Rozdział 2

Przedpołudniowy chłodny wiatr wywołuje gęsią skórkę na mojej skórze, ulice jak zwykle pełne są samochodów pędzących w różnych kierunkach, nastolatki i młodsze dzieci rozmawiają ze swoimi przyjaciółmi, idąc do szkoły lub czekając na szkolny autobus.

Jak zawsze, moja torba wisi leniwie na ramionach, przyciągając dziwne i ciekawe spojrzenia, co sprawia, że idę z podniesioną głową, wysyłając fale dominacji każdemu, kto ośmieli się patrzeć na mnie dłużej niż to konieczne.

"Mam przeczucie, że cokolwiek Alfa od nas chce, nie będzie dobre," mówi moja wilczyca Tiara, bardzo energiczna, wspierająca, a czasem bardzo uparta, ale i tak ją uwielbiam.

"Będę gotowa na wszystko, bo tylko bogini księżyca wie, co się dzieje w jego głowie," mówię spokojnie.

"Masz rację, chcę tylko pomyśleć o tym, co dzisiejsza rewizja przyniesie dla nas," mówi szeroko się uśmiechając.

"Cokolwiek, jakbym miała cierpliwość do takich rzeczy," mówię, powstrzymując się od przewrócenia oczami.

W końcu docieram do celu i wchodzę do budynku szkoły, idąc leniwie w stronę swojej szafki, by wziąć potrzebne książki na pierwszą lekcję.

Moja pierwsza lekcja to historia, którą uwielbiam, bo poznawanie kultur i wierzeń zarówno ludzi, jak i wilkołaków może być wciągające. #bez sarkazmu.

Zamykam szafkę, zanim skręcam w korytarz w stronę pierwszej klasy.

"Hej, suko" głos woła za mną, zatrzymując mnie w miejscu, zanim odwracam się w stronę irytującego głosu. Mówiąc o diable znanym jako odpychająca dziwka Huntera, mojego brata, czuję awersję do tej dziewczyny, a to nic w porównaniu z tym, co naprawdę czuję.

Jak zwykle jest ubrana, by pasować do opisu dziwki, różowy crop top nie zakrywający zbyt wiele, eksponując jej piersi dla każdego, kto chce je zobaczyć, w połączeniu z niebieskimi podartymi dżinsami.

Jej orzechowe włosy swobodnie opadają na ramiona, końcówki zakręcone i spryskane na czerwono, komplementuję jej wybór nowej fryzury, ale nie powiem tego na głos.

Teraz przechodzę do złośliwego uśmiechu na jej ustach, gdy zbliża się do mnie, kręcąc biodrami uwodzicielsko, zdobywając wilcze gwizdy od napalonych wilków.

"Musimy ją nauczyć lekcji przez pobicie albo coś więcej," mówi Tiara z figlarnym uśmiechem.

"Nie zrobimy nic takiego, czy chcesz skończyć spanie w lochach tej nocy," mówię, przerywając jej nieprzyjemną myśl.

"Czy możesz proszę przyspieszyć, co masz do powiedzenia, bo mam miejsca, gdzie muszę być i rzeczy do zrobienia," mówię z fałszywym uśmiechem.

"Nic wielkiego, tylko chciałam cię zmusić, żebyś zeszła mi z drogi, bo nie chcę skończyć pachnąc jak twój śmierdzący biedą dom," mówi, uśmiechając się złośliwie, patrząc na mnie swoimi morskimi oczami. Myślę, że zapomniałam wspomnieć, że ma również problem z wymyślaniem ripost.

Wzdycham znudzona, przewracając oczami, zanim mówię: "Dlaczego nigdy nie słuchasz tego małego głosu w swojej głowie, może wtedy zrozumiałabyś różnicę między pokazywaniem pewności siebie a byciem po prostu mądrą," mówię, nawiązując do wszystkich razy, kiedy nasze rozmowy kończą się jej zranieniem.

"Tak czy inaczej, wszystkiego najlepszego z okazji urodzin, życzę ci więcej złej fortuny niż już masz," mówi, zanim odchodzi do jednego ze swoich podbojów.

