ROZDZIAŁ PIERWSZY

ASHLEY

Dawno temu, mój mąż mnie kochał.

Żyłam dla tych małych rzeczy: sposobu, w jaki zaskakiwał mnie bukietem moich ulubionych lilii, śmiechu, który dzieliliśmy podczas kolacji, które zawsze wydawały się zbyt krótkie, i delikatnego pocałunku w czoło, gdy wchodził do domu, jakby byłam całym jego światem.

Ale to było dawno temu. Teraz, gdy wpatrywałam się w telefon, obserwując, jak moje połączenie do niego po raz kolejny przechodziło na pocztę głosową, poczułam ukłucie rezygnacji. Dziś była nasza rocznica - rok małżeństwa - i nie mogłam uwierzyć, że zapomniał.

Już wiedziałam, jak skończy się ten wieczór - tak jak wiele innych, z Kyle'em zagubionym w swoim świecie terminów i umów. Jego priorytety były jasne: praca, bogactwo i sukces. Miłość? To już nie pasowało do równania, tak samo jak nasza rocznica.

Zamrugałam oczami, mając nadzieję, że rok minie, że frustracja się wyleje, ale nic się nie stało. Może już się z tym pogodziłam - z byciem myślą po fakcie w jego zajętym życiu. Mimo to, miałam nadzieję, że dzisiejszy wieczór będzie inny.

Planowaliśmy wrócić do FutChic - restauracji, w której wszystko się zaczęło, gdzie oświadczył mi się w deszczowy wieczór, który wyglądał jak z bajki. Zasady miały być proste: bez telefonów, bez pracy - tylko my. Miała to być szansa na ponowne połączenie, na odnalezienie kawałka tego, co straciliśmy, gdy nasz związek coraz bardziej się rozpadał z każdym mijającym dniem. Wyobrażałam sobie, jak się śmiejemy, wspominamy, może nawet zakochujemy się na nowo. Ale to była tylko kolejna fantazja, jak wiele innych, które stworzyłam, aby wypełnić pustkę.

Kyle nie był już tym mężczyzną, w którym zakochałam się w liceum - chłopcem, który przenosił góry, żeby zobaczyć mój uśmiech. Chłopcem, który kiedyś rzucił wszystko, aby przylecieć przez cały kraj, żeby być przy mnie. I ja też nie byłam tą samą dziewczyną. Gdzieś po drodze przestałam unosić się przez życie z gwiazdami w oczach i zaczęłam przygotowywać się na rozczarowania.

Spojrzałam na potwierdzenie rezerwacji na telefonie, słowa drwiły ze mnie. Czy powinnam odwołać? Poczekać trochę dłużej? A może powinnam pojechać do jego biura?

Zaśmiałam się sucho na tę myśl. Skończyłam z pojawianiem się tam, udając, że nie jest upokarzające czekać godzinami, żeby ukraść chwilę z potężnym Kyle'em Blackwoodem.

Kyle Blackwood, którego poślubiłam, nie sprawiłby, że czułabym się w ten sposób. Ale z drugiej strony, może ten Kyle był tylko wspomnieniem - ulotną wersją niego, której trzymałam się zbyt długo.

Ciepła ciecz spłynęła po moim policzku, gdy w końcu pozwoliłam sobie płakać. Wstałam z łóżka i weszłam do łazienki, zamykając za sobą drzwi. Moje odbicie w lustrze zdawało się ze mnie kpić - moje perfekcyjnie ułożone rude włosy, starannie wykonany makijaż, niebieska sukienka, którą miałam na sobie - wszystko to śmiało się ze mnie, przypominając mi o mojej własnej nędzy.

Wyglądałam tak samo jak zawsze, ale moje oczy... moje oczy opowiadały inną historię. Orzechowe i matowe, drwiły ze mnie, przypominając mi o dziewczynie, którą kiedyś byłam. Dziewczynie, która żyła z niewymuszoną radością i nieokiełznanym optymizmem. Dziewczynie, która nie czekała na mężczyznę, który nie mógł się przejmować.

Ta dziewczyna zniknęła. Teraz, w jej miejsce, stała kobieta wpatrująca się w lustro, czekająca na męża, który nigdy nie przyjdzie. Kobieta próbująca zebrać odwagę, by przekazać wiadomość, którą trzymała przez trzy dni.

Byłam w ciąży - sześć tygodni w ciąży.

Wyobrażałam sobie, jak mu to powiem dzisiaj przy kolacji, wyobrażałam sobie jego twarz rozjaśnioną ekscytacją na myśl o naszej przyszłości. Był zbyt zajęty przez te dni, pogrążony w spotkaniach, telefonach i kontraktach. Dlatego jeszcze mu nie powiedziałam, dlatego planowałam powiedzieć mu dzisiaj, ale nie było go tutaj.

