8

"Je kunt nu vertrekken, mevrouw Mark," zei Hames met een afwijzende zwaai van zijn hand.

Ik keek op mijn polshorloge en zag dat het drie uur na mijn sluitingstijd was, als ik die al had. "Hartelijk bedankt, meneer Hendrix, dat u me zo vroeg op de dag vrij laat," zei ik sarcastisch met een nep glimlach.

Hij hief zijn hoofd op van zijn laptop, leunde achterover in zijn stoel en verstrengelde zijn vingers. "Oh, echt waar?" spotte hij. "Waarom wacht je niet tot het niet zo vroeg is en doe je nog wat meer werk."

Mijn ogen werden groot bij die opmerking. Ik glimlachte naar hem en schudde mijn hoofd. "Nee, bedankt. Ik ga nu weg." Ik knikte, draaide me om en vertrok. Een frons verscheen weer op mijn gezicht toen ik de deur sloot. "Stomme man," siste ik.

Een jonge man naast me, wiens aanwezigheid ik tot nu toe niet had opgemerkt, lachte naar me. Ik schrok toen ik hem opmerkte. "Hoi," zwaaide ik ongemakkelijk terwijl ik weg liep.

"Wij weten allemaal dat hij verschrikkelijk is," zei hij achter me, maar ik negeerde hem en liep verder.

Ik stapte in de lift en ging naar de begane grond.

"Vertrekt meneer Hendrix binnenkort?" vroeg Sarah, terwijl ze haar wenkbrauwen verdrietig optrok.

"Waarom zou ik dat weten?" antwoordde ik knorrig met een snuif en tekende uit. "Goedenacht en succes met wachten tot hij klaar is," grijnsde ik.

"Je bent gek," rolde ze met haar ogen. Haar diepe stem klonk een beetje eng.

Ik verliet het bedrijf en liep naar de dichtstbijzijnde bushalte om een bus te nemen.

Ik deed een kort dutje tot de bus een paar haltes van mijn bestemming verwijderd was. De bus stopte op mijn bestemming en ik stapte uit.

Na tien minuten lopen kwam ik eindelijk thuis. Zo snel als ik kon, ging ik naar de badkamer voor een heerlijke douche. Ik poetste mijn tanden, deed mijn avondroutine en trok een kort jurkje aan dat een paar centimeter onder mijn billen eindigde. Eindelijk... comfort in mijn kleding.

Ik haastte me naar de keuken en at van de overgebleven koekjes die duidelijk door Nikita waren gebakken en gegeten. Ik zag een briefje op de koelkast.

'Hoi schat. Ik kom vanavond niet thuis omdat ik plezier wil hebben en ontspannen. Je kunt wat van mijn overgebleven koekjes eten. Giechels Wat dan ook, doei liefje.'

Las haar briefje.

Met een kleine glimlach op mijn lippen legde ik het in de doos met oude briefjes.

Ik legde mijn outfit voor morgen in een kleine tas, nam mijn werktas en belangrijke dossiers en spullen die ik nodig had.

Ik nam een taxi en ging naar Lila's huis. Goh... ik miste haar al.

---

"Wow... je lijdt," schudde Lila haar hoofd naar me in medelijden, terwijl ze nog steeds haar ogen over de roman liet gaan die ze aan het lezen was.

"Luister je überhaupt naar me?" snauwde ik.

Ze hief haar hoofd op van de roman. "Natuurlijk, waarom niet?"

"Voor zover ik me herinner, lees je die verdomde roman sinds ik tegen je praat. Wat vinden mensen leuk aan het lezen van woorden?"

"Omdat het geweldig is."

"Hoe dan? Je kunt beter een film kijken dan boeken lezen." Ik sloeg het boek uit haar hand.

"Dit boek... 'De Voorbestemde Bruid van de Badboy' door 'Gift Odulesi', het is geweldig. Je moet echt haar boeken lezen. Sommige mensen geven de voorkeur aan boeken lezen boven films kijken." Ze rolde met haar ogen en pakte het boek van de grond.

"Oh, echt? Mensen zoals wie?" Ik nam een handvol chips en gooide het in mijn mond, kauwend.

"Mensen zoals 'Gift Odulesi'," spotte ze.

Ik slikte de chips door. "Oh, je bedoelt de auteur van deze roman waar wij het geluk hebben in te staan? Ze is heel mooi en geweldig. Ik zal haar boeken zeker ooit proberen. En ik zal haar volgen op sociale media."

"Ja, ik hou van haar. Ik zou met haar trouwen als ik een man was en als ik niet zo fictief was." Ze drukte het boek tegen haar borst.

"Je maakt het nu vreemd," merkte ik op.

"Ja. Dus je had het over je nieuwe baas en hoe verschrikkelijk hij is, en toen noemde je hoe hij zich dom gedroeg door gemeen te doen tegen die knappe kerel die vandaag met je flirtte," vatte ze samen.

