Książka 1 Niechciane alfa-1.Nie rób tego, proszę.

Ewa

"Kto tam?" krzyknęła Ewa, nie zwracając się do nikogo konkretnego.

Szła już od godziny, ale od kilku minut nie mogła pozbyć się uczucia, że jest obserwowana, a może nawet śledzona.

Ewa, głupia dziewczyno, nie widziałaś horrorów? Ewa przewróciła oczami na tę myśl, która nagle wdarła się do jej głowy. Irytujący głos sumienia wskazywał, jak czasami potrafi być nierozsądna. Chciała się rozejrzeć, pozwolić oczom przeszukać słabo oświetlone ulice i dostrzec coś. Zamiast tego wzięła głęboki oddech i próbowała przyspieszyć kroku. Ewa była już całkiem blisko domu. Przypomniała sobie, żeby zachować spokój; nie była w niebezpieczeństwie.

Nagle ktoś chwycił ją za talię. Druga ręka zakryła jej usta, a jej ciało zostało brutalnie wciągnięte do ciemnej alejki. Nie mogła krzyczeć o pomoc, nawet gdyby nie zamknięto jej ust, jej głos zniknął na widok oczu porywacza.

"No, no, co my tu mamy. Mały przestraszony zajączek, co? I to całkiem ładny." Nieznajomy uśmiechnął się, jego oczy pociemniały, gdy bezwstydnie wpatrywał się w piersi Ewy. Zadrżała z obrzydzenia, świadoma, czego od niej chce. Jego uśmiech się poszerzył, ukazując długie kły, które wyglądały, jakby mogły przebić jego wargi. Ewa drżała ze strachu, nieznajomy ścisnął jej talię mocniej, przyciągając ich ciała tak blisko, że nie było między nimi żadnej przestrzeni. Pochylił twarz do jej szyi, wdychając jej zapach, wydając z siebie pomruk zadowolenia.

"Gdybym wiedział, że ludzki strach pachnie tak podniecająco, pieprzyłbym wielu, zanim cię złapałem," zaśmiał się. Złośliwy, brzydki śmiech, który zamroził Ewę do szpiku kości.

"Diego! Szukaliśmy cię wszędzie. Wygląda na to, że złapałeś przekąskę. Nie podzielisz się z najbliższymi przyjaciółmi? Jestem rozczarowany," powiedział inny mężczyzna, pojawiając się obok nich niemal natychmiast.

To zmiennokształtni; żaden człowiek nie porusza się tak szybko jak oni.

Ewa niemal czuła smak śmierci na języku. Spojrzała na nowo przybyłego. Mężczyzna, który wciągnął ją do alejki, był wysoki i muskularny, jego włosy ciemne jak węgiel, a na ustach miał chory uśmiech. Drugi mężczyzna, który właśnie się pojawił, był nieco niższy od swojego tak zwanego przyjaciela, ale wciąż dużo wyższy od Ewy. Zamknęła oczy, bojąc się zobaczyć, co się zaraz wydarzy, prawie próbując opuścić swoje ciało, dopóki nie skończą. Mężczyźni zaczęli się kłócić, Ewa nie miała wyboru, musiała słuchać.

"A co, jeśli nie zamierzam się dzielić? Ta jest moja; znalazłem ją i złapałem bez niczyjej pomocy. To sprawiedliwe, że cieszę się moim zwycięstwem sam." Porywacz Ewy ryknął ze złością, przyciskając jej ciało do ściany z taką siłą, że jej oddech utknął w płucach.

"No weź, człowieku, pozwól mi tylko spróbować tej jednej. Chętnie podzielę się następną z tobą. Jesteśmy przyjaciółmi - dzielenie się to troska," powiedział blondyn z kpiącym tonem, rzucając spojrzenie na przerażoną dziewczynę, uwięzioną przez jego przyjaciela. Niestety, nie było w nim żadnej skruchy za plany, jakie mieli wobec człowieka.

"Powiedziałem nie. Idź i znajdź sobie inną. Ta jest moja. Nie wkurzaj mnie, Haze zaraz się zacznie, a ja nie przestanę, dopóki nie rozerwę tej suki na pół. I tak nie będziesz miał z czym się bawić, po co marnować czas?" Porywacz, Diego, zaśmiał się zimno, rzucając śmiertelne spojrzenie swojemu przyjacielowi.

"Proponuję uczciwy podział. Ty idziesz ostatni; jesteś najbardziej pierwotny z nas. Ja bym ją wypróbował. Szybka degustacja, jeśli można - i odchodzę. Potem możesz ją zabić. To jedyna cipka w promieniu pięciu mil. Daj nam spokój, Diego! Będę ci bardzo wdzięczny," jęknął, krzyżując ramiona na piersi.

Ewa otworzyła oczy i spojrzała gorączkowo na obu mężczyzn. Miała umrzeć z rąk zmiennokształtnych. Miliony myśli wdarły się do jej umysłu, próbując znaleźć sposób na wyjście z tej sytuacji. Ale trudno jej uciec przed jednym zmiennokształtnym. Nie wspominając, że jest ich więcej niż jeden tutaj.

Ci faceci chcą ją zgwałcić. Sama myśl o gwałcie sprawiła, że drżała jeszcze bardziej; łzy spływały po jej policzkach; jej ciało było sparaliżowane pod jego mocnym uściskiem.

