Hoofdstuk 5 — De ceremonie

“Wie met monsters vecht, moet ervoor zorgen dat hij in het proces zelf geen monster wordt. En als je lang genoeg in een afgrond staart, zal de afgrond terug in jou staren.” - Friedrich Nietzsche

Derde Persoon Verteller

De Passage van de Alpha ceremonie markeerde een nieuw begin voor alle weerwolfroedels in de wereld.

Wanneer de nieuwe Alpha zijn of haar titel opeist, baan het de weg voor de nieuwe generatie leiders om groter te worden dan hun voorgangers. Het eerde de Alpha’s die voor hun tijd dienden, hun wijsheid en eer doorgevend aan de nieuwe opvolger, in de hoop dat ze in hun voetsporen zouden treden. In de rij volgde de volgende generatie van de Beta en Gamma, die respectievelijk als de rechter- en linkerhand van de Alpha dienden. Zodra de passage voltooid was, werd een nieuw licht van hoop geboren en vierden de festiviteiten tot de maan rustte voor de nacht.

Van boven naar beneden glinsterde de vergaderzaal van Zircon Moon met pracht en praal. Goud en wit versierden elke tegel, trap, stoel en tafel in de ruimte. Dicht bij het podium stonden drie tafels, elk ingewikkelder versierd met Griekse insignes, representatief voor de Alpha, Beta en Gamma families. Een grote kroonluchter hing erboven, stralend als geslepen diamanten. Voor het menselijke oog was de vergaderzaal vergelijkbaar met die van een bruiloftsreceptie. Elk roedel lid, man, vrouw, jong en oud, stapelde zich op en zat op hun respectieve stoelen. Iedereen gekleed in elegantie, in een competitie van wie de ander kon overstralen. Het geklets galmde en het gelach was aanstekelijk, iedereen was klaar voor de beste avond van hun leven. De Omegas begonnen wijn te serveren voor de volwassenen en sap voor de kleintjes.

De Ouderen van Zircon zetten de ceremoniële tafel op en de drie Passage Beker bestemd voor het officiële ritueel. De gouden beker voor de Alpha’s, de zilveren beker voor de Beta’s en de bronzen beker voor de Gamma’s. Elk versierd met robijnen en diamanten langs de rand, stralend met prestige. Maar in het midden lagen zircon kristallen, de edelsteen waar de roedel naar vernoemd was. Bijpassende ceremoniële dolken rustten naast hun respectieve kelk.

“Ik denk dat ik ziek ga worden,” mompelde Valerian, zittend aan de tafel gemarkeerd voor de Beta Families. Gekleed in een schoon, dubbel-breasted grijs pak, leunde hij achterover in zijn stoel. “Is al deze aandacht echt nodig?”

“Denk er niet te veel over na,” fluisterde Raina, zijn hand in de hare houdend. De toekomstige Beta Vrouw gekleed in een off-shoulder zilveren jurk die tot haar knieën reikte, met haar bijpassende sieraden glinsterend onder de lichten. Haar normaal krullende ravenzwarte haar was perfect gekruld. “Je staat maar vijf minuten op het podium. Doe je ding en je komt weer bij mij terug.”

“Dat is het enige waar ik naar uitkijk.” Hij lachte en ving haar lippen in een kus. Voordat ze verder konden gaan, schraapte Beta Steven zijn keel.

“Hoe graag ik ook zie hoe jonge liefde opbloeit, heb wat fatsoen voor deze oude ogen.” Hij lachte terwijl een Omega zijn wijnglas vulde.

“Oh, wees niet te streng voor hen, mijn lief. Ik kan een paar gevallen noemen waarin wij geen fatsoen hadden tijdens de laatste ceremonie…” Ashley’s stem daalde een octaaf, haar kapje zond rillingen van genot langs Steven’s ruggengraat.

“Oh, Mam. Dat is vies.” Raina kokhalsde ter benadrukking. “Dat willen we niet horen.”

