3
"Nikita, ben je gek?!" snauwde ik naar haar.
"Wat is jouw probleem? Ik kan je niet elke dag naar je werk rijden. Ik heb ook dingen om te regelen in mijn persoonlijke leven. Stap nu uit mijn auto." Ze ontgrendelde de deuren.
"Waarom ben je halverwege gestopt met rijden? HamIX International is nog ver hiervandaan." mopperde ik.
"Dat is niet mijn probleem, weet je?" Ze grijnsde naar me. Je kunt naar de dichtstbijzijnde bushalte lopen, dat is twintig minuten hier vandaan, en dan de bus nemen."
"Je weet dat ik niet graag met de bus ga." Ik sloeg mijn armen over elkaar en drukte mijn enorme borsten samen. "Waar ga je überhaupt heen?"
"Als je niet graag met de bus gaat, koop dan zelf een verdomde auto!" Ze begon met een lage toon maar schreeuwde de laatste vijf woorden. "Ik heb een date."
"Ik heb nog geen geld voor een auto. Nou... ik moet mijn geld sparen voor andere dingen." Ik fronste nog harder. "Kun je me niet daarheen rijden voordat je gaat waar je ook heen wilt gaan?"
Ze kreunde en mompelde scheldwoorden tegen zichzelf. "Ik heb een date en kan het niet verdragen om te laat te komen; Dash is een heel drukke man," informeerde ze zichzelf met opeengeklemde tanden.
"Arghhh..." Ik kreunde. "Ik haat je!" spuugde ik.
"Nou, duh! Ik haat jou ook." Ze rolde met haar ogen. "Stap uit mijn auto."
"Ik haat jou meer." Aggressief opende ik de deur en stapte uit. Ik wist niet wanneer ik mijn tong naar haar uitstak. Ik was gewoon te gefrustreerd.
"Dag, schat." Ze wiebelde met haar vingers naar me en grinnikte. "Ik merk zeker de verandering in je kledingstijl sinds je de afgelopen week met hem hebt gewerkt." Ze grijnsde en startte de auto.
"Klootzak." Ik snoof. Ze barstte in een spottende lachbui uit en reed weg.
Ik klemde mijn tas stevig vast. Ik had mijn best gedaan om niet te laat op mijn werk te komen, maar Nikita had het zeker verpest; nu zou ik verdomme te laat komen.
Ik zwaaide met mijn hand in de lucht, op zoek naar een taxi, maar de stomme man negeerde me. Ik zuchtte en bleef zwaaien voor anderen.
Na een paar minuten taxi's te hebben geroepen zonder succes, stopte er een auto vlak voor me. Het leek in niets op een taxi, dus het was waarschijnlijk een eikel die me probeerde te versieren of een willekeurig persoon die stopte.
Ik negeerde de auto en ging verder met zoeken naar een willekeurige taxi. De volgende bushalte was veel te ver om helemaal naar toe te lopen. Mijn extreem hoge stilettohakken zouden mijn benen niet laten lopen zonder mijn enkels te verstuiken.
"Hé, schat." Een dikke mannelijke stem riep me door het open raam van de auto.
Ik wierp een zijdelingse blik op de persoon maar kon geen figuur onderscheiden, dus besloot ik degene volledig te negeren.
"Hé, schatje. Ik heb het tegen jou, hete rommel. Goh, wat een stuk hitte hebben we hier." zei hij zwoel. Ik kon zien dat hij zijn onderlip likte door mijn zijwaartse blik, maar ik negeerde hem nog steeds.
"Kom op, schat, negeer me niet zo. Laat me je een lift geven. Ik kan het niet aanzien dat een sexy dame zoals jij hier staat, wachtend op een taxi die voorlopig niet komt. Je lijkt haast te hebben. Ik breng je wel." Ik negeerde hem nog steeds.
'Ik ben niet Kade, en je moet mijn regels volgen. Begrijp je dat?' Hames' stem galmde in mijn hoofd. Jeetje Imogen, je bent zo stom! Iemand biedt je een gratis lift aan, en toch negeer je hem. Hames zou je vermoorden!
Met een nepglimlach wendde ik mijn blik naar de man. Oh mijn god, wat een knappe kerel hebben we hier.
"Hoi." Ik zwaaide naar hem met een verlegen glimlach.
"Geweldig, je hebt me eindelijk geantwoord." Hij glimlachte naar me. Zijn gedurfde blauwe ogen bekeken me alsof ik een stuk taart was dat hij in één keer kon opeten.
"Kun je me een lift geven naar HamIX International?" vroeg ik met een zoete grijns.
