เมื่อสิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น

มุมมองของเคลลี่ แอนน์:

"ขอโทษนะคะ คุณอดัมส์" เสมียนเอ่ยถามจากอีกฝั่งของเคาน์เตอร์

"คะ?" ฉันตอบกลับ เสียงเหม่อลอยขณะยืนอยู่ตรงนั้น ฉันไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่ว่าเกิดอะไรขึ้น แม้ว่าเธอจะพร้อมรอให้ฉันดำเนินการแล้วก็ตาม

"นี่ค่ะ คุณ" เธอบอก พลางมองฉันด้วยสีหน้าหงุดหงิดที่เห็นฉันเหม่อลอย "ฉันต้องการให้คุณเซ็นตรงนี้ค่ะ ตรงบรรทัดล่างสุดของหน้านี้ ตรงที่เขียนว่า 'ลายเซ็น' แล้วก็เซ็นหน้าถัดไปด้วยนะคะ"

ฉันมองเอกสารที่เธอยื่นมาให้ สังเกตเห็นว่าเธอลงนามในส่วนของ 'เสมียนศาล' ไว้เรียบร้อยแล้ว ฉันยื่นมือไปรับปากกาที่เธอยื่นส่งมาให้ ก่อนจะตวัดชื่อฉันลงไปบนบรรทัดลายเซ็นของหน้าแรก จากนั้นก็ดำเนินการเซ็นชื่อในหน้าที่สอง ในวินาทีนั้น ฉันตระหนักว่านี่เป็นสิ่งที่ยากที่สุดที่ฉันเคยต้องทำมา ฉันได้แต่หวังว่าการทำเช่นนี้จะสร้างความเปลี่ยนแปลงให้กับชีวิตฉันได้เสียที

เมื่อเซ็นเสร็จ ฉันวางปากกาลงบนกองเอกสารตรงหน้าแล้วเลื่อนมันกลับไปข้ามเคาน์เตอร์ เธอรับปึกเอกสารเล็กๆ นั้นไป เพิ่มกระดาษเข้าไปอีกสองสามแผ่นก่อนจะเย็บรวมกันทั้งหมด ประทับตราด้านหลังของทุกฉบับ แล้วยื่นคืนให้ฉันทั้งสองชุด

"นี่ค่ะ" เธอบอกต่อพลางยื่นเอกสารให้ "ขั้นตอนต่อไปคือต้องให้ผู้พิพากษาลงนามค่ะ จากนั้นก็จะมีผลเป็นทางการตราบใดที่ไม่มีใครคัดค้าน กระบวนการทั้งหมดน่าจะเสร็จสิ้นภายในประมาณ 3 ถึง 4 เดือนอย่างเร็วที่สุด แต่ถ้ามีปัญหาอะไร ก็อาจจะใช้เวลานานกว่านั้นกว่าการหย่าของคุณจะเสร็จสมบูรณ์ คุณต้องการให้ส่งหมายไปให้เขาไหมคะ"

"ค่ะ ต้องการค่ะ" ฉันตอบอย่างประหม่า เพราะค่อนข้างกังวลกับการตัดสินใจดำเนินการทางกฎหมายครั้งนี้ "เอ่อ... ฉันต้องไปที่ไหนคะ? เพื่อขอคำสั่งคุ้มครองน่ะค่ะ"

"ตรงไปตามโถงนี้ ห้องซี ค่ะ" เธอตอบด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม ขณะที่ฉันก้มมองเอกสารที่ถือไว้อย่างเบามือในมือ ความรู้สึกเสียใจก็แล่นเข้ามาทันที ตอนที่ฉันหันหลังให้เธอ เธอก็พูดบางอย่างขึ้น เรียกความสนใจฉันได้อีกครั้ง "แต่ว่า ฉันว่าพวกเขาคงออกไปทานมื้อเที่ยงกันน่ะค่ะ เมืองเล็กๆ ก็แบบนี้ คุณพอจะรอได้ไหมคะ"

"ไม่ค่ะ เกรงว่าฉันคงต้องรีบกลับบ้านจริงๆ" ฉันตอบ รู้ดีว่าป่านนี้เขาคงอยู่ที่นั่นแล้ว

