Nietykalny - Prolog

Autor's Note: Untouchable, Księga 1 z serii Moonlight Avatar zawiera szczegóły dotyczące następujących tematów: przemoc, trauma, samobójstwo, odzyskiwanie po traumie i emocjonalne nawroty. Ta książka i seria nie jest odpowiednia dla wszystkich czytelników. Chociaż tematyka nadprzyrodzonych zjawisk, wilkołaków i magii jest głównym punktem historii, seria będzie śledzić skutki traumy i porzucenia związane z główną bohaterką. Jeśli łatwo cię wywołują wspomniane tematy, nie czytaj dalej dla swojego zdrowia psychicznego. To jest twoje jedyne ostrzeżenie. Czytaj na własne ryzyko.

Krew.

Karmazynowy płyn pokrywał moją twarz, sącząc się z otwartej rany na czole. Jego metaliczny smak zmieszany ze słonością moich łez przypominał mi o wcześniejszym pobiciu. Moje ciało pulsowało, jakby fantomowe pięści i buty z metalowymi noskami wciąż uderzały w moje ciało, jakby bicie nadal trwało. Każdy ruch moich kończyn przynosił ból, który przeszywał moje kruche ciało, aż schroniłam się w brudnym kącie mojej celi.

Celi, którą nazywałam domem od lat. Była świadkiem dojrzewania przestraszonego dziecka do równie przestraszonej nastolatki. Czasami zapominam, że te ściany były świadkami większych okrucieństw popełnionych na moim ciele, niż mogłam sobie przypomnieć.

Dlaczego tu jestem? Można by powiedzieć, że byłam przestępcą. Oskarżonym przestępcą. Moja wataha była przekonana, że to ja byłam odpowiedzialna za śmierć mojej Luny i jej córki osiem lat temu. Od tamtego dnia przypominano mi, jak wielką hańbą byłam dla całego rodzaju wilkołaków. Znosiłam ich ognistą wściekłość z każdym ciosem w moje teraz wychudzone ciało. Każdy siniak i cięcie na mojej brązowej skórze były wiadomościami, które harmonijnie mówiły to samo.

Zasługujesz na cierpienie.

Bez względu na to, jak głośno krzyczałam czy płakałam, moje błagania o niewinność trafiały na głuche uszy. Nikt nie chciał uwierzyć w moją wersję wydarzeń. Wciąż pamiętam ten dzień, jakby to było wczoraj, bo wypalił się na pierwszym planie mojego umysłu.

Nuria Prince była córką wielkiego Alfy Jonathana Prince'a i Luny Celeste Johansen-Prince. Była także moją najlepszą przyjaciółką. Mój ojciec, Steven Lane, i matka, Ashley Lane, byli Betą i Betą Kobietą Alfy Jonathana. Nasze rodziny były ze sobą blisko, w tym także Gammy, Omar i Amani Dubois. Nuria i ja byłyśmy jak dwie krople wody. Nasze matki wychowywały nas razem, a nasza więź z tego się wzmocniła. Robiłyśmy wszystko razem, co robią młode dziewczyny; bawiłyśmy się lalkami, chodziłyśmy do tej samej szkoły, miałyśmy nocowanki w swoich pokojach i wiele więcej. Jeśli jedna z nas była w pobliżu, druga nie była daleko. Mogłabym nawet powiedzieć, że byłam bliżej Nurii niż z moją starszą siostrą Rainą czy jej starszym bratem Neronem. Nie zrozumcie mnie źle, bardzo kochałam Rainę, ale różnica dwóch lat między nami sprawiała, że chciała być z dziećmi w swoim wieku.

Nuria miała słodką niewinność swojej matki i nosiła powiew autorytetu jak jej ojciec. Z czasem wataha zaczęła nazywać ją aniołem, co stało się jej nowym tytułem Anioła Watahy. Jej uśmiech i śmiech były zaraźliwe. Potrafiła rozjaśnić najciemniejsze dni jednym uśmiechem lub chichotem.

