Hoofdstuk 465 Diana, bedankt

De 48 uur wachten voelde als een eeuwigheid. Ik bleef bij de deur van de observatieruimte, te bang om mijn ogen te sluiten, bang dat ik een klein beweging zou missen.

"Je put jezelf zo uit."

Lila's stem, omhuld door het flikkerende noodlicht in de gang, was bijzonder duidelijk om 3 uur 's nachts.

...

Log in en ga verder met lezen