Rozdział 1

Skręciłam się i spojrzałam na skąpy strój, który miałam na sobie. Jak to się stało, że zaszło to tak daleko i dlaczego w ogóle to robiłam?

Mogłam przecież znaleźć pracę w sklepie spożywczym albo jako choreografka, co zresztą było moim pierwotnym celem. Nie miałam nic przeciwko rozbieraniu się ani tym strojom. Nigdy nie miałam. Każdy miał swój sposób na opłacenie rachunków, a to był jeden z nich, więc nie, nie wstydziłam się i to była łatwa metoda na zarobienie pieniędzy, ale jednak, nie tak to sobie planowałam.

"Idziesz, wiewiórko, czy będziesz się tylko gapić na swój tyłek?" Faith zaśmiała się i minęła mnie. Wiewiórka..., tak mnie nazywali odkąd tu jestem. To przezwisko prześladowało mnie od przedszkola aż do teraz, przezwisko, które dostałam z powodu moich puszystych policzków.

Faith była moją najlepszą przyjaciółką od lat. Po przejściu z jednego domu zastępczego do drugiego w końcu trafiłam z powrotem do sierocińca. Niestety, nigdy nie poznałam swoich rodziców ani nie miałam żadnych szans w życiu, więc w wieku nastoletnim obiecałam sobie, że osiągnę sukces. Moim celem było skończenie szkoły średniej, studiów i zdobycie dobrej pracy jako choreografka, ale jak widać, nie wyszło. Nawet ja nie przewidziałam, że w wieku dwudziestu jeden lat będę pracować w klubie ze striptizem.

"Słyszałam, że bracia Lamberti będą dziś w prywatnym salonie VIP, nawet Christian ma być tutaj." Faith zaśpiewała, nakładając błyszczyk. Spojrzałam na nią podejrzliwie. Jej piękne, długie warkocze idealnie opadały na ramiona. Faith była przepiękna i wszyscy o tym wiedzieli, włącznie z braćmi Lamberti.

Na wspomnienie Christiana poczułam, jak robi mi się gorąco na twarzy, i szybko odwróciłam wzrok. Christian, ten sam mężczyzna, którego imię wykrzykiwałam zaledwie dwa miesiące temu. Nigdy nie byłam zwolenniczką przelotnych romansów, ale tamtej nocy oboje byliśmy pijani i zaprowadził mnie do swojego biura, gdzie w końcu spędziliśmy razem noc.

*Gdyby tylko dziewczyny wiedziały.

Gdyby tylko jego ojciec wiedział.*

Nasz szef Lucio Lamberti miał wiele interesów, a klub ze striptizem był jednym z nich. Od czasu do czasu on i jego trzej synowie spotykali się z partnerami biznesowymi i dziś był jeden z tych dni. Nie byliśmy głupi i doskonale wiedzieliśmy, w jakim biznesie się obracają, ale nikt nie miał odwagi powiedzieć tego na głos i po prostu to zostawialiśmy. Lucio Lamberti był miłym i ciepłym człowiekiem, który dał mi pracę, jak tylko mnie zobaczył. Był dla wszystkich dziewczyn jak ojciec i był szanowanym biznesmenem przez wielu.

Jego synowie byli zaskakująco zupełnym przeciwieństwem. Gio był najstarszy i zupełnie zimny jak kamień. Nigdy nie nawiązywał kontaktu wzrokowego z żadną z nas i jasno dawał do zrozumienia, co o nas myśli. Drugi pod względem wieku, Enzo, był osobą, którą wszyscy znali. Enzo był miły i wesoły, ale wciąż niezwykle dziecinny. Był kobieciarzem i znał się na kobietach. Wszystko i wszystkich postrzegał jako wyzwanie i nie lubił przegrywać.

Najmłodszy syn Christian był jeszcze bardziej zimny niż Gio, co nie wiedziałam, że było możliwe, zanim go poznałam. Po wszystkim, co się między nami wydarzyło, sprowadził mnie z powrotem na dół, nawet na mnie nie spojrzawszy. Chociaż Christian był najmłodszy, był dziedzicem wszystkich interesów Lamberti i nie było wątpliwości, że to prawdopodobnie z powodu jego zimnej i poważnej osobowości. Różnica między Gio a Christianem polegała na tym, że Gio trzymał się na uboczu, podczas gdy Christian był po prostu przerażający, a fakt, że rzadko bywał w klubie, mimo że był dziedzicem, czynił go jeszcze bardziej onieśmielającym. Podczas gdy wszystkie dziewczyny robiły z siebie głupka, by choć na chwilę przyciągnąć jego uwagę, ja starałam się go unikać i czułam się trochę zawstydzona, gdy mnie odrzucił, jakbym była niczym, ale taki już był i wiedziałam to z góry.

"Czekamy na was!" Luna krzyknęła, wychylając głowę zza drzwi. Poza Faith, Luna była jedyną osobą tutaj, z którą naprawdę się dogadywałam. Wszystkie inne dziewczyny były albo niegrzeczne, albo po prostu ich to nie obchodziło. Były tu dla siebie i postrzegały wszystkich na swojej drodze jako konkurencję. Na szczęście Lucio nie był zbyt surowy, więc rzadko nas ganił, nawet gdy spóźniałyśmy się, co zdarzało się dość często.

"Już idziemy!" krzyknęłam w odpowiedzi i pociągnęłam Faith za ramię. Z całych sił starałam się wyciągnąć ją za drzwi, podczas gdy ona nakładała błyszczyk do ostatniej sekundy.

