1- odrzucenie

„Ja, Alpha Kaden z Regionalnego Stada Księżyca, odrzucam cię, Lucio, jako moją partnerkę i Lunę tego stada.”

Patrzyłam, jak mój chłopak od trzech lat odrzuca mnie, gdy dowiedział się, że jestem jego partnerką.

„Cóż, ja pieprzę, przyjmuję twoje odrzucenie. I pieprzę cię, pieprzę was wszystkich, nie potrzebuję was, przegrywy” krzyknęłam na całe stado, które nic nie robiło, tylko patrzyło, jak mnie odrzucają.

Zauważyłam, że jego oczy lekko drgnęły. Nie spodziewał się, że łatwo przyjmę jego odrzucenie. Dobrze.

Zdecydowanie nie zamierzałam dać mu satysfakcji zobaczenia mnie błagającej.

„Lucio,” powiedziała moja „najlepsza przyjaciółka” przerażonym głosem. Ona też spodziewała się, że będę błagać.

„Co!” warknęłam na nią. „Wszyscy jesteście dla mnie martwi.”

Czułam, jak łzy spływają, a ból odrzucenia zaczyna mnie pochłaniać, więc wybiegłam stamtąd. Nie było mowy, żebym dała im tę satysfakcję.

Biegłam tak szybko, jak tylko mogły mnie nieść nogi, zatrzasnęłam drzwi, zanim upadłam z bólu.

**

Trzy tygodnie wcześniej.

Zawsze mieszkałam w domu stada. Nie znałam moich rodziców, ale to mnie nie martwiło. Powiedziano mi, że mnie porzucili, a stado mnie znalazło, pozostawioną na śmierć.

Jeśli mnie zostawili, nie było potrzeby ich szukać.

Dano mi tu dom i traktowano mnie jak wszystkich innych. Życie było dobre.

Szykowałam się do szkoły, gdy dostałam wiadomość.

„Jesteś gotowa?” To był Kaden, mój chłopak od trzech lat. Za trzy tygodnie miał zostać alfą stada.

„Tak,” odpisałam.

Schodząc po schodach, miałam dodatkowy krok w kroku.

„Hej” uśmiechnęłam się, witając go.

Uśmiechnął się do mnie, a ja poczułam to znajome trzepotanie w żołądku.

„Hej, kochanie” zszedł, otwierając dla mnie drzwi. Stał, górując nade mną przy moich 5’6, podczas gdy on miał 6’4. „Spałaś dobrze?” zapytał, patrząc na mnie tymi przenikliwymi niebieskimi oczami.

„Jak dziecko” uśmiechnęłam się.

Poszliśmy do szkoły.

Przechodziłam przez znajome korytarze szkoły, trzymając się ramienia Kadena.

„Kochanie” zawołałam go, gdy szliśmy do naszej klasy na ten dzień.

„Tak?” zabrzmiał obojętnie, ale przyzwyczaiłam się do tego. Robił tak, gdy nie czuł się komfortowo wśród ludzi.

„Co myślisz, że powinniśmy zrobić, gdy wrócimy ze szkoły?”

„Będę wtedy zajęty, przyjdę do ciebie, gdy skończę,” powiedział, nie poświęcając mi najmniejszej uwagi, gdy odpowiadał.

„Wiem, że zbliżają się twoje 18. urodziny, ale to nie znaczy, że powinieneś mnie odsuwać na bok.”

„To sezon godowy, Laura, wiesz jak to jest. Poza tym jesteś moją partnerką. Będziemy mieć wystarczająco dużo czasu.” Uspokoił mnie, zanim poszedł do swojej klasy.

Uśmiechnęłam się na to. Alfy miały specjalną zdolność do wiedzenia, kto jest ich partnerką, tygodnie, czasem miesiące przed ukończeniem osiemnastu lat.

Oczekiwano, że zostaniemy parą, ponieważ już mieliśmy silną więź od samego początku. Byłam w siódmym niebie, kiedy się o tym dowiedziałam. Kochałam go, a teraz w końcu miałam spędzić resztę życia z nim.

Zajęcia minęły jak z bicza strzelił, a ja pędziłam, by spotkać się z Kadenem w naszym zwyczajowym miejscu, tylko po to, aby dowiedzieć się od jego bety, że odszedł. Zauważyłam spojrzenie pełne współczucia, które mi rzucił, ale je zignorowałam. Musiało coś się wydarzyć, to było nietypowe dla Kadena, więc oczywiście była to tylko nagła sytuacja czy coś w tym rodzaju.

Zdecydowałam się wrócić do domu pieszo, ponieważ Eric, jego beta, musiał zostać na trening piłki nożnej, a Samantha, moja najlepsza przyjaciółka, została na kozie.

„Hej, po prostu sobie poszedłeś” napisałam do niego. Brak odpowiedzi. Starałam się nie złościć, ale z każdym krokiem w zimnej, bezlitosnej pogodzie, chciałam wyrwać mu serce.

„Mogłeś chociaż mi powiedzieć” napisałam ponownie. Tym razem przeczytał, ale nie odpowiedział. Dotarłam do domu stada dziesięć minut później, prawie z odmrożonymi palcami, aby zobaczyć Kadena ciepło ubranego, trenującego wojowników stada. Przynajmniej tak to wyglądało z miejsca, w którym stałam.

„Jesteś dupkiem!” powiedziałam, podchodząc do niego i zwracając uwagę wszystkich, którzy byli na zewnątrz. „Zostawiłeś mnie, wiesz, mały tekst byłby miły,” powiedziałam, wchodząc mu w twarz.

„Porozmawiamy o tym później,” powiedział zirytowanym, niskim głosem.

„Nie, chcę porozmawiać o tym teraz” byłam wściekła, cholera, byłam poza wściekłością. Podszedł do mnie, a potem pochylił się, aby móc dosięgnąć mojego wzrostu. „Robisz sobie teraz obciach, więc dlaczego nie weźmiesz się w garść i poczekasz, aż będę miał dla ciebie czas.”

Spojrzałam na niego, a potem na ludzi, którzy teraz skupiali się na nas, poczułam, jak się rumienię w tej sytuacji, i poszłam do swojego pokoju. Chodziłam tam i z powrotem, czekając na zmierzch.

Wkrótce zmęczyłam się i zasnęłam, budząc się dopiero, gdy Kaden wszedł do mojego pokoju.

„Kaden?” jęknęłam ze snu. Moje ciało bolało od spania na podłodze.

„Jeszcze nie śpisz?” podszedł do mnie i odgarnął mi włosy na bok.

„Trochę,”

„Dobrze,” podciągnął mnie do siedzącej pozycji. „Musimy porozmawiać.”

Kiwnęłam głową, przeczyszczając resztki snu z oczu.

„Jasne, co się dzieje?” Wyglądał, jakby właśnie wziął kąpiel. Jego włosy były w nieładzie, ale nadal wyglądały dobrze, jakbym mogła je przeczesać ręką. Delikatny blask księżyca odbijał się na jego umięśnionym ciele.

„Myślę, że powinniśmy dać sobie trochę przestrzeni, na razie.”

Moje serce opadło do samego dna żołądka.