Rozdział 1: Nowa praca, nowe możliwości

Gdy Caliope szła ulicami, zmierzała do swojej nowej pracy. Musiała być tam punktualnie, ponieważ jej nowa szefowa była kobietą o nieskazitelnej punktualności, znaną z harmonogramów i ich rygorystycznego przestrzegania.

Zatrzymała się tuż przed wysokim budynkiem i dopiero wtedy zdała sobie sprawę, w jakiej dzielnicy się znajduje. Była to dzielnica biznesowa, a jej nowa praca polegała po prostu na opiece nad domem i synem jej pracodawczyni, który, jak jej powiedziano, miał rzadką chorobę psychiczną. Jej twarz odzwierciedlała jej zdezorientowany umysł; spojrzała na kartkę papieru, a potem na wysoki i przerażający budynek. Mogło jej to zająć kilka sekund więcej niż powinna, bo ochroniarz podszedł do niej.

„Czy mogę pani pomóc, młoda damo?”

Zaśmiała się i próbowała powstrzymać śmiech, co wcale nie ucieszyło ochroniarza. „Przepraszam pana, ale wydaje mi się, że ktoś podał mi zły adres. Mam spotkać się z panią Elaine Clark? W jej domu?”

Ochroniarz wyglądał na zszokowanego, ale natychmiast skinął głową i zmienił swoje zachowanie wobec niej. Pokazał jej drogę do budynku i nawet zaproponował kawę, gdy czekali na potwierdzenie przy recepcji.

W końcu, po kilku minutach, otworzyły się małe drzwi i przez nie przeszła bardzo szczupła starsza pani, kiwając głową ochroniarzowi, a potem jej. Przywitał ją z uśmiechem. „Dobry wieczór, Magno.”

„Dobry wieczór, Gerardzie, dziękuję, teraz zabiorę ją do Madame. Witam, musisz być Caliope, zgadza się?”

„Tak, to ja, skąd pani wiedziała?”

„Chodź, idź za mną, jesteś punktualnie, a Madame nie czekała na nikogo innego poza tobą.” Starsza pani uśmiechnęła się, prowadząc Caliope przez drzwi, przez które weszła, w kierunku strefy serwisowej, gdzie obie wsiadły do windy na 15. piętro. Jak dotąd, Caliope wyrobiła sobie pierwsze wrażenie o budynku i ludziach: byli „starzy i szarzy”.

Gdy winda się zatrzymała, starsza pani wyciągnęła klucz z kieszeni, włożyła go w specjalne miejsce na panelu i dopiero wtedy drzwi się otworzyły. Bardzo elegancki, ale prosty salon przywitał je, a Magna zaoferowała, że weźmie jej płaszcz i torbę. Potem poprowadziła Caliope do większego salonu; najwyraźniej ten poprzedni był przeznaczony tylko dla służby. „Luksusowo...” powiedziała do siebie.

Caliope postanowiła nie robić złego wrażenia, więc trzymała oczy skierowane na miejsce, gdzie miała usiąść, a kiedy już tam była, skupiła wzrok na swoich dłoniach spoczywających delikatnie na kolanach, elegancko krzyżując nogi. Zadzwonił mały dzwonek i drewniany ptak wyszedł z jakiegoś miejsca w pokoju. To sprawiło, że spojrzała w górę i ku jej zaskoczeniu, w jej stronę szła wysoka, ciemnowłosa elegancka kobieta biznesu. Caliope szybko wstała, dbając o to, by jej spódnica była na miejscu.

„Uwielbiam punktualnych ludzi, dobre pierwsze wrażenie, panno Woodward.” Zaczęła jej rozmówczyni, pani Elaine Clark.

„Dziękuję, pani Clark, miło mi panią poznać.”

Uśmiechnęła się i usiadła na sofie naprzeciwko niej. „Proszę, usiądź i powiedz mi trochę więcej o sobie, na przykład swoje imię...”

„Tak, jest napisane przez „C” i tylko jedno „L” celowo.” Uśmiechnęła się delikatnie.

„To rzeczywiście wzbudziło moją ciekawość.” Pani Clark zaśmiała się łagodnie. „Powiedz mi, dlaczego twoja mama wybrała takie interesujące imię.”

