บทที่ 133

โคบันไม่พูดอะไรเลยหลังจากการประชุมจบลง

เขาแค่คว้ามือฉันไว้—หยาบกระด้างและบีบแน่น—แล้วดึงฉันให้เดินตามฝ่าความโกลาหลไป

ฉันแทบจะก้าวตามฝีเท้าของเขาไม่ทันขณะที่เราฝ่าฝูงชนไปตามทางเดิน หลบหลีกกลุ่มนักโทษที่ตะโกนโหวกเหวกและผู้คุมที่กำลังตะคอกสั่งการ ฉันไม่รู้ว่าเขาจะพาเราไปไหนจนกระทั่งกลิ่นปูนซีเมนต์อัน...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