Rozdział 1

Perspektywa Nelly

„Ciii; wszystko będzie dobrze, maluszku. Lekarze i pielęgniarki próbują pomóc mamusi” szepczę, delikatnie kołysząc w ramionach mały pakunek radości. To już drugi raz, kiedy Rachael miała komplikacje przy porodzie. Drań, z którym jest związana, nie chciał Daniela. Łożysko przodujące nie stanowiło problemu, kiedy chciał syna, aby przekazać mu prawa Alfy. Tym razem obawia się o jej życie. Ona pragnęła drugiego dziecka i była gotowa zaryzykować jeszcze raz.

„Doktorze Fraser, czy z nią wszystko w porządku?” pytam, gdy wchodzi do poczekalni. „Straciła dużo krwi. Próbowaliśmy zatrzymać krwawienie, ale jej puls jest bardzo słaby w tej chwili” informuje mnie. „Mogę ją zobaczyć?” staram się powstrzymać łzy. „Na razie nie. Poinformujemy cię, jeśli coś się zmieni” mówi, wracając przez drzwi.

Kontynuuję kołysanie Daniela w ramionach. „Wkrótce zobaczymy mamusię” szepczę do niego, gdy nagle przez teren rozlega się wycie, które mnie przeraża. „Gdzie on jest?” krzyczy James, wchodząc przez drzwi. „Spadaj; Rachael zobaczy swoje ukochane dziecko, kiedy będzie wystarczająco zdrowa” warczę. „Ona umarła przez niego. Zabił Lunę” krzyczy. „To niewinny szczeniak. Nie możesz go obwiniać; jeśli nie chciałeś kolejnego dziecka, powinieneś trzymać to w spodniach” wybucham na niego.

„Zapłaci za to, co zrobił” James wypowiada. „On nic nie zrobił i dobrze o tym wiesz. Spadaj, zanim rozerwę ci gardło” „Czy grozisz Alfie?” grzmi. „Nie używaj na mnie tego alfa gówna. To nie działa. Jesteś tylko Alfą, bo byłeś związan z Rachael i dobrze o tym wiesz. Jesteś słaby i nie dotkniesz go, dopóki żyję” krzyczę; „cicho, Danny. Tatuś nie będzie mógł cię skrzywdzić” szepczę do dziecka, próbując je uspokoić.

„Co tu jeszcze robisz? Wynoś się od nas” krzyczę na niego, uwalniając swoją aurę, gdy James opuszcza głowę w poddaniu i wychodzi ze szpitala. „Luna Janelle” pielęgniarka Vanessa woła, wchodząc przez drzwi. Patrzę na nią; „Alfa James nadał szczeniakowi imię; nazwał go Błąd” marszczy brwi. „Co takiego?” krzyczę. „Przepraszam, Luno; nadanie imienia dziecku należy do ojca, gdy matka nie jest w stanie tego zrobić” wyjaśnia.

„Ness, czy możemy zmienić imię?” pytam ją. „Jedyny sposób na to; to uzyskać zgodę obecnego Alfy.” Patrzę na Vanessę; przysięgam, że para wychodziła mi uszami, byłam tak wściekła. „Naprawię to” mówię jej, opuszczając szpital z Danielem w ramionach.

……….

Perspektywa Danny'ego (10 lat później)

„Babciu, idę na basen” wołam do babci Nelly i wychodzę za drzwi. „Dobrze, nie bądź zbyt długo; kolacja będzie gotowa wkrótce” odpowiada. Idę ścieżką do basenu i wskakuję do wody. „Robisz rundy, Danny?” pyta Omega Sandra. „Tak” odpowiadam jej i zaczynam pływać wzdłuż zewnętrznego toru basenu.

Pływam do połowy basenu; „Todd, ty idioto, prawie na mnie wpadłeś” krzyczę na niego za nurkowanie tak blisko ludzi. „Słyszysz coś, Stephanie?” śmieje się. „Słyszałam, bla, bla, bla” chichocze. Pływam wokół nich, aby kontynuować swoje rundy.

