Het is zo'n natte droom om ontvoerd te worden. In ieder geval voor Kate.

“Leah! Je bent wakker!” Kate rent naar me toe en trekt me dicht in een verstikkende omhelzing.

“Voorzichtig, mijn lieve,” beveelt Luc, terwijl hij weer op het matras zakt, “onze lieve, kleine Leah is nog lang niet genoeg hersteld voor zo’n ruwe behandeling.” Hij glimlacht. “Kom vanavond later nog eens langs, dan zal ze meer in staat zijn om het te beantwoorden.”

Ik word knalrood en duw Kate’s armen weg. “Dit is geen erotisch meisje-op-meisje scenario! Ze is gewoon blij dat ik niet, je weet wel, dood ben!”

“Ik ben blij,” ademt Kate uit, breed grijnzend. “Ik ben ook meer dan bereid om met je te zoenen.”

“Wat?!”

“Kom op, heb je dat nooit gedaan op de universiteit? En als Luc ervan gaat genieten, moeten we het op zijn minst proberen, toch?”

Ik frons en leg bezorgde handen op haar wangen. “Kate, kijk naar me. Je staat gewoon onder zijn betovering, maar je hoeft niet te doen wat hij zegt—”

“Dat gebeurt alleen bij oogcontact,” vult Luc aan, “hoe dan ook, lieve Katherine heeft geen dwang nodig.”

“Kate is eigenlijk een afkorting van Katelyn.”

Luc wuift minachtend, zonder zijn ogen van mij af te halen. “Katherine klinkt eleganter.”

“Oké.” Ze zucht opgetogen. “Dan is het Katherine.”

“Kate!”

“Wat? Zie je niet hoe dromerig hij is?”

“Hij heeft ons ontvoerd!”

“En weet je hoe lang ik al wacht om ontvoerd te worden door een knappe vent van zes voet, met donkere huid en groene ogen? En dan nog een vampier ook.” Ze wappert zichzelf koelte toe. “Het gevoel van die beet... nog beter dan seks,” zucht ze, en ik pers mijn lippen op elkaar, weigerend toe te geven dat ik hetzelfde voelde. “God, ik ben zo blij dat ik je gisteravond heb meegenomen.”

“Het is waar,” beaamt Luc, terwijl hij lijnen op en neer mijn been trekt, totdat ik zijn hand wegsla. “Ik verlaat meestal de VIP-ruimte niet. Ik laat de vrouwen naar mij toe komen, en iemand zo onopvallend als Kate zou nooit uitgenodigd zijn.”

“Oké, auw,” benadrukt ze, eindelijk geprikkeld.

“Je bent mijn reserve, alleen totdat Leah hier weer op volle kracht is en me beter kan bevredigen,” gaat Luc verder, met een achteloze minachting voor haar gevoelens. “Geef ons nu je hand. Ik heb trek.”

Kate’s ogen lichten op en ze heft haar pols. Luc trekt haar recht in zijn schoot, terwijl hij zijn ogen op de mijne gericht houdt, en zijn tanden in haar pols zet. Ik ken die blik. Hij probeert me jaloers te maken, me te laten smeken om mee te doen, hoewel het verre van een effectieve plaag is aangezien hij zichzelf niet kan weerhouden van een grimas, terwijl hij zijn tanden terugtrekt zodra Kate’s bloed zijn lippen raakt.

“Iets mis?” hijgt ze, de anticipatie in haar ogen zakt naar teleurstelling.

“Ik merk dat ik toch niet zo’n trek heb.” Hij haalt zijn hand door haar lange blonde lokken. “Geef ons in plaats daarvan een kus.”

Ze glimlacht, levert gretig, maar hij houdt zelfs dan zijn ogen open, brandend in de mijne, zodat ik niet anders kan dan blozen, mijn knieën opgetrokken tegen mijn borst.

Dit is net zoals wanneer ik een jongen uitkoos om mee te dansen in de club, terwijl ik hoopte dat Gracen eindelijk zou komen en hem opzij zou duwen, zijn plaats innemend. Gracen, die nog knapper is dan Luc zonder die onnatuurlijk afleidende bril van hem.

Gracen, die misschien de brute strijd van gisteravond niet eens heeft overleefd.

