Rozdział pierwszy

Róża

"Nie mogę uwierzyć, że mnie do tego namówiłaś, Remi." Wzdycham, gdy nasz samochód podjeżdża do celu. Nie jestem gotowa odwiedzić takiego miejsca.

"Na pewno będzie dobrze. To coś nowego do przeżycia." Uśmiecha się. Zna mnie lepiej niż ktokolwiek inny, wie, jak mało mam doświadczenia w różnych sprawach. Nigdy mnie za to nie ocenia, choć jestem pewna, że inni uważaliby mnie za nudną, może nawet pruderyjną.

Moja najlepsza przyjaciółka/współlokatorka namówiła mnie na pójście z nią do jakiegoś klubu erotycznego, ponieważ miała ekskluzywny wywiad z jednym z właścicieli do artykułu w pracy. Jest tym podekscytowana, zarówno klubem, jak i wywiadem. Remi zawsze jest gotowa spróbować czegoś nowego, to ją ekscytuje. Ja natomiast jestem kłębkiem nerwów. Remi i ja jesteśmy przeciwieństwami, ale nigdy nie wpłynęło to na naszą osiemnastoletnią przyjaźń. Remi jest jedną z tych dziewczyn, które są gotowe na wszystko, w granicach rozsądku. Jest pewna siebie, doświadczona i czerpie z życia pełnymi garściami.

W porównaniu do niej, ja jestem bardziej nieśmiała, cichsza i niedoświadczona, głównie z wyboru. Faceci nie wykazywali mną zainteresowania, i jestem z tym okej. Nie chciałam wskakiwać do łóżka z byle kim. To nie w moim stylu, i wiem, że bym tego żałowała. Bawię się dobrze, ale skupiam się na pracy i nauce. Mam tylko dwadzieścia dwa lata, więc mam jeszcze mnóstwo czasu na doświadczenia.

"Mam nadzieję." Śmieję się nerwowo, próbując ignorować drżące ręce.

"Będzie super. Są jednak pewne zasady. Nie możemy rozmawiać z członkami bez zgody Mistrza – żadnego oceniania ani długiego wpatrywania się. Będziemy zwracać się do członków w sposób, jaki preferują. Nie wolno używać prawdziwych imion ani robić zdjęć twarzy."

"Te zasady wydają się proste do przestrzegania," odpowiadam. Jestem świetna w przestrzeganiu zasad, więc nie powinno być trudno, nawet jeśli zasady są dość inne niż te, do których jestem przyzwyczajona. Zwykłe zasady społeczne, zasady w pracy, ale nie takie, które obowiązują w takim miejscu. Miejscu, do którego nigdy bym nie pomyślała, że trafię.

"Okay. Jesteś gotowa?"

"Tak bardzo, jak tylko mogę być."

Podziękowałyśmy kierowcy, który został zapewniony przez klub. Podobno lokalizacja jest znana tylko osobom, które go posiadają, są jego częścią lub w nim pracują. Wszystko jest bardzo tajemnicze, i rozumiem, że chcą zachować prywatność z dala od wścibskich oczu.

"Wrócę po was, gdy pan B do mnie zadzwoni," mówi kierowca.

Wysiadamy. Rozglądamy się, szukając, gdzie mamy iść, ale nic nie widzimy.

"Hm. Może powinnam do nich zadzwonić i powiedzieć, że już jesteśmy?"

"Dobry pomysł," zgadzam się, rozglądając się wokół.

"Wyślą kogoś po nas," mówi Remi po krótkiej rozmowie. Uśmiecha się szeroko, jej oczy błyszczą z podekscytowania.

Nie mam pojęcia, jak Remi dowiedziała się o tym miejscu, i nie wolno mi zadawać zbyt wielu pytań na ten temat.

Wydaje się, że znikąd pojawia się przed nami krzepki facet z odznaką ochrony i kurtką, zaskakując nas, bo nawet nie zauważyłyśmy, kiedy przyszedł. "Proszę za mną," mówi, jego akcent jest gruby i mocny. Nie mogę rozpoznać, skąd pochodzi – pewnie z zagranicy.

"Będziecie musiały zostać przeszukane przy wejściu na teren."