"Je luisterde mee?" Ik glimlachte.

"Duh, ja... een beetje. Als hij zo boos op hem was, was hij waarschijnlijk jaloers omdat hij je leuk vindt." Ze trok een wenkbrauw op.

Ik grinnikte en barstte toen in lachen uit, gooide mijn hoofd achterover en hield mijn buik vast om mijn lach te benadrukken. Tranen begonnen uit mijn ogen te rollen van het lachen.

"Alles goed?" Lila keek me vragend aan.

Eindelijk kon ik stoppen met lachen, nog steeds af en toe grinnikend, "vindt hij me leuk? Dat is niet eens mogelijk. Je moet zien hoe koud hij doet en hoe hij me aankijkt als een complete idioot." Ik veegde de lachtranen uit mijn ogen. "Jeetje, je had me bijna doodgelachen."

"Ja, duh. Als ik je goed heb gehoord, klonk het alsof hij jaloers was." Ze verdedigde haar punt.

"Nee, gekkie." Ik tikte op haar schouder. "Je hebt me niet goed gehoord."

"Hoe kun je daar zo zeker van zijn? Sommige mensen willen hun echte emoties niet uiten." Ze bleef koppig bij haar standpunt.

"Die man heeft een groot probleem. Hij heeft twee van mijn collega's ontslagen die duidelijk een serieuze relatie hadden, omdat ze romantisch deden op het werk." Ik probeerde het uit te leggen. "Hij is gewoon een van die romantiekhaters, hij heeft een probleem, dat is alles." Ik haalde mijn schouders op en nam nog een handvol chips.

"Ontslagen? Dat is gestoord!" Ze riep uit en ik knikte.

"Hij is zeker gestoord." Ik klopte nog eens op haar schouder. "Hoe gaat het trouwens met jouw leven?" Ik veranderde het onderwerp.

"Mijn leven?" Ze leunde met haar kin op haar hand. "Mijn leven wordt met de dag gekker en gekker." Ze zuchtte diep.

"Waarom? Hoezo?" Ik toonde mijn interesse, greep naar een blikje frisdrank op de tafel en opende het.

"Ken je Briggs Axel nog?" Vroeg ze.

"Briggs? Briggs, Briggs, Briggs..." herhaalde ik, starend naar het plafond om de eigenaar van die bekende naam te herinneren.

"Gekkie, hij werkt met Kade." Ze grinnikte.

"Oh, ja. Briggs Axel. Die kerel die beweert dat hij van je houdt." Ik herinnerde me hem meteen. "Wat is er met hem?"

"Ja, die. Ik begin bang te worden. Hij laat me nooit met rust en laat me constant weten hoeveel hij van me houdt en is altijd overdreven beschermend en heel bezitterig."

"Is dat niet iets goeds?" Ik nam een slok van de frisdrank.

"Nee, helemaal niet! We hebben niet eens een relatie. Ik denk dat hij geobsedeerd is door mij en het maakt me doodsbang!" Ze keek serieus bezorgd.

Ik besteedde meer aandacht aan haar woorden. "Dat is zwaar."

"Dat is het echt, want er is een man van wie ik hou en hij houdt ook van mij." Ze fronste haar wenkbrauwen in zorg.

"Heb je hem dit laten weten?"

"Ja, meerdere keren, maar hij luistert niet en lijkt wanhopig om me te hebben."

"Dat is slecht. Wat ben je van plan om eraan te doen?" Ik keek haar sceptisch aan.

"Ik weet het niet, ik vraag jouw domme zelf om advies." Ze legde het boek op de tafel boven ons en stond op van de vloer.

"Ik heb op dit moment niets in gedachten, maar ik zou je adviseren om zo ver mogelijk bij hem vandaan te blijven. Een obsessie is heel gevaarlijk." Ik schudde mijn hoofd.

"Dat weet ik!" Ze schreeuwde en ging naar de badkamer.

Toen ze terugkwam, brachten we de rest van de nacht door met het bespreken van allerlei onderwerpen. Ik kreeg geweldig advies van haar over werk en mijn persoonlijke leven.

Ik hield ervan om tijd door te brengen met Lila omdat ze erg motiverend was en het beste advies gaf. Ik kon vrijuit dingen met haar bespreken. Om eerlijk te zijn, was zij meer mijn beste vriendin dan Nikita. Ze was mijn jeugdvriendin terwijl Nikita mijn kamergenoot was op de universiteit, waarna we beste vrienden werden. Ze bleef ook na de universiteit mijn kamergenoot.

"Ik moet naar de wc." Ik sprong op en liep naar de badkamer. Na mijn behoefte te hebben gedaan en mijn handen te hebben gewassen, bleven Lila's woorden door mijn hoofd spoken.

Hoe was het in godsnaam mogelijk dat Hames me op die manier leuk vond? Ik lachte in mezelf bij de gedachte. Gekkie Lila.