โครงการนักโทษ

คาร่าเหลือบมองนาฬิกาบนผนังอย่างร้อนรน ก่อนที่สายตาของหล่อนจะตวัดกลับมาที่บรรณารักษ์ซึ่งจ้องเราสองคนตาไม่กะพริบมาตั้งแต่ตอนที่เรานั่งลง...

“เราเหลือเวลาอีกแค่สิบนาทีนะ ถ้าไม่รีบส่งของเธอ ยายป้านั่นได้ไล่เราออกไปก่อนแน่!” คาร่าพูดเสียงแผ่ว หล่อนลากฉันเข้าไปพัวพันกับความคิดบ้าๆ ของตัวเองอีกจนได้ เหมือนที่ทำเป็นประจำ

ฉันถอนหายใจแล้วพยักหน้าตาม มองหล่อนคลิก ‘ใช่’ เพื่อให้ความยินยอมของฉันกับรายการข้อตกลงและเงื่อนไขที่ยาวเป็นหางว่าวซึ่งเราสองคนไม่ได้คิดจะอ่านมันเลยเป็นครั้งที่สองของวันนี้...

“หมดเขตเที่ยงคืนนี้นะ เราคงส่งสายเกินไปแล้วล่ะ! พวกเขาคงเลือกคนที่ต้องการไปแล้วแน่ๆ คาร่า ฉันว่ารัฐบาลคงไม่ทิ้งการตัดสินใจสำคัญแบบนี้ไว้จนนาทีสุดท้ายหรอก จริงไหม” ฉันบ่น ทั้งที่รู้ว่าความคิดนี้มันไร้สาระมาตั้งแต่แรกแล้ว

ส่งตัวเองไปอยู่กับนักโทษความปลอดภัยสูงสุดตัวต่อตัวเพื่อเป็นรูปแบบใหม่ของการฟื้นฟูสมรรถภาพเนี่ยนะ?

ก็ดีเหมือนกัน

แต่ถ้าถามว่าทำไมฉันถึงยอมตกลงกับเรื่องแบบนี้น่ะเหรอ? ก็เพราะมันไม่ได้ทำฟรีน่ะสิ!

หลังจากเพิ่งเรียนจบ เราสองคนก็ต้องดิ้นรนหางานในเมืองบ้านนอกห่วยๆ ของเราที่ไม่มีอะไรเลยนอกจากฟาร์ม โมเต็ล แล้วก็เหมืองแร่ฝุ่นเขรอะ คาร่าไปเจอโฆษณาสุดประหลาดนี่เมื่อสัปดาห์ที่แล้วตอนที่เรากำลังเลื่อนดูอะไรไปเรื่อยในเน็ต... ระหว่างใช้ไวไฟฟรีหนึ่งชั่วโมงที่เราได้จากห้องสมุดประชาชนทุกสัปดาห์...

‘ต้องการหญิงสาวสำหรับโครงการจับคู่นักโทษ - รางวัล 25,000 ดอลลาร์เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจ’

ฉันแทบสำลักน้ำลายตัวเองตอนที่คาร่าบอกว่าอยากจะสมัครให้เราทั้งคู่ แถมยังบอกอีกว่ายอดรวมของเราสองคนก็จะเป็น 50,000 ดอลลาร์...

แต่จะให้ยอมรับไหมล่ะว่าเมื่อวันเวลาผ่านไป หล่อนก็เกลี้ยกล่อมฉันจนคล้อยตามได้สำเร็จ โดยยกเหตุผลสารพัดว่าเงินจำนวนนั้นจะเปลี่ยนชีวิตเราไปได้อย่างไร!

ไม่ต้องทนกับพ่อขี้เมานิสัยแย่ๆ อีกต่อไป ไม่ต้องอยู่ในรถบ้านแคบๆ อับชื้น และไม่ต้องมีชีวิตอยู่ไปวันๆ อย่างไร้จุดหมาย...

