Rozdział 1

Rue

Łup, łup, łup-łup! Moja pięść uderza w worek raz za razem, uwalniając nagromadzoną złość. Cały dzień spędziłam z moją macochą i jej bandą suk, co doprowadziło do napięcia w całym ciele. Mój wilk zgrzytał zębami, gotowy użyć moich wyszkolonych umiejętności wojownika, aby zakończyć chaos stworzony przez moją macochę jednym szybkim cięciem srebrnego noża, ale mój ojciec ją kochał, a ja nie mogłam sobie wyobrazić, że znowu złamałabym mu serce. Depresja, w którą wpadł po śmierci mojej matki, była prawie zbyt trudna do zniesienia. Więc nie, będę bić ten worek z piaskiem, aż pęknie, a mam nadzieję, że do tego czasu moja złość zmaleje i nie będę miała ochoty jej udusić.

Mój wilk uciszył swoje pomruki, aby ostrzec mnie, że nie jestem już sama. Spojrzałam i zobaczyłam moją przyrodnią siostrę, Cassie, kręcącą się wokół ławki, na której leżała moja torba sportowa.

"Ruetie-Tootie!" Cassie zaśpiewała absurdalne przezwisko, które mi nadała. Nienawidziłam być nazywana głupim imieniem, ale tolerowałam to ze względu na tatę. Zniosłabym wiele, byle tylko uniknąć ciemnych, depresyjnych dni.

"Cześć, Cassie." Uderzyłam worek jeszcze kilka razy, a potem odwróciłam się do niej.

"Jestem zaskoczona, że tu jesteś." Rzuciła okiem dookoła. Jej twarz drgała od wysiłku, by nie wykrzywić nosa z obrzydzeniem.

"Bardziej jestem zaskoczona, że ty tu jesteś," odpowiedziałam, śmiejąc się. Cassie nigdy nie była za tym, żeby się tułać po takich miejscach. Wolała luksusowe studio jogi niedaleko naszego domu. Tony's, mała, zniszczona siłownia, która ledwo wiązała koniec z końcem, była według niej poniżej standardów. Ja kochałam autentyczność i bogactwo doświadczenia MMA, jakie mieli sportowcy, którzy tu trenowali. Sam Tony wygrał więcej mistrzostw, niż mogłam wymienić.

"Tak, ojciec wysłał mnie po ciebie. Matka ma atak z powodu jakiegoś nieudanego lunchu czy coś." Machnęła lekceważąco swoją wypielęgnowaną ręką.

Westchnęłam z frustracją. Podeszłam do ławki i szukałam mojej butelki z wodą. Wiedziałam, że ją spakowałam. Wyciągnęłam górny przedmiot z torby, kładąc go na ławce. Moja butelka z wodą przykuła moją uwagę. Leżała na ławce, ale nie pamiętałam, żebym ją wyciągała. Chwyciłam ją, obracając butelkę w dłoniach. Mój wilk zawarczał tak głośno w mojej głowie, że prawie upuściłam butelkę.

"Czy wszystko w porządku, ruetie-tootie?" Twarz Cassie wyrażała troskę, ale jej oczy błyszczały z rozbawienia. Skinęłam głową, biorąc głęboki łyk wody. Nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo byłam spragniona, więc wzięłam kolejny wielki łyk. "Więc, zamierzasz tu zostać, aż skończę ćwiczyć?"

"Nie, ojciec chciał cię teraz w domu, żebyś uporządkował sytuację." Cassie westchnęła, ponownie z obrzydzeniem rozglądając się po siłowni.

"Cóż, zamierzam dokończyć—" mój telefon zadzwonił, przerywając mi. Szybko chwyciłam telefon, ponieważ dzwoniła moja najlepsza przyjaciółka Jessica. Dorastałyśmy razem, ponieważ nasze rodziny od lat należały do watahy. Jedyną różnicą było to, że mój ojciec był Alfą watahy Blood Red. To czyniło mnie przyszłą Luną tej watahy, ponieważ mój ojciec nie miał synów. Kiedy jesteś Dziedzicem, ludzie traktują cię inaczej. Niektórzy liżą ci buty, jakbyś była darem od bogini, jednocześnie wbijając ci nóż w plecy. Inni są jawnie okrutni i lekceważą cię. Jednak Jessica nigdy nie traktowała mnie inaczej. Nigdy nie miała ukrytych motywów, a nasze zainteresowania i problemy były podobne, więc łatwo było się z nią połączyć. Z tych powodów była moją najlepszą przyjaciółką. Przesunęłam palcem, żeby odebrać połączenie, "Hej, przyjaciółko! Jak tam?"