Nawet jeśli uważała, że to taki głupi temat, Caliope postanowiła zadowolić swoją nową pracodawczynię. Ku swojemu zaskoczeniu zdała sobie sprawę, że nikt wcześniej nie pytał jej o imię. Zauważyła również, że pani Clark była bardzo elegancką damą, około czterdziestki, dobrze wystylizowaną, z piękną skórą, miłym głosem, mogła nawet mylić się co do jej wieku.

"Wybrałam swoje własne imię, pani Clark. Moi rodzice zginęli w wypadku, gdy byłam bardzo młoda, to taka klasyczna, nieszczęśliwa historia. Przeszłam przez wiele domów zastępczych, wiele imion i nazwisk. Kiedy skończyłam 18 lat, chciałam mieć własne imię, zapisane tak, jak chciałam, jako moje osobiste oświadczenie, i tak narodziła się Caliope."

"Muszę przyznać, że bardzo lubię twoje imię; podoba mi się i nie zrozum mnie źle, ale to głównie dlatego wybrałam cię spośród innych CV na moim biurku. Lubię unikalne osobowości."

To sprawiło, że Caliope zaśmiała się nerwowo, co naśladowała pani Clark, która zdała sobie sprawę, że czas mija szybko. Zawołała Magnę i gdy obie panie wstały, zabrały swoje torebki i skierowały się w stronę drzwi.

"Proszę się rozgościć, pani Woodward, mój syn rzadko wychodzi ze swojego pokoju, nazywa się Amra, proszę mu pomóc, jeśli będzie czegoś potrzebował, wróci do swojego pokoju, jak tylko dostanie, czego chce."

"Tak zrobię, proszę pani, miłego dnia i również dla pani, pani Magno."

Pani Clark i Magna uśmiechnęły się, a drzwi windy zamknęły się. Caliope była teraz trochę przestraszona, bo była sama w bardzo nieznanym otoczeniu, z obcym, którego jeszcze nie znała.

Pierwsze minuty samotności w eleganckim apartamencie Caliope spędziła w ciszy, eksplorując nowe miejsce. Znalazła łazienkę, a przynajmniej jedną z nich, strategicznie blisko drzwi wejściowych. Po kilku kolejnych zakrętach wokół dużego salonu i odkryciu kilku ukrytych zakątków, usiadła w małej części usługowej, gdzie czuła się bardziej komfortowo. Wyjęła swój tablet, ostatni prezent od byłego chłopaka, i zaczęła czytać drugą połowę książki, którą miała do skończenia.

Usłyszała głośne zamknięcie drzwi, jej oczy szeroko się otworzyły i ku swojemu zaskoczeniu, zdała sobie sprawę, że zasnęła. Wstała i spojrzała w stronę drzwi, które wydawały hałas, i zobaczyła panią Clark w głównym salonie.

"Caliope, jak to wszystko poszło? Wszystko spokojnie? Spotkałaś mojego syna?"

"Witaj z powrotem, pani Clark, nie, jeszcze go nie spotkałam, wszystko było tak spokojne, że przyznaję, że przynajmniej raz przysnęłam. Nawet telefon nie zadzwonił."

Pani Clark zaśmiała się, podczas gdy Caliope czuła się trochę niezręcznie, a ponieważ zdała sobie sprawę, że Magna nie wróciła z nią, przynajmniej na razie była sama z panią Clark i to była dogodna chwila, aby wyjaśnić kilka wątpliwości.

"Pani Clark, czy mogę zadać kilka pytań? Jestem trochę zdezorientowana."

"Śmiało, Caliope, mam trochę wolnych minut."

"Przede wszystkim, do czego dokładnie zostałam zatrudniona? Pamiętam, że wysłałam pani swoje CV rok temu, na stanowisko asystentki. Nagle wczoraj zadzwoniła pani sekretarka i zaoferowała mi - podobną - pracę, zaczynającą się dzisiaj. Ale co dokładnie mam robić?"

Pani Clark przerwała wszystko, co robiła, odwróciła głowę, spojrzała Caliope prosto w oczy, formując mały uśmiech na ustach. Gestem ręki nakazała Caliope usiąść, a sama dołączyła do niej, siadając naprzeciwko.

