Rozdział 1

Jej Mały Wilk

Bethany

"Bethany, Beth, obudź się kochanie!"

"Mamo, co się dzieje?"

"Łotry, jesteśmy atakowani. Musisz zabrać Bellę do bezpiecznego pokoju i nie wychodź stamtąd, dopóki po ciebie nie przyjdę, dobrze? Obiecaj mi, że nie wyjdziesz, dopóki nie będzie bezpiecznie, Beth!"

"Dobrze, mamo, obiecuję!"

"Grzeczna dziewczynka, teraz biegnij i nie zatrzymuj się, chroń Bellę. Kocham cię, Bethany."

"Ja też cię kocham, mamo."

Biorę śpiącą Bellę z ramion mamy i wybiegam z mojej sypialni, przez korytarz, po schodach, przez salon, i w końcu docieram do kuchni. Otwieram drzwi, gdy warkoty i bolesne wycia stają się coraz głośniejsze i jestem wdzięczna, że Bella śpi przez to wszystko.

W końcu docieramy do bezpiecznego pokoju. Zamykam drzwi, gdy jesteśmy w środku i kładę Bellę na materacu na podłodze. Ten pokój ma wszystko, czego potrzebujemy, są tu dwa materace na podłodze z kocami i poduszkami, latarki w zasięgu ręki na wypadek, gdyby zabrakło prądu lub musielibyśmy wyłączyć główne światło, i szafka z napojami i jedzeniem, które nie wymaga gotowania.

Jest mała toaleta przylegająca do tego pokoju, dosłownie tylko z toaletą i umywalką, ale to wszystko, czego potrzebujemy. Są dwa okna wysoko na ścianie, szkło jest matowe, więc nikt nie może zobaczyć do środka ani na zewnątrz, ale światło prześwieca, więc można powiedzieć, czy jest dzień, czy noc.

Byłam już zamknięta w tym pokoju podczas ataków i mogę powiedzieć, że możliwość rozróżnienia dnia od nocy bardzo pomaga, zwłaszcza gdy nie masz pojęcia, która jest godzina. Pokój jest dźwiękoszczelny, a drzwi są zrobione ze stali, co utrudnia ich wyważenie, nie że ktoś próbował wcześniej, dzięki bogini.

Kładę się na materacu i przytulam do Belli. Jestem pewna, że będziemy w porządku, nie jesteśmy dużą watahą, mamy tylko 250 członków, ale mamy bardzo silnych wojowników i dobrze sobie radziliśmy podczas poprzednich ataków. Nie mogę walczyć, ponieważ nie mam jeszcze swojego wilka, dostanę go, gdy skończę 18 lat, ale teraz mam tylko 14.

Bella ma 6 miesięcy, jest moją siostrzenicą, córką mojego brata Josha. On i jego partnerka Harley są wojownikami, więc po jej urodzeniu uzgodniono, że jeśli kiedykolwiek będzie atak, to ja zabiorę ją do bezpiecznego pokoju, podczas gdy oni będą walczyć. Mój tata Tom jest najlepszym wojownikiem tutaj w Moonshine, a moja mama Helen, choć nie jest wojownikiem, jest świetną wojowniczką. Kiedyś była wojownikiem, ale zrezygnowała, wybierając pracę w żłobku. Josh jest drugim najlepszym męskim wojownikiem, a Harley jest dziesiątą najlepszą wojowniczką.

Moja starsza siostra Brooke była drugą najlepszą wojowniczką tutaj, co jest wielkim osiągnięciem w wieku 18 lat, ale trzy tygodnie temu poznała swojego partnera na corocznym balu niebieskiego księżyca i przeprowadziła się do jego watahy, sześć godzin drogi stąd, by być z nim. Calvin jest Alfą watahy Claw Moon, ma 20 lat i wydaje się być naprawdę dobrym Alfą i partnerem dla mojej siostry.

Jeszcze go nie poznałam ani nikogo z watahy, bo nie mogę uczestniczyć w balu, dopóki nie skończę 18 lat, ale za tydzień jedziemy na ceremonię Luny i nie mogę się doczekać. Jestem bardzo dumna z mojej siostry, że zostaje Luną, jest tak cudowną osobą i wiem, że będzie wspaniałą Luną.

Kobiety, dzieci i starsi zazwyczaj idą do bezpiecznego pokoju w domu watahy, ale mój tata nalegał, żebyśmy mieli taki w naszej piwnicy, więc on i Josh zbudowali go 5 lat temu. To świetne, bo nie musimy wychodzić na zewnątrz, gdy jest nagły atak, ale nie jest świetne, gdy jestem tu sama.