“โอเค ใกล้แล้ว เราเหลือเวลาอีกประมาณสี่นาทีก่อนที่ยายป้านั่นจะตัดสัญญาณเรา!” คาร่าฮัมเพลงในลำคอ ขยับตัวยุกยิกบนเก้าอี้คอมพิวเตอร์เพื่อโน้มตัวเข้าไปใกล้หน้าจอมากขึ้นอีก...

หล่อนปัดปอยผมสีบลอนด์หนาของหล่อนออกจากใบหน้า ขณะที่ฉันมองหล่อนอัปโหลดรูปดิจิทัลที่เราต่างถ่ายให้กันด้วยกล้องเก่าๆ ที่หล่อนเจอในกล่องที่บ้านซึ่งน่าประหลาดใจว่ามันยังใช้การได้อยู่

คุณภาพของรูปอาจจะไม่ดีเท่าไหร่ แต่ก็ต้องยอมรับว่าเราสองคนขัดสีฉวีวรรณตัวเองจนดูดีขึ้นมาได้พอสมควร...

ฉันเอนตัวกลับจากตำแหน่งเดิมเพื่อเหลือบมองบรรณารักษ์ อายุของหล่อนแสดงออกผ่านท่าทีที่ชำเลืองมองเราข้ามแว่น ใบหน้าบูดบึ้งจนเต็มไปด้วยริ้วรอยยับย่น

ทำไมยายป้านี่ถึงได้เกลียดเรานักหนาวะ?!

เราพยายามทำตัวสุภาพกับหล่อนมาหลายครั้งแล้ว แต่ก็เรียนรู้ได้อย่างรวดเร็วว่าถ้าเราไม่ใช่หนุ่มหล่อหน้าตาดี หล่อนก็ไม่สนใจเราเลยสักนิด!

มีครั้งหนึ่ง ฉันจำได้ว่ามีผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาใช้อินเทอร์เน็ตเหมือนเรา และพอหมดเวลา หล่อนก็ไล่แต่เราสองคน โดยบอกว่าผู้ชายคนนั้นจะได้เวลาเพิ่มเพราะสิ่งที่เขากำลังทำ ‘ดูเหมือนจะเป็นเรื่องสำคัญ’

ฉันส่ายหัวให้กับความทรงจำนั้น แล้วหันกลับมาสนใจคาร่าอีกครั้ง ฉันเห็นหล่อนคลิกปุ่มยืนยันครั้งสุดท้าย จากนั้นแถบข้อความ ‘ส่งใบสมัครสำเร็จ’ ก็เด้งขึ้นมาเป็นตัวหนา ก่อนที่บรรณารักษ์จะกระแอมเสียงดังลั่นมาจากอีกฟากของห้อง

เห็นได้ชัดว่าเราอยู่เกินเวลาที่สมควรอีกแล้ว

อีกแล้ว

“รู้แล้วๆ เสร็จแล้วน่า โธ่เว้ย นึกว่าเป็นคนจ่ายค่าไฟที่นี่ซะอีก!” คาร่าบ่นอุบอิบอยู่ใต้ลมหายใจ พร้อมกับปิดฝาแล็ปท็อปลงเสียงดังปัง เกินความจำเป็นไปหน่อย

ฉันผ่อนลมหายใจแล้วนวดขมับตัวเอง “คาร่า เดี๋ยว นี่มันบ้าจริงๆ นะ ถ้าเขาเลือกเราขึ้นมาล่ะ?”

คาร่ายิ้มกว้างให้ฉัน ดวงตาเป็นประกายวิบวับเมื่อนึกถึงเรื่องนั้น “เราก็รีบเก็บกระเป๋าให้ไวที่สุด แล้วโบกมือลาที่นี่ไปเลย!”

ฉันกลอกตาแต่ก็ไม่ได้โต้เถียงกับความไม่มั่นใจของตัวเอง ปล่อยให้หล่อนเพ้อฝันไปคงจะง่ายกว่า เพราะเรื่องทั้งหมดนี้มันดูดีเกินกว่าจะเป็นจริงอยู่แล้ว

โอกาสที่พวกเราจะได้รับเลือกสำหรับเรื่องสำคัญขนาดนี้มันจะมีสักแค่ไหนกันเชียว? แนวคิดใหม่ในการปฏิรูปอาชญากรอันตราย แล้วคิดเหรอว่าเขาจะไว้ใจคนอย่างเราให้ไปช่วย? ไม่มีทาง!