"Waarom zou ik nee zeggen tegen een verzoek van een koningin zoals jij? Stap in." Hij knipoogde.
"Dank je wel." Ik giechelde en liep om de auto heen om op de passagiersstoel te gaan zitten. Ik deed de deur op slot nadat ik dat had gedaan en trok mijn rok naar beneden aan de zoom omdat die omhoog was geschoven.
"Ik ben Tyler Jones, 26." Hij stelde zichzelf voor en startte de motor weer.
"Ik ben Imogen Mark, 25." antwoordde ik.
"Wauw! Wat een mooie naam heb je. Je naam is net zo mooi als jij." Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen naar me.
"Dank je." Ik voelde de warmte van mijn nek naar mijn gezicht stijgen, waardoor ik bloosde.
"HamIX International." Hij knikte en begon te rijden.
"Dit is mijn telefoonnummer, bel me." Tyler knipoogde en gaf me een kaartje.
"Zeker, dank je." Ik stopte het kaartje in mijn tas. "Ik waardeer je hulp echt."
"Oh, ik ben blij dat ik je heb kunnen helpen." Hij knipoogde weer. Het was waarschijnlijk een gewoonte. "Dag."
"Dag." Ik zwaaide naar hem en draaide me meteen om op mijn hakken.
Ik haastte me voor de eerste keer het gebouw in, erg nerveus dat ik te laat was.
"Er zal niets gebeuren, er zal niets gebeuren," sprak ik bemoedigende woorden tot mezelf. Ik ging het gebouw binnen en liep snel.
"Imogen, ben je vandaag te laat? Verdomme, je weet nog niet wie Hames is." Sarah's diepe stem verwelkomde me.
Niet eens een 'Goedemorgen'? Ik wierp haar een boze blik toe, schreef mijn naam zo snel mogelijk op in het aanwezigheidsboek en bleef rennen. Ik sprintte naar de lift en drukte eindeloos op de knoppen.
De lift reageerde niet op tijd, waardoor ik nog ongeduldiger werd. Gefrustreerd trapte ik tegen de zijkant van de lift.
"Imogen, voorzichtig, niet de lift kapot maken," riep Sarah lachend spottend naar me.
Ik lachte haar uit. De deur ging eindelijk open en een paar mensen liepen naar buiten. Ik haastte me naar binnen en de deuren sloten zich weer.
Ik drukte op de knop voor de 68e verdieping. Het leek wel een eeuwigheid te duren voordat de deuren weer opengingen op de 68e verdieping. Ik rende naar buiten. Mijn stomme tas moest natuurlijk uit mijn hand vallen door mijn gehaast, dus ik bukte om hem zo snel mogelijk op te rapen. Ik hoopte dat er geen man achter me stond, anders kreeg hij een onbelemmerd uitzicht op mijn grote ronde kont. Ik rende verder naar de deur van ons kantoor. Net zoals bij Kade, was mijn kantoor binnen Hames' kantoor en gescheiden door glazen wanden en een deur.
Ik haalde mijn kaart uit mijn tas, stak hem in het juiste gat en drukte de knoppen van de code in om de deur te openen. Ik vroeg me af waarom ze het deurslot hadden veranderd. Voor veiligheidsdoeleinden, domkop.
Ik duwde de deur open en haastte me naar binnen. De deur sloot automatisch, waardoor ik voor de Duivel zelf stond. "Goedemorgen, meneer."
Hij hief zijn hoofd van zijn tafel met een uitdrukkingsloos gezicht. Ik staarde een tijdje naar hem, in de verwachting dat hij me zou berispen. Hij zei geen woord, wat me in een verwarde toestand bracht.
Ik fronste mijn wenkbrauwen in perplexiteit. Hij bleef me aankijken, me van top tot teen scannend, terwijl hij slokjes nam van wat er in de mok in zijn hand zat, nog steeds zonder een woord te zeggen.
Aangezien hij niets zei, besloot ik dat het het beste was om weg te lopen, dus ik begon naar mijn kantoor te lopen, zijn blik op me voelend.
"Mevrouw Mark, kom hier." Zijn stem had zoveel autoriteit dat het een rilling van angst door me heen stuurde. Ik slikte en draaide me naar hem toe met een nerveuze glimlach. Zoals hij had opgedragen, liep ik naar hem toe. Mijn benen leken niet meer in balans te zijn, want ze bewogen op de verkeerde manier. Het leek alsof ik ineens was vergeten hoe ik moest lopen. Zijn starende blik was zowel eng als irritant. Ik vroeg me af wat er in zijn hoofd omging.
Ik stopte recht voor hem, mijn tas stevig vasthoudend. "Ja, meneer?"