Wyszłam z łazienki i mój wzrok padł na zegar. 21:00. FutChic zadzwoniło, żeby potwierdzić, czy przyjdę, i z niechęcią odwołałam. Ciężar rozczarowania był przytłaczający, ale gdzieś we mnie tliła się iskra determinacji. Nie mogłam pozwolić, żeby ten wieczór skończył się jak każdy inny, zasiadając tutaj, tonąc we własnym smutku.

Chwyciłam płaszcz i klucze. Jeśli on nie mógł przyjść do mnie, ja pójdę do niego. Jeszcze raz. Zobaczę go, stanę przed nim i powiem mu, co nosiłam w sobie. A jeśli nie znajdzie dla mnie miejsca – dla nas – to będzie ostatni raz, kiedy błagam o jego uwagę.

Droga do jego biura wydawała się dłuższa niż kiedykolwiek. Moje myśli kłębiły się w mieszance nadziei i rezygnacji. Może był zajęty czymś ważnym. Może zobaczy mnie wchodzącą, zda sobie sprawę, co zapomniał, przeprosi i przytuli mnie jak dawniej.

Ale potem potrząsnęłam głową. Nie, nie mogłam wciąż wymyślać dla niego wymówek – nie mogłam udawać, że wszystko jest w porządku, kiedy nie było. Robiłam to zbyt długo, a to doprowadziło mnie tylko do tego, że jechałam sama, próbując uratować miłość, która wydawała się wymykać mi z rąk.

Wkrótce na horyzoncie pojawiła się sylwetka jego biurowca, słowa "Blackwood Enterprises" świeciły na tle nocnego nieba. Była to jedna z najbardziej prestiżowych firm w Nowym Jorku, klejnot w koronie imperium Kyle'a. I oczywiście, należała do mojego męża.

Wysiadłam z samochodu, zaciągając płaszcz mocniej, gdy zimne powietrze ugryzło moją skórę. Szklane drzwi otworzyły się, gdy podeszłam, a przywitał mnie znajomy szum holu.

"Dobry wieczór, pani Blackwood," powiedziała recepcjonistka, jej głos był radosny i elegancki.

Skinęłam jej głową, wymuszając mały uśmiech, ale ciepło nie dotarło do moich oczu. Ochroniarz skinął mi z szacunkiem, gdy przechodziłam, a operator windy przytrzymał drzwi, oferując uprzejme, "Pani."

Mruknęłam podziękowanie, wchodząc do windy. Jazda w górę wydawała się agonizująco powolna, cichy szum maszyny niewiele pomagał w stłumieniu bicia mojego serca.

Gdy drzwi windy otworzyły się na piętrze zarządu, wyszłam, moje obcasy cicho stukając o marmurowe płytki. Przechodziłam obok znajomych twarzy, każda z nich witała mnie uśmiechem lub uprzejmym skinieniem. Odpowiadałam automatycznie, odłączona.

Ale gdy zbliżałam się do biura Kyle'a, moje kroki zaczęły słabnąć. Czułam, jak w gardle rośnie mi guzek, grożący, że mnie zadławi. Ale przełknęłam mocno, zmuszając się do dalszego ruchu. Wejdź. Zmierz się z nim. Powiedz, co musisz powiedzieć, i wyjdź z podniesioną głową, mówiłam sobie.

Jednak w chwili, gdy dotarłam do jego drzwi, zamarłam. Mój oddech utknął, zawieszony między paniką a niedowierzaniem.

Z wnętrza dobiegały ciche szepty. Jeden z głosów był nieomylnie jego – gładki, kontrolowany i znajomy w sposób, który sprawiał, że mój żołądek się skręcał. Ale był tam jeszcze inny głos.

Głos kobiety.

Moje myśli pędziły, tysiące myśli zderzało się naraz. Nie. To niemożliwe. On by tego nie zrobił. Może był zajęty, pochłonięty pracą, ale nie tym. Nie przekroczyłby tej granicy.

Zacisnęłam pięści, powtarzając te słowa w głowie jak mantrę, zmuszając się, by w nie uwierzyć. Ale wątpliwości już się wkradały, drapiąc moją determinację.

Zanim zdążyłam się rozmyślić, otworzyłam drzwi.

Scena przed moimi oczami odebrała mi dech.

Przez chwilę to nie miało sensu – mój umysł odmawiał przetworzenia tego, co widziały moje oczy. Ale potem rzeczywistość uderzyła mnie jak pociąg towarowy.

Tam był, Kyle, siedzący w swoim skórzanym fotelu. I nie był sam.

Ona też tam była – jej długie nogi spoczywały na jego kolanach, jej głowa odchylona do tyłu, z jej ust wydobywały się ciche westchnienia. Nie siedzieli tylko blisko siebie ani nie dzielili chwili cichej intymności. Nie, byli spleceni, całkowicie i bez reszty, w sposób, który nie pozostawiał żadnych wątpliwości.

Pieprzyli się!!