Oczywiście mam Bellę, ale ona jest tylko niemowlakiem. Może być tu samotnie i strasznie, ale zawsze przypominam sobie, że moja rodzina walczy tam na zewnątrz, żeby nas chronić. Najmniej, co mogę zrobić, to wytrzymać tu przez kilka godzin.

Myśli mi się tak kotłują, że aż dostałam migreny, a wiem, że Bella obudzi się za parę godzin. Postanawiam spróbować się zdrzemnąć, nigdy normalnie nie mogę tu zasnąć, bo się boję. Pomiędzy tym a martwieniem się o rodzinę i watahę, sen jest zawsze niemożliwy, ale ten ból głowy nie ustępuje, więc muszę spróbować. Przytulam się mocniej do Belli i w końcu zasypiam.

Powoli się budzę i nagle przypominam sobie, gdzie jestem. Podskakuję z miejsca i widzę, że nadal jesteśmy w bezpiecznym pokoju. Kiedy zasypiałam, miałam nadzieję, że obudzimy się w naszych łóżkach i że to wszystko się skończy, ale najwyraźniej nie. Bella zaczyna się kręcić, więc idę zrobić jej butelkę, a gdy kończę, jest już całkowicie obudzona i marudna.

Zmieniłam jej pieluszkę i zaczęłam ją karmić. Jestem dobra w zajmowaniu się Bellą, potrafię zrobić wszystko, czego potrzebuje lub chce, co jest dobre, biorąc pod uwagę, że teraz jestem jedyną, którą ma. Poza tym Harley mówi, że mam naturalny talent, co uwielbiam, bo nie mogę się doczekać, kiedy będę miała własne dzieci, kiedy znajdę swojego partnera. Mogę znaleźć swojego partnera, gdy skończę 18 lat, ale mam nadzieję, że nie będę musiała długo czekać.

Gdy tylko Bella jest nakarmiona i odbiła, zabieram ją do łazienki, przemywam ją ściereczką i ubieram. Potem ogarniam siebie, podczas gdy ona leży na podłodze i się bawi. Jest takim szczęśliwym dzieckiem i kocham ją bardzo.

Kiedy Harley i Josh poprosili mnie, żebym chroniła Bellę, wiedzieli, że nie potrzebujemy dorosłego z nami, wiedzą, że oddałabym za nią życie. Mam tylko 14 lat, ale moja rodzina to wojownicy, a Josh trenuje mnie tak ciężko, że podczas ćwiczeń muszę walczyć ze starszymi dziećmi, bo nikt w moim wieku nie może za mną nadążyć.

Nie wiem, która jest godzina, ale wiem, że minęły już godziny i zaczynam czuć ciężar w żołądku. Nigdy wcześniej nie byłem w tym pokoju tak długo. Nie chcę tego myśleć, ale głęboko w sercu wiem, że ten atak nie poszedł po naszej myśli. Wiem, że moja rodzina i stado nie żyją, bo gdyby ktoś przeżył, przyszedłby po nas.

Pozwalam sobie na kilka minut paniki, myśląc o tym, że teraz jestem tylko ja i Bella, że mam 14 lat i muszę opiekować się niemowlakiem. Jak mam to zrobić? Jak mam żyć bez rodziny? Chcę się załamać, chcę rozwalić ten pokój, ale nie mogę, muszę być teraz silny dla Belli.

Wciąż jest we mnie mała część, która chce wierzyć, że wszystko jest w porządku, co jeśli oni żyją? Co jeśli leżą teraz ranni na zewnątrz i mnie potrzebują? Muszę wiedzieć, muszę zobaczyć na własne oczy, czy są jacyś ocalałi. Chwytam plecak w rogu, który ma zapasy dla mnie i Belli na kilka dni.

Trzymamy go tutaj na wypadek najgorszego, gdybym musiał uciekać z nią, i choć nie chcę tego przyznać, myślę, że ten moment nadszedł. Rzucam go na ramię, biorę Bellę i wkładam ją do nosidełka, które założyłem, i modlę się do bogini księżyca, że jeśli najgorsze się wydarzyło, uda mi się nas stąd wyciągnąć.

No to ruszamy!