"Dobrze. Jesteś mi winien udział z następnych trzech, które złapiesz. Umowa?" Jej porywacz przywrócił Ewę do rzeczywistości, mówiąc na głos. Czy oni naprawdę negocjują w tej sprawie? Czy decydują, ile kobiet każdy z nich zgwałci? Jak chorzy są ci mężczyźni?

"Nie próbuj się bronić; jeśli to zrobisz, będzie tylko bolało. Jeśli będziesz grzeczną dziewczynką, może sprawię, że poczujesz się dobrze. Nic nie obiecuję," wyszeptał Ewie do ucha, gryząc je zaskakująco delikatnie.

Blondyn obserwował ich, chichocząc z rozbawieniem na widok przerażonej Ewy.

Zawył i wyciągnął pazury, rozrywając bluzkę Ewy na kawałki. Obaj mężczyźni spojrzeli na siebie i uśmiechnęli się, jakby telepatycznie wydawali sobie rozkazy. Diego podniósł ją, podczas gdy blondyn chwycił za spodnie Ewy, rozpinając je i ściągając jednym gwałtownym ruchem. Próbowała krzyczeć, ale każdy dźwięk wychodził stłumiony. Ewa kopała nogami, ale to na nic, zwłaszcza przeciwko zmiennokształtnym. Położyli ją na zimnym betonie i przytrzymali. Diego trzymał jej nadgarstki, a blondyn ustawił się między jej nogami. Gdy miał zamiar rozerwać jej majtki, Ewa zacisnęła oczy, nie mogąc powstrzymać łez ani walczyć dalej. Przegrała.

Niespodziewanie, blondyn został odciągnięty od niej. Gdzieś w oddali słychać było wściekłe warczenie i ryki. Rozejrzała się gorączkowo, zauważając, jak jej porywacz stał się zdezorientowany. Dźwięk jęku, po głośnym łomocie, towarzyszył poprzednim wściekłym dźwiękom.

"Skończyłeś już bawić się w chowanego, Ethan? Rusz tu swój tyłek, albo biorę człowieka tylko dla siebie." Wyraźnie zirytowany, Diego trzymał Ewę z taką siłą, że prawie łamał jej delikatne kości, nie przejmując się, że jego ludzka ofiara była znacznie bardziej krucha niż on sam.

"T-to... Diego... T-to jest nielegalne. My, my nie możemy." Ewa usłyszała głos blond zmiennokształtnego w oddali. Brzmiał pęknięty, pełen bólu. Diego zaśmiał się, umieszczając oba nadgarstki Ewy w jednej ręce i powoli przyjmując tę samą pozycję, między jej nogami, jak jego przyjaciel kilka minut wcześniej.

"Dla mnie w porządku! Więcej do smakowania i cieszenia się," powiedział, uśmiechając się do przerażonej Ewy. W tym świetle zauważyła jego półzgniłe, żółte zęby. Czuła mdłości. Nie tylko z powodu stanu jego zębów, ale z powodu jego wyglądu ogólnie. Przypominał jej bezdomnego - brudne, podarte ubrania, ciemne kręgi pod oczami, błysk "szaleństwa" tańczący w czarnych jak smoła oczach. Ewa walczyła, by znaleźć swój głos. Teraz, gdy nie trzymał jej ust zamkniętych, mogła błagać o litość.

"Proszę, nie. Przestań, nie rób tego, proszę," szlochała Ewa, trzymając się resztek nadziei, że ją uwolni. Ale usta Diego rozciągnęły się w szeroki uśmiech i zaczął maniakalnie mówić, jak powinna go bardziej błagać, jak uwielbia widzieć ból w jej oczach. Tak samo jak jego przyjaciel wcześniej.

Nagle, Diego został odciągnięty od Ewy przez kogoś. Ewa była przerażona, zupełnie nieświadoma, co się stało, a jej oczy rozszerzyły się z przerażenia - to, co wydarzy się teraz, zdeterminuje jej los. Diego próbował walczyć, ale został przyciśnięty do najbliższej ściany przez zamaskowanego nieznajomego.

Diego warczał i ryczał; tajemniczy mężczyzna milczał. Spojrzał na Ewę, skinął głową i złamał kark Diego, upuszczając bezwładne ciało na beton. Ewa drżała ze strachu, zastanawiając się, co teraz zrobi jej nieznajomy. Czy jest tu, by ją zgwałcić, tak jak zamierzali tamci dwaj? Czy jest tu, by ją zabić?

Nieznajomy podszedł do Ewy ostrożnie. Była półnaga, drżąca ze strachu, obejmując się ramionami. Mężczyzna górował nad Ewą. Był dobrze zbudowany. Ewa mogła zobaczyć idealne kontury jego mięśni pod ubraniem.

W tej chwili wyglądał jeszcze bardziej przerażająco niż tamci dwaj zmiennokształtni. Przecież przed chwilą zabił wilkołaka bez żadnego wysiłku!

Ewa nie mogła wyczuć jego emocji, ponieważ jego oczy były ukryte pod maską. Zamaskowany mężczyzna wpatrywał się w Ewę i przez chwilę milczał. Potem pochylił głowę, aby zbliżyć się do Ewy. Ewa poczuła jego ciepło spływające na jej twarz i całe zimne ciało.

Poczuła ciepło, ale lekko zadrżała. W jego oczach były dziwne emocje. Ewa nie rozumiała ich ani nie miała czasu, aby je zrozumieć.

Mężczyzna rzucił na nią płaszcz przeciwdeszczowy i odwrócił się, by odejść.

"Idź do domu!" rozkazał, zanim zniknął w cieniu.