"Wie is die 'we'?" vroeg Valerians moeder, Michelle, terwijl ze onder de tafel de hand van haar man, Jesse, vasthield. "Ik, bijvoorbeeld, wil meer horen. Weet je nog die ene keer jaren geleden toen je naaktzwom in de rivier en—"

Ashley gooide een opgevouwen servet naar haar vriendin, die in lachen uitbarstte. Tot grote ergernis van hun kinderen gedroegen hun ouders zich nog steeds alsof ze jong waren. Kwame, die met zijn gezin logistieke zaken over de ceremonie besprak, was met zijn gedachten ergens anders. Terwijl hij aan de manchet van zijn bruine pak friemelde, liet hij zien dat hij niet echt oplette.

"Kwame." Zijn vader, Gamma Omar, tikte hem op de schouder. "Wat zit je dwars, zoon?"

"Dit voelt niet goed." Mompelde hij, terwijl hij de vliegtuiggeluiden van zijn kleine broertje negeerde en zijn moeders mislukte pogingen om hem stil te laten zitten. "We zouden hier allemaal moeten zijn om deze monumentale tijd te vieren. Ze zit daar gewoon, alleen en vergeten."

Gamma Omar zuchtte verdrietig, zich bewust van waar zijn oudste zoon het over had. Hij sprak over Halima, de slaaf, die slechts een bijzaak was voor de rest van de roedel. Net als Kwame voelde hij ook mee met het meisje. Zijn vrouw, Gamma Vrouw Amani, bad vaak tot de Maangodin om haar te beschermen, aangezien de bevelen van de Alpha hen verboden met haar om te gaan.

"We doen ons best om haar onschuld te bewijzen, maar het is moeilijk." Zijn stem zakte tot een fluistering, zodat alleen zijn tafel hem kon horen. "Het opsporen van die rovers heeft jaren geduurd. Ze zijn in de loop van het decennium sluw geworden, maar we geven niet op. Halima zal vrij zijn, zelfs als iedereen haar heeft opgegeven."

"Ik maak me zorgen om haar overleving," mompelde Amani, terwijl ze met haar vingers door het haar van haar jongste zoon, Adama, streek. "Ik vrees dat ze haar volgende verjaardag niet zal halen. Haar enige troost is ontsnappen uit deze roedel. Ze wordt elke dag magerder en zieker..."

"Ik maak me ook zorgen om haar, mijn lief," antwoordde Omar, terwijl hij de hand van zijn vrouw vastpakte. "Maar ik heb vertrouwen in betere dagen voor haar. We zullen dichter bij het verzamelen van genoeg bewijs voor Jonathan komen. Dat beloof ik."

Kwame gromde als antwoord; zijn diepbruine ogen waren op de deuren gericht. Hij kon haar verdriet door de kieren voelen sijpelen. Hoeveel respect hij ook had voor de Beta Familie, hij verafschuwde de manier waarop ze haar behandelden. Halima was hun vlees en bloed, en ze behandelden haar alsof ze niets was. Hij kon alleen maar hopen dat op een dag zij en de roedel hun fouten zouden inzien.

De stemming aan de Dubois-tafel deed niets af aan de omliggende sfeer. Aan de aangewezen Alpha-tafel was de stemming als kinderspel. Odessa en Neron speelden voetje onder de tafel terwijl Alpha Jonathan een kort gesprek had met een van de Pack Ouderen. Toen hij de verliefde blikken zag die het stel elkaar toewierp, rolde Jonathan met zijn ogen.

"Goed, genoeg. Jullie kunnen daarmee doorgaan na de ceremonie," gromde hij, terwijl hij met zijn vingers tussen hun gezichten knipte. "Ben je er klaar voor, zoon?"

