Hoofdstuk 5: Rakiza's White Lotus Dream
7 uur 's ochtends.
Sint-Anna's slaapzaal
Ze verzamelden zich rond de keukentafel met de paarse lotusbloem in de met water gevulde vaas. Rakiza, Muriel, Susan en Chin staarden allemaal naar de bloem.
"Weet je zeker dat je droomde dat Nikolas je deze witte lotusbloem gaf?" vroeg Muriel, terwijl haar blik op de bloem gericht bleef.
"Ja," antwoordde Rakiza.
"De bloem is echt, Raki," legde Susan uit.
"Weet je niet dat elke kleur van de lotusbloem een betekenis heeft?" merkte Chin op vanaf de andere kant van de tafel.
"Wat is de betekenis van deze witte lotusbloem, Chin?" vroeg Rakiza.
"De lotusbloem wordt beschouwd als de baarmoeder van de wereld," begon Chin uit te leggen. "En de witte lotusbloem staat voor," ontwaken, mentale zuiverheid en spirituele perfectie," vervolgde Chin, terwijl ze naar de bloem keek, voordat ze vroeg, "Maar waar heb je deze bloem vandaan?"
"Ik heb het je al verteld," zei Rakiza. "Nikolas kwam in mijn dromen en gaf me die bloem."
Chin vroeg nogmaals, "Ben je een slaapwandelaar, Raki?"
"Wat?" Rakiza was verbijsterd. "Slaapwandelaar? Oh nee! Dat is gewoon niet mogelijk. Ik droom alleen, soms... vreemde dromen."
"Wat bedoel je met 'vreemde droom'?" vroeg Muriel.
Rakiza vertelde, "Ik droomde ooit dat ik door een paleis dwaalde."
Susan onderbrak, "En je voelde je als Assepoester die werd achtervolgd door haar prins," lachte ze.
"Hou op, Susan," berispte Muriel haar. "We hebben een serieus gesprek."
"Sorry," zei Susan glimlachend.
"Wist je trouwens dat de amberkleurige lotus slaapstuifmeel heeft?" zei Chin weer. "Je zou denken dat de amberkleurige lotus rustgevend voor het oog is, maar pas op." Ze glimlachte. "Die bloemen hebben een symbolische associatie met vampierrozen en moordende bomen," en voegde eraan toe, "De amberkleurige lotusbloem kan een slachtoffer verlammen."
"En hoe weet jij dat, Chin?" fronste Muriel.
"Voordat ik besloot mijn ballet te perfectioneren, vond ik het leuk om over planten te leren," vertelde Chin. "Mijn grootouders, die allebei naturalisten waren, inspireerden me om botanist te worden. Mijn moeder daarentegen moedigde me aan om mijn grootste ambitie na te jagen, namelijk de wereld rondreizen en beroemd worden als balletdanseres. Dus daarom ben ik hier."
"Wat kun je zeggen over deze bloem?" vroeg Susan uiteindelijk, toevoegend, "Waar komt hij mogelijk vandaan?"
"De vraag is, wie plukte de bloem en bracht hem hier? In Rakiza's bed?" vroeg Muriel weer.
"Van wie deze bloem ook is, ik ben dankbaar voor wat hij heeft gedaan," sprak ze tegen de witte lotus terwijl ze haar uniform aantrok. "Ik moet gaan. Ik moet vandaag mijn Monsanto-tekening afmaken."
Elke dag op school was hetzelfde; studenten met verschillende interesses en doelen in het leven kruisten elkaar. Sommigen leken zorgeloos, terwijl anderen zo verdiept waren in hun boeken dat ze zich niet bewust waren van de chaos om hen heen. Muriel's groep was de meest opvallende van allemaal.
Raki zocht de omgeving af naar Theo, maar hij was nergens te bekennen, dus bleef ze naar haar oude horloge kijken.
"Wat zit je dwars, Raki?" vroeg Muriel.
"Ik zocht een halfbakken model. Ik had hem nodig om voor mijn kunstproject te poseren."
"Vergeet hem, Raki," vervolgde Susan, "hij verpest je dag."
"Maar ik moet hem tekenen," zei ze terwijl ze opstond, "Ik moet naar het bos. Wie wil er met me mee?" vroeg ze haar drie vrienden.
Allemaal weigerden ze Rakiza te vergezellen.
Rakiza pakte haar tas met haar gereedschap. Ze bewoog snel en discreet naar de rand van het bos waar ze had afgesproken met Theo.
Een paar minuten later stond ze al op dezelfde plek als de dag ervoor toen Theo uit het dichte deel van het bos tevoorschijn kwam.
Rakiza rammelde en haalde snel haar tekenblok tevoorschijn. "Begin niet met tellen als mijn handen mijn pen nog niet vasthouden." Ze rommelde zo snel mogelijk door haar gereedschap.
Theo was stil en staarde haar zorgvuldig aan.
Rakiza had snel haar gereedschap en tekenblok klaargezet en was binnen enkele seconden klaar. "Oké, ik ben klaar," zei ze, terwijl ze in Theo's ogen keek en smolt in zijn blik.
"Je hebt acht minuten om me te schetsen," zei Theo, terwijl hij zijn strakke zwarte shirt uittrok en zijn gespierde borst onthulde.
Rakiza kon haar ogen niet van Theo afhouden.
Theo schraapte zijn keel, "Ga je voor de hele sessie of wat?"
Rakiza schrok op, "Natuurlijk, daarom ben ik hier." Ze wendde haar blik af naar haar blok en begon met haar potlood te schetsen.