Hij zei een paar minuten niets voordat hij eindelijk sprak, "Ga daar zitten." Hij wees naar een van de stoelen tegenover hem, achter zijn tafel.
Ik deed wat me was opgedragen en ging zitten.
Opnieuw zei hij een paar minuten niets, terwijl hij lange slokjes nam van wat ik nu herkende als koffie in zijn mok. "Je hebt een probleem."
Jezus, dat was zo willekeurig maar ergens ook wel verwacht. Ik opende mijn mond om iets te zeggen, maar ik wist niet hoe ik daarop moest reageren.
"Ik zei, je hebt een probleem, een groot probleem." Hij herhaalde.
"Het spijt me." Ik boog mijn hoofd om te voorkomen dat ik in zijn dreigende lichtbruine ogen keek.
"Zeg geen sorry!" Hij schreeuwde, terwijl hij met zijn hand op de tafel sloeg. Ik kromp ineen; ik zweer dat ik dacht dat het leven uit me wegvloeide door het volume van zijn stem.
"Oh... o–okay," stotterde ik.
"Ben je weer te laat?" Hij schreeuwde dit keer niet, maar zijn stem had nog steeds die angstaanjagende toon.
"Verkeer," was alles wat ik kon uitbrengen.
"Echt? Kun je niet eerder opstaan?" Hij nam nog een slok van de rest van zijn koffie en zette de lege mok op zijn tafel.
"Ik deed het, maar... ver— verkeer." Ik zuchtte en keek hem aan. Hij had een onvoorspelbare uitdrukking.
"Je bent mijn secretaresse; je lijkt je baan niet nodig te hebben. Ben je stiekem een miljardair of zo?" Hij snoof.
"Nee," zei ik bijna fluisterend.
"Je zou mijn koffie moeten maken, maar iemand anders moest het voor me doen. Ik had wat dossiers nodig en moest wat dingen regelen, maar je was er niet, dus moest ik het 'zelf' doen." Hij benadrukte 'zelf'.
"Ik beloof dat het niet meer zal gebeuren." Verontschuldigde ik me.
"Dat mag ook niet. Anders word je zwaar gestraft." De manier waarop hij dat zei, klonk als een dreigement.
"Ja, meneer." Ik knikte.
"Goed. Nu, ten eerste, moet je al mijn afspraken voor morgen annuleren." Hij begon, terwijl hij een groot dossier uit zijn lade haalde en het voor me neerlegde; je moet hieraan werken; let op de woorden die in rood zijn gedrukt. Je moet ook een afspraak maken met meneer Gravely voor mij." Hij haalde nog een dossier tevoorschijn en legde het op het eerste. "Let ook op de woorden die in geel zijn gedrukt." Hij haalde nog een dossier tevoorschijn en legde het op de andere twee. Verdorie! "Je moet deze uitprinten, oké?"
"Oké, begrepen." Ik knikte naar hem.
"Neem deze voor nu. Als je klaar bent, kom dan terug voor meer. Sta nu op en ga hier snel weg." Beval hij. Ik stond op en pakte de zware dossiers op. Jeez! Ik haatte deze stress. Ik heb nooit zo hard gewerkt bij Kade's. Het was eigenlijk wel goed, het maakte me serieuzer met mijn werk.
"Ten eerste, breng deze mok terug." Hij wees naar de lege mok.
"Oh." Ik legde de dossiers neer en liep naar hem toe om de mok op te halen. Ik hield de mok vast, klaar om zijn aanwezigheid te verlaten.
"Wacht!" Hij stopte me abrupt en wiebelde met zijn vingers dat ik dichterbij moest komen.
Ik kwam dichterbij hem. Hij gaf aan dat ik nog dichterbij moest komen. Dat deed ik. Nou... te dichtbij...
Hij sloot zijn ogen en haalde mijn geur diep in zich op. "Hmm." Hij knikte. Ik was niet zeker, maar ik denk dat ik hem zag glimlachen, hoewel het niet langer dan 2 seconden duurde. "Risha's parfum, toch?" Hij vroeg en ik knikte naar hem met enige twijfel. "Je hebt een goede keuze van parfum, in tegenstelling tot andere dingen."
Was dat bedoeld als een compliment of een belediging? "Dank je?" Dat kwam er meer als een vraag uit.
"Nu wegwezen, je staat te dicht bij me." Stelde hij vast.
Ik liep van hem weg. Ik voelde zijn ogen op me gericht terwijl ik uit het kantoor liep om zijn mok terug te brengen. Wat een enge persoon. Meneer Hendrix...
