Hoofdstuk 10 Heb je geen schaamte?

Emma's POV

Ik hoorde gefluister toen ik de groep medewerkers buiten het gebouw naderde. Vier vrouwen van de boekhouding stonden dicht bij elkaar, hun stemmen verstomden toen ze mij opmerkten.

"Heb je de reactie van meneer Reynolds gezien?" fluisterde een van hen. "Die baby moet van hem zijn."

"Typisch rijkelui gedrag," antwoordde een ander.

Ze verstijfden toen ik binnen gehoorsafstand kwam, hun gezichten werden rood van schaamte. Ik ontmoette hun blikken met een koele blik.

"Als jullie zoveel vrije tijd hebben, misschien hebben de kwartaalrapporten wat aandacht nodig," zei ik kalm.

Ze verspreidden zich. Wie roddelt er niet over anderen, en wie wordt er niet over geroddeld?

Ik zag Tom, de stagiair die de SUV had bestuurd. Hij zag er bleek uit, zijn badge hing scheef.

"Mevrouw Garcia," stamelde hij. "Ik zweer dat ik het niet zo bedoelde—"

"Wat is er gebeurd?" Ik hield mijn stem rustig. "Vertel me alles."

"Ze rende gewoon voor de auto... Ik heb pas vorige maand mijn rijbewijs gekregen... Ik kon niet op tijd stoppen..."

"Maak je geen zorgen," verzekerde ik hem. "Er zijn beveiligingscamera's. Als ze naar buiten rende, zal de beelden het laten zien."

Zijn opluchting was duidelijk. "Dank u, mevrouw Garcia!"

"Ga naar huis, Tom. We regelen dit morgen. Probeer wat rust te krijgen."

Toen hij vertrok, belde ik Rachel. "Sophia is aangereden door een auto. Gavin heeft haar naar het ziekenhuis gebracht. Ze zullen waarschijnlijk in jouw afdeling eindigen."

"Waarom geef je erom?" vroeg Rachel.

"De bestuurder was een stagiair van het bedrijf. Ik wil niet dat hij onnodig in de problemen komt."

Terwijl ik wegreed, zag ik Reynolds Tower kleiner worden in mijn achteruitkijkspiegel, mijn kaken gespannen van vastberadenheid.

De volgende middag liep ik Boston Home Collection binnen, van plan om essentiële dingen te kopen voor mijn verhuizing terug naar het appartement van mijn ouders. Ik had een nieuwe start nodig.

"Welkom, mevrouw Garcia!" begroette de assistent me. "Bent u hier om monsters te bekijken voor het resortproject?"

"Nee, gewoon persoonlijke boodschappen vandaag."

Toen ik een display omdraaide, hoorde ik een bekende stem en stopte.

"Deze tint is te fel," zei Sophia. "Ik heb iets meer ingetogen nodig. Diep zoals de oceaan."

"Is dit de voorkeur van uw man?" antwoordde de ontwerper.

Sophia streelde het beddengoed. "Nee, het is voor... een speciale vriend."

Ze draaide zich om en zag mij, haar uitdrukking verstijfde.

"Emma! Wat een toeval..."

"Mevrouw Reynolds," zei ik kalm. "Ik zie dat de aanrijding van gisteren geen blijvende effecten heeft achtergelaten?"

Sophia's gezicht verzachtte tot kwetsbaarheid. "De dokter zei dat ik geluk had... de baby is in orde, maar ik moet meer rusten."

Ik keek naar het dure beddengoed. "Uw idee van 'rust' lijkt nogal uitgebreid."

"De dokter stelde voor om een comfortabele omgeving te creëren om stress te verminderen."

"Natuurlijk," glimlachte ik dun. "Die diepe blauwe kleur is prachtig. Het heeft zo'n... vertrouwd gevoel."

Haar ogen vernauwden zich. "Wat bedoel je?"

"Niets. Alleen dat Gavin die tint bijzonder mooi vindt. Best een toeval, nietwaar?"

Sophia stopte een lok haar achter haar oor. "Ik weet niet wat je insinueert, Emma."

