Hoofdstuk 2 Voel alleen verantwoordelijkheid jegens haar

Emma's POV

Ik liep precies om 8:30 uur het hoofdkantoor van Reynolds Jewelry binnen.

"Goedemorgen, Emma!" begroette Jessica.

Ik knikte en keek naar Gavin's kantoor aan het einde van de gang. Door het matte glas kon ik zien dat hij in wat leek op een intensieve vergadering zat.

"Met wie is hij?" vroeg ik, proberend nonchalant te klinken.

"Raad van bestuur," fluisterde Jessica. "Ze zitten er al sinds zeven uur. Iets over investeringsprioriteiten voor de nieuwe collectie."

Ik richtte me weer op mijn computer, maar mijn concentratie was gebroken. Ik haalde de ziekenhuisfoto weer tevoorschijn en staarde naar het onbekende nummer dat het had gestuurd. Wie zou Gavin in de gaten houden? Wie zou genoeg geven om mij te waarschuwen? Ik probeerde het nummer omgekeerd te zoeken, maar vond niets. Ik controleerde zelfs mijn recente oproepen en contacten, in de hoop dat iemand die ik kende een ander telefoonnummer had gebruikt. Niets kwam overeen.

Degene die deze foto stuurde, wist precies wat hij deed. Ze wilden dat ik Gavin met Sophia zou zien, dat ik zou weten dat hij had gelogen. Maar waarom? Was het iemand die om mij gaf, of iemand die problemen wilde veroorzaken?

Om twaalf uur liep Gavin's kantoor eindelijk leeg. Ik verzamelde verschillende documenten die zijn handtekening nodig hadden en liep de lange gang naar zijn hoekkantoor, repeterend wat ik zou zeggen en hoe ik kalm kon blijven.

Ik klopte twee keer voordat ik binnenkwam.

"Emma." Gavin keek nauwelijks op van zijn computer, zijn uitdrukking neutraal.

"Deze hebben je handtekening nodig," zei ik en legde de map op zijn onberispelijke bureau.

Ik keek toe hoe hij elke pagina methodisch ondertekende en vroeg toen nonchalant: "Hoe ging de noodsituatie van het bedrijf gisteren?"

Zijn hand pauzeerde bijna onmerkbaar. "Goed. Gewoon wat kleine problemen opgelost."

"Zo urgent dat je het persoonlijk moest afhandelen? Moet belangrijk zijn geweest," vervolgde ik, terwijl ik hem nauwlettend in de gaten hield.

Gavin verschoof een beetje, zijn vingers tikten op het bureau. "Gewoon wat investeerders met zorgen over bepaalde voorwaarden. Niets groots."

"Heb je een trouwjurk uitgekozen?" vroeg hij, duidelijk proberend van onderwerp te veranderen.

"Ja," antwoordde ik gelijkmatig. "Hoewel ik had gehoopt dat je erbij zou zijn om het te zien."

Hij schonk me een plichtmatige glimlach. "Ik vertrouw op je smaak. Je zult er prachtig uitzien in alles."

Ik haalde diep adem en legde mijn telefoon op zijn bureau, met de ziekenhuisfoto erop. "Dit is gisteren om 13:15 uur, Boston General Hospital."

Gavin's gezicht veranderde—schok, gevolgd door woede die over zijn gelaat flitste. "Hoe heb je deze foto gekregen?"

"Anonieme tekst," antwoordde ik. "Iemand dacht dat ik de waarheid moest weten. Weet je wie je misschien volgt, Gavin? Of heb je iemand anders verteld over je echte plannen van gisteren?"

Zijn ogen vernauwden zich. "Wie heeft dit gestuurd? Dit is een inbreuk op de privacy!"

"Dat is wat je zorgen baart?" vroeg ik ongelovig. "Niet het feit dat je tegen me hebt gelogen over waar je heen ging? Niet het feit dat je onze afspraak voor de trouwjurk hebt laten vallen voor Sophia?"

"Je begrijpt de situatie niet," zei hij, zijn toon verhardend. "Trek geen overhaaste conclusies."

"Leg het dan uit," daagde ik uit. "Waarom heb je tegen me gelogen? Waarom zeggen dat je een bedrijfsnoodsituatie had terwijl je eigenlijk Sophia naar het ziekenhuis bracht?"

Gavin stond op, zijn houding defensief. "Sophia is Lucas' weduwe. Ze draagt zijn kind en heeft niemand om haar te helpen."

"Is dat je reden om tegen je verloofde te liegen?" vroeg ik. "Waarom kon je me gewoon niet de waarheid vertellen?"

Zijn stem steeg lichtjes. "Ik wist dat je het verkeerd zou begrijpen, precies zoals je nu doet."

"Wat begrijp ik verkeerd, Gavin?" Ik hield mijn stem kalm. "Ik vraag alleen waarom mijn verloofde niet eerlijk tegen me kon zijn."

"Sophia voelde zich gisteren niet goed," legde hij uit. "Haar dokter staat erop dat ze regelmatig gecontroleerd wordt. Ik vervul gewoon mijn belofte aan Lucas."

