Rytuał Przejścia

„Irene Nagel? Dokuczali ci w szkole i nazywali Bagel Girl?”

Andy Fisker zmierzył ją wzrokiem z miejsca, gdzie siedział w pokoju pielęgniarek, zanim wstał, by uścisnąć jej dłoń. Mierzył dobrze ponad sześć stóp, bez potrzeby kłamania na temat swojego wzrostu na aplikacjach randkowych, a jego mięśnie naprężały się pod fartuchem. Na twarzy miał chłopięcy uśmiech, który łagodził jego groźny wygląd. Ale Irene była pewna, że Andy potrafił sprostać wyzwaniom, gdy trzeba było zająć się szczególnie trudnymi pacjentami.

„Nie, nie dokuczali. Bo to się wymawia Nagel… jak firma.”

Andy skinął głową, niezrażony. „Cóż, będę twoim aniołem stróżem i źródłem wiedzy od teraz,” przedstawił się, kładąc ręce na piersi. „Witaj w piekle. Przez najbliższe kilka tygodni będę cię szkolił, żebyś przetrwała sama, a czasem przyniosę ci smakołyki, gdy będziesz płakać.”

Irene miała nadzieję i błagała, że żartuje. Prawie była pewna, że tak, ale szpitale z ich oślepiającą bielą i pośpiesznymi słowami zawsze przypominały piekło, zwłaszcza podczas zmiany dyżuru. Nie było wolnych miejsc, a zgiełk utrudniał słyszenie czegokolwiek.

„Brzmi zabawnie,” powiedziała nerwowo.

Irene zawsze miała trudności z akceptacją zmian. Rozpoczęcie nowej pracy oznaczało spotkanie z armią nowych ludzi i zrozumienie, jak z nimi współpracować. Z pacjentami było łatwo. Ale zawsze bała się spotkań z ludźmi, z którymi będzie pracować.

Pocierając ręce, zastanawiała się, czy ma ogólnie lęk społeczny.

„Chodź za mną,” zawołał Andy gładko. „Pokażę ci szybko oddział.”

Irene musiała przyspieszyć kroku, żeby za nim nadążyć. Wycieczka była szybka, a ona została przedstawiona kilku współpracownikom. Głos Andy'ego był cichy, gdy komentował każdą osobę, którą mijali, wymieniając tych, których należy unikać jak ognia, i innych, którzy byli mniej uciążliwi. Wymieniał najlepsze miejsca do jedzenia i gdzie najlepiej łapać wifi podczas przerw.

Irene musiała przyznać, że Andy spełniał swoje obietnice.

„To jest Gavin,” Andy zatrzymał się, by wskazać innego pielęgniarza, ale nie przedstawił go Irene. „Nazywaj go Opo, ale on sam nie wie dlaczego.”

Andy też jej tego nie wyjaśnił, więc Irene nie wiedziała, co myśleć o tym przezwisku. Zaintrygowana, zapytała go, „Dlaczego go tak nazywacie?”

„Bo jest jak opos, śpi długie godziny i udaje martwego, gdy trzeba coś zrobić,” wzruszył ramionami Andy.

Irene stłumiła śmiech za ręką. „Pasujące przezwisko. Trochę wygląda jak opos!”

Andy zmrużył oczy, zanim skinął głową. „Teraz, gdy o tym wspomniałaś... rzeczywiście.”

Wskazał na drobną pielęgniarkę z falującymi brązowymi włosami i jasnym uśmiechem. „To jest Talia, lepiej znana jako Dzwoneczek. Nie muszę wyjaśniać dlaczego, prawda?”

Irene pokręciła głową. Została przedstawiona Talii, zanim dołączyła do szpitala i podziwiała, jak szybka i silna była kobieta, mimo że miała mniej niż pięć stóp wzrostu. Talia podeszła do nich z łatwością, której Irene zazdrościła. I mogła zrozumieć, dlaczego Talia była na liście osób, z którymi warto się zaprzyjaźnić.

Andy przyjrzał się Irene. „Wszystko, co musimy zrobić, to nadać ci nowe imię,” ogłosił z nutą koncentracji.

„Odmówię tej oferty,” Irene odrzuciła propozycję. Starała się być uprzejma, ale ostatnią rzeczą, jakiej chciała, było imię przypisane do pierwszej upokarzającej sytuacji, w jaką wpadła. Nie potrzebowała, żeby wstyd za nią chodził przez resztę zatrudnienia. „Irene wystarczy.”