"Ik ben nieuwsgierig," zei ik, terwijl ik haar aankeek. "Gisteren had je Gavin nodig om je naar medische zorg te dragen, en vandaag ben je luxe beddengoed aan het shoppen?"

"Ben je me aan het bespioneren?" kaatste ze terug.

Ik lachte zachtjes. "Geen behoefte aan bewaking, Sophia. Je optreden is behoorlijk opvallend geweest."

"Ik weet niet waar je het over hebt," zei ze, haar stem gespannen.

"Ik denk dat je dat wel weet. Het 'ongeluk' van gisteren, het 'toevallige' winkelen van vandaag—zorgvuldig georkestreerd, nietwaar?"

Haar uitdrukking verhardde. "Je denkt altijd dat mensen plannen hebben met je verloofde."

"Ex-verloofde," corrigeerde ik. "Gavin en ik zijn klaar."

Verbaasd flikkerde over haar gezicht. "Wat zei je?"

We eindigden samen bij de kassa, een ongemakkelijke stilte tussen ons.

"Mevrouw Reynolds, wilt u uw kaart swipen of een rekeningnummer opgeven?" vroeg de kassière.

Sophia haalde een zwarte creditcard tevoorschijn die ik herkende als die van Gavin.

"Dank u," zei de kassière. "De rekening van meneer Reynolds is belast."

Ik lachte zachtjes. "Dus dat is je 'speciale vriend'? Je gebruikt rechtstreeks de kaart van je zwager?"

Sophia stopte de kaart weg. "Dit gaat jou niets aan, Emma."

"Natuurlijk niet," antwoordde ik. "Ik ben gewoon verrast hoe afhankelijk je bent van je overleden echtgenoot's broer."

"Tenminste weet ik hoe ik een man vrijwillig voor me kan laten zorgen," beet ze terug.

"Je kon hem niet eens vijf jaar houden," grijnsde ze. "Wat zegt dat over jou?"

Hoewel haar woorden pijn deden, hield ik mijn kalmte. "Het einde van een relatie betekent niet dat iemand niet goed genoeg was."

"Gavin heeft een echte vrouw nodig, geen werkmachine," daagde ze uit.

"Je lijkt zijn behoeften goed te kennen. Hoe lang zijn jullie al zo close? Voor of na Lucas stierf?"

Ze glimlachte zelfvoldaan. "Tijd doet er niet toe, diepte wel."

"Van wie is het kind, Sophia? Van Lucas of Gavin?" vroeg ik scherp.

Haar gezicht verbleekte. "Hoe durf je!" Ze pakte haar tassen en stormde weg.

Die avond belde ik Rick Wilson, Gavin's beste vriend. "Rick, ben je in de club? Ik moet praten."

"Emma?" Hij klonk verrast. "Wat is er aan de hand?"

"Ik moet de relatie tussen Gavin, Lucas en Sophia begrijpen."

"Waarom vraag je hier nu naar?"

"Omdat ik niet geloof dat dit gewoon een 'weduwe van de broer' situatie is."

"Niet over de telefoon. Kom naar de club."

Bij de Beacon Hill Tennis Club was Rick een wedstrijd aan het afmaken toen ik aankwam.

Terwijl we speelden, vroeg ik, "Waren Gavin en Sophia close voordat ze met Lucas trouwde?"

Rick's racket haperde. "Absoluut niet. Sophia had alleen oog voor Lucas. Gavin vond haar altijd te berekenend."

"Waarom is hij dan nu zo speciaal voor haar? Hij laat haar zelfs zijn kaart gebruiken."

Rick stopte, serieus. "Gavin was erbij toen Lucas stierf. Hij voelt zich sindsdien verantwoordelijk."

Ik was verbijsterd. "Wat heeft dat met Sophia te maken?"

"Ik weet het niet, maar als Gavin Sophia speciale behandeling geeft, moet hij redenen hebben."

"Morgen zou onze huwelijksregistratiedag zijn," zei ik zachtjes.

Rick keek verrast. "Gaan jullie nog steeds trouwen?"

"We zijn uit elkaar. Ik heb het beëindigd," zei ik.