Rozdział 1 - Samotny

Astrid's p.o.v

Znowu oblał mnie zimny pot, mrugając, próbowałam odpędzić resztki koszmarów. "Znowu zły sen?" Celeste zapytała, patrząc na mnie z litością w oczach, ale nic nie powiedziałam. Nie mogłam.

Nie było już nic więcej do powiedzenia. Ona już znała ten schemat.

Mam okropny sen.

Budzę się przerażona, a ona mnie pociesza, albo przynajmniej próbuje.

W końcu ledwo pamiętam cokolwiek z tego snu.

Dziś nie było inaczej.

"To będzie dobrze," uśmiechnęła się. Nie wierzyłam jej. Jak mogłabym, skoro słyszałam to samo przez ostatnie osiemnaście lat?

Nie kiedy mieszkaliśmy w budynku, który ledwo miał dach nad głową.

"Znalazłam pracę, więc powinnam zdobyć coś do jedzenia. Co chcesz na kolację?" zapytała, uśmiechając się do mnie.

"Nic, oszczędźmy, żeby zdobyć lepsze—" Krzyk dobiegający z daleka przerwał mi.

Zrobiłam krok w tył.

Poczułam, jak moje ciało drży, już wiedziałam, co to oznacza.

"Astrid," zawołała Celeste, już słyszałam panikę w jej głosie, mimo że próbowała zachować odwagę. "Musisz uciekać."

Pokręciłam głową, mimo że nie mogła mnie widzieć, bo była do mnie odwrócona plecami. "Nie ma mowy, żebym zostawiła cię samą do walki z nimi!"

"Proszę!" Zawołała, patrząc na mnie ze łzami w oczach. "Lepiej, żeby wzięli jedną z nas, a druga przeżyła. Obiecuję, że cię znajdę, kiedy się wydostanę." Uśmiechnęła się do mnie.

To było kłamstwo.

Obie wiedziałyśmy, że kiedy Obcy zabiorą człowieka, to koniec...

"UCIEKAJ!!!" Na rozkaz moje nogi zaczęły poruszać się same, próbując wydostać się stamtąd jak najszybciej.

Poczułam, jak łzy swobodnie spływają mi po policzkach. Tak po prostu, zostawiłam jedynego członka rodziny w rękach tych bestii.

Dławiłam się szlochami, które groziły wydostaniem się na zewnątrz.

Musiałam być wystarczająco cicho, inaczej mnie usłyszą.

Znajdą mnie. A moje porzucenie siostry byłoby na nic.

Na tę myśl poczułam, jak moje serce bije mocno w klatce piersiowej. Uświadomienie sobie tego sprawiło, że poczucie winy zaczęło się we mnie wkradać.

Zostawiłam ją, porzuciłam ją. Przestałam biec, patrząc za siebie.

Nie powinnam była jej zostawiać, mimo że tak mówiła, powinnam była zostać.

Żyjemy razem

Zostajemy razem

I umieramy razem.

To zawsze było nasze motto.

Dławiłam się szlochem, patrząc na pustą drogę.

Nie było tu ani jednego człowieka. Wszyscy albo zginęli, albo zostali wzięci jako niewolnicy.

**

Westchnęłam, patrząc na niebo. Było już ciemno, minęły zapewne godziny od ich inwazji na nasze miejsce. Czułam, jak moje ciało drży ze strachu.

Co jeśli nadal tam byli? Co jeśli czekali na mnie? Zbliżając się do teraz cichego budynku, modliłam się do niebios, jeśli ktoś tam naprawdę był, żeby nie znaleźć ciała mojej siostry. Przynajmniej to by oznaczało, że była żywa i została schwytana.

Mogłabym ją jeszcze odnaleźć, jeśli tak by było.

Zapach krwi przywitał mnie zanim zobaczyłam widok. Otworzyłam drzwi do połowy, patrząc na rozczłonkowane ciało mojej siostry. Zrobiłam krok w tył, przygryzając wargi, walcząc z łzami.

