ไตรภาคแม่มดเขียว

"อัลฟ่าของเราตายแล้ว!" หญิงคนข้างๆ เราร้องออกมา

ไม่... มันเป็นไปไม่ได้!

ฉันลองสัมผัสหาพลังงานของอัลฟ่า พ่อของฉัน ผ่านสายสัมพันธ์แพ็ค แต่กลับพบความว่างเปล่ามืดดำในที่ที่พลังงานของท่านควรจะอยู่ ฉันพยายามรวบรวมสติและทำใจให้สงบ เมื่อเสียงกรีดร้องรอบตัวเปลี่ยนจากความเจ็บปวดเป็นความกลัวและความสยดสยอง

เมื่อไม่กี่นาทีก่อน ฉันยังเป็นเพียงเด็กสาววัยรุ่นธรรมดาคนหนึ่ง ธรรมดาที่ว่านี้คือยกเว้นความจริงที่ว่าลูกคนแรกของอัลฟ่าจะถูกเตรียมตัวทั้งชีวิตเพื่อสืบทอดตำแหน่งจากพ่อหรือแม่ การเลี้ยงดูของฉันแตกต่างจากลูกหมาป่าทั่วไปมาก ฝึกฝนตลอด เรียนรู้ตลอด

ฉันอยู่ในบทเรียนการต่อสู้ที่ขอบป่า เราเพิ่งจะเสร็จสิ้นตอนที่พลบค่ำเปลี่ยนเป็นราตรีบนขอบฟ้า ทันใดนั้น เบต้าของพ่อฉัน หรือผู้บัญชาการคนที่สอง ได้ส่งข้อความผ่านสายสัมพันธ์แพ็คมาหาฉันด้วยความตื่นตระหนก

'เอริส พวกเราถูกโจมตี เธอต้องกลับไปที่แพ็คเฮาส์และหาแม่ของเธอ' นักรบที่ฉันกำลังฝึกอยู่ด้วยก็ได้รับข้อความคล้ายกัน พวกเราวิ่งกลับไปยังบ้านด้วยกัน

ความกลัวอย่างรุนแรงและควันหนาทึบบีบคอฉันขณะที่วิ่งผ่านถนนในหมู่บ้านของแพ็คที่ฉันอาศัยอยู่มาตลอดชีวิต เสียงกรีดร้องของสมาชิกแพ็คดังก้องในหูฉัน อาคารพังทลายลงรอบตัว น้ำตาแสบตาและหัวใจฉันบีบรัด ยังคงสั่นสะเทือนจากการสูญเสีย

'เอริส น้องสาวเธออยู่ที่บ้านฮอลลี่ กรุณาไปหาเธอและกลับมาหาแม่' เสียงอ่อนโยนของแม่ส่งข้อความถึงฉัน แล้วก็หายไป

เอนิด น้องสาวของฉันยังเป็นลูกหมาป่าเล็กๆ อายุเพียงสิบเอ็ดปี และจะไม่สามารถใช้การเชื่อมโยงจิตได้จนกว่าจะอายุสิบห้า ฮอลลี่เป็นเพื่อนสนิทของเธอ ฉันพยายามส่งข้อความถึงแม่ของฮอลลี่แต่ไม่ได้รับการตอบกลับ

ฉันเลี้ยวเข้าถนนไปบ้านฮอลลี่และอ้าปากด้วยความสยดสยองเมื่อเห็นตัวอาคารถูกไฟลุกท่วม ฉันเพ่งมองผ่านควันและเห็นร่างเล็กๆ ยืนอยู่ที่ประตูรั้วด้านหน้า เอนิด

ฉันเร่งฝีเท้า วิ่งไปหาน้องสาว "ฮอลลี่อยู่ไหน?!"