"O! Dzięki bogini, że odebrałaś!" Jessica zaszlochała.

"Jess? Co się stało?" moje gardło zacisnęło się w panice.

"Rue! Pomóż! Zostałam porwana!" Jessica wyszeptała do telefonu. Moje serce zamarło z niepokoju, ale mój wilk uspokoił mnie, wywołując moje instynkty ochronne.

"Co? Gdzie jesteś? Przyjdę do ciebie!" Natychmiast zebrałam swoje rzeczy i zaczęłam iść w stronę drzwi. Połączenie zostało przerwane, ale sekundę później przyszła wiadomość.

Westford Hotel, pokój 886

"Rue, dokąd idziesz?" Cassie zapytała, starając się nadążyć za mną w swoich wysokich obcasach. Zignorowałam ją, wskakując do mojego jeepa i ruszając na główną drogę. Zwykle do Westford Hotelu z mojej siłowni jedzie się co najmniej 45 minut, ale udało mi się dotrzeć w 30 minut, łamiąc zbyt wiele przepisów drogowych. Zaparkowałam, rzuciłam kluczyki parkingowemu i sprintem ruszyłam przez hol. Mój żołądek zaczął się burzyć, a głowa zaczęła pulsować. Kilka razy potrząsnęłam głową, próbując oczyścić powoli narastającą mgłę w kościach. Zawołałam do mojego wilka, wiedząc, że będę potrzebować jej umiejętności i siły w walce, "Etty."

Nie było odpowiedzi. Spróbowałam jeszcze raz, "Odpowiedz mi, Bisclavret!"

Wciąż milczała. Co się dzieje? Mój wilk nigdy nie pozostawał tak cicho. Weszłam do windy, naciskając przycisk na ósme piętro. W tej chwili nie miałam czasu, żeby rozważać, dlaczego Etty nie odpowiada. Musiałam uratować Jess sama. Szary obrys zaczął przesłaniać moje widzenie, próbowałam mrugać, aby go odpędzić. Rozejrzałam się i zdałam sobie sprawę, że jestem sama w windzie. Nagle mój żołądek się skręcił, a ból zacisnął się na moim sercu jak imadło.

„Cholera!” syknęłam przez zaciśnięte zęby. Mój wzrok zaczął się zamazywać. Szara, mglista granica rosła z każdym oddechem. Złapałam się poręczy dla wsparcia. Co się do cholery ze mną działo! Sucho zwymiotowałam, gdy ból rozprzestrzeniał się z mojego żołądka i serca na całe ciało. Drzwi się otworzyły, a ja ledwo zarejestrowałam ludzi, gdy ich westchnienia i szepty odbijały się echem w windzie. Nie mogłam zareagować, gdy poczułam coś, co mocno ściskało moją klatkę piersiową, zanim bolesne pęknięcie spowodowało, że moje ciało gwałtownie drgnęło. Upadłam na kolana. Szloch wyrwał się z moich ust tuż przed tym, jak drzwi ponownie się otworzyły. Przez szarą mgłę zidentyfikowałam ósme piętro. Siłą woli podniosłam się z podłogi i zatoczyłam się wzdłuż korytarza, licząc każde drzwi 856...862...873...879...882...886.

To były te! Zamknęłam oczy i skupiłam całą swoją siłę na poruszeniu mojej galaretowatej ręki do klamki. Trzy razy chybiłam, ponieważ mój wzrok zniekształcał kierunek i odległość. Czułam się, jakbym była na karuzeli, która nie chciała przestać się kręcić. Za czwartym razem udało mi się trafić, nacisnęłam i, na szczęście, drzwi się otworzyły. Cichy alarm w głębi mojego zamglonego umysłu zabrzmiał. Czy pokoje hotelowe zazwyczaj pozostają otwarte? Wchodzę do pokoju na ołowianych nogach, próbując dostosować się do nagłego przyciemnienia światła. Głęboki, rozkazujący warkot wstrząsnął moim ciałem aż do kości i sprawił, że ciecz pociekła z mojego rdzenia. Silna i masywna ręka chwyciła moje ramię, wysyłając ogień wzdłuż mojej skóry od jej dotyku. Jęknęłam, zanim ciemność mnie pochłonęła.

