Rozdział 1: Łaska

Zamknęłam oczy i spróbowałam oddychać. Byłam w porządku. To był tylko hałas. Nie byłam w niebezpieczeństwie. Byłam tylko w kuchni.

Spojrzałam w dół i zobaczyłam krew pokrywającą moją rękę. Udało mi się przeciąć palec, gdy upuściłam nóż. Słyszałam chichot innych służących w kuchni. Lubili robić głośne hałasy, żeby wywołać u mnie reakcję. Lubili robić cokolwiek, co sprawiało, że się wzdrygałam i na chwilę zamykałam w sobie.

Wszyscy w domu stada wiedzieli, że nie tylko nie mam wilka, ale że zabiłam swoją macochę, ukochaną lunę stada, przynajmniej tak mówiła wszystkim Kinsley, moja przyrodnia siostra i teraz Luna, po tym, jak to się stało.

Mój ojciec, który nigdy mnie nie kochał, wrzucił mnie do lochów na lata, kiedy Kinsley powiedziała mu, że to ja jestem odpowiedzialna. Nigdy nie byłam w stanie śledzić czasu tam na dole, więc nie jestem pewna, jak długo to naprawdę trwało, ale wystarczająco długo, by wiedzieć, że straciłam dużą część swojego życia. Nawet przed tym Kinsley mówiła wszystkim, że zabiłam jej matkę, więc byłam prześladowana.

Wszyscy wiedzieli, że moja matka zmarła krótko po porodzie, za co znowu mnie obwiniano, i że mój ojciec, Alfa naszego stada, nie miał we mnie żadnego interesu. Byłam córką jego kochanki. Już miał dziedzica. Nie potrzebował mnie ani mnie nie chciał, i to było widoczne.

"Grace." Głos wyrwał mnie z myśli.

Spojrzałam na Kathy. Kathy była odpowiedzialna za wszystkich służących w domu. Moja matka rzekomo powierzyła mnie jej, gdy umarła, ale w jej oczach nie było ani odrobiny uczucia. Byłam tylko kolejną służącą, niezależnie od tego, kim był mój ojciec.

Miałam obowiązki od chwili, gdy mogłam chodzić, ale zawsze zajmowały mi dwa razy dłużej, bo Kinsley lubiła psuć wszystko, co robiłam. Jeśli sprzątałam podłogi, wchodziła i brudziła je błotem. Jeśli gotowałam, zmieniała temperaturę piekarnika, żeby jedzenie się nie ugotowało lub spaliło. Lista była długa i zawsze wpędzała mnie w kłopoty. Zawsze sprawiała, że wyglądałam na niekompetentną. Ale nie byłam niekompetentna.

Nauczyłam się pilnować swojej pracy, żeby nie była psuta. Siedziałam obok pieca albo udawałam, że jej nie widzę, żeby móc natychmiast naprawić to, co zepsuła.

Zawsze wiedziałam, kiedy Kinsley była w pobliżu. Była tym, kim wszyscy chcieli być. Ludzie jej zazdrościli. Dziewczyny chciały być nią, a chłopcy chcieli być z nią. Jej długie, czarne włosy sięgały bioder, a oczy miały ten sam niebieski kolor co moje, ale na niej były oszałamiające. Nasze oczy były jedyną rzeczą, która nas łączyła. Miała piękną oliwkową skórę i była doskonale zbudowana. Ja byłam blada i praktycznie patyczkiem z jasnymi blond włosami, ale chyba tak się dzieje, kiedy przez lata nie jest się odpowiednio karmionym.

Szybko nauczyłam się, że lepiej jest milczeć niż narzekać. Narzekanie tylko pogarszało sprawę, moje żebra mogły to potwierdzić. Nosiłam długie rękawy, żeby ukryć siniaki, które często pokrywały moje ciało. Wszyscy wiedzieli, co się ze mną dzieje. Odkąd zmarł mój ojciec, a Kinsley została Luną, otwarcie zapraszała mnie do bycia bitym, karconym lub werbalnie maltretowanym. Jej mąż, jeśli to możliwe, był jeszcze bardziej agresywny. Nienawidziłam ich obojga. Może to już nie była wataha mojego ojca, skoro Adrian był alfą na własnych prawach, ale ta wataha była prowadzona na dno. Może dla niego nie miało to znaczenia, ale nienawidziłam, że cała ta władza trafiła do dwóch naprawdę złych osób.

„Krwawisz na jabłka.” – warknęła Kathy, kiedy znów zgubiłam się w myślach.

Skinęłam głową i przeszłam na drugą stronę zlewu, aby zacząć myć krew z rąk.

Nienawidziłam widoku krwi. Kiedy byłam w lochu po tym, jak luna została zamordowana, widziałam jej więcej niż wystarczająco. Zawsze pokrywała moją skórę, plątała moje włosy i zbierała się wokół mnie. Zawsze przenosiło mnie to z powrotem tam. Byłam tylko poza lochami, żeby Kinsley mogła mieć mnie na oku. Wcześniej musiała mnie dręczyć poza okiem Luny, kiedy byłyśmy młodsze. Potem, po śmierci Luny, musiała przestrzegać rozkazów mojego ojca, żeby mnie zamknąć, zabijając każdego, kogo kiedykolwiek kochał. Ale kiedy umarł, miała wolną rękę. Chciała, żeby moje kary były publiczne. To nie byłoby prawdziwe, gdyby nie było na oczach ludzi. Byłam częścią przedstawienia, na które nigdy się nie zgłaszałam, ale Kinsley i Adrian dbali o to, żebym znała swoje miejsce. I było to najniższe z najniższych, na scenie dla wszystkich do zobaczenia.

Nie zawracałam sobie głowy owijaniem palca. Nie goiłam się tak szybko jak inni wilkołacy, których znałam, ale już przestało krwawić, i to musiało mi wystarczyć, bo według głupich zasad Kinsley nie mogłam leczyć swoich ran, niezależnie od tego, jak powstały.

Wróciłam do jabłek, które kroiłam na ciasta, które miałyśmy robić. Krążyły pogłoski, że ktoś ważny przybywa do watahy z północy. Wszyscy wiedzieli, że taki posiłek, jak ten, który przygotowywałyśmy, był znacznie bardziej wyrafinowany niż to, co robiliśmy na co dzień. Miałam tylko nadzieję, że nie będę musiała być ich rozrywką.

Poczułam ją, zanim ją usłyszałam. To było tak, jakby powietrze wokół nas zrobiło się zimne, ale może to tylko moje odczucie.

„Grace!” – wrzasnęła Kinsley.