ดวงตาของเธอเบิกกว้างเท่าจานขณะชี้นิ้วสั่นๆ ไปที่ซากปรักหักพังด้านหลังฉัน ฉันหันไปและรู้สึกถึงคลื่นความร้อนอย่างรุนแรงเมื่อหลังคาถล่มลงมาและพังทะลุผ่านทั้งสองชั้นของบ้าน ไม่มีใครรอดชีวิตได้

มองดูทุกอย่างที่พังทลายตรงหน้า ฉันตกอยู่ในความโกลาหล ทำไมทุกอย่างถึงถูกเผาอย่างรวดเร็วขนาดนี้? ที่น่าสับสนคือ ฉันไม่ได้กลิ่นหรือเห็นหมาป่าจรจัดเลย

ใครกำลังโจมตีพวกเรา?

ไม่มีเวลาคิดอีกแล้ว ฉันคว้ามือเอนิดและเริ่มวิ่งอีกครั้งไปยังแพ็คเฮาส์ ลากเธอตามมาอย่างรุนแรง

ทันใดนั้น กลิ่นโลหะของเลือดรุกล้ำจมูกฉันพร้อมกับกลิ่นเน่าเปื่อยและเน่าเหม็น ฉันหันไปมองตามถนนและจากทิศทางที่ฉันเพิ่งผ่านมา ในที่สุดฉันก็เห็นผู้โจมตีของเรา

ฉันไม่เคยอยู่ใกล้พวกมันมาก่อน แต่จำได้ทันทีว่าพวกมันคือแวมไพร์

นอกจากผิวซีดและเล็บที่ยาวผิดปกติ พวกมันไม่ได้ดูแตกต่างจากคนหมาป่าในร่างมนุษย์มากนัก พวกมันขู่คำรามและฉีกคอคนรอบข้าง ดื่มกินและหัวเราะคิกคักอย่างบ้าคลั่งในอ่างอาบเลือด

ความตื่นตระหนกพุ่งขึ้นในอกฉัน ฉันอุ้มน้องสาวขึ้นในอ้อมแขนและวิ่ง แต่ฉันรู้อยู่แล้วว่าเราจะไม่รอด เราจะไม่หนีพ้นฝูงที่กำลังบุกเข้ามาได้ ฉันหวังว่าจะสามารถเปลี่ยนร่างเป็นหมาป่าได้ แต่ฉันยังเหลืออีกสองเดือนกว่าจะถึงวันเกิดปีที่สิบแปด เมื่อฉันจะเติบโตเป็นผู้ใหญ่

เสียงสะอื้นหลุดออกมาจากริมฝีปากดื้อรั้นของฉันในที่สุด เมื่อฉันรู้สึกถึงคนอื่นๆ ที่วิ่งใกล้ๆ เราถูกดึงกลับไป ตามด้วยเสียงการสังหารหมู่ด้านหลังฉัน ฉันเตรียมตัวรับมือกับการที่พวกปีศาจจะคว้าตัวฉัน แต่มือเหล่านั้นไม่เคยมาถึง

เสียงคำรามดุดันดังขึ้นและหมาป่าขนสีน้ำตาลเข้มตัวใหญ่กระโจนเข้าสู่การต่อสู้ เป็นแธด องครักษ์ส่วนตัวของแม่ฉัน เขาเป็นนักรบที่ดุดันและอยู่ในชีวิตฉันตลอดตั้งแต่ฉันเป็นเด็ก แม่คงส่งเขามาช่วยให้เราหนี

'วิ่งเถอะหมาป่าน้อย!' เขาส่งข้อความถึงฉันก่อนจะเงยหัวอันใหญ่และหอนเสียงดัง ผู้ใหญ่คนอื่นๆ แม้ไม่ใช่นักรบ ก็ตอบรับเสียงเรียกของเขาและเปลี่ยนร่างเป็นหมาป่า พวกเขาเริ่มต่อสู้กับฝูง ฉีกแขนขาและหัวของเหล่าแวมไพร์ แม้จะกล้าหาญ ฉันก็เห็นว่าพวกเขาทั้งหมดจะถูกฆ่า ความแตกต่างของจำนวนมันมากเกินไป

'วิ่ง!' แธดส่งข้อความอีกครั้ง เร่งด่วนกว่าเดิม ฉันหมุนตัวและทำตามที่บอก ลำคอฉันตีบตันด้วยความเศร้าโศกและการตระหนักรู้ว่าเขากำลังตายเพื่อโอกาสที่เราจะรอด

ผมเห็นแพ็คเฮาส์อยู่ตรงหน้าและมุ่งความสนใจไปที่นั่น วิ่งเร็วที่สุดเท่าที่ขาจะพาไหว น้ำหนักของอีนิดทดสอบความแข็งแกร่งของผม แต่ผมปฏิเสธที่จะหยุดหรือวางเธอลง ผมกอดเธอแน่นและเธอซุกใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาเข้ากับอกของผม

'แม่?!' ผมส่งความคิดอย่างเร่งด่วน

'ไปที่คอกม้าเดี๋ยวนี้ เร็วเข้า อีริส!'

