จากเพื่อนสนิทสู่คู่หมั้น

บทที่ 1: เธอจะแต่งงานกับแฟนเก่าฉันเนี่ยนะ

“ฉันจะแต่งงานแล้วนะ!”

ฉันกะพริบตา “ห๊ะ? พี่ไปคบกับใครตอนไหน?”

“ก็คบสิ ยัยโง่ เธอก็รู้ว่าพี่ชอบการตกหลุมรักจะตาย” โคลอี้ พี่สาวของฉันหัวเราะ

เธอดูสดใสเปล่งปลั่ง นั่นคือสัญญาณอันตรายแรกเลย

"ใช่คนที่ชื่อเซนที่ชื่อมีตัวจี แต่ไม่ออกเสียงนั่นรึเปล่า คนที่พี่เจอตอนไปเข้าคอร์สโยคะสามเดือนที่แอลเอน่ะ"

“อี๋ ไม่ใช่หรอกน่า เซนมันเป็นไอ้สารเลว” เธอสวนกลับมาทันควัน

“อืม... ยินดีด้วยมั้งนะ... แล้วใครคือผู้ชายโชคดีคนนั้นล่ะ” โชคร้ายมากกว่า ถ้าให้ฉันพูดตามตรงได้น่ะนะ

โคลอี้ยื่นซองจดหมายสีเขียวครีมแข็งใหม่เอี่ยมพร้อมตัวอักษรวิจิตรสีเงินมาให้

ฉันรับการ์ดเชิญมาแล้วคลี่มันออก ความรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเริ่มก่อตัวขึ้นที่ท้ายทอย

“ขอเชิญร่วมเป็นเกียรติในงานมงคลสมรสระหว่าง โคลอี้ ฮาร์ท และ ดีน อาร์เชอร์”

หัวใจของฉันไม่ใช่แค่หล่นวูบ แต่มันดิ่งทะลุช่องท้องหลุดออกจากร่างไปเลย

“ดีน อาร์เชอร์” ฉันพูดช้าๆ “ดีนของฉันเหรอ”

โคลอี้ฉวยการ์ดแต่งงานคืนจากนิ้วที่สั่นเทาของฉันอย่างรวดเร็ว “ดีน ของฉัน ต่างหาก” โคลอี้พูดเสียงแจ้ว “มันบ้าไปเลยใช่มั้ยล่ะ ทุกอย่างมัน... คลิกกันไปหมดเลย เขาเพิ่งกลับมาที่นิวโฮปเมื่อคริสต์มาสที่แล้ว เราได้กลับมาเจอกัน แล้วก็—ปึ้ง เข้ากันได้ทันทีเลย”

ฉันจ้องหน้าพี่สาวราวกับว่าเธอกำลังพูดภาษาที่ฉันไม่เข้าใจ

ดีน อาร์เชอร์ คือแฟนเก่าสมัยมหาวิทยาลัยของฉัน คนที่ทิ้งฉันไปโดยไม่มีคำอธิบายดีๆ สักคำ ทิ้งฉันผ่านข้อความในวันเกิดของฉันเอง

แฟนเก่าที่ฉันไม่เคยลืมได้ลง

คนที่รู้จุดอ่อนของฉันทุกอย่างและหายตัวไปในตอนที่ฉันเพิ่งจะเริ่มเชื่อใจเขา

“พี่จะแต่งงานกับแฟนเก่าฉันเนี่ยนะ”

โคลอี้กลอกตา “แฟนเก่าเธอเหรอ นั่นเรียกว่าคบกันจริงจังด้วยเหรอ ความสัมพันธ์เล่นๆ เก่าๆ นั่นน่ะนะ ไม่เอาน่า น้องพี่”

ปากฉันแห้งผาก

โคลอี้ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วก้าวเข้ามาเหมือนจะทักทายฉัน แต่แล้วก็หยุดกะทันหัน พลางย่นจมูกด้วยความรังเกียจอย่างนุ่มนวล

“โอ้ ไม่นะ พี่ว่าพี่กอดเธอไม่ได้หรอก มือเธอเปื้อนหมึกน่ะสิ แล้วพี่ก็เพิ่งเอาสเวตเตอร์ตัวนี้ไปซักแห้งมา”