„Danny, musisz wracać do domu, teraz” Omega Sandra woła do mnie. „Co się stało?” pytam, wyskakując z basenu. „Dom Luny Janelle płonie. Musisz wracać do domu” krzyczy.

„Babciu” krzyczę, biegnąc do domu tak szybko, jak tylko mogłem. Wszędzie są ludzie, próbujący ugasić płomienie. Beta Simon wychodzi z babcią Nelly. „Babciu, wszystko w porządku?” krzyczę do niej. „Wdychała dużo dymu, Błędzie. Będzie musiała iść do szpitala” informuje mnie. „Mogę iść też?” pytam gorączkowo, a on kiwa głową i idę za nim.

„Czy babcia Nelly będzie w porządku?” pytam Betę Simona, który czeka ze mną. „Nie jestem pewien, Błędzie.” Wzdrygam się na imię, które nadał mi mój ojciec. „Beta Simon, dlaczego tata nazwał mnie Błąd? Babcia Nelly mówiła, że powinienem nazywać się Daniel” „Ile masz teraz lat?” pyta mnie; „Mam 10” mówię z dumą, wypinając pierś. „Myślę, że jesteś wystarczająco dorosły, żeby poznać prawdę. Twój tata powiedział mi, że byłeś błędem, dlatego takie imię.”

Marszczę brwi na niego; już znałem odpowiedź na to pytanie. Babcia Nelly powiedziała mi, kiedy ją zapytałem; chciałem zobaczyć, czy on mi to powie. „Doktorze Fraser, czy babcia jest w porządku?” pytam, gdy wchodzi do poczekalni. „Chce cię zobaczyć, Danny. Simon, powinieneś zostać” mówi uśmiechając się.

Wchodzę do pokoju, w którym jest Babcia. „Danny, musisz tu przyjść” szepcze Babcia Nelly. Podchodzę i siadam na skraju łóżka, dając jej pocałunek w czoło. „Danny, musisz być silny. Za kilka lat dostaniesz swojego wilka i razem będziecie bardzo silni” mówi, kaszląc. „Czy mogę przynieść ci wody?” pytam ją. „Nie, jestem w porządku. Danny, kiedy będziesz miał 18 lat, będziesz miał swojego towarzysza i będziesz miał szczenięta” „Wiem, Babciu. Będę traktował moje szczenięta jak anioły” mówię jej.

„Babciu, wrócisz do domu?” pytam ją. „Mój słodki, cenny chłopcze, Bogini Selene woła mnie do domu” mówi mi. „Nie, babciu” krzyczę, łzy płyną mi po twarzy. „Musisz być silny dla mnie” mówi, zamykając oczy, a pielęgniarka zabiera mnie z powrotem do poczekalni, żeby porozmawiać z Betą Simonem.

„James, Luna Janelle zmarła dziś po południu. Mam ze sobą Errora” mówi Beta Simon, pukając do biura taty. „Co chcesz, żebym z tym zrobił?” warczy na niego. „To twój syn, Alfo” odpowiada. „On nie jest moim synem” pluje.

„Mogę zabrać go z powrotem do domu Nelly; może spróbować radzić sobie sam; stać się wyrzutkiem, gdy dostanie swojego wilka” mówi Jamesowi. „Nie, musi zostać ukarany za zabicie Luny Rachael” grzmi. „Nie, tato, proszę?” krzyczę. „Zamknij się, niewolniku” krzyczy James, uderzając mnie w twarz.

„Zakuć go w łańcuchy” krzyczy na Betę Simona, który wygląda na zszokowanego; „Wydałem ci rozkaz” dodaje. Upadam na ziemię, płacząc. Simon delikatnie podnosi mnie i zabiera na dół, zakładając łańcuch na moją kostkę. „Tutaj, Error” szepcze, podając mi kubek wody i kanapkę, odchodząc.

……….