"พวกเขาจะกลับมาในอีกประมาณ 45 นาทีถึงหนึ่งชั่วโมง ถ้าคุณเปลี่ยนใจนะคะ" เธอบอก แล้วก็หันหลังเดินจากฉันไป

ฉันเดินออกจากสำนักงานเสมียนไปด้วยความรู้สึกผิด ในมือถือเอกสารเย็บเล่มสองปึกเล็กๆ ด้วยเหตุผลกลใดไม่ทราบ ฉันคิดว่าทุกคนกำลังมองมาที่ฉัน จึงเอาแต่ก้มหน้ามองพื้นขณะเดินออกมาข้างนอก ตอนนั้นฉันรู้สึกประหม่าอย่างมาก จึงรีบกลับบ้าน ฉันคิดถึงสิ่งที่จะพูดเมื่อถึงเวลา และเมื่อไหร่ฉันจะปลีกตัวไปยื่นขอคำสั่งคุ้มครองได้อีก

เวลาดูเหมือนผ่านไปอย่างรวดเร็วเมื่อในที่สุดฉันก็เลี้ยวรถเข้าทางเข้าบ้าน ฉันมองไปรอบๆ ก่อนเปิดประตูรถ รอบบ้านดูเงียบสงัด เขาอยู่ที่นี่หรือเปล่า ฉันค่อยๆ ก้าวลงจากรถ ไม่เห็นวี่แววของเขาเลย ฉันเดินเข้าไปข้างใน หูยังคอยเงี่ยฟังเสียงที่เบาที่สุด เขาอยู่ที่นี่จริงๆ หรือ

แต่เมื่อฉันเดินจากห้องครัวเข้าสู่ห้องนั่งเล่น ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ทันใดนั้น ก็มีหมัดพุ่งเข้าใส่หน้าฉัน ชกเข้าที่ปากเต็มๆ ฉันกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดขณะหลับตาลง รู้สึกถึงมือข้างหนึ่งบีบรอบคอฉันอย่างแรง ขณะที่แผ่นหลังฉันกระแทกเข้ากับผนัง

"แกคิดว่ากำลังทำบ้าอะไรอยู่หา?!" เชนตะคอกใส่ฉัน ฉันพยายามสูดอากาศหายใจ พยายามจะตอบเขา

"คุณพูดเรื่องอะไร" ฉันพยายามเค้นเสียงถามออกไป

นั่นยิ่งทำให้เขาเดือดดาล เขาใช้มืออีกข้างบีบคอฉันแน่นขึ้น ฉันยกมือจับข้อมือเขาทั้งสองข้างตามสัญชาตญาณ พยายามจะให้เขาปล่อย

"ฉันกำลังพูดเรื่องที่แกไปศาลวันนี้ไง เคลลี่ แอน! แกไปยื่นเรื่องหย่า! แกคิดว่าแกจะกำจัดฉันได้ง่ายๆ งั้นเหรอ?!" เขาตะคอกใส่หน้าฉันเสียงดัง

"อะไรนะ?!" ฉันถามเขา ตกใจกับคำพูดนั้น ใครเห็นฉัน? ไม่สิ ที่สำคัญกว่านั้นคือ ใครไปบอกเขากัน?! ฉันเพิ่งออกมาจากที่นั่นแล้วตรงกลับบ้านเลยนะ เขาคลายมือที่บีบคออย่างน่าประหลาดเล็กน้อยตอนที่ฉันกระซิบ "ฉันไม่เข้าใจ"

"ทำไมแกจะไม่เข้าใจ?" เขาแค่นเสียง มองฉันอย่างก้าวร้าวด้วยแววตาชั่วร้าย "แกจะบอกว่า แกไม่เห็นนาดีนเหรอ?! เธอก็อยู่ที่นั่น กำลังจ่ายค่าปรับให้ฉันอยู่ เธอมองแกเต็มๆ ตาเลย เธอเห็นและได้ยินทุกอย่างที่แกพูด" เขาหันหน้าหนีไปเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมาจ้องเขม็งอีกครั้ง "อ้อ ใช่สิ แกอยากให้ตำรวจมาส่งหมายศาลให้ฉันงั้นเหรอ?! แกก็รู้ว่าฉันมีหมายจับค้างอยู่ แกวางแผนให้พวกนั้นมาจับฉันตอนนั้นด้วยเลยใช่ไหม?"

