Hoofdstuk 4
Hoofdstuk 4
Creedon
Hoe? Ze had elke verdediging van mijn huishouden en mijn stad omzeild. Ze hoorde van mij te zijn, en niet alleen had ze me afgewezen in het bijzijn van iedereen, maar ze was erin geslaagd om aan mij te ontsnappen. Ik zou haar laten zien wie ik echt was, ze zou de dag betreuren dat ze me had afgewezen. Ik had eerder niet door wat ze voor mij betekende, maar nu wist ik het. Op dat moment, toen haar woorden door de kamer galmden te midden van mijn zakenpartners, wist ik zeker dat ze geen idee had wat ze aan het doen was; wat ze mij had aangedaan. Wat ze onbewust zichzelf had aangedaan. Sindsdien voelde ik alleen maar woede, en de constante pijn van de afwijzing die ze mij had aangedaan. Hoe had ik het eerder niet kunnen zien? De behoefte om dicht bij haar te zijn, de obsessie die ik had met de slimme vrouw die uit de as van haar opvoeding was herrezen. Ik had veel over Addy geleerd in de dagen dat ze comateus in mijn bed lag. Ik probeerde haar lichaam te dwingen het mijne te herkennen en te accepteren. Al mijn pogingen waren mislukt, ik moest haar geest veranderen, niet haar lichaam. Op het moment dat ik haar in de lift in het nauw dreef, realiseerde ik me dat deze vrouw die menselijk leek, veel meer moest zijn; ze was zoveel meer. Addy was van mij, zelfs als ik haar nooit meer volledig in het openbaar kon tentoonstellen, ik zou haar op de een of andere manier bezitten.
Ze was mijn door de goden gegeven bezit, het enige dat de woede kon stillen en het wilde dier dat ik nu probeerde te bedwingen, kon temmen. Zonder haar zou ik mijn verstand verliezen, dus ik dook in de menselijke partner waaraan ik geketend was. Ze was uit het niets opgestaan. Haar moeder stierf niet lang voordat ze haar school had afgerond, voordat ze hierheen kwam, en toch zou ik het nooit hebben geweten. Ze had nooit iets gezegd, of misschien luisterde ik niet, maar dat is geen excuus. Dit was haar schuld en ik zou de wereld bovenop haar laten instorten om haar terug te krijgen.
Ze was twaalf uur weg en ik had al een team dat alle mogelijkheden van haar verblijfplaats onderzocht. Hoe had iemand van zo'n vitaal belang voor mij aan mijn klauwen kunnen ontsnappen? De pijn klopte diep in mijn borst. Haar geur op mijn kussens was een herinnering aan precies wat ik had verloren.
De bewaker kromp ineen in de hoek. De man die de deur moest bewaken. Hij zou geen genade van mij krijgen. Hij had me veel te veel gekost. Mijn hoektanden kwamen tevoorschijn, mijn klauwen jeukten aan mijn vingertoppen. Zijn momenten waren geteld. Net als Addy's vrijheid. Wanneer het beest de overhand zou nemen en alles gezegd en gedaan was, zou hij dood zijn, en Adelaide zou uiteindelijk van mij zijn.
De telefoon ging en ik griste hem van de tafel. "Wat heb je, Hugo?"
"We hebben haar appartement gevonden, maar ze is er niet. Het lijkt erop dat ze door haar ladekast en de badkamer heeft gegraven, maar er zit geen logica in," informeerde Hugo mij.
"Doorzoek elke hoek en gaatje, er moet iets zijn dat haar volgende stap verraadt. Vind haar en je zult beloond worden."
"Waarvoor, baas? Ze is gewoon weer een kantoortrut om mee te spelen. Er zijn genoeg volgzame vrouwen te vinden," vroeg hij. Mijn hoektanden werden langer.
"Nu hangt niet alleen jouw leven af van het vinden van haar, maar ook dat van je vrouw," gromde ik terwijl ik de telefoon ophing. Hugo was mijn beste man, maar ik wilde resultaten, geen excuses of vragen. Niemand stelde mij vragen!
"We moeten een visitekaartje achterlaten, ze houdt van bloemen," stelde ik voor. Hij gromde aan de andere kant. Mijn partner had een cadeau nodig om haar haar plaats te laten weten.
