ต้องถามว่าเกิดอะไรขึ้น อ้อยเข้าปากช้าง มีหรือจะยอมคายทิ้ง!
ตอนเช้า
“ปวดหัวเป็นบ้า!!” ฉันเอามือกุมขมับนอนหลับตา เพราะถ้าลืมตาตอนนี้ห้องมันคงหมุนติ้วเลยแหละ ไม่น่าบ้าดื่มตามที่พวกนั้นมันสั่ง “ว่าแต่เมื่อคืน?” ฉันลืมตาขึ้นแล้วนึกขึ้นได้ว่าเหมือนถูกใครที่ไหนก็ไม่รู้อุ้มออกมาจากผับ นอนคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะลองคิดดูอีกที ไม่นะ ไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นใช่ไหม “เสื้อผ้า!” เปิดผ้าห่มสำรวจตัวเองเพื่อความแน่ใจ “...เฮือก!!” ไม่ได้ใส่อะไรเลย ตอนนี้ “แล้วที่นี่ที่ไหน” ฉันดีดตัวลุกขึ้นมองไปรอบ ๆ ห้อง “ไม่จริงเนย แกฝันไป”
เพียะ!!
“เจ็บ...แสดงว่าไม่ได้ฝัน!” ฮื่อ!!! อีเนยมึงไม่น่าเมาเลย ความบริสุทธิ์ ที่สะสมมาต้องมาเสียให้ใครไปก็ไม่รู้!!
กริ่ง!!!
“กรี๊ด!!!!!” “หุบปาก!!”
“แล้วใครวะโทรมาทำไมแต่เช้า” ฉันได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นก่อนจะมีมือใครไม่รู้ยื่นมาคลำหาโทรศัพท์ แล้วมือเขามันโดนหน้าอกพอดี “ฮื่อ!!!” ฉันร้องท้วงในลำคอเมื่อผู้ชายคนนั้นที่นาวาเดินชนเมื่อคืน เอามือปิดปากและผลักตัวให้นอนลงที่เดิม
“ว่าไงครับแม่” เขารับโทรศัพท์แต่สายตาดุดันจ้องมาที่ฉัน “ครับ รู้แล้ว เธอไม่ใช่เด็ก 5 ขวบสักหน่อย” “เธอโตแล้ว” เขามองที่หน้าอก ฉันรีบเอามือปิดไว้ทันทีถึงจะมีผ้าห่มคลุมตัวไว้ก็เถอะ
“แม่จะคุยด้วย” เขาเอามือออกจากปากก่อนจะยื่นโทรศัพท์ให้ แต่แม่ไหน แม่ใคร ฉันมีแม่คนเดียวคือแม่ใหญ่ เขารู้จักแม่ใหญ่ด้วยเหรอ?
“รับไปสิ!! คนจะนอน!!” เขาจ้องหน้าฉันตาเขม็งส่งโทรศัพท์ให้ ฉันรับโทรศัพท์จากเขาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ แล้วเขาก็นอนคว่ำหน้าลงที่เดิม มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย....