"Klaar als ik maar kan zijn." Neron glimlachte, zijn stem vol zelfvertrouwen. Odessa kneep in zijn knie om zijn aandacht te trekken. In een babyroze, strapless jurk maakte Odessa Neron warm onder zijn pak. Zijn geliefde zag er zo mooi uit, zo onschuldig in zo'n zachte kleur. Zijn vingers trilden van verlangen om gewoon met zijn vingers langs haar rondingen te gaan en—

"Focus!" bulderde Onyx in zijn gedachten. "We staan op het punt om koning van de roedel te worden en jij denkt alleen maar aan haar in bed krijgen!"

"Ik kan er niets aan doen. Ze is zo mooi. Vind je ook niet, Onyx?" plaagde Neron, zich volledig bewust van Onyx' afkeer van Odessa.

"Ja, ja, ze is mooi. Grote deal. We weten allebei dat je haar na afloop mee naar bed neemt."

"Wil je deze keer toekijken?"

"In je dromen. Hoe dan ook, het lijkt erop dat de ceremonie op het punt staat te beginnen. Let op!" Het was geen verrassing dat Neron en Onyx tegenpolen waren. Hoewel ze allebei zelfverzekerd waren, was Neron meer ontspannen, terwijl Onyx rechtlijniger was. Het was gebruikelijk dat wolven andere persoonlijkheden hadden dan hun menselijke helft. Wolf en mens balanceren elkaar zoals yin en yang. Ongeacht of ze het leuk vonden of niet, welke persoonlijkheid de wolven ook aannamen, het was slechts de helft van het volledige plaatje. Onyx hield Neron op het rechte pad, zelfs wanneer hij te vaak overboord ging.

Alpha Jonathan, Beta Steven en Gamma Omar liepen naar het podium. Alle gesprekken verstomden en alle aandacht ging nu naar het hoogtepunt van de ceremonie. De hal had veel echo en ruimte, dus het was gemakkelijk voor alle roedelleden om te luisteren, hoe ver ze ook van het podium stonden.

Het was niet alsof weerwolven microfoons nodig hadden, trouwens.

"Zircon Moon!" Alpha Jonathan’s dreunende stem doorbrak de stilte. "Ik heet jullie allemaal welkom op deze monumentale gelegenheid, de Passage van de Alpha ceremonie! Het heeft lang geduurd voordat de volgende generatie hun rol als jullie nieuwe Alpha, Beta en Gamma op zich nam. Deze roedel draagt de trots en kracht die ieder van jullie als geheel bijdraagt. Onze kracht ligt in onze aantallen, dus of je het nu weet of niet, ieder van jullie die een beetje van zijn kracht aan de gemeenschap, je familie geeft, is hoe we allemaal de moeilijkste omstandigheden ontvluchten. We hebben als gemeenschap aanzienlijke uitdagingen en tegenslagen doorstaan, maar we zijn er allemaal sterker uit gekomen dan voorheen!"

Gejuich en applaus daverden door de lucht, elk lid voelde zich verjongd en vrolijk om deel uit te maken van zo'n geweldige roedel.

"Vandaag zullen jullie allemaal getuige zijn van het doorgeven van de fakkel aan de volgende generatie leiders. Terwijl wij oude mannen aftreden van de rollen die we decennialang hebben vervuld, was ik trots om te zien hoe enthousiast en sterk deze volgende generatie klaar was om te leiden. Zij zullen dienen als jullie gidsen, met de erfenis van de roedel in hun gedachten en hun harten. Ze zijn jong en soms een beetje eigenwijs, maar ze zijn meer dan geschikt om de volgende generatie weerwolven te leiden in een nieuw tijdperk dat de geschiedenis in zal gaan. Geef deze fijne heren jullie goede wensen en dankbaarheid, want zij zullen de eerste stap zetten in de rollen waarvoor ze geboren zijn. Moge de Maangodin ons haar zegeningen schenken en deze jonge mannen baden in haar bescherming en liefde voor de komende decennia."

"Nu is het tijd om de fakkel door te geven aan onze gekozen opvolgers. Kwame Dubois, Valerian Mikos, en mijn trots en vreugde, Neron Prince, kom alsjeblieft naar het podium en accepteer jullie lot!"