Powoli otwieram drzwi, zaglądam przez szparę, nie widzę ani nie słyszę nikogo. Powoli idę po schodach do kuchni, a to, co widzę, nie daje mi żadnej nadziei, miejsce jest zdewastowane. Przechodzę przez dom i każdy pokój wygląda tak samo.

Myślę, że może Łotry szukały ukrytych osób. Trudno byłoby im znaleźć bezpieczny pokój w moim domu, ponieważ drzwi zewnętrzne są pokryte tą samą tapetą co kuchnia, więc nie wyglądają jak drzwi.

Idę do swojej sypialni i modlę się, żeby nie znaleźli mojej skrzynki awaryjnej. Josh i ja obaj mamy takie. Zawierają kartę bankową do konta oszczędnościowego rodziców, kilkaset dolarów w gotówce, nowy telefon i album ze zdjęciami na wypadek, gdyby nie było powrotu. Na szczęście wciąż tam jest, wkładam wszystko do torby i kieruję się do drzwi frontowych.

Wychodzę przez drzwi frontowe i czuję się, jakbym wszedł na plan horroru. Wszystko jest zdewastowane, wszędzie leżą martwe ciała, krew, a nawet części ciał rozrzucone po ziemi.

Czuję mdłości! Tak się cieszę, że Bella śpi, dziecko czy nie, nigdy nie powinna zobaczyć czegoś takiego. Biorę głębokie oddechy, próbując się uspokoić, i powoli idę naprzód, choć tak bardzo chcę teraz uciec, muszę być pewien, muszę wiedzieć, czy moja rodzina nie żyje.

Omijając ciała, chcę się załamać, wszyscy ci ludzie po prostu zniknęli, ludzie, których znałem, z którymi rozmawiałem jeszcze wczoraj. Dlaczego to się stało? Po kilku kolejnych krokach znajduję Josha i Harley obok siebie... oboje nie żyją... ich gardła zostały rozerwane. Moje serce pęka dla Belli, oczywiście, pęka też dla mnie, ale to byli jej rodzice i nigdy ich nie zapamięta. Całuję ich oboje w głowę i idę dalej.

Jestem prawie przy domku, gdy widzę moją piękną mamę, jej serce zostało wyrwane i mimo że się staram, nie mogę powstrzymać łez. Mówię jej, że ją kocham, całuję w głowę i idę szukać mojego taty, jedynego, który jeszcze może żyć.

W końcu znajduję go z Betą i Alfą... jest martwy, jego gardło jest rozerwane, a nogi odgryzione. To wszystko za dużo, nie mogę oddychać, upadam na podłogę i cicho szlocham, tuląc śpiącą Bellę. Zajmuje mi trochę czasu, zanim się uspokoję, rozglądam się, czy ktoś nadchodzi, ale nikogo nie ma, wtedy przypominam sobie coś...

Pokój bezpieczny w domku. Kobiety, dzieci i starsi nadal tam będą. Potrzebuję jeszcze kilku minut, by pożegnać się z rodziną, potem biorę obrączki ślubne moich rodziców i wkładam je na mój naszyjnik.

Mama kazała mi, Joshowi i Brooke obiecać dawno temu, że jeśli coś się im stanie, a którekolwiek z nas będzie mogło, mamy zabrać ich obrączki i trzymać je przy sobie, i dotrzymam tej obietnicy.

Harley i Josh jeszcze nie byli małżeństwem, ale byli zaręczeni, więc biorę pierścionek zaręczynowy Harley i również wkładam go na mój naszyjnik, będę go przechowywać, aż Bella będzie na tyle duża, by go mieć. Nie mogę znieść widoku mojej rodziny w kawałkach, więc mówię ostatnie pożegnanie i zaczynam odchodzić. To nie jest sposób, w jaki chcę ich zapamiętać, i oni też by tego nie chcieli.

Idę do domku w pełnej gotowości. Wciąż nie wiem, czy jakieś Łotry się jeszcze kręcą. Wchodzę do domu i jak na razie jest czysto, dzięki bogini księżyca. To miejsce również zostało zniszczone, wszystko w ruinach i więcej ciał na ziemi.

Docierając do kuchni, kieruję się prosto do spiżarni, drzwi do pokoju bezpiecznego są tam w środku. Moje nogi nie mogą poruszać się wystarczająco szybko, nie chcę już być sama. Ludzie tam mogą nie być moją rodziną z krwi, ale nadal są rodziną. Otwieram drzwi i schodzę po schodach i nie mogę uwierzyć własnym oczom...