เราสองคนขยับตัวเพื่อเดินลากเท้าออกจากห้องสมุด ไม่ได้เอ่ยคำลาตอนที่เดินผ่านโต๊ะบรรณารักษ์ เพราะรู้ดีว่าในวันที่ดีที่สุด ถ้าได้ยินเสียงฮึดฮัดตอบกลับมาก็ถือว่าโชคดีแล้ว...

อากาศในฤดูร้อนอบอวลไปด้วยกลิ่นฝุ่นและน้ำมันจากทางหลวงใกล้ๆ ที่คละคลุ้งเข้ามาในปอดทันทีที่เราก้าวออกมาเหยียบพื้นกรวด

ความจริงเกี่ยวกับชีวิตอันน่าสังเวชของเราที่นี่ถาโถมเข้าใส่ฉันเหมือนเช่นเคย วงจรไม่สิ้นสุดของงานที่ไม่มีอนาคตและความซ้ำซากจำเจที่น่าอึดอัดของมัน

เราจะกลายเป็นอะไรถ้ายังอยู่ที่เมืองนี้? คนขี้เมา? หรืออาจจะท้องกับผู้ชายห่วยๆ ที่ไม่มีเป้าหมายในชีวิต แล้วก็ลงเอยด้วยชีวิตที่ต้องดิ้นรนอย่างน่าสังเวช? ทางเลือกมีไม่มากนัก และทุกทางก็น่ากลัวไม่ต่างกัน

คาร่าสอดแขนเข้ามาควงแขนฉันขณะที่เราเริ่มเดินกลับไปยังย่านบ้านรถเทรลเลอร์ซึ่งอยู่อีกฟากหนึ่งของเมือง “แกจะต้องขอบคุณฉันสำหรับเรื่องนี้แน่ ตอนที่เราได้นอนจมกองเงินกองทองน่ะ เชื่อฉันสิ” เธอหัวเราะคิกคักขณะที่ฉันส่ายหัวให้กับเธอ

“ใช่สิ ถ้าเรารอดชีวิตออกมาจากที่นั่นได้น่ะนะ? อีกอย่าง อย่างที่ฉันบอกไปแล้ว มันคงจะสายเกินไปที่เราจะสมัครแล้วล่ะ!” ฉันดึงเราทั้งคู่กลับสู่ความเป็นจริง หรืออย่างน้อยก็พยายามทำอย่างนั้น แต่คาร่ากลับเหวี่ยงตัวมาขวางจนฉันหยุดกึกกลางทาง เท้าของฉันเกือบจะสะดุดหัวทิ่ม

“พวกเขาต้องการผู้หญิงเป็นร้อยๆ คนสำหรับโครงการนี้นะ มันมีทั่วประเทศเลยมาร์โกต์! แล้วฉันก็ไม่คิดว่าจะมีคนมากมายกระโจนเข้าใส่โอกาสที่จะได้ไปอยู่กับอาชญากรอันตรายหรอก จริงไหม? เพราะฉะนั้นเลิกทัศนคติในแง่ลบของแกซะที แล้วเริ่มเชื่อได้แล้วว่าชีวิตของเราอาจจะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นได้ทุกเมื่อ!” คาร่าพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังหน้าตาย พร้อมกับชี้นิ้วกล่าวโทษมาที่หน้าอกของฉันเป็นการเตือน

ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วกลอกตาอย่างระอา ในที่สุดก็ยอมแพ้แล้วพยักหน้าให้เธอ “ก็ได้ โอเค! ฉันจะลองเชื่อดูสักหน่อย! แต่เราจะยังไม่รู้ผลจนกว่าจะถึงอาทิตย์หน้าว่าพวกเขาจะติดต่อกลับมาหรือเปล่า นอกจากว่าแกอยากจะเดินทางหลายชั่วโมงไปยังเมืองถัดไปเพื่อดูว่าที่นั่นมีห้องสมุดที่ให้บริการไวไฟฟรีไหมล่ะ?!” ฉันหัวเราะเบาๆ มองรอยยิ้มที่ค่อยๆ กลับมาประดับบนใบหน้าของคาร่า