Ze waren de hele sessie ongemakkelijk stil. Rakiza's ogen en handen produceerden feilloos de perfecte vorm van Theo's gezicht en borst.
Theo staarde alleen maar naar Rakiza, die druk bezig was haar kunstwerk te arceren.
"Wil je alsjeblieft ophouden met staren?" zei Rakiza plechtig.
"De tijd is om," antwoordde Theo nadrukkelijk. Hij keek om zich heen.
Rakiza verhief haar stem een beetje en vroeg: "Kun je me nog een minuutje geven?"
"Laten we hier morgen weer afspreken," zei hij resoluut, terwijl hij zijn shirt weer aantrok en zei: "Je kunt nu gaan. Ik heb hier met iemand afgesproken."
"En wie ben jij om me op zo'n manier te commanderen?" schoot Rakiza terug. Ze griste haar gereedschap bij elkaar en stopte het in haar tas.
"Tenzij je wilt toekijken hoe wij iets doen," merkte Theo sarcastisch op.
"Weet je wat? Jij bent onbeschoft," zei ze terwijl ze het bos uit rende.
De schoollobby was vol met studenten, en Rakiza baande zich een weg door hen heen naar haar volgende les. Het lokaal was leeg, en ze mompelde: "Hij was een arrogante rokkenjager." Ze haalde haar schetsblok tevoorschijn en evalueerde hoe ze had verbeterd wat ze eerder had getekend. Ze staarde een moment naar haar tekening voordat ze haar ogen sloot. Ze wilde het afmaken zonder de aanwezigheid van het model door Theo's gezicht voor te stellen.
Ze was klaar met haar werk na een paar minuten en sloot haar schetsblok toen de bel ging voor het hervatten van de lessen na een korte pauze. Maar wat ze ook deed, ze zag steeds Theo's gezicht voor zich.
Boven op de heuvel keek Theo neer op de Assissi School of Arts. Hij dacht aan Rakiza. Haar energie en assertiviteit maakten indruk op hem. Maar het was de gezichtsloze vijand die hij op het punt stond te ontmoeten die hem dwars zat.
Theo was al decennia een spion en was goed thuis in het afluisteren van de acties van andere groepen. Maar deze operatie was veel unieker en gevaarlijker dan alle andere. Hij moest een menselijk meisje beschermen om een evenwicht te vinden tussen de dagwandelaar en de nachtstapper.
En persoonlijk had hij hierom gevraagd en, in feite, hard gewerkt om een kampioen te zijn voor de raad om zijn bekwaamheid te tonen om zo'n missie aan te kunnen, deze missie waar hij vandaag aan werkte. Hij begreep dat zich verbergen in de mensenwereld kon resulteren in de toevallige onthulling van zijn ware identiteit. En om te voorkomen dat dit zou gebeuren, moest hij afstand houden van Rakiza.
Theo's uitzonderlijke vermogen om geuren te detecteren en te identificeren onderscheidde hem van andere spionage weerwolven. Vanaf jonge leeftijd oefende hij dit dagelijks. Hij kon het verschil tussen een mens en een weerwolf, een vampier of een andere trol van veraf onderscheiden. En nu, terwijl hij bovenop een enorme kei stond met uitzicht op het dorp, had hij het gevoel dat er binnenkort iets zou gebeuren.
De vijand was gearriveerd, en het had zeldzaam vampierbloed. Hij moest weten of de vijand een mannelijke of vrouwelijke vampier was. En hij moest weten of het Rakiza had gevonden.
Buiten de slaapzaal begon de mist 's nachts geleidelijk neer te dalen op de grond. Sommige huurders waren in hun kamers, maar anderen waren in de lounge iets aan het doen, waaronder Rakiza's groep. Rakiza was aan het typen op haar laptop voor het verhaal waaraan ze werkte toen Ambrosia, de vrouwelijke bewaker, naar haar toe kwam.
"Rakiza, er is een bezoeker buiten," kondigde Ambrosia aan.
Muriel hoorde het en rende naar het raam. "Nikolas is hier, Rakiza," riep ze vrolijk.
Rakiza rende naar het raam en zag de limousine en de chauffeur die naar de hoofdingang reden. Ze rende snel naar de deur en gooide deze open.
"Goedenavond, meneer. Waarom bent u hier?" vroeg Rakiza opgewonden.
"Meneer Augustus stuurde me om een uitnodiging te bezorgen," legde de chauffeur uit, terwijl hij Rakiza een scharlaken uitnodigingskaart overhandigde. Toen ze deze opende, zat er een witte lotus bloemblad geknipt in de gotische tekst van de uitnodiging, die luidde:
Morgen om 20:00 uur, "Gemaskerd Bal in A Toren."
"Je bent welkom om enkele van je vrienden uit te nodigen," vervolgde de chauffeur.
Rakiza stond met haar mond vol tanden terwijl ze de uitnodigingskaart in haar handen hield, maar het was het bloemblad van de witte lotus dat haar aandacht trok. Het deed haar denken aan een droom die ze de nacht ervoor had en de witte lotus in een vaas in haar kamer.
"Ik kan niet terug naar huis zonder je antwoord, Miss Zanier."
Rakiza was verward maar antwoordde: "Ja, ik ga erheen, maar..."
"Ik haal je morgenavond om 19:00 uur op," beloofde hij voordat hij terugliep naar de limousine en wegreed.
Rakiza's blik bleef verward. Ze kon zich niet voorstellen dat ze naar een gemaskerd bal zou gaan.