Jasne światło przebiło się przez przytłaczającą ciemność. Próbowałam otworzyć ciężkie powieki, ale gdy tylko się rozchyliły, oślepiło mnie światło słoneczne i przeszywający ból głowy. Ból ogarnął całe moje ciało. Fragmenty wspomnień wracały, gdy oceniałam swoje otoczenie. Wołałam do mojego wilka, błagając i prosząc ją, by odpowiedziała. Łzy paliły tył moich oczu, ale nie pozwoliłam im wypłynąć. Zmusiłam swoje ciało do ruchu, odkrywając, że jestem naga. Leżałam w ogromnym łóżku, zaplątana w miękkie białe prześcieradła. Powoli wyciągnęłam się z prześcieradeł, czując epicentrum bólu. Zadławiłam się kolejnymi szlochami, patrząc na swoje ciało pokryte drobnymi siniakami i śladami ugryzień. Nie mogłam dłużej powstrzymywać szlochów, gdy prześcieradła odsłoniły zakrwawione plamy między moimi nogami. Wyciągnęłam się z łóżka i po cichu znalazłam swoje ubrania. Niektóre części były rozdarte lub zniszczone, więc wzięłam męską koszulę z podłogi. Musiała wystarczyć, nawet jeśli myśl o jej właścicielu przyprawiała mnie o dreszcze. Naszyjnik dzwonił wokół mojego nadgarstka, a ja uchwyciłam go jak najdroższą rzecz.

Wyszłam z pokoju hotelowego w całkowitym zamroczeniu. Musiałam znaleźć Jess! Jeśli moim losem było brutalne zgwałcenie, mogłam sobie tylko wyobrazić, co jej porywacze z nią zrobią. Głośne westchnienie przyciągnęło moją uwagę, a ja zignorowałam potężny ból, który przeszył mój kręgosłup. Moje oczy skupiły się na Jessice, która stała kilka kroków ode mnie. Przeskanowałam jej ciało w poszukiwaniu obrażeń, ale znalazłam tylko jej ramię i ramię z Cassie.

„Dzięki Bogu,” wyszeptałam, zachwycona, że jest bezpieczna. Czy Cassie znalazła ją na czas? Czekaj. Skąd Cassie wiedziała, że ma tu przyjść? Przecież jej nie powiedziałam, kiedy się tu spieszyłam.

„O mój Boże, Rue, nie myślałam, że naprawdę to zrobisz!” Ton Jessiki brzmiał zszokowany, ale jej usta były wykrzywione w złośliwym uśmiechu. Zatrzymałam się, oszołomiona. Cassie chichotała, a wtedy zauważyłam, że jej telefonowa kamera była skierowana na mnie.

„Wow Ruetie-tootie! Nie mogę uwierzyć, że zmusiłaś Jess do umówienia się na seks w hotelu z jakimś przypadkowym nieznajomym! Córka Alfy śpi z byle kim! Jaką hańbę przynosisz naszej rodzinie.”

Ton Cassie nie pasował do złowrogiego wyrazu twarzy, który obie nosiły.

Położyłam rękę na ścianie, aby się ustabilizować, próbując przetworzyć jej słowa. „Nie, Jess została porwana, a ja przyszłam ją uratować.”

„Nigdy nie byłam porwana! Dzwoniłaś, prosząc mnie, żebym umówiła tutaj chłopaka do towarzystwa,” odpowiedziała Jess. „Nie kłam i nie przekręcaj rzeczy. Wiesz, że to jest złe.”

„Ale--”

„Nie mogę uwierzyć, że pozwoliłaś komuś cię rżnąć jak jakaś zwykła dziwka.” Jessica jęknęła, „Myślałam, że jesteś lepsza od tego. Kto teraz będzie cię chciał?”

Cassie podeszła do mnie, trzymając telefon blisko mojej twarzy. Byłam upokorzona, „Czy nie miałaś być najsilniejszym wojownikiem?” Zatrzymała się, a potem splunęła mi pod nogi, kończąc nagrywanie na swoim telefonie. „Teraz jesteś tylko dziwką.”

Odepchnęłam ją od siebie, szlochając i pragnąc niczego więcej niż wrócić do domu. To była najgorsza noc w moim życiu. Zostałam zgwałcona, a oni nagrali moją reakcję następnego ranka. Wczorajsze wydarzenia połączyły się i zaczęłam dokładnie rozumieć, co się stało. Te dwie mnie podpuściły i wrobiły. Ale w jakim celu?