“เออ พูดแล้วขึ้นเลย! ยัยป้าคนเมื่อกี้นี่แม่งโคตรใจดำเลย! แล้วเพื่ออะไรวะ? เขาน่าจะรู้ตัวดีว่าเด็กอย่างเราก็ไม่มีอะไรดีๆ ให้ทำแถวนี้อยู่แล้ว ทำไมไม่ปล่อยให้เราอยู่นานอีกหน่อยก็ไม่ได้ ที่นั่นก็ไม่ได้มีคนเยอะแยะที่ต้องใช้คอมพิวเตอร์เวรนั่นซะหน่อย” คาร่าบ่นอุบขณะที่เรากลับมาเร่งฝีเท้าอีกครั้ง

ดวงอาทิตย์ยามบ่ายคล้อยต่ำลงบนท้องฟ้าขณะที่เรายังคงระบายอารมณ์กันไม่หยุด อาบไล้ทุกสิ่งรอบตัวเราด้วยแสงสีทองเจิดจ้า

รองเท้าผ้าใบของเราบดกับพื้นถนนลูกรังขณะเดิน ความร้อนกดทับแผ่นหลังเหมือนน้ำหนักที่มองไม่เห็น

เมืองนี้ให้ความรู้สึกว่างเปล่าเหมือนเช่นเคย มีเพียงทางเท้าที่แตกระแหงเป็นทางยาว รถกระบะที่ฝุ่นจับเขรอะ และป้ายร้านค้าที่สีซีดจางแขวนอยู่เหนือร้านรวงที่ทรุดโทรม

เราเดินผ่านปั๊มน้ำมันตรงหัวมุม ที่ซึ่งชายชราในเสื้อกล้ามเปื้อนๆ กำลังโยกตัวไปมาบนเก้าอี้พลาสติกด้านนอก ปากก็เคี้ยวไม้จิ้มฟันอยู่ เขามองเราตาหยีขณะที่เราเดินผ่าน แต่เราสองคนก็ไม่ได้ให้ความสนใจเขา ผู้คนแถวนี้มักจะมีเรื่องให้มอง มีเรื่องให้พูดเสมอ แต่ไม่มีอะไรที่ควรค่าแก่การรับฟังเลยสักอย่าง...

ย่านบ้านรถเทรลเลอร์ยังอยู่ห่างออกไปอีกประมาณสิบห้านาที และในทุกย่างก้าว ความหนักอึ้งของการกระทำที่เพิ่งทำลงไปก็ยิ่งถ่วงลึกลงในท้องของฉัน

“ถ้ามันไม่เป็นอย่างที่เราคิดล่ะ?” ฉันถามพลางเตะก้อนหินหลวมๆ ก้อนหนึ่งข้ามถนน

คาร่าพ่นลมหายใจอย่างขบขันแล้วผลักฉันเบาๆ อย่างล้อเล่น “แกนี่มันคิดมากไปซะทุกเรื่อง แกก็เห็นโฆษณาด้วยตาตัวเองแล้วนี่ มันง่ายๆ แค่เข้าไปอยู่ที่นั่นไม่กี่สัปดาห์ หรืออาจจะหลายเดือน ไปทำตัวสนิทสนมกับผู้ชายสักคนที่คงจะดีแต่ปากมากกว่า แล้วเราก็เป็นอิสระพร้อมกับเงินห้าหมื่นดอลลาร์ในกระเป๋า”

ฉันขมวดคิ้ว แต่เธอก็พูดไม่ผิดอยู่เรื่องหนึ่ง ไม่มีใครในเมืองนี้ได้รับโอกาสแบบนี้ เราติดอยู่ในสถานที่ที่ไม่มีอะไรจะมอบให้ ต้องหาเลี้ยงชีพด้วยงานจิปาถะอะไรก็ตามที่หาได้ ประทังชีวิตด้วยขนมจากปั๊มน้ำมันและไวไฟที่ไปขอใช้เขา

มันห่วยแตกสิ้นดี

เงินก้อนนี้อาจจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้จริงๆ แม้ว่าเราจะต้องทำอะไรเพื่อให้ได้มันมาก็ตาม...

แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็ยังสลัดความรู้สึกที่ว่าเราเพิ่งจะพาตัวเองเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับอะไรบางอย่างที่ใหญ่เกินกว่าที่เราจะเข้าใจได้ไม่ออก

“แต่แกไม่กังวลเลยเหรอว่าจะถูกเลือกน่ะ?” ฉันพูดต่อพลางขยับสายกระเป๋าเก่าๆ ของฉันบนบ่า “ฉันหมายถึง พวกเขาเป็นนักโทษตัวเป็นๆ นะคาร่า หมายถึงพวกฆาตกร สมาชิกแก๊ง คนที่ไม่สมควรจะออกมาอยู่ข้างนอกด้วยเหตุผลบางอย่าง... พวกเขาอาจจะแค่มองเราแวบเดียวแล้วก็จบชีวิตเราเลยก็ได้นะ ไม่มีเงินห้าหมื่นให้เรา มีแต่ความตาย!”

คาร่าพ่นลม “หรือพวกเขาอาจจะเป็นแค่คนที่ถูกตัดสินผิดๆ ที่เคยทำพลาดไปก็ได้ ใครๆ ก็รู้ว่ากระบวนการยุติธรรมมันห่วยแตกแค่ไหน บางคนอาจจะไม่มีพิษมีภัยก็ได้ อีกอย่าง เราไม่ได้จะย้ายเข้าไปอยู่กับพวกเขาตลอดไปซะหน่อย เราแค่ไปเป็นที่พึ่งทางใจให้พวกเขา ช่วยให้พวกเขาปรับตัวเข้ากับชีวิตภายนอกได้ ใช่ไหมล่ะ?” เธอยิ้มกว้างแล้วกระทุ้งศอกใส่ฉันอีกครั้ง “เผลอๆ แกอาจจะได้แฟนเป็นหนุ่มแบดบอยสุดฮอตที่กลับใจแล้วก็ได้นะ”

ฉันถลึงตาใส่เธอ “นั่นไม่ตลกเลยสักนิด”

เธอเพียงแต่หัวเราะแล้วสะบัดผมสีบลอนด์ที่ชื้นเหงื่อไปด้านหลัง

ความจริงก็คือ ฉันไม่รู้เลยว่าจะคาดหวังอะไร โฆษณานั้นไม่ได้ให้รายละเอียดอะไรมากนักนอกจากเรื่องเงิน “โครงการฟื้นฟูพฤติกรรมครั้งปฏิวัติวงการ” และข้อตกลงรักษาความลับที่เราแทบจะตกลงไปทั้งที่ยังไม่รู้อะไรเลย

แต่ถ้ามันเป็นเรื่องจริง และถ้าเราถูกเลือก ในอีกไม่กี่สัปดาห์ข้างหน้า ทุกสิ่งทุกอย่างก็อาจจะแตกต่างไปจากเดิมโดยสิ้นเชิง

อาจจะดีกว่าเดิมด้วยซ้ำ?

แต่ขณะที่เราข้ามถนนแล้วก้าวเข้าสู่ทางเดินดินที่นำเข้าไปยังย่านบ้านรถเทรลเลอร์ ฉันก็ไม่อาจเพิกเฉยต่อความคิดที่คืบคลานอยู่ในส่วนลึกของจิตใจได้

เราไม่รู้เลยว่าเพิ่งจะพาตัวเองเข้าไปเจอกับอะไร

แต่ฉันก็เชื่อว่ามันคงไม่เลวร้ายไปกว่าที่ที่เราติดแหง็กอยู่ตอนนี้ได้หรอก...ในนรกขุมนี้