"Nie bądź taka nieśmiała. Wiem, że ci się spodoba." Poklepał ją po plecach. Ona z grymasem potarła ramię, zastanawiając się, jak silny był Andy.

"Ale ja lubię swoje imię," mruknęła.

"Cóż, nie ma znaczenia, czy lubisz swoje imię, Ireno. To jest tutaj rytuał przejścia." Zamyślił się, pocierając podbródek, zanim ją pociągnął za sobą. "Nie będę się z tym spieszył," zakończył.

Irena stłumiła jęk.

Chodziła za nim, gdy oceniali pacjentów. Tego dnia jedynie go obserwowała, ucząc się przepisów. Od następnego dnia miała przejąć cały zespół, podczas gdy on będzie siedział i pozwalał jej wykonywać całą pracę. Irena spodziewała się, że Andy będzie leniuchował przez następne kilka tygodni, bo każdy, kto mówił inaczej, kłamał. Orientacja była używana do przekazywania obowiązków.

Przechodzili obok biura administracyjnego, gdy Andy zesztywniał. Wysoka blondynka, która wyglądała, jakby właśnie wyszła z magazynu mody, przeszła obok nich. Stało się to tak szybko, że Irena nie zdążyła zarejestrować, jakie imię widniało na jej identyfikatorze.

Piękna lekarka zerknęła w ich stronę, jej oczy zatrzymały się na Andym. Ich spojrzenie było co najmniej wrogie, a w najgorszym przypadku mordercze.

"Andy," jej ton był ostry, gdy skinęła mu głową, jej spojrzenie było kamienne.

Andy zjeżył się na jej lekceważący ton, jego usta były mocno zaciśnięte mimo zwykłej gadatliwości. Ale miał na końcu języka kilka obelg, które czekały, by się wydostać.

Nie rozluźnił się, dopóki nie zniknęła z pola widzenia. Potem odwrócił się do Ireny i z irytacją powiedział: "To jest plaga lekarzy, których musisz unikać. Jest zimna, zapatrzona w siebie i rzadko traktuje innych jak ludzi. Wolałbym nie mówić ci jej imienia."

To tylko wzbudziło jej ciekawość. "Dlaczego? Co takiego zrobiła?" zapytała z zapałem. Czym byłoby życie bez odrobiny plotek?

"Ona myśli, że jest Bogiem, bo ma elegancki dyplom, który dodał tytuł do jej imienia. Powinna znaleźć Boga w wolnym czasie zamiast." Z wyrazu czystej nienawiści było jasne, że nie mówi tego szczerze.

"Jak ona się nazywa? Wiesz, na wypadek gdybym musiała się do niej zwrócić..."

Westchnął. "Nie rozmawiaj z nią, chyba że absolutnie konieczne. To Selena Stone," powiedział.

"Dr Stone?"

"Tak, pasuje. Bo jej serce jest z kamienia."

Irena znała lekarzy... Irena znała wielu lekarzy, którzy byli dupkami, bo pracowała z nimi przez lata. Może zaczynali swoją karierę jako mili, skromni ludzie, ale po uratowaniu kilku żyć, natychmiast wierzyli, że są ponad wszystkimi innymi.

Niektórzy z nich byli dobrzy w swojej pracy, inni niekoniecznie. I zazwyczaj byli irytujący. Zwłaszcza gdy myśleli, że są lepsi od pielęgniarek. Jakby praca Ireny była mniej ważna niż ich.

Jakby pielęgniarki nie pracowały na tych samych szalonych zmianach i nie ratowały żyć tak jak oni.

Jeszcze bardziej irytująca była ich pewność siebie. Nie ma nic bardziej zabójczego niż przeciętny mężczyzna, który myśli, że jest atrakcyjny. Właściwie jest jedna rzecz: przeciętny lekarz, który myśli, że jest atrakcyjny.

A nie daj Boże, jeśli wyglądali choć trochę atrakcyjnie. Ich ogromne ego nie zmieściłoby się w szpitalu.

Dlatego Irena przysięgła sobie, że nigdy nie umówi się z lekarzem. Tak, teoretycznie byli świetnymi partnerami - ale w rzeczywistości ich osobowości czyniły ich nieatrakcyjnymi.

Ale to było zanim dołączyła do Szpitala Kolejowego Glenna. Zanim miała być szkolona przez jednego Pielęgniarza Andy'ego Fiskera. I zanim miała poznać aroganckiego, ale absurdalnie atrakcyjnego Dr. Brendena Warrena.