Po wyjściu z garderoby razem z Faith dołączyłyśmy do pozostałych dziewczyn, które były idealnie ustawione w biurze Lucio. Tylko że to nie Lucio tam stał. To był jeden z tych facetów, których zawsze starałam się unikać za wszelką cenę, syn Lucio Lamberti, Enzo. Przeszedł obok Faith i zrobił kilka kroków w moją stronę, aż stanął tuż przede mną. Zbyt przestraszona, by spojrzeć mu w oczy, natychmiast spuściłam wzrok na swoje stopy i usłyszałam jego chichot.

"Zawsze się spóźniasz?" zapytał, a mnie przeszedł dreszcz. Dzisiaj musiał być naprawdę mój pechowy dzień. Faith i ja obie się spóźniłyśmy, ale zdecydował się zwrócić uwagę tylko na mnie.

"Prze-przepraszam, m-my i-i, uhmm my-" próbowałam się wytłumaczyć, ale żadne słowa nie chciały opuścić moich ust.

"Spójrz na mnie, kiedy do mnie mówisz." Zażądał, a ja w sekundę podniosłam wzrok i spotkałam jego oczy. Z jakiegoś powodu spodziewałam się, że na mnie nakrzyczy, ale tego nie zrobił. Enzo miał na twarzy szeroki uśmiech i przechylił głowę, przyglądając mi się. Podniósł rękę do mojego policzka i ścisnął go, zanim znów się zaśmiał. Nie był to dokładnie radosny śmiech, bardziej jak chichot niedowierzania. Wszystkie dziewczyny zaczęły się śmiać, a ja spojrzałam na niego zdezorientowana.

"Tylko żartowałem, wiewiórko, ale myślę, że to może być moje nowe hobby – dokuczanie ci." Skomentował, zanim puścił mój policzek i cofnął się o kilka kroków.

"Masz szczęście." Szepnęła Faith, gdy trzymałam policzek w niedowierzaniu. Szczęście? Naprawdę nie wiedziałam dlaczego. Dla wielu dziewczyn mogło to być osiągnięcie, ale ja wolałam pozostawać w tle, więc uważałam się za wszystko, tylko nie szczęściarę, a jego słowa, że będzie to jego nowe hobby, jeszcze pogarszały sprawę.

"Jak wiecie, mamy dziś bardzo ważne spotkanie biznesowe z jednym z naszych potencjalnych partnerów. Głównym celem na dziś jest zapewnienie, że on i jego otoczenie będą mieli udaną noc i że do końca wieczoru zdobędziemy jego podpis. Spotkanie odbędzie się w prywatnym salonie i będę potrzebował kilku z was. Jeśli nie wymienię twojego imienia, proszę, zejdź na dół i kontynuuj pracę jak zwykle z naszymi innymi gośćmi." Enzo wyjaśnił, chodząc tam i z powrotem.

Jak zawsze pozostawałam spokojna. Takie spotkania zdarzały się często, a mnie i tak nie wybierano. W przeciwieństwie do innych dziewczyn, ja też nie chciałam być wybrana, chciałam tylko zarobić swoje pieniądze na dole i odejść. Nie miałam ochoty obsługiwać kogokolwiek na jednym z tych prywatnych spotkań, a Lucio o tym wiedział, dlatego nigdy mnie nie wybierał.

Taniec i serwowanie drinków obcym nie stanowiły problemu, ale kiedy znalazłam się w niewygodnych lub niezręcznych sytuacjach, konfrontowałam się z brakiem umiejętności społecznych, które faktycznie miałam, a Lucio był tego świadomy. Mieliśmy bliską więź i potrafił mnie przejrzeć, więc nie miałam powodu do zmartwień.

"Chcę, żeby dołączyły do mnie, Luna, Aubrey, Dawn, Faith-" Enzo mówił i zrobił małą przerwę. Jak się spodziewałam, na końcu pewnie wymieni Lorena i pójdzie na spotkanie ze standardowymi dziewczynami, które zwykle były wybierane.

"I wiewiórka."

Zaskoczona spojrzałam w górę i zobaczyłam wszystkie dziewczyny, w tym Enzo, patrzące na mnie. Co takiego zrobiłam, żeby na to zasłużyć?

"J-ja?" zająknęłam się. Enzo kiwnął głową i zwolnił wszystkie inne dziewczyny, które opuściły biuro. Wciąż byłam w szoku i stałam zamrożona w tym samym miejscu...ja? Mógł wybrać kogokolwiek, ale zdecydował się zrujnować mi dzień w ten sposób. Nie miałam ochoty bawić się w kelnerkę, a zwłaszcza dla ludzi, którzy najprawdopodobniej byli w mafii, ale nigdy nie odważyłabym się sprzeciwić Enzo. Mimo że był wyluzowany, wciąż był moim szefem.

"Mężczyźni, którzy będą tutaj dziś wieczorem, są twardzi i trudni do opanowania, ale ufam każdemu z was, że tego nie zepsujecie," Enzo instruował nas ze swoim uśmiechem wartym milion dolarów. Nawet kiedy był poważny, nadal miał ten sam uśmiech na twarzy.

"Jesteś zdenerwowana, wiewiórko?" zapytał mnie Enzo. Spojrzałam na niego z dużymi oczami i dałam mu pytające spojrzenie. Czy byłam? Luna i Faith oparły swoje głowy o moją, żeby mnie uspokoić.

"Będziesz tam?" zapytałam go natychmiast. Spośród wszystkich ludzi, z którymi czułam się niekomfortowo, on był chyba najmniej przerażający, a i tak miałam problem z ułożeniem zdania w jego obecności, więc wyobraźcie sobie. Enzo zaśmiał się i żartobliwie popchnął moje ramię.

"Nie, ale nie martw się, Christian tam będzie."

Gdy tylko te słowa opuściły jego usta, w mojej głowie była tylko jedna myśl.

Dlaczego ja?