Anioły były piękne, a Nuria była pięknością. Jej długie, czarne włosy sięgały do połowy pleców, odziedziczyła je po matce. Jej niebieskie oczy rywalizowały z najbłękitniejszymi niebiosami. Jej pulchne policzki były tak ściskalne, że robiłam to za każdym razem, gdy mnie denerwowała. Byłam dumna, że mogłam nazywać Nurię moją siostrą. Wiedziałam, że dorastając, będziemy niepowstrzymanym duetem. Córki Alfy i Bety razem? To była drużyna marzeń stworzona przez samą boginię księżyca.

W ten pamiętny dzień, gdy miałyśmy dziewięć lat, poczułam się odważna – zupełne przeciwieństwo mojego zazwyczaj nieśmiałego usposobienia. Nuria była tą odważną, bez wątpienia zakorzenioną w jej genach alfy. Wpadłam na pomysł, aby zignorować zasady i pobawić się w naszym ulubionym miejscu: stawie głęboko w dębowym lesie. Chodziłyśmy tam, aby bawić się w berka, robić błotne ciasta lub marzyć o tym, jak będą wyglądały nasze wilki. Rodzice ostrzegali nas, abyśmy nigdy nie chodziły do lasu same z powodu potencjalnych ataków zbuntowanych wilków. Jednak byłyśmy buntowniczym duetem i robiłyśmy na przekór temu, co nam kazano.

Wierzyłyśmy, że jesteśmy nietykalne.

Nasi starsi rodzeństwo zajmowali się swoimi sprawami, więc, jak nieposłuszne pary, poszłyśmy w swoją stronę.

Niedługo potem Luna Celeste, lub Ciocia Essie, jak ją pieszczotliwie nazywałam, poszła za nami i zganiła nas za ucieczkę wbrew ich rozkazom. Ale Nuria i ja miałyśmy swoją zabawę i zrobiłybyśmy to ponownie. Ciocia Essie wiedziała to po spojrzeniu, jakie nam rzuciła.

To powinien być koniec. Powinnyśmy wrócić do domu watahy i kontynuować nasze najlepsze życie, ale los miał obrzydliwy sposób na zaskakiwanie niczego niepodejrzewających ludzi.

Powinnam była poważnie potraktować ostrzeżenia naszych rodziców. Bycie odważnym wiązało się również z głupotą, a ja byłam bardzo głupia tego dnia. Nie było ataków przez kilka miesięcy do tego momentu, więc naprawdę myślałam, że jesteśmy bezpieczne. Dopiero gdy ponad tuzin tych obrzydliwych psów zaatakowało nas ze wszystkich stron, zrozumiałam, że nigdy nie byłyśmy bezpieczne.

„Dziewczyny, biegnijcie do domu, teraz! Nie zatrzymujcie się, dopóki tam nie dotrzecie!” krzyknęła do nas Ciocia Essie, zanim przemieniła się w pięknego czarnego wilka, gotowego bronić nas za wszelką cenę.

Nuria i ja biegłyśmy o życie. Chwyciłyśmy się za ręce i biegłyśmy tak szybko, jak nasze małe nogi mogły nas ponieść.

Ale nie zaszłyśmy daleko, zanim zbuntowany wilk, większy niż życie i nie mający nic do stracenia, rozdzielił nas. Dosłownie. Pamiętam, jak spojrzałam wstecz, aby zobaczyć największego z buntowników, ich przywódcę, rozszarpującego moją ciocię jak kawałek papieru. Brązowy buntownik, który rozdzielił mnie i Nurię, nie miał żadnej litości ani sumienia, gdy wbijał swoje pazury w jej małe ciało. Krzyki Nurii i Cioci Essie na zawsze wypaliły się w mojej pamięci, gdy ich niewinna krew pokrywała gęsty leśny grunt. Z jakiegoś powodu zostałam tego dnia przy życiu, ale nie bez głębokiego ugryzienia w moje prawe ramię.

Przywódca, duży wilkołak, przemienił się w ludzką formę i podszedł do mnie z krwią Luny kapiącą z jego ręki, twarzy i szczęk. Wyciągnął rękę i pomalował moją twarz ich krwią, śmiejąc się. Nigdy nie zapomnę tych głębokich niebieskich, niemal przekrwionych oczu, które wpatrywały się głęboko w moją drżącą duszę.

Straciłam najlepszą przyjaciółkę. Straciłam ciocię. Ich zmasakrowane ciała, pozbawione życia, leżały w kałużach ich krwi. A ja mogłam tylko patrzeć. Nic nie docierało do mojego umysłu. Wciąż czułam ulotne ciepło dłoni Nurii w mojej.

