Hoofdstuk 11 Ik wil dat je mijn vrouw bent

Emma's POV

Eleanors telefoontje had me verrast. "Emma, lieverd, kom alsjeblieft vanavond thuis voor het diner. De familie mist je." Haar stem was warm, maar er hing een ongebruikelijke spanning in.

Ondanks mijn terughoudendheid stemde ik toe. Misschien was het tijd om de familie Reynolds onder ogen te komen, ook al waren de zaken met Gavin niet meer te redden.

Toen ik die avond bij het Reynolds landhuis aankwam, hoorde ik Jonathan's boze stem nog voordat ik de deur bereikte.

"Ze is je verloofde, Gavin! Je hebt een andere vrouw voor iedereen meegenomen! En nog wel de weduwe van je broer! Heb je geen schaamte?"

Iets viel met een klap. "Als je morgen je huwelijk met Emma niet registreert, zet dan geen voet meer in dit huis!"

Met een diepe ademhaling duwde ik de deur open. Het argument stopte onmiddellijk toen alle ogen zich naar mij richtten.

"Emma liefje, je bent thuis!" Eleanors stem klonk terwijl ze uit de eetkamer tevoorschijn kwam. Ze omhelsde me warm. "We hebben op je gewacht voor het diner."

Eleanor tikte lichtjes op Gavin's schouder, waardoor hij opstond. Hij liep met beheerste stappen naar me toe en nam mijn designer tas.

"Je bent laat," zei hij, zijn toon zachter dan ik had verwacht. "Waar was je?"

"Ik ging naar Rick voor tennis," antwoordde ik eerlijk, terwijl ik zijn gezicht zorgvuldig observeerde.

Gavin's kaak spande zich onmerkbaar. "Laat me de volgende keer weten als je naar Rick gaat."

Ik keek rond in de kamer en zag de perfect gedekte tafel voor vier. "Waar is Sophia?" vroeg ik, niet in staat een lichte scherpe toon uit mijn stem te houden.

Gavin's ogen schoten naar zijn moeder en daarna terug naar mij. "Laten we boven praten," mompelde hij.

Ik verontschuldigde me om me op te frissen voor het diner en ging naar de badkamer. Terwijl ik mijn handen waste, ging de deur achter me open. Gavin stapte binnen en sloot hem zachtjes. De ruime badkamer voelde ineens te klein, te intiem voor het gesprek dat we moesten voeren.

"Wat is er de laatste tijd met je aan de hand?" vroeg hij, leunend tegen de deur. "Je bent afstandelijk geweest."

Ik ontmoette zijn blik direct. "Waar is Sophia? Ik zie haar niet bij het diner."

Gavin zuchtte en ging met een hand door zijn perfect gestileerde haar. "Mijn ouders vonden dat de scène bij het bedrijf - met mij die haar naar het medisch centrum droeg - ongepast leek. Ze stonden erop dat ze terugging naar haar en Lucas' huis. We hebben een fulltime verpleegster geregeld om voor haar te zorgen."

Ik bestudeerde zijn uitdrukking zorgvuldig. "Je lijkt niet blij met deze regeling."

"Kunnen we deze koude oorlog stoppen?" vroeg Gavin, dichterbij komend. "Het wordt belachelijk."

"Ik zag Sophia in de woninginrichtingswinkel," zei ik botweg. "Ze gebruikte jouw zwarte kaart om veel dure spullen te kopen."

Verassing flitste over zijn gezicht. "Wat deed ze daar? Haar dokter zei dat ze bedrust nodig heeft."

"Dat is je focus? Niet het feit dat ze jouw persoonlijke kaart gebruikt?" drong ik aan. "Ze heeft Lucas' erfenis. Waarom zou ze specifiek die van jou nodig hebben?"

Gavin verschoof ongemakkelijk. "Ze zei... ze wilde een speciale kamer voor de baby voorbereiden, maar wilde niet dat mijn ouders de uitgaven zagen en zich zorgen maakten dat ze te veel uitgeeft."

Ik deed een stap naar voren. "Wat is er echt aan de hand tussen jullie, Gavin? Ben je Lucas iets verschuldigd? Had je iets met Sophia voordat Lucas stierf?"

"Emma!" Zijn stem verhief zich scherp. "Onderzoek je me?"

"De beveiligingsbeelden van jou die haar in de lift vasthoudt, circuleren onder de werknemers," zei ik kalm. "Iedereen praat erover."

Gavin's gezicht werd bleek. Zijn knokkels werden wit terwijl hij de rand van het aanrecht vastgreep. "Er was absoluut niets tussen ons toen Lucas leefde."