Nie wygląda na to, żebyśmy miały coś do ukrycia, bo obie mamy na sobie sukienki i szpilki, a nasze torebki są małe, ale może jednak coś przemycamy. Odwracając się, prowadzi nas w dół stromych schodów, które najwyraźniej przegapiłyśmy, zatrzymując się przed dużymi metalowymi drzwiami. Słyszę dźwięki wpisywanego hasła na klawiaturze, która była na zewnątrz. Staje przed nią, żeby upewnić się, że nie widzimy, co wpisuje. Przechodzimy przez drzwi i idziemy długim korytarzem, który jest wystarczająco oświetlony, byśmy widziały, dokąd zmierzamy, zanim dotrzemy do kolejnych drzwi. Powtarza te same czynności, co przy pierwszych drzwiach.

„Ręce do góry, obie," mówi, poświęcając chwilę na przeszukanie nas i naszych torebek. Gdy upewnia się, że nie mamy przy sobie nic, czego nie powinnyśmy mieć, kiwa głową. „Czekajcie tutaj."

Czekamy cierpliwie. Rozejrzałam się, ale niewiele mogłam dostrzec z miejsca, w którym stałyśmy.

„Może to właśnie na nią czekamy," sugeruje Remi, szturchając mnie.

Podnoszę wzrok i widzę piękną, krągłą brunetkę z tatuażami, która zbliża się do nas z szerokim uśmiechem. Ma na sobie skórzaną spódnicę, top bez ramiączek i parę kozaków do kolan.

„Remi?" pyta.

„Tak. To ja i moja przyjaciółka/asystentka, Rose," odpowiada Remi.

Nie byłam jej asystentką, ale dzisiejszej nocy będę udawać, że nią jestem.

„Świetnie! Jestem Jas. Proszę, za mną. On czeka na was w swoim biurze."

Podążamy za Jas kolejnym korytarzem, który prowadzi nas do klubu. Przypominam sobie zasady, rozglądając się wokół. Było już tu sporo ludzi, ubranych w seksowne stroje, niektórzy mężczyźni mieli na sobie garnitury, a niektóre kobiety były tylko w bieliźnie. Niektórzy mieli na twarzach maski, jak te z balów maskowych. Zauważyłam nawet jedną osobę z maską skórzaną, chyba nazywa się to maska gimp.

Kobieta ubrana od stóp do głów w skórę przykuwa moją uwagę. Jest oszałamiającą rudowłosą. Mężczyzna siedzi przed nią, całkowicie zafascynowany. Zauważam, że trzyma w ręku łopatkę, i zastanawiam się, do czego jej używa, ale mogę sobie wyobrazić. Odwracam wzrok, nie chcąc gapić się zbyt długo. Tak, byłam przerażona, gdy dowiedziałam się, że tu przyjdę, ale teraz ciekawość bierze górę, i jestem zafascynowana całością.

Widzę dwóch facetów i kobietę całujących się i dotykających na czarnej skórzanej sofie. Słyszałam o takich klubach, ale nie wiedziałam, co się w nich dzieje. Odwracam wzrok, uznając, że lepiej skupić się na tym, dokąd zmierzam.

Jas się zatrzymuje. „Pan B chce z wami porozmawiać przed rozpoczęciem wywiadu i zanim pokaże wam klub." Uśmiecha się, zanim zapuka do drzwi.

„Wejść!" głęboki, stanowczy głos dochodzi z drugiej strony. Dźwięk ten powoduje, że dostaję gęsiej skórki.

„Poczekajcie chwilę," mówi Jas, otwierając drzwi i wchodząc do środka.

„Panie, Remi z magazynu Unbound i jej asystentka Rose są tutaj. Mogę im powiedzieć, żeby weszły?"

„Tak," odpowiada. Moje ciało reaguje w ten sam sposób. Przebiega mnie dreszcz, a dziwne, mrowiące uczucie rośnie między moimi udami.

Co się ze mną dzieje? Jak głos mężczyzny, którego nie znam, może mieć na mnie taki wpływ?

Jas odwraca się, dając nam znak, byśmy weszły.

„Jesteś wolna, Jas." Kiwam głową, szybko wychodząc, a moje oczy wreszcie padają na mężczyznę, do którego należy ten głos.