Hoofdstuk 2: De man in de Blue Lagoon Bar
Rakiza's vingers tikten snel en intens op het toetsenbord van haar computer. Ze was helemaal verdiept in haar schrijfsels. "De Bloedsteen van Sheba" was haar eerste boek.
"Ren, Jennifer, ren!" schreeuwde ik in mijn hoofd terwijl ik op het punt stond te struikelen doordat mijn voet werd gegrepen door de kruipende wortels van een boom. Ik sloot mijn ogen, klaar voor de val, toen ik me realiseerde dat iets me tegenhield. Toen ik mijn ogen opende, zag ik een man met zeegroene ogen naar me staren.
"Oh nee, ga alsjeblieft uit mijn hoofd," mompelde Rakiza terwijl ze stopte met typen op haar laptop. "Ik haat die man echt."
De ringtone verergerde de chaos in haar hoofd, en ze riep, "Wat een grap!" terwijl ze geïrriteerd met haar handen op de bank sloeg. "Wat nu, Muriel?" vroeg ze terwijl ze de telefoon opnam.
Rakiza Zanier, een vrolijke en jongensachtige studente aan de Sassari School of Arts, was de armste van alle studenten, maar ze wist toch te gedijen in het web van opschepperige rijke kinderen op school. Ze was een loopmeisje voor enkele rijke kinderen op school.
"Waar ben je?" schreeuwde Muriel aan de andere kant van de lijn, "Het is bijna acht uur 's avonds, Raki, en we wachten al een uur op je bij de koude weg! En als je niet komt, zitten we hier vast!"
Rakiza mompelde, "In godsnaam, ik zit midden in mijn verhaal," en kreunde luid, "Heb ik je niet gezegd dat ik niet naar die bar zou gaan? Ik ben geen kroegtijger, Muriel."
"We hebben een date voor je, Raki," riep ze opgewonden, "een miljonair die je droom waar kan maken!"
Rakiza drukte haar vinger tegen haar oor, hopend Muriel's hysterische overredingen niet te horen.
Muriel voegde eraan toe met een hoge toon, "Als je niet binnen een half uur komt, kom ik je uit die eenzame, saaie kamer slepen. Daag me uit, vriendin. We wachten bij de ingang van de 'Blue Lagoon Bar'."
Het uithangbord van de Blue Lagoon Bar flikkerde in verschillende kleuren. Het was al negen uur 's avonds. Muriel stond bij de voordeur met Chin naast haar, die haar nieuwe witte strakke Chinese jurk inspecteerde. En daar was Susan, in haar prachtige marineblauwe korte jurk, links van Muriel, pratend met de vreemdeling achter Muriel. Ze kauwde op haar kauwgom. Muriel hield haar ogen op de weg gericht, wachtend op Rakiza's aankomst; ze zag er prachtig uit in haar magnifieke zwarte korte kanten cocktailjurk met gesloten hals, gemaakt door de beroemde ontwerper van de stad.
Na een paar minuten verscheen Rakiza voor hen, op een fiets en kwam tot stilstand. Haar kleding fladderde en haar haar was verward, als een vogelnest na een storm. Ze droeg haar rode kanten jurk, een cadeau van haar moeder op haar 16e verjaardag.
"Hallo meiden! Ik ben hier zoals beloofd; wat is er gebeurd met mijn oogbalmaatje?" zei Rakiza snel terwijl ze de fiets parkeerde. "We moeten even praten voordat we afscheid nemen... zodat ik terug kan naar mijn laptop en het eerste hoofdstuk van mijn boek kan afmaken," zei Rakiza snel terwijl ze de fiets parkeerde.
De ogen van de drie meisjes werden groot van afkeuring over Rakiza's kleding.
"Nee, nee, nee," riep Muriel terwijl ze Rakiza naar binnen trok, "Kom binnen, ik fix je wel."
Ze zetten Rakiza voor de spiegel van het toilet en omringden haar. Muriel scheurde de gerafelde zoom van Rakiza's jurk af.
"Wat doe je?" klaagde Rakiza, "Je maakt mijn jurk kapot, Muriel!"
"Hou je mond en stop met bewegen, Raki! Je ziet er vreselijk uit in deze jurk!" schreeuwde ze.
"Laat me wat kleur aan je gezicht toevoegen, Raki. Je lijkt wel uit een graf te komen. Open je mond en zeg ah," zei Susan terwijl ze rode lipstick aanbracht op Rakiza's hartvormige lippen.
Chin pakte een kam uit haar koffer en ontwarde Rakiza's schouderlange verwarde haar. En ze masseerde Raki's haar met gel, kamde het naar achteren en positioneerde het grootste deel van haar haar aan de linkerkant van haar gezicht.
Rakiza's transformatie voor hen werd met applaus ontvangen door al haar vriendinnen.
"Oké, laten we feesten," zegt Muriel.
Ze verlieten het toilet, liepen als modellen over de catwalk door de menigte en kwamen in een gezellige ruimte voor exclusieve rijke klanten. Rakiza rilde toen de deur openging, de kou van de kamer. Ze voelde zich naakt in haar korte, dunne jurk.
Susan en Chin giechelden terwijl twee jongens hen benaderden en hen naar hun tafel leidden, Muriel en Rakiza bij de deur achterlatend.
Na een paar seconden zag Muriel een tafel in een donkerder hoek. "Daar is hij," en ze trok Raki als een kind naar de tafel die ze herkende.
De tafel waar ze naartoe liepen had één man die zat, en naarmate ze dichter bij de man kwamen, lichtte zijn gezicht op uit het donker met zijn diepe, donkere ogen van een gotische knapheid die hij bezat. Hij stond op toen hij Muriel en Rakiza zag naderen.