"Jesteś bardzo bystrą dziewczyną, widzę to, a mając zaledwie 27 lat masz więcej energii niż wielu, nie wspominając o twoim dowcipnym charakterze i otwartości. Tak, to prawda; twoje CV trafiło do mnie w zeszłym roku, ale wtedy stanowisko było już zajęte. Nie wrzuciłam go jednak do sterty odrzuconych, ponieważ uważałam, że masz potencjał. Masz niedokończone studia z psychologii i dobre doświadczenie jako asystentka, nie tylko w tym mieście, ale i w innych miastach."

Pani Clark zrobiła krótką przerwę, wzięła głęboki oddech, rozejrzała się po pokoju, a potem spojrzała na Caliope, a jej uśmiech zdradzał pewien smutek.

"Kocham mojego syna, Caliope, ale jest bardzo wyjątkowy, i choć nie wymaga stałej uwagi, kiedy czegoś potrzebuje i nie może tego znaleźć lub zdobyć, wszystko się wali. Potrzebuję kogoś, kto będzie mi pomagał, gdy jestem w domu, a także kiedy mnie tu nie ma, ponieważ mam wiele papierów w moim domowym biurze. Ale przede wszystkim potrzebuję, żebyś była tutaj na wszelki wypadek dla niego. Zauważysz, że pensja jest już wyższa niż to, co zarabia zwykła asystentka, i potrzebuję, żebyś podpisała pewne dokumenty prawne, które określą cię jako moją osobistą asystentkę. Twoja praca z pacjentami z zaburzeniami psychicznymi i twoja, choć niepełna, ale nie mała wiedza z psychologii, powinna pomóc ci z moim synem. Mam nadzieję, że to jest dla ciebie wystarczająco jasne i że nadal chcesz ze mną pracować. W kilku słowach, byłabyś moją asystentką domową i pilnowała mojego syna, kiedy będzie to potrzebne. Nie martw się, nie jest wcale agresywny."

Caliope rozważała każde słowo pani Clark, było oczywiste, że jej doświadczenie doprowadziło ją tutaj, a praca wydawała się tak łatwa, że za tak dobrą sumę pieniędzy pomogłaby jej osiedlić się w nowym życiu samotnej. Przede wszystkim, pani Clark była szczera, i nadal dawałaby jej dodatkowe zajęcia podczas jej pobytu, wydawała się miła i uprzejma, nie arogancka, jak wielu ludzi dzisiaj. Caliope zaczęła przypominać sobie swojego poprzedniego pracodawcę i na jej twarzy pojawiła się niechęć.

"Czy aż tak bardzo nienawidzisz tego pomysłu?"

"O nie! Przepraszam pani Clark, po prostu myślałam o tym, co mi powiedziałaś, i tak, bardzo bym chciała."

"I robisz taką minę, kiedy coś kochasz?" Pani Clark zaśmiała się.

"Bardzo przepraszam pani Clark! Myślałam o tym, że różnisz się od innych ludzi o podobnym statusie. Moje ostatnie wspomnienia z poprzednimi pracodawcami odsłoniły moją minę." Zaśmiała się nerwowo.

"Mogłabym odkopać twoją historię, gdybym musiała, miałam bardzo tajemniczą odmowę ujawnienia jakichkolwiek informacji o twojej pracy u poprzedniego pracodawcy, a jego asystentka nie chciała nam powiedzieć ani słowa. Ale rozumiem, jeśli nie chcesz ujawniać więcej."

"Nie jestem zaskoczona, pani Clark, pan Rawer był bardzo inteligentnym człowiekiem w biznesie, ale miał zły gust do kobiet."

Pani Clark uniosła brew "czyżby?"

Caliope skinęła głową "tak, spośród wszystkich kobiet, które mógł mieć, wybrał mnie."

"Och, to ma sens, uważam cię za uroczą."

Caliope zarumieniła się, ale postanowiła zakończyć ten temat. "Powiedzmy, że mieliśmy związek, który źle się skończył, i zostawmy to."

Pani Clark skinęła głową "Dobrze kochanie, wszystko jest gotowe, mój prawnik przyniesie jutro rano dokumenty twojej umowy, a teraz możesz już iść, zobaczymy się jutro o tej samej porze."

