เมียเสือ

บทนำ

กริ่ง!!..

นาฬิกาปลุกที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงแผดเสียงร้องดังขึ้นเมื่อถึงเวลาที่ตั้งไว้ เสียงของมันช่วยปลุกให้ชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าคมคายตื่นขึ้นมา ใบหน้าเกลี้ยงเกลาบิดเบี้ยวด้วยความรำคาญก่อนที่จะยื่นมือไปปิดมัน

"อื้อ~ เจ๋งจะรีบลุกไปไหนคะ นอนต่อสิ" เสียงหวานใสของคนข้างกายเขาเอ่ยถามในตอนที่ก๊วยเจ๋งลุกขึ้น ชายหนุ่มปรายตามองเจ้าของคำถามนั้นด้วยหางตา ก่อนจะดึงสายตากลับมาแล้วขยับไปนั่งพิงหัวเตียงในท่ายกเข่าขึ้นชันข้างหนึ่ง เขาหยิบบุหรี่ในซองขึ้นมาคาบไว้

"กลับไปได้แล้ว วันนี้ฉันมีธุระ"

"เสร็จแล้วก็จะไล่แบบนี้เลยเหรอคะ" อิงฟ้ามองเจ้าของคำพูดแสนเย็นชาด้วยความน้อยใจ เธอกอดคอก๊วยเจ๋งไว้หลวมๆ แล้วก้าวขึ้นไปนั่งคร่อมหน้าตักชายหนุ่มในขณะที่ร่างกายของทั้งสองเปลือยเปล่าเหมือนกัน หวังจะใช้ร่างกายรั้งชายหนุ่มไว้

"ออกไป"

"ทำไมล่ะคะ เมื่อคืนเราก็สนุกด้วยกันจนถึงเช้านิ~"

"..." ก๊วยเจ๋งปรายตามองอิงฟ้าเพียงนิด ก่อนจะดันตัวเธอออกไปแล้วก้าวลงจากเตียง เขาหยิบผ้าขนหนูที่พาดอยู่บนเก้าอี้มาพันรอบเอวสอบอย่างหมิ่นเหม่แล้วเดินอ้อมไปอีกฝั่ง หยิบโทรศัพท์มือถือและบุหรี่เดินออกไปหน้าตาเฉยโดยไม่พูดอะไร

"เดี๋ยวสิคะ ใจคอจะทิ้งกันไปแบบนี้จริงๆเหรอ" อิงฟ้ารีบวิ่งไปกอดชายหนุ่มไว้ในตอนที่เขาจะเดินออกไปจากห้องนอน ทำให้ก๊วยเจ๋งต้องหยุดชะงักฝีเท้า เขาค่อยๆหันกลับไปมองอิงฟ้าด้วยสายตาที่ว่างเปล่า แล้วพิงกรอบประตูยกมือขึ้นมากอดอกมองเธอ

"ทะ..ทำไมคะ"

"เธอควรจะรู้ไว้นะ"

"...อะไรคะ" อิงฟ้าถามกลับอย่างสงสัย เพราะมันเป็นครั้งแรกที่เธอได้เจอกับก๊วยเจ๋งหลังจากที่เพื่อนสาวแนะนำให้รู้จักกับเขาที่ผับเมื่อคืนนี้

"หึ!" ก๊วยเจ๋งแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยันแล้วยื่นมือไปลูบแก้มนวลเบาๆ ทำให้อิงฟ้าเคลิ้มไป

"อ๊ะ!!" ใบหน้าสวยบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดเมื่อถูกมือหนาบีบแก้มปากอย่างแรงจนต้องยกมือขึ้นมาแกะมือหนาออกแต่ก๊วยเจ๋งกลับไม่ยอมปล่อย

"ฉันไม่ชอบกินของซ้ำสอง" ว่าจบก็สะบัดมืออย่างแรงจนใบหน้าสวยของอิงฟ้าสะบัดไปด้วย

ปึก!

"หมดหน้าที่เธอแล้ว" ซองสีน้ำตาลถูกโยนลงบนโต๊ะข้างหัวเตียงอย่างไม่มีเยื่อใยก่อนที่เจ้าของการกระทำแสนเย็นชาจะเดินไปนั่งสูบบุหรี่บนโซฟาอย่างสบายใจเฉิบ เขาไม่ได้เดินเข้าไปหาผู้หญิงคนนี้ เป็นเธอเองต่างหากที่เดินเข้ามาเสนอตัวให้เขา ควันสีขาวถูกพ่นออกมาลอยคลุ้งในอากาศ ก๊วยเจ๋งปรายตามองอิงฟ้าเพียงนิด ในขณะที่หญิงสาวกำหมัดแน่นอย่างเคียดแค้นกับสิ่งที่เขาทำกับเธอ

"เฮ้อ~" ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกอย่างเบื่อหน่าย มือหนายกขึ้นมานวดคลึงขมับเบาๆ ทอดสายตามองไปข้างนอกระเบียงอย่างไร้จุดหมาย "น่าเบื่ออะไรแบบนี้วะ!" กรามแกร่งขบเข้าหากันจนขึ้นสัน

@สนามแข่งรถ

"โว่ว!!" เสียงกรีดร้องสอดประสานเสียงโห่ร้องดังก้องสนามแข่งรถ คนดูข้างสนามต่างร้องเรียกชื่อนักแข่งที่ตัวเองชอบและต่างชูป้ายชื่อเชียร์สุดฤทธิ์ ในขณะที่รถยนต์หรูขับเคลื่อนเข้ามาประจำจุดสตาร์ท ทั้งหมดเกือบสิบคันด้วยกัน

กึก!