Alle drie de mannen stonden op van hun tafels en liepen naar het podium terwijl er achter hen daverend applaus en gejuich losbarstte. De drie mannen werkten, trainden, vochten en speelden samen van kinds af aan tot volwassenheid. Elk van hen heeft een speciale plaats in elkaars hart en ze waren het erover eens dat ze een onstuitbaar trio waren. Naast hun voorgangers staand, was het tijd voor het belangrijke deel van de ceremonie.

De Alpha, Beta en Gamma dragen elk een Zirkon Ring die hun rang aangeeft. Ze hadden elke ring doorgegeven aan toekomstige leiders, generatie na generatie. Goud, zilver en brons respectievelijk. De ring moest worden geplaatst op de ringvinger van de rechterhand van de opvolger; de hand die altijd over hun hart werd gelegd. Het was een teken van toewijding, dankbaarheid en bereidheid om de roedel in de juiste richting te leiden.

De voorgangers pakten hun ceremoniële dolk en sneden een dunne lijn in hun handpalm, waarbij ze die hand boven hun beker hielden terwijl hun bloed erin druppelde. De opvolgers hielden hun handen boven dezelfde beker, klaar voor hun eden.

"Ik, Jonathan Prince, draag de titel en eer van Alpha over aan jou, Neron Prince, met de plichten en verplichtingen die bij deze verantwoordelijkheid horen. Ter ere van de generaties Alphas voor ons, schenk ik jou hun kennis en kracht om Zirkon Maan te leiden. Aanvaard je dit?"

"Ik, Steven Lane, draag de titel en eer van Beta over aan jou, Valerian Mikos, met de plichten en verplichtingen die bij deze verantwoordelijkheid horen. Ter ere van de generaties Betas voor ons, schenk ik jou hun kennis en kracht om Zirkon Maan te leiden. Aanvaard je dit?"

"Ik, Omar Dubois, draag de titel en eer van Gamma over aan jou, Kwame Dubois, met de plichten en verplichtingen die bij deze verantwoordelijkheid horen. Ter ere van de generaties Gammas voor ons, schenk ik jou hun kennis en kracht om Zirkon Maan te leiden. Aanvaard je dit?"

"Ik aanvaard deze eer." Alle drie de mannen antwoordden met overlopende zelfverzekerdheid.

De ceremoniële dolken sneden tegelijkertijd door hun handpalmen, bloedend in de beker eronder. Vervolgens grepen de mannen elkaars handen terwijl de passage door hen heen stroomde via het bloed. Elke man voelde hun band met de roedel versterken, de verantwoordelijkheid dragend dat ze op dat moment de nieuwe Alpha, Beta en Gamma waren geworden.

Het mengen van bloed in de bekers flikkerde met zilveren energie. Want de Maangodin had de heilige passages erkend. Gezegend en beschermd verdween het bloed in wervelingen van witte energie, opstijgend in de lucht. De Maangodin had de mannen erkend en geaccepteerd als nieuwe leiders van een van haar vele roedels. De oudere mannen deden een stap achteruit, wat betekende dat ze hun taak hadden voltooid en terugtraden. De jongere mannen deden een stap vooruit, plaatsten hun rechterhand over hun hart terwijl hun sneden genazen.

"Ik, Neron Prince, zal trouw dienen als jullie nieuwe Alpha!"

"Ik, Valerian Mikos, zal trouw dienen als jullie nieuwe Beta!"

"Ik, Kwame Dubois, zal trouw dienen als jullie nieuwe Gamma!"

Gejoel barstte los uit de menigte, de fundering van het roedelhuis schuddend in acceptatie van hun nieuwe leiders. Vol trots en geluk botsten de mannen hun vuisten tegen elkaar, hun ringen klingelend tegen elkaar.

Nu waren ze klaar om hun roedel te eren en te dienen.

Hun gemeenschap.

Hun familie.