"Dziękuję bardzo, Panno Clark, będzie mi miło z Panią pracować."

"Mały prezent czeka na ciebie przy recepcji, kiedy będziesz wychodzić z budynku. Nie zabieram prezentów z powrotem, uznaj to za dobrze zasłużone. Do zobaczenia jutro, Kaliope."

"Do widzenia, Panno Clark, dziękuję. Do zobaczenia jutro."

Kaliope poszła do strefy serwisowej, gdzie zabrała swój płaszcz i torbę. Wsiadła do windy, która szybko się otworzyła; na jej twarzy pojawił się nerwowy, ale jasny uśmiech, gdy zaczęła iść w kierunku wyjścia z budynku, gdzie stary strażnik skinął głową i wręczył jej paczkę, uśmiechając się, gdy w końcu wyszła.

Miała już przechodzić przez ulicę, kiedy mężczyzna w garniturze zawołał jej imię. Spojrzała na niego i zauważyła, że stoi obok pięknego samochodu. Prawdopodobnie był kierowcą.

"Panno Woodward?"

"Tak, to ja, a pan to?"

"Jestem kierowcą Panny Clark, poprosiła mnie, żebym poczekał na panią i zawiózł do domu."

"Oczywiście, dziękuję."

Więcej prezentów, które sprawiły, że Kaliope była niezwykle szczęśliwa; wsiadła do eleganckiego samochodu i dotarła do domu w mniej niż połowę czasu, który normalnie jej to zajmował. Kiedy już się rozgościła, była wdzięczna, że kierowca milczał i nie szukał rozmowy.

Otworzyła paczkę, którą dał jej stary strażnik, i wyjęła różne przedmioty ze środka. Klucz, bardzo podobny do tego, który miała Lady Magna, łatwo było się domyślić, do czego służył. Kopia dokumentu, który miała podpisać u prawnika następnego dnia, aby mogła go wcześniej przeczytać. Karta z wszystkimi numerami telefonów osobistych i biurowych Panny Clark, a także kilkoma liniami zagranicznymi. Znalazła i otworzyła mniejszą kopertę, z małą sumą pieniędzy i listem z krótką wiadomością:

"Prezent, którego nie zabiorę. Podarunek i znak zaufania. Kup sobie kolację i coś, żeby się rozpieszczać, do zobaczenia jutro. Panna Clark."

Kaliope była bardzo szczęśliwa, nerwowo szczęśliwa; wszystko układało się świetnie i wydawało się, że cała jej zła passa z ostatnich kilku lat w końcu zmienia się na pozytywne doświadczenia.

Zaledwie kilka miesięcy temu, jej obsesyjny były chłopak i szef sprawiał, że żałowała, iż kiedykolwiek z nim się związała. Dla niej to było proste, stawał się zbyt obsesyjny i kontrolujący. Poprosiła go o trochę wolności, a w zamian zamknął ją w swoim mieszkaniu na cały dzień, ale wszystko to zostało wybaczone. Dopóki nie skontaktował się z jej ostatnią adopcyjną matką, aby dowiedzieć się wszystkiego o jej latach spędzonych z nimi, mimo że wiedział, że jej przybrany ojciec ją maltretował, a przybrana matka nic nie zrobiła, by to powstrzymać.

Wiedział, że Kaliope nie chciała mieć z nimi kontaktu, to było dla niej zbyt wiele, a kiedy zdecydowała się zerwać, próbował się zabić, tylko po to, by zatrzymać ją przy sobie na dłużej.

W końcu skontaktowała się z prawnikiem i sporządziła wszystkie niezbędne dokumenty, aby trzymać go na dystans, co było możliwe po tym, jak zagroził jej listem, dając jej potrzebne dowody. Ale teraz wszystko to było przeszłością, on zniknął; była w nowym mieście, miała nową pracę i nowe życie.

Tej nocy Kaliope zamówiła chińskie jedzenie na wynos, jedno z jej ulubionych. Usiadła przed swoim małym telewizorem i oglądała program, jedząc kolację, a potem poszła spać z wielkim uśmiechem na twarzy; zasypiała powoli, ponieważ była zbyt podekscytowana nową pracą.