114. Babacığım en sevgili

Küçük bir esneme bıraktım ve yatağın üzerine sırt üstü uzandım, tavana boş boş bakarak. Gözyaşlarım çoktan kurumuştu, yüzümdeki o yapışkan sıkılık her hareketimde cildimi çekiştiriyordu, onların yüzümden süzülüşünün tek kanıtı olarak.

Onu hissedebiliyordum. Her şey o kadar gerçek gibiydi ki. Sihiri...