เสียงหน้ากากบังลมถูกปิดลงอย่างแรง พร้อมกับสายตาโฉบเฉี่ยวที่จ้องมองไฟสัญญาณตรงหน้า ขณะเดียวกันเท้าก็เหยียบคันเร่งไปด้วย มือเรียวภายใต้ถุงมือหนังกำพวงมาลัยแน่น เสียงพ่นลมหายใจดังขึ้นเบาๆ ภายในรถยนต์ที่ภายในมีเพียงเบาะที่นั่งคนขับที่เดียวเท่านั้น

ติ๊ง!

บรึ้น!!...

ทันทีที่เสียงสัญญาณดังขึ้นรถแข่งทุกคนก็ต่างออกตัวไปด้วยความเร็ว ต่างคนต่างเร่งความเร็วเพื่อจุดหมายเดียวคือเส้นชัยและต่างต้องการทำเวลาให้น้อยที่สุด แข่งทั้งห้ารอบด้วยกัน

"..หึ!" เสียงแค่นหัวเราะในลำคอดังขึ้นเบาๆ ภายในรถสปอร์ตหรูคันสีแดงที่ขับนำมาเป็นคันแรกด้วยความเร็ว

"โว่ว..!!" เสียงโห่ร้องยังคงดังก้องสนามเมื่อรถแข่งทั้งหมดเข้ารอบที่สามแล้ว และยังคงเป็นรถสปอร์ตคันสีแดงที่นำเพื่อนอยู่

บรึ้น!...

"โว่ว!!" เสียงโห่ร้องตะเบ็งเซ็งแซ่ขึ้นอีกครั้งเมื่อการแข่งขันจบลง โดยรถสปอร์ตคันสีแดงเข้าเส้นชัยไปก่อนเพื่อน ธงลายหมากรุกสะบัดไปมาเบาๆ เมื่อรถทุกคันเข้าเส้นชัย รถแข่งทุกคันถูกขับไปจอดเรียงกันอยู่หลังเส้นชัย

"เฮ้อ~" ร่างบอบบางก้าวลงจากรถพร้อมเสียงถอนหายใจเบาๆ เธอถอดหมวกกันน็อกออกจากศีรษะทำให้ผมดกดำสยายออกจากกัน เรียกเสียงกรีดร้องจากผู้ชมข้างสนาม มือเรียวหยิบแว่นตากันแดดสีดำสนิทขึ้นมาสวมใส่แล้วเดินถือหมวกกันน็อกไปหาพี่เลี้ยงที่อยู่ขอบสนาม

"ไง.." เสียงเข้มของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้น เขาโยนขวดน้ำดื่มให้หญิงสาว ก่อนจะเดินไปสวมกอดเธอและประคองใบหน้าสวยไว้

"อืม~ เป็นเพื่อนกันเขาทักทายกันด้วยการจูบเหรอ?"

"กับเพื่อนคนอื่นอาจจะแค่จับมือ แต่สำหรับกิพีไม่อยากจับ แต่อยากจูบมากกว่า" ภารันแสยะยิ้มมุมปากก่อนจะรับหมวกกันน็อกจากมือมิกิมาถือเอง

"เมื่อไหร่จะเลิกมาแข่งรถแบบนี้สักที พีเป็นห่วงนะ มันอันตรายมากด้วย" ภารันหย่อนสะโพกพิงกระโปรงรถ กอดอกมองหน้ามิกิ ในขณะที่เธอยืนเท้าเอวมองไปที่รถแข่งคู่ใจก่อนถอนหายใจเบาๆ แล้วเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อภารันขึ้นมา

"อื้อ~" ไม่เปิดโอกาสให้ภารันได้พูดอะไร มิกิก็โน้มตัวลงไปจูบกลีบปากหยักได้รูปเบาๆ แล้วเลื่อนแว่นตาลงจนทั้งสองได้สบตากันตรงๆ

"ถ้าอยากเป็นเพื่อนกันอยู่ พีอย่าพูดคำนั้นกับกิอีก.." มิกิแสยะยิ้มมุมปากแล้วค่อยๆปล่อยคอเสื้อภารัน เธอเสยผมขึ้นลวกๆ แล้วเอี้ยวหน้ากลับไปมองภารันอีกครั้ง "ตอนเย็นเจอกันที่เดิมนะ อยากไปนั่งฟังเพลง"

"หึ..ได้ถ้าเพื่อนต้องการแบบนั้น"

"หึ.."