Rakiza dacht: Hij is zo knap.
In zijn zwarte overjas zag hij er lang en elegant uit. Zijn haar was zwart en goed gekamd naar achteren, met een paar losse lokken op zijn voorhoofd. Hij glimlachte, en onthulde zijn witte tanden in zijn volle lippen terwijl hij zijn rechterhand uitstak naar Muriel, zijn ogen gericht op Rakiza.
"Nikolas, haar naam is Rakiza Zanier."
"Aangenaam kennis te maken, Rakiza," zei hij met een diepe en hese stem. "Ik ben Nikolas Augustus."
"Je kunt me Raki noemen om een tongbreker te vermijden," glimlachte ze.
"Kom, neem plaats." Hij schoof zijn stoel naar Rakiza en nam de volgende stoel.
Oh mijn God, wat is er mis met me? Ik voelde alsof ik zou bevriezen. dacht Rakiza.
"Wil je iets te drinken?" vroeg Nikolas.
Muriel zei resoluut, "Ze kan genoegen nemen met lichte damesdrankjes, Niko."
"Ik weet wat het beste is voor jullie beiden," zei hij, en wenkte de ober.
Nikolas was een goede luisteraar op een koele manier. Hij knikte altijd bij Muriel's geestigheid. En elke keer dat hij naar Rakiza keek, brandde haar bloed voor iets dat ze niet kon begrijpen. Zijn witte tanden schitterden elke keer dat hij glimlachte.
Rakiza was een onschuldige vrouw in de mannenwereld. Haar moeder had haar geleerd geen interesse te tonen in jongens op de eerste date.
Een paar minuten later verontschuldigde Muriel zich en stond op toen een jongen naderde en zijn armen om haar middel sloeg, en ze gingen naar buiten. "Geniet van de avond, Rakiza."
"Muriel, hoe laat gaan we naar huis?" huiverde Rakiza. Maar Muriel werd opgeslokt door de menigte.
"Ben je bang voor me, Rakiza?" vroeg Niko aan Rakiza.
"Bang..." Oh nee... Waarom zou ik bang voor je zijn?" Ze glimlachte.
"Vertrouw me, je bent in goede handen," zei hij, glimlachend. "Zeg het me gewoon als je naar huis wilt, dan breng ik je naar huis."
"Nee, mijn fiets wacht buiten op me."
"Ik breng je naar huis," drong hij aan. "Ik stuur iemand om je fiets op te halen."
Hij is meer dan een gentleman; hij is ook attent. Rakiza's bewondering werd dieper en dieper naarmate de nacht richting middernacht ging.
"Het is al middernacht. Misschien moet ik je naar huis brengen," zei Nikolas, terwijl hij haar aankeek, toevoegend, "Je vriendin was druk bezig."
"Misschien moeten we dat doen." stemde Raki in.
Toen Nikolas en Rakiza de kroeg uitstapten, waren er een paar mensen aan het praten, en Rakiza's gezicht werd gestreeld door een koele bries, waardoor ze zichzelf omhelsde, en Nikolas trok onmiddellijk zijn zwarte overjas uit en wikkelde Rakiza erin.
Hij is zich goed bewust van hoe koud ik het heb. dacht Rakiza.
Een zwarte limousine stopte voor hen, en de deur werd voor hen geopend door de chauffeur. Rakiza's ogen werden groot terwijl ze naar de open deur staarde en een snelle blik wierp naar de zijkant van het gebouw waar ze haar gehuurde fiets had.
"Stap in," zei Nikolas, en voegde toe, "Wees niet bang. Zoals ik al zei, ik stuur iemand om je fiets op te halen."
Rakiza stapte in de limousine. Droom ik?
Toen ze beiden zaten, sloot de chauffeur de deur, wat Rakiza een beetje deed schrikken.
"Ben je nerveus over mij?" vroeg Nikolas.
"Een beetje, sorry..." Ahm, we hebben elkaar net ontmoet, en nu ben ik met jou in deze luxe auto," stamelde ze.
En precies om één uur 's ochtends parkeerde de limousine voor het studentenhuis. De chauffeur was snel in zijn verplichting om de deur voor hen te openen.
Rakiza stapte uit de auto, met één hand aan de zoom van haar korte jurk trekkend. Ze bewoog nog steeds onhandig.
"Bedankt voor de avond, Nikolas," zei ze.
"Tot de volgende keer, Rakiza," zei Niko.
Rakiza liep sneller naar de deur en zwaaide naar Niko. Nico zwaaide naar haar terwijl hij in de limousine stapte en vertrok. Ze voelde haar hart sneller kloppen. Voor de eerste keer vond ze een man leuk. Hij was zo lief en een echte gentleman. Dat was de eerste keer dat ze een romantische aantrekkingskracht voelde voor een man. Er ontstaat een aantrekkingskracht tussen haar en Nikolas Augustus. Is dit wat ze liefde op het eerste gezicht noemen?
Ze wilde over hem dromen. Ze was op het punt om het studentenhuis binnen te gaan toen iemand van links sprak.
"Wie is hij?" vroeg Theo.
"Oh nee. Daar ben je weer." zei Rakiza scherp.
Theo glimlachte, "Misschien zijn we voor elkaar bestemd. Onze paden blijven elkaar kruisen."
"Volg je me?" vroeg Rakiza boos.
"Nee. Ik wil gewoon weten over je bezoeker."
"Hij gaat je niets aan." schreeuwde Rakiza, "Rot op!" en smeet de deur in het gezicht van de man dicht.
