Rozdział 3

Czas kary dla Sophii dobiegł końca, a sprawa nadal była w martwym punkcie, więc na razie była wolna.

Robert stał w cieniu, obserwując, jak opuszcza posterunek policji. Szła z determinacją, wyprostowana, ale wyglądała tak chudo i krucho w zimnym wietrze.

Robert wiedział, że nie należy oceniać po pozorach. Odwrócił się do osoby obok i powiedział: "Wyślij dwóch funkcjonariuszy, żeby ją śledzili."

'Jeśli to naprawdę sprawa seryjnego mordercy, kto będzie następny?' zastanawiał się.

Sprawa bliźniaczej tortury sprzed 16 lat obejmowała więcej niż tylko Tony'ego.

W swoim biurze Robert wyciągnął stare akta.

Szesnaście lat temu Ella natknęła się na Tony'ego i Kurta z ich dziewczyną, a oni brutalnie ją pobili i torturowali.

Unikali uderzania jej w głowę, więc była świadoma przez całą mękę.

Jej ciało było pokryte śladami ugryzień, poparzeń i oparzeń, nawet w najbardziej intymnych miejscach. Straciła dziecko, które nosiła, z powodu ich przemocy.

W końcu to 8-letnia Sophia ją znalazła. Mimo że Ella została szybko przewieziona do szpitala, nie przeżyła.

Trzy miesiące po incydencie, adwokat Tony'ego argumentował, że Ella nie zmarła natychmiast wskutek tortur, ale z powodu komplikacji dwa dni później. To zmieniło ich zarzut z umyślnego zabójstwa na umyślne uszkodzenie ciała.

Rodzice również przedstawili akt urodzenia z jakiegoś szpitala, twierdząc, że są o rok młodsi niż w dokumentach, zaledwie 15-letni.

Dlatego dostali tylko trzy lata w zakładzie poprawczym.

Ale trzy miesiące później byli już w domu, żyjąc szczęśliwie z rodzicami.

Tylko Lyra została ukarana. Dostała dwa lata więzienia za to, że w chwili przestępstwa była dorosła.

Po przeczytaniu akt, Robert westchnął. Jeśli to naprawdę Sophia, to byłaby wielka szkoda.

Tak ciężko pracowała, aby zostać lekarzem, z jasną przyszłością przed sobą.

Nikt nie chciałby widzieć, jak przechodzi od lekarza do mordercy, kończąc w więzieniu.

Noc była mroźna. Sophia wsiadła do ostatniego autobusu. Na pokładzie było tylko kilka osób, wszystkie wracały do domu z uśmiechem. Nawet kierowca miał uśmiech na twarzy.

Ale Sophia była bez wyrazu. Światła na zewnątrz były jasne, ale żadne z nich nie pochodziło z jej domu. Bo nie miała domu, tylko siebie.

Całe jej szczęście skończyło się tamtej zimowej nocy 16 lat temu. Gdy Sophia w końcu położyła się do łóżka, uśmiechnęła się jak dziecko. "Mamo, on w końcu nie żyje."

Spojrzała na swoje ręce w przyćmionym świetle, obie czyste, bez brudu ani krwi. "Tato, dotrzymałam obietnicy."

Po dłuższym czasie w ciemności rozległo się ciche westchnienie. "Ale naprawdę cierpię."

Po chwili przeszywający dźwięk telefonu przerwał ciszę, wybudzając Sophię. Spojrzała na ekran; to był kolejny wirtualny numer.