แพ็คของเรายังเป็นหนึ่งในไม่กี่แพ็คที่ดื้อเกินกว่าจะยอมรับเทคโนโลยีใหม่ที่รั่วไหลข้ามพรมแดนของอาณาจักรมาจากโลกมนุษย์ ถึงแม้ผมจะเคยเห็นภาพ แต่พวกเราไม่ได้เดินทางด้วยยานพาหนะ ม้าแทบไม่ได้ถูกใช้เพราะหมาป่าผู้ใหญ่เร็วกว่าในร่างหมาป่า แต่แม่ของผมรักม้า พ่อจึงเลี้ยงพวกมันไว้และยืนกรานให้ลูกทุกคนเรียนรู้การขี่ม้าในกรณีที่พวกเขาต้องเดินทางไกล

ผมวิ่งเลี้ยวเข้ามุมไปที่คอกม้าและเห็นแม่กำลังปรับอานบนม้าตอนสีน้ำตาลแดงตัวโปรดของผม โอลลี่ เธอหันมาและกางแขนรับผม ผมโถมตัวเข้าไปในอ้อมแขนเธอพลางสะอื้นเสียงดัง

"แม่! พ่อ เขา-" ผมสำลักคำพูด

แม่ลูบผมและปลอบโยนผม "แม่รู้ ลูกรัก แม่รู้" เสียงของเธอแตกสลายด้วยน้ำตาเช่นกัน การสูญเสียคู่แท้เป็นประสบการณ์ที่เจ็บปวดที่สุดที่หมาป่าจะต้องทนทุกข์ ผมรู้สึกว่ามีเพียงสัญชาตญาณในการปกป้องลูกๆ ของเธอเท่านั้นที่ผลักดันให้เธอผ่านความโศกเศร้าไปได้

เธอกอดพวกเราแน่นชั่วครู่ก่อนจะผลักผมออกและมองเข้าไปในดวงตาของผม "ลูกต้องพาน้องสาวขี่ม้าไปนะ อีริส ไปและอย่าหันกลับมามอง แม่ต้องอยู่ที่นี่ แม่เป็นลูน่า เป็นแม่ของแพ็คนี้ แม่ไม่สามารถทอดทิ้งพวกเขาได้"

"ไม่ ไม่นะ ได้โปรดแม่ อย่าบังคับให้พวกเราไป" ผมวิงวอน ผมอยากอยู่และช่วย ผมเป็นอัลฟ่าในอนาคตของแพ็คนี้หลังจากทุกอย่าง โดยสัญชาตญาณ ผมรู้สึกผ่านสายสัมพันธ์ของแพ็คและตระหนักด้วยความสยดสยองว่าแทบจะไม่มีใครเหลือรอด ผมสัมผัสได้ถึงพลังชีวิตที่กำลังริบหรี่เพียงไม่กี่คน แต่ส่วนใหญ่ถูกทักทายด้วยความว่างเปล่าสีดำ

เธอเปิดปากเพื่อตอบแต่ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงดังที่ฟังดูเหมือนมีบางสิ่งขนาดใหญ่ตกลงมาจากท้องฟ้า พื้นดินสั่นเล็กน้อยใต้เท้าของเรา ดวงตาของแม่เบิกกว้างด้วยความกลัวและเธอก้าวมายืนปกป้องข้างหน้าพวกเรา ผมเตรียมพร้อมสำหรับสัตว์ร้ายขนาดใหญ่ที่จะเข้ามาในคอกม้าและตกใจเมื่อชายที่กำลังยิ้มเดินเลี้ยวมุมเข้ามาแทน เขาสูงเกือบเจ็ดฟุต เป็นผู้ชายที่ใหญ่ที่สุดที่ผมเคยเห็น