Ona nie jest martwa! Ona nie mogła być martwa!

Prawda?

To, co wydarzyło się później, było jak koszmar. Kawaleria przybyła na miejsce zbyt późno, ponieważ atak nastąpił bez ostrzeżenia. Róg, który normalnie był dźwiękiem patrolu ostrzegającego przed nadchodzącym atakiem, nie zabrzmiał. Później dowiedziano się, że buntownicy zabili patrole, zwiększając liczbę ofiar. Słyszałam złamany wycie Alfy Jonathana, gdy więź między nim a Luną Celeste zwiędła i umarła. Słyszałam płacz Nerona, który opłakiwał stratę matki i młodszej siostry, oraz rozdzierające wycie wszystkich członków watahy. Później tego dnia, przywódcy Zircon Moon poinformowali wszystkie sąsiednie watahy o tragicznym stracie po uprzątnięciu przerażającej sceny.

Wtedy wszystkie oczy zwróciły się na mnie. Małą dziewczynkę pokrytą krwią zarówno matki, jak i dziecka. Ja, jedyna ocalała z tej masakry, ta, która nie powinna przeżyć, teraz byłam tą, na którą spadła wina, domagając się odpowiedzi, dlaczego nie umarłam.

Dlaczego ja, szczeniak Bety, miałam przeżyć, podczas gdy nasza Luna i Anioł musiały umrzeć?

Ale nikt nie znał bólu, jaki czułam, patrząc, jak moja najlepsza przyjaciółka jest rozszarpywana na śmierć, ani odległych krzyków Luny, która nie mogła poradzić sobie z atakiem sama. Neron patrzył na mnie z tak nieznośnym smutkiem. Alfa Jonathan patrzył na mnie z taką odrazą, że mój dziecięcy umysł nie mógł pojąć gorąca jego wściekłości. Ale to nie była tylko jego nienawiść. To była nienawiść całej watahy, w tym moich rodziców i starszej siostry.

Gdy dowiedzieli się, że to był mój pomysł, aby Nuria i ja poszłyśmy nad staw, mój los został przypieczętowany.

Tego dnia nie straciłam tylko Nurii i Cioci Essie. Straciłam moją watahę i moją rodzinę, która nigdy nie patrzyła na mnie tak samo. Oficjalnie zostałam oznaczona jako plama na honorze wilkołaków. Ja, Halima Lane, zostałam oznaczona jako przestępca.

Z czasem Neron również zaczął mnie nienawidzić, nie że go za to winię. To była moja wina, że stracił połowę swojej rodziny.

Przenieśmy się do dzisiaj, osiem lat później. Byłam tutaj, w celi więziennej przeznaczonej tylko dla najniższych z wilkołaków. W oddali były inne cele, gdzie strażnicy umieszczali innych przestępców i buntowników, aby ich przesłuchiwać i torturować. Bycie umieszczoną w tym samym lochu co prawdziwe bestie mówiło wiele o tym, jak byłam postrzegana przez tę watahę.

Jeśli strażnicy się nudzili, grali swoje „gry” ze mną. Nikt nie mógł ich powstrzymać, a jeśli mógł, to nie chciał. Cięli mnie i bili, tylko po to, aby zobaczyć, ile mogę wytrzymać, zanim zemdleję.

Jednak to nie było najgorsze. Był jeden strażnik, którego nienawidziłam najbardziej i którego bałam się najbardziej. On podnosił swoją grę na inny poziom. To były inne gry niż te, do których byłam przyzwyczajona, zaczynając, gdy miałam czternaście lat, ale z wiekiem zrozumiałam, co te gry oznaczały.

Te gry zostawiały mnie złamaną, posiniaczoną i brudną.

Kiedy nie byłam tutaj w lodowatym zimnie, oczekiwano ode mnie, że będę wykonywać prace jako niewolnica watahy. To jedyny powód, dla którego Alfa Jonathan jeszcze mnie nie stracił. Szorowanie podłóg domu watahy od góry do dołu, pranie i zmywanie naczyń to tylko niektóre z moich obowiązków. Pozwalanie mi zbliżyć się do jedzenia było zabronione, ponieważ obawiali się, że mogłabym zatruć watahę.