ในที่สุดเขาก็ปล่อยมือจากคอฉัน แล้วคว้าไหล่ฉันทั้งสองข้างพร้อมกับยกเข่าขึ้น ก่อนจะกระแทกเข้าที่ท้องฉันเต็มแรง ฉันหายใจหอบขณะร่วงลงไปกองกับพื้นอย่างแรง! จากนั้นเขาก็เงื้อเท้า เตะเข้าที่หน้าอกฉัน ฉันคิดว่ากระดูกอกคงแตกเป็นสองเสี่ยงด้วยแรงเตะนั้น เขาสวมรองเท้าบูทหัวเหล็กด้วย ฉันไออย่างรุนแรง กอดอกตัวเองไว้แน่นแล้วงอตัวเป็นก้อน ทันใดนั้นเขาก็คุกเข่าลงตรงหน้า ทำหน้าบึ้งตึงพลางเอื้อมมือมาจับแขนขวาฉัน ฉันยังคงไอไม่หยุดขณะที่เขาหัวเราะเยาะ

"ฉันจะทำให้แกเซ็นชื่อตัวเองไม่ได้ นอกจากฉันจะเป็นคนเซ็นให้แกเอง"

เขาบิดแขนฉันอย่างแรง เขาจับแน่นมาก บิดมือแต่ละข้างไปในทิศตรงกันข้ามอย่างรวดเร็วจนแขนฉันหัก! ฉันกรีดร้องออกมาสุดเสียง ราวกับว่าเขาทิ้งคานเหล็กหนักสิบตันลงมาทับแขนฉัน ฉันเจ็บปวดมากจนแน่ใจว่าเพื่อนบ้านต้องได้ยินแน่ๆ ถ้าพวกเขาใส่ใจฟัง

ทันใดนั้น นาดีนก็วิ่งพรวดเข้ามาในห้องนั่งเล่น กรีดร้องเสียงแหลม "ตำรวจกำลังมา!"

"อะไรนะ!?" เขาร้องตะโกน ลุกพรวดขึ้นยืนพลางหันไปเผชิญหน้ากับเธอ "เป็นไปได้ยังไง?"

"ฉันอยู่ต่อหลังจากยัยนี่ออกมาแล้ว แอบได้ยินพวกเขาเช็คชื่อพี่ในระบบ" น้องสาวของเขาพูดพลางจ้องมองฉันอย่างเกลียดชัง "สุดท้ายพวกเขาก็เรียกตำรวจ พวกเขาบอกว่าพี่มีหมายจับข้อหาบุกรุก ทำร้ายร่างกาย และใช้ความรุนแรงในครอบครัว"

เขาเดินไปเดินมาขณะที่ฉันกอดแขนที่หักไว้ พยายามปกป้องมัน เมื่อได้ยินข่าวนี้ เขาก็หันกลับมาเผชิญหน้ากับฉัน ไกลออกไป พวกเราทุกคนได้ยินเสียงไซเรนดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ตอนที่เธอวิ่งพรวดเข้ามา เธอเปิดประตูหน้าทิ้งไว้ เขาเดินเข้ามาหาฉัน พูดเสริมว่า "ถ้าฉันจะต้องไป ก็ควรจะไปอย่างมีสไตล์หน่อย!"

เขาเงื้อขาเตรียมจะเตะฉัน ฉันคิดว่าเขาจะเตะท้องฉันอีกครั้ง แต่ฉันคิดผิดถนัด เขาเตะเข้าที่หน้าฉันเต็มแรงจนจมูกหัก ถ้าแรงกว่านี้เขาคงฆ่าฉันไปแล้ว ฉันมึนงง ภาพที่เห็นเดี๋ยวชัดเดี๋ยวเบลอ ฉันได้ยินเสียงตะโกนขณะที่ทุกอย่างรอบตัวพร่ามัว มารู้ทีหลังว่านาดีนเปิดประตูทิ้งไว้กว้าง พอตำรวจมาถึงประตู พวกเขาก็เห็นฉันนอนจมกองเลือดอยู่บนพื้น

"หยุดนะ!" ฉันได้ยินเสียงใครบางคนตะโกนขณะที่ภาพตรงหน้าฉันเริ่มมืดดับลง จะเกิดอะไรขึ้นต่อไป?