ผมบอกได้ทันทีว่าเขาไม่ใช่หมาป่า

ผมของเขามีสีของไฟ แดงและส้มที่ดูเหมือนจะเต้นระบำเหมือนเปลวไฟบนศีรษะของเขา ดวงตาสีเหลืองมีรูม่านตาเป็นช่องแคบสีดำและจับจ้องไปที่แม่ของผมทันที เขาย่างสามขุมเข้าหาเธอพร้อมรอยยิ้มชั่วร้าย

แม่หันมาหาพวกเราและโยนน้องสาวของผมขึ้นไปบนอาน บังคับให้ผมขึ้นไปนั่งด้านหลังเธอ น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเธอและไหลลงมาตามแก้มอันนุ่มนวลขณะที่เธอพูดกับพวกเราเป็นครั้งสุดท้าย

"อย่าลืมว่าแม่รักลูกทั้งสองคนมากกว่าสิ่งอื่นใดในโลกนี้ จงเข้มแข็งนะ ดูแลซึ่งกันและกันด้วย"

น้องสาวของผมร้องไห้เสียงดังและผมพยายามโต้แย้ง แต่เธอตีสะโพกของโอลลี่และมันวิ่งออกไป ออกจากคอกม้าให้ห่างจากชายผมแดง ผมส่งบังเหียนให้น้องสาวและหันกลับไปทันเห็นแม่เปลี่ยนร่างเป็นหมาป่าสีขาวสวยงามของเธอ สีที่หายากจนปัจจุบันเราไม่รู้จักตัวอื่นในแพ็คใดๆ ที่เราติดต่อด้วย

พวกเราทิ้งเสียงหัวเราะของชายผมแดงไว้เบื้องหลังพร้อมน้ำตาในดวงตา เมื่อพวกเราขึ้นไปบนเนินเขาเข้าไปในป่า น้องสาวของผมหยุดม้าและพวกเรามองกลับไปอีกครั้งในทิศทางของแม่

ชายผมแดงจับแม่ของผมในร่างหมาป่าไว้ที่คอ เธอดิ้นรนในการเกาะกุมของเขาและผมไม่เข้าใจว่าเขาสามารถยับยั้งเธอในร่างมนุษย์ของเขาได้อย่างไร ในการต่อสู้ตัวต่อตัว แวมไพร์ไม่สามารถต้านทานหมาป่าแม้แต่ตัวที่ธรรมดาที่สุดได้ ถ้าเขาเป็นแวมไพร์จริงๆ มันไม่น่าเป็นไปได้

พวกเราทั้งคู่กรีดร้องด้วยความทรมานเมื่อเขาจับขนคอของแม่อย่างรุนแรงและฉีกหัวของเธอออกจากร่างกายราวกับเธอเป็นตุ๊กตากระดาษ เมื่ออัลฟ่าและลูน่าจากไป สายสัมพันธ์ของแพ็คก็สลายไป แพ็คของเราถูกกำจัดอย่างเป็นทางการ

ท้องของผมปั่นป่วนขณะที่ผมดูอสูรผมแดงยกร่างของแม่ขึ้นและเริ่มดื่มเลือดของเธอ

ผมตกใจที่เขาแข็งแกร่งมาก แต่ก็เกลียดพลังของเขาพอๆ กัน การสูญเสียพ่อแม่ทำให้หัวใจผมแตกสลาย ผมหันน้องสาวเข้าหาอกของผมและสาบานว่าจะปกป้องเธอตลอดชีวิตที่เหลือของผม

"วิ่ง!" ผมตะโกนใส่โอลลี่ เสียงของผมแหบและเจ็บปวด

พวกเราขี่ม้าวิ่งเต็มกำลังนานเท่าที่โอลลี่จะทนได้ ทั้งสองคนสะอื้นไห้ตลอดทาง ตอนนี้พวกเรากลายเป็นเด็กกำพร้า หลงทางและหวาดกลัว