Plotki miały większą wagę przeciwko bezbronnym.

Omegi nadzorowały gotowanie. Ich pełne nienawiści spojrzenia nie były dla mnie niczym nowym. Zrobienie jednego kroku do kuchni watahy było równoznaczne z napluciem im w twarz. Zmywanie naczyń było jedynym momentem, kiedy pozwalano mi wejść do kuchni, i oczekiwano, że każde naczynie będzie nieskazitelnie czyste. Za każdą przeoczoną plamę, Cassandra, główna kucharka i przewodnicząca Omeg, uderzała mnie wybranym przez siebie narzędziem, w tym nożami. Czasami inne Omegi celowo sabotowały moją pracę, aby mogły patrzeć, jak jestem bita. Mój ból stał się ich rozrywką, a sądząc po ich złowrogich uśmiechach, nie zamierzali przestać w najbliższym czasie.

Czasami pobicia były tak brutalne, że musiałam być leczona przez lekarza watahy. Ale on był taki sam jak reszta watahy. On również obwiniał mnie za stratę. Dawał mi łagodne leki przeciwbólowe i odsyłał mnie z powrotem. Ani razu nie opatrzył moich ran. Zostawiał je, aby same się goiły. Moje ciało było pokryte starymi i nowymi bliznami, które nigdy nie otrzymały odpowiedniego leczenia.

Nie miałam prawa do dnia wolnego; Alfa uznał, że nie zasługuję na odpoczynek. Pracowałam bez wytchnienia od wschodu do zachodu słońca, z rękami w wiadrze z mydlaną wodą, na kolanach szorując brud z nieskazitelnych podłóg. Nigdy nie było nudno, gdy moje wiadro było przewracane, albo gdy byłam popychana do niego, albo gdy nagle dostawałam cios w twarz lub plecy od przypadkowego członka watahy. Niewolnicy mieli być maltretowani. Byli sługami, a jednocześnie workami treningowymi. To był mój los.

Musiałam to wszystko znosić. Nie mogłam krzyczeć, płakać ani błagać. Byłam cichą lalką Zircon Moon. Lalki nie mówią ani nie narzekają; przyjmują każde traktowanie, na jakie zasługują. Ale prawdziwe lalki były traktowane lepiej niż ja. Jeśli młody szczeniak zniszczy swoją lalkę, jego matka mogła ją zszyć i znowu była w porządku. Szczeniak był szczęśliwy, aż do następnego rozdarcia.

Nie miałam nikogo, kto by mnie zszył. Moja matka porzuciła ten obowiązek, a mój ojciec udawał, że nie istnieję. Raina, moja niegdyś ukochana siostra, brała udział w moich torturach, razem ze swoimi przyjaciółmi. Jako starsza siostra, można by pomyśleć, że nie zawahałaby się mnie chronić, ale znajdowała ogromną przyjemność w zadawaniu mi bólu.

Ale nie mogłam powiedzieć, że ich porzucenie już mnie boli. Pobicie czuło się tak samo, chyba że było od Alfy Jonathana lub Nerona. Biorąc pod uwagę ich status i ilość mocy płynącej przez ich krew Alfy, ich brutalność była wystarczająca, aby pozostawić mnie niezdolną do działania przez kilka dni.

Obwiniają mnie za upadek ich rodziny. Dla nich to ja wyrwałam serce naszej watahy. Jednak głęboko w sercu wierzyłam, że wiedzieli, że jestem niewinna, ale potrzebowali kozła ofiarnego dla swoich gniewnych uczuć, a ja pasowałam do tej roli.

Pomimo całego bólu, przez który przeszłam, wciąż miałam nadzieję. Nadzieję, że pewnego dnia znajdę swojego partnera, drugą połowę mojej duszy. Każdy wilk miał partnera – swojego wiecznego kochanka, dobranego przez samą Boginię Księżyca. Mam nadzieję, że mój partner, kimkolwiek by nie był, zabierze mnie z tego piekła i pokocha mnie za to, kim jestem.

To było wszystko, czego pragnęłam. Tego małego skrawka szczęścia przez więź partnera.

Proszę, Bogini Księżyca. Daj mi to szczęście, uratuj mnie z tego miejsca.

Proszę...