Punkt widzenia Errora (4 lata później)

„Cześć, Error” ktoś mówi w mojej głowie. „Mam na imię Daniel” warczę na głos. „Przepraszam; używam imienia, które ci nadano przy narodzinach” odpowiada. „Mój pieprzony ojciec tak mnie nazwał. Babcia Nelly mówiła, że powinienem nazywać się Daniel i nazywała mnie Danny” krzyczę na niego.

„Chciałbyś, żebym też nazywał cię Danny?” pyta mnie głos. „Kim jesteś?” pytam go. „Jestem Jesse; twoim wilkiem” mówi, pojawiając się w mojej głowie.

„Niewolniku, masz myć garnki” Omega Josie pluje; uderzając mnie kolejnym garnkiem, który miałem czyścić. Jesse warczy w mojej głowie; „Jesteś Alfą, nie niewolnikiem” pluje. „Powiedz to mojemu ojcu” odpowiadam mu.

„Co robisz?” „Próbuję się przemienić, dlaczego nie możemy się przemienić?” Jesse pyta mnie. „Mam srebrne kajdanki na kostkach i nadgarstkach” mówię mu. „Dlaczego masz srebrne kajdanki na kostkach i nadgarstkach?” pyta. „Czy to jest 50 pytań? Słyszałeś Omegę Josie; jestem niewolnikiem” odpowiadam mu. „Jestem zagubiony; dlaczego syn Alfy jest niewolnikiem? Nic złego nie zrobiłeś” „Bo mój ojciec uważa, że zabiłem moją matkę; po komplikacjach przy moim narodzeniu” informuję go.

„Dobrze! Nie, nie jesteś niewolnikiem” mówi mi. „O bogini, Josie, zepsujesz jedzenie, wpuszczając go do kuchni” mówi Todd; wchodząc przez drzwi. „Potrzebuję kogoś, kto umyje tłuszcz z garnków” odpowiada, opierając się o ławkę i uśmiechając się do niego.

„Słyszałeś ją; dlaczego nie myjesz tłuszczu z garnków” Todd pluje na mnie; pocierając tłuszczem szmatkę z pieca i kładąc ją na garnkach, które właśnie wyczyściłem. „Odwal się, Todd” warczę na niego. „Jak śmiesz?” krzyczy; chwytając mnie za włosy i ciągnąc na ziemię. „Puść mnie” krzyczę; gdy Todd kopie mnie w żebra.

„Toddy” woła Anastasia, wchodząc przez drzwi. „Cholera” mówi Todd; puszczając moje włosy i biegnąc w innym kierunku. „Jak często twój brat cię bije?” Jesse pyta mnie. „Kiedy tylko ma okazję” odpowiadam mu; podnosząc się znowu. „Gdzie poszedł Todd; Josie?” pyta Anastasia. „Nie widziałam go” odpowiada; niewinne spojrzenie na jej twarzy.

„Poszedł tamtędy” uśmiecham się; wskazując na przeciwne drzwi. Josie krzywi się na mnie; uderzając mnie kolejnym garnkiem. „Fuj, niewolnik do mnie mówił” krzyczy Anastasia; kopiąc mnie, gdy wybiega przez inne drzwi.

„Czy jest tu ktoś, kto nie uważa, że zabiłeś Lunę Rachael?” Jesse pyta. „W domu stada, tylko Beta Simon” informuję go. „Dlaczego Beta Simon ci nie pomaga uciec?” „Bo tata mu tego zabronił. Jeśli zostanie przyłapany na pomaganiu mi, kara jest natychmiastowa śmierć. Przemyca mi jedzenie i wodę od czasu do czasu; kiedy może lub pamięta” mówię mu.

„Nie jesteś już sam, Danny. Znajdziemy sposób, żeby się stąd wydostać” próbuje mnie zachęcić. „Jest tylko jeden sposób. Będę musiał się zabić” mówię mu. „Jesteś silniejszy niż to, Danny. Znajdziemy inny sposób” „Nie ma innego sposobu” odpowiadam mu.