Ik hief mijn hoofd op en ving de subtiele nuance in zijn woorden. "'Toen Lucas leefde'? Dat is een interessante woordkeuze, Gavin."

De kleur trok weg uit zijn gezicht. "Je verdraait mijn woorden."

"Lucas was je broer en Sophia is je schoonzus," zei ik, met afschuw in mijn stem. "Weet je wat voor indruk je mensen geeft?"

Gavin greep plotseling mijn schouders, zijn stem laag en intens. "Stop ermee! Zeg geen woord meer!"

Ik rukte mezelf los. "Dit zou de reputatie van je familie vernietigen, het vertrouwen van je ouders in jou vernietigen!"

Gavin sloot zijn ogen van pijn, zijn vuist sloeg tegen de muur. "Verdomme! Je verbeeldt je dingen!"

"Ik stel feiten," antwoordde ik, terwijl ik zijn ongewoon gewelddadige reactie met groeiende achterdocht observeerde. "Waarom ben je zo geagiteerd?"

Gavin haalde diep adem, zichtbaar proberen controle terug te krijgen. "Ik wil gewoon... niet dat iemand het verkeerd begrijpt, vooral jij niet."

"Wat is dan de relatie? Waarom geef je haar speciale behandeling? Waarom nooit—"

"Er is niets tussen Sophia en mij behalve onze familieband," onderbrak hij. "Laat je jaloezie de werkelijkheid niet verdraaien!"

Ik staarde in zijn verschuivende ogen, herkenning van iemand die iets belangrijks verbergt. "Waar ben je bang voor, Gavin?"

Zijn uitdrukking verstrakte. "Ik wil gewoon mijn ouders niet teleurstellen... ze hebben Lucas al verloren."

"Is dat de enige reden? Niets anders?" drong ik aan.

Gavin ontweek mijn blik. "Er is echt niet wat je je verbeeldt tussen Sophia en mij."

"Ik geloof je niet," zei ik kalm. "Je zorg voor haar gaat verder dan normale grenzen."

Zijn houding verzachtte plotseling. "Goed. Misschien ben ik te attent geweest naar haar, maar het is alleen vanwege schuldgevoel."

Tot mijn verbazing haalde Gavin zijn telefoon tevoorschijn en verwijderde snel alle contactinformatie van Sophia van zijn sociale media en contactlijst.

"Is dit genoeg?" vroeg hij, terwijl hij me het scherm liet zien.

"Denk je dat dit alles oplost?" vroeg ik sceptisch.

"Vanaf nu zal ik alleen het meest basale, beleefde contact met haar onderhouden. Alles zal via de familiejurist worden afgehandeld," beloofde hij, terwijl hij beide mijn handen vasthield. "In mijn hart ben jij altijd de... vrouw die ik voor dit leven heb gekozen."

Het woord "vrouw" resoneerde pijnlijk binnenin mij, maar ik kon het gevoel niet van me afschudden dat er belangrijke waarheden verborgen bleven onder zijn zorgvuldig gekozen woorden.

"Ben je bang dat ik je ouders vertel dat we uit elkaar zijn en ze boos op je worden?" vroeg ik met een bittere glimlach.

Zijn greep op mijn handen verstevigde. "Emma, alsjeblieft..."

Tijdens het avondeten bracht Eleanor het incident direct ter sprake. "Ik heb Gavin al streng berispt," zei ze, terwijl ze me de geroosterde aardappelen aanreikte. "Het was volkomen ongepast."

Ze zuchtte, "We hebben Sophia al laten verhuizen. Ze heeft onafhankelijkheid nodig. Het is beter voor haar en voor de reputatie van de familie."

"Het is goed, Eleanor," antwoordde ik kalm, hoewel mijn gedachten nog steeds raceten. "Het was gewoon een misverstand."

Jonathan, die stil had zitten observeren, sprak eindelijk. "Niet elke vrouw zou deze situatie zo gracieus behandelen," merkte hij op, zijn blik bleef waarderend op mij rusten.

Eleanor klaarde op en bracht het gesprek naar aangenamere onderwerpen. "Ik ben al begonnen met het plannen van enkele details voor de bruiloft. Het Fairmont heeft die prachtige balzaal met uitzicht op zee, en ik heb met hun evenementencoördinator gesproken over datums in juni."

Ik keek naar Gavin, opmerkend zijn gespannen uitdrukking. Het moment van waarheid was aangebroken. Voor zijn familie vroeg ik direct: "Is dit wat je wilt?"

De tafel viel stil. Eleanor en Jonathan bevroren, vorken halverwege de lucht.

Gavin hield mijn blik vast, iets wanhopigs flikkerde in zijn ogen. "Emma, ik wil dat jij mijn vrouw wordt. Alsjeblieft, weiger me niet."