"Is je belofte aan je broer belangrijker dan je toewijding aan mij?" De pijn in mijn stem was onmiskenbaar.

Gavin ijsbeerde rusteloos door het kantoor. "Het gaat niet om een vergelijking, Emma. Dit gaat over verantwoordelijkheid."

"Is eerlijkheid tegenover je verloofde dan geen verantwoordelijkheid?" wierp ik tegen. "Gisteren had je me de waarheid kunnen vertellen in plaats van een werknoodgeval te verzinnen."

Hij begon tekenen van ongeduld te vertonen. "Als ik je had verteld dat ik Sophia ging ophalen, zou je dat dan begrepen hebben? Of zou je er net zo'n groot probleem van gemaakt hebben als je nu doet?"

Zijn woorden deden pijn. "Dus geven om eerlijkheid in onze relatie is 'een groot probleem maken'?"

"Je bent jaloers op een zwangere weduwe die haar man heeft verloren," beschuldigde hij. "Dat is ongelooflijk kinderachtig, Emma."

Ik was geschokt door zijn beschuldiging. "Ik ben niet jaloers op haar. Ik ben gekwetst dat je tegen me zou liegen en ons belangrijke moment voor haar zou verlaten."

Gavin lachte koud. "Het is maar een trouwjurk. We kunnen een andere dag gaan."

"Het gaat niet om de jurk!" Mijn zelfbeheersing brak eindelijk. "Het gaat om je houding! Dat was niet zomaar een jurk passen—het was het begin van ons leven samen."

"Je bent te emotioneel," onderbrak hij. "Dit soort denken is kleinzielig."

"Kleinzielig?" Ik voelde me alsof ik een klap had gekregen. "Omdat ik eerlijkheid van mijn verloofde verwacht?"

Toen Gavin zich gefrustreerd omdraaide, zag ik een map op zijn bureau met het label "S. White - Prenataal." Mijn hart zonk nog verder.

"Je hebt haar niet alleen naar het ziekenhuis gebracht," zei ik zachtjes. "Je bleef voor haar afspraak."

Gavin schoof de map snel onder andere papieren. "Ja, Lucas is weg. Ze had iemand nodig."

"Dacht de dokter dat jij de vader van de baby was?" vroeg ik direct, terwijl ik zijn reactie observeerde.

Zijn aarzeling vertelde me alles.

"Er was enige verwarring," gaf hij met tegenzin toe. "Maar ik heb het opgehelderd."

"Je zorg voor haar gaat verder dan normale familieverplichtingen, Gavin," zei ik, terwijl ik een doffe pijn in mijn borst voelde.

"Je begrijpt niet hoe het is om een partner te verliezen," betoogde hij. "Vooral niet terwijl je zwanger bent."

"Ik heb beide ouders verloren, Gavin," herinnerde ik hem zachtjes. "Ik begrijp verlies beter dan de meesten."

Hij leek even van zijn stuk gebracht. "Dit is anders..."

"Ja, dat is het," stemde ik droevig in. "Omdat je me nooit dezelfde mate van zorg hebt getoond die je haar toont."

"Je bent belachelijk," snauwde hij. "Wat insinueer je over mij en Sophia? Ze is mijn broer's vrouw, in godsnaam! Dat soort denken is walgelijk, Emma."

Ik kromp ineen bij zijn harde woorden. "Ik heb niets gesuggereerd. Ik vraag me gewoon af waarom je tegen me zou liegen over het helpen van haar."

"Omdat kijk hoe je reageert!" Hij gebaarde boos. "Je maakt van een simpele daad van familieverantwoordelijkheid iets smerigs. Het is beneden jou om zo te denken."

Ik nam een kalmerende adem. "Gavin, we zijn de laatste tijd steeds verder van elkaar gegroeid. Heb je je ooit afgevraagd waarom?"

"We zijn gewoon druk," wuifde hij weg. "Dat is normaal."

Ik schudde mijn hoofd. "Nee, het is omdat je aandacht ergens anders is. Ik moet weten—wat betekent Sophia voor jou?"

"Ze is gewoon Lucas's weduwe," hield hij vol. "Ik voel alleen verantwoordelijkheid voor haar, niets meer. Ik kan niet geloven dat je anders zou denken. Het is weerzinwekkend."

Ik hield zijn blik vast. "Waarom zou je dan tegen me liegen om bij haar te zijn? We zijn al twee jaar verloofd, maar je bent steeds kouder naar mij toe geworden."

Hij keek verrast. "Je mengt niet-gerelateerde zaken."

"Ik hoop dat je echt nadenkt over wat er met onze relatie gebeurt," zei ik vastberaden.

"Er is niets mis," antwoordde hij geïrriteerd. "Je maakt een eenvoudige situatie ingewikkeld met je verdraaide verbeelding."

Ik keek hem verdrietig aan. "Misschien hebben we wat tijd en ruimte nodig om na te denken."