Ik ruk de naald uit mijn arm en kijk rond in de kamer op zoek naar mijn smartphone, hoewel mijn ontvoerders die misschien al hebben vernietigd. Beter maak ik gewoon een rechte lijn, direct naar de uitgang.

Luc trekt zich in een oogwenk van Kate terug, beweegt in een waas van snelheid en duwt me terug tegen de kussens. "Nu, nu. Waar denk je dat je zo snel heen gaat?"

"Ga van me af. Ik ga weg."

Hij lacht. "Waarom zou je ooit willen vertrekken? Niemand wil vertrekken zodra ze gekozen zijn--"

"Ik denk dat ik dan een nieuwe trendsetter wil zijn," onderbreek ik hem. "Nu haal je handen van me af en vertel me wat je met mijn telefoon hebt gedaan." Hij zal me toch niet vertellen wat er met Gracen is gebeurd. Ik kan het zien aan de manier waarop hij eerder het onderwerp veranderde. Ik kan alleen maar hopen dat ze hem niet meer hebben aangedaan dan hem naar het ziekenhuis te sturen met die gebroken arm. Ik zal Luc nooit vergeven als zijn handlangers verder zijn gegaan en hem hebben vermoord.

Hij kan de haat en angst in mijn ogen zien, en hij trekt zich met een zucht van me terug. "Damian vindt die uitdrukking van jou misschien aantrekkelijk, maar ik niet. Je hebt geen reden om bang voor me te zijn, Leah. Ik zou je nooit tot iets dwingen."

"Alsof die gelukzalige gedachtencontrole van jou anders is dan brute kracht!" snauw ik. "Andere middelen, hetzelfde resultaat."

"Het is geen gedachtencontrole," bespot hij, al op weg naar de deur. "Ik heb gewoon een aantrekkingskracht. Ik ben niets zoals die bastaard Gracen."

"Wat bedoel je?" slik ik. "Waarom blijf je hem een bastaard noemen? En waar is hij trouwens?"

"Ik zou denken dat hij weer aan het werk is bij dat alledaagse baantje dat hij gebruikt om zichzelf te verbergen. Hoewel hij een... ander effect op de bevolking zal hebben zonder die betoverde bril." Hij lacht gemeen en opent de deur. Ik strompel overeind en grijp zijn arm.

"Waarom zou het uitmaken of hij een bril draagt of niet? Alleen omdat hij er..." Ik bloos bij de herinnering. "anders uitziet zonder--"

Luc drijft me tegen de muur, zijn lippen zwevend vlak boven de mijne. "Ik ben echt moe van het praten over hem. Doe me een plezier, lieveling, en noem zijn naam nooit meer."

Ik houd vast aan mijn woede, ook al wil een deel van me gewoon knikken en gehoorzamen, net als Kate. "Weet je, Gracen is eigenlijk veel knapper dan jij. Is dat waarom je hem haat?"

Luc wordt rood. "Ondankbare..." Hij stopt abrupt en draait zich om naar de uitgang. "Katherine, liefje."

"Wie? Oh, wacht, ja. Dat ben ik," herinnert Kate zich, giechelend. "Ja, Luc?"

"Wees een schat en geef Leah hier nog een transfusie van waterig, waardeloos bloed. Ze is gewoon waanzinnig van bloedarmoede op dit moment. Kleed haar dan in iets geschikts en breng haar naar het diner. Het is tijd dat ze de rest van de coven ontmoet."

"Zodat je me kunt laten zien als snoepgoed?" gok ik, en Luc glimlacht alleen maar, schudt zijn hoofd.

"Nee, schoonheid, zodat je ons verrukkelijke voorgerecht kunt zijn. Een goede gastheer zet altijd zijn beste beentje voor als hij een maaltijd deelt met zijn gasten." Ik verbleek. "Damian heeft zich bijzonder verheugd op het evenement. Maar wees voorzichtig met hem. Hij laat zijn praels altijd gehavend achter, als ze überhaupt nog ademen."

Het is gewoon een nietszeggende dreiging. Dat vertel ik mezelf. Er is geen manier waarop hij me zou laten sterven nu hij zo'n duidelijke verslaving aan mijn bloed heeft ontwikkeld. Er is geen manier waarop hij vanavond weer de controle zou verliezen en me zelf zou doden...

Wat er daarna gebeurde, was echter ver buiten mijn verwachtingen!