'Wyjdź,' zdradliwa myśl przeniknęła do mojego umysłu, gdy wzięłam torbę leżącą na boku pokoju i wepchnęłam do niej wszystkie ubrania, które mogłam chwycić.

Wybiegłam, starając się nie załamać, aż dotarłam na bezpieczną odległość i wtedy mnie to uderzyło.

Upadłam na kolana w bezpiecznym miejscu i zaczęłam płakać.

retrospekcja

"Celeste, kiedy mama wróci?" Zapytałam jako siedmioletnia dziewczynka, czując się zagubiona.

"Jesteśmy tylko ty i ja przeciwko światu," powiedziała, uśmiechając się do mnie z łzami w oczach.

Westchnęłam, wycierając łzę, która spłynęła po moim policzku.

"Mówiłam, że to żyje!" Kobiecy głos zawołał zbyt blisko mnie, przez co moja dusza omal nie opuściła ciała ze strachu.

Poczułam, jak moje ciało zaczyna drżeć. To był pierwszy raz, gdy widziałam Obcego z bliska, było ich dwoje, co nie pomagało w moim niepokoju, ale jednocześnie nie mogłam nie zauważyć, że wyglądali...

"Piękni," powiedziałam pod nosem. Jeden miał smukłą, choć atletyczną sylwetkę. Jego skóra była blada, niemal przezroczysto niebieska, z misternymi złotymi wzorami, które wiły się po jego ramionach, klatce piersiowej i twarzy. Miał wysokie kości policzkowe i spiczasty podbródek. Jego oczy były duże i migdałowe, z pionowymi źrenicami, które wydawały się błyszczeć, gdy na mnie patrzył. Z kolei kobieta miała długie, falujące włosy złożone z delikatnych, srebrzystych pasm, które zdawały się falować jak powierzchnia wody. Pasma były ozdobione delikatnymi złotymi nitkami, które łapały światło i lśniły jak małe gwiazdy.

Wstrzymałam oddech. Jak coś tak pięknego mogło być tak... złe?

"Wygląda na to, że nie mówi," powiedział mężczyzna szorstkim głosem, co sprawiło, że zrobiłam krok w tył, ale zatrzymała mnie ściana.

"Tym lepiej," powiedziała kobieta z błyskiem w oku.

---

"Ty suko!" Patelnia uderzyła mnie w plecy, zanim zdążyłam coś zrobić. "Mówiłam ci, żebyś posprzątała to cholerne miejsce, zanim otworzymy!" Kolejna patelnia poleciała w moją stronę, uderzając mnie w bok głowy.

Stałam, przyjmując ciosy, jak nadchodziły.

Te kilka tygodni, które tu spędziłam, nauczyły mnie, że próba unikania ciosów to tylko proszenie się o więcej.

"Kur...wa. Powiedz. Coś," mówiła między uderzeniami, ale nie mogłam zmusić się do powiedzenia czegokolwiek.

Od śmierci Celeste nie mogłam zmusić się, by powiedzieć komuś choć słowo. Czułam, że to niesprawiedliwe, że ona nie mogła już słyszeć mojego głosu, a inni tak.

Westchnęła, gdy zdała sobie sprawę, że znowu nie powiem jej nic. "Idź do swojego pokoju!!" Wrzasnęła, rzucając mi wściekłe spojrzenie.

Udałam się do mojego pudełka na buty, które nazywałam pokojem, wzdychając, gdy zamknęłam drzwi.

Wytarłam łzy agresywnie, wdzięczna, że nie widziała moich łez.

To było to. Tak miałam żyć swoje życie, na zawsze jako niewolnica bestii, które zniewoliły mój rodzaj, zabrały moją rodzinę i zostawiły mnie całkiem samą.

Zrezygnowałam z wycierania łez z oczu, odpływając w sen,

A przynajmniej próbując, dopóki nie znalazłam się związana i z zawiązanymi oczami.

Nie walczyłam, nie było sensu, gdy nie było już o co walczyć.

Więc pozwoliłam im, witając spokojny sen, który mnie powitał...