"szmata" mamroczę pod nosem, zanim ruszam w stronę klasy.

Czas na lunch, czas, którego najbardziej nie lubię, ale zawsze mogę wykorzystać go na zanurzenie się w lekturze zamiast być otoczonym przez aroganckie i ciekawskie wilki czekające na twój następny ruch lub, co gorsza, na twoje upadek.

Wchodzę do biblioteki, decydując, że najlepiej ominąć lunch z dobrą książką i muzyką.

Wybieram kilka książek z sekcji powieści, zanim idę do ukrytego kąta, podłączam słuchawki i znikam w książce.

Kolejny nudny dzień i wreszcie mogę wrócić do mojego bezpiecznego miejsca, oglądając Netflix.

Zatrzymuję się przy szafce, żeby zostawić książki, zanim pójdę na przystanek autobusowy.

Jeszcze tylko dwa tygodnie do ukończenia szkoły i wyjazdu z tej watahy, podróżując po świecie, ale to może się zdarzyć tylko wtedy, jeśli Alfa da mi zgodę, a ma się zgodzi.

Nie musiałam długo czekać na autobus, wsiadłam i znalazłam miejsce z tyłu, blisko dwóch dziewczyn wyglądających na nie więcej niż siedemnaście lat.

Podłączam słuchawki, wyłączając świat, minęły cztery minuty, zanim autobus zatrzymał się przy domu.

Wysiadłam, idąc w stronę drzwi wejściowych, zanim je otworzyłam, witając ciszę "Babciu, jestem w domu, gdzie jesteś?" wołam, wchodząc do kuchni po szklankę wody.

"Tutaj" woła z pokoju.

Chwytając szklankę i napełniając ją wodą, wypijam wszystko, aby ochłodzić suche gardło, zanim usłyszałam kroki schodzące po schodach "Jak było w szkole? I czy udało ci się znaleźć swojego partnera?" pyta z uśmiechem, idąc w moją stronę.

"Czy jesteś pewna, że nie próbujesz się mnie pozbyć, żebyś mogła mieszkać sama w tym domu, bo brzmi to właśnie tak," mówię żartobliwie, patrząc na nią, gdy usiadła naprzeciwko mnie.

Myję pustą szklankę, zanim ją odłożę "wiesz, że chcę dla ciebie jak najlepiej, bo potrzebujesz kogoś, kto cię będzie kochał, to jeden z powodów, dla których chcę, żebyś szybko znalazła swojego partnera, zanim zrobisz się siwa jak ja" mówi dramatycznie z marszcząc brwi.

"Wiem, mamo, ale po prostu nie potrzebuję partnera, żeby być szczęśliwa i wiem też, że nie chcesz, żeby mój partner był z tej watahy," mówię, idąc w stronę swojego pokoju "twoja miłość jest dla mnie wystarczająca... I nie masz siwych włosów"

~~~~~

Po naszej małej rozmowie spędziłam czas w swoim pokoju, czytając i oglądając Netflix, zanim przyszła pora na wyjazd do Alfy "kochanie, szykuj się, jemy obiad u twojego taty" zawołała z pokoju, wywołując moje jęknięcie, nie wiem, dlaczego nadal nazywa go moim tatą.

"Przypomnij mi o moim koszmarze" mamroczę pod nosem, idąc do łazienki, żeby umyć twarz, zanim zmienię się w czarne dżinsy i T-shirt z dekoltem w serek, pokazując trochę mojego znamienia.

Mam znamię w kształcie dwóch wilkołaków tuż poniżej obojczyka, patrzących na siebie z tęsknotą i miłością, dokładnie jak mówiła mama, wierzy, że to znak, że jestem błogosławiona i stworzona do czegoś wielkiego.

Studiując swoje odbicie w lustrze, decyduję się na czarną koszulkę.

Wchodzę do salonu, włączając telewizor, czekając, aż mama się przygotuje, o bogini księżyca, proszę, nie sprawiaj mi złych niespodzianek, nie jestem na to gotowa.