เธอสวมสเวตเตอร์ถักลายเกลียวสีชมพูพาสเทลทับเสื้อกล้ามผ้าซาตินสีขาว เข้าคู่กับกางเกงผ้าลินินสีครีมอัดกลีบเรียบกริบและรองเท้าบัลเลต์แฟลตที่ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน ผมสีบลอนด์ของเธอถูกรวบเป็นมวยต่ำอย่างสมบูรณ์แบบ ทุกส่วนประกอบของเธอบ่งบอกถึงความสง่างามที่ไม่ต้องพยายาม

ส่วนฉัน ตรงกันข้าม ยืนอยู่ที่ประตูในชุดเสื้อเชิ้ตติดกระดุมยับยู่ยี่ กระโปรงสีเทาชาร์โคลที่สั้นแทบจะเลยต้นขา รองเท้าส้นสูงข้างหนึ่งก็จะพังมิพังแหล่ และมีรอยหมึกสีดำเปื้อนอยู่บนนิ้วสามนิ้ว

ฉันจ้องมองเธอ ตกตะลึงจนพูดไม่ออก

โคลอี้จิบไวน์ “เธอโอเคมั้ย หน้าซีดๆ นะ เป็นโรคบ้านหมุนอีกแล้วเหรอ งั้นตอนอยู่ในงานแต่งก็ไม่ต้องดื่มแชมเปญอวยพรก็ได้นะ พี่คงไม่อยากให้เธอไปล้มลงตอนกล่าวคำสาบานหรอก มันน่าอายนะ แซฟ ยังไงซะ เธอก็ต้องเป็นเมดออฟออเนอร์ให้พี่นะ หวังว่าเธอจะรับช่อดอกไม้ได้ คู่หมั้นพี่มีเพื่อนหล่อๆ เยอะแยะเลย เผื่อเธอจะทำให้พวกเขาประทับใจได้สักคน”

ฉันจ้องมองเธอ

“ฉันรีบออกจากออฟฟิศ ทำส้นเข็มบ้าๆ นี่หัก ฝ่าไฟแดงมาสามแยก ทะเลาะกับคนเมาแล้วขับ แล้วก็เกือบจะทำรถออดี้พัง แค่เพื่อจะรีบกลับมาหาพี่นะโคลอี้ พี่บอกว่ามันเป็นเรื่องฉุกเฉิน!”

เธอชะงักไปกลางคันขณะที่กำลังจิบไวน์

“โอ้... พี่ขอโทษนะ พี่ไม่รู้เลย พี่แค่นึกว่าเธอมาสายเพราะมัวแต่ไปเหม่อมองหน้าร้านซาร่าอีกแล้ว” เธอหัวเราะคิกคัก

“เปล่า”

“อืม แต่ถ้าเธอทำแบบนั้นมันก็คงมีประโยชน์ตอนนี้นะ เพราะเธอก็รู้ว่าพี่ค่อนข้างจู้จี้เรื่องสี เฉดสี แล้วก็เนื้อผ้า” เธอพูดต่อไปเรื่อยเปื่อย

คราวนี้เป็นตาฉันบ้างที่ต้องกลอกตา “ไหนว่ามาสิ”

“สีเขียวน่ะ แต่ไม่ใช่เขียวธรรมดาๆ... มันจะเข้มกว่านั้นหน่อย” เธออธิบาย

“หมายถึงสีเขียวมรกตเหรอ” ฉันถามเสียงเรียบ

“มันไม่ใช่แค่เขียวมรกตย่ะ เข้าใจไหม พระเจ้า ฉันดูเหมือนคนที่ใส่เสื้อผ้าโหลๆ เหรอ ไม่เลย มันเหมือนกับ... ถ้าความริษยาและความสูงส่งแอบไปมีลูกนอกสมรสสุดอื้อฉาวด้วยกันมากกว่า นึกภาพป่าลึกที่ส่องประกายระยิบระยับพร้อมกับคำตัดสินที่เงียบงัน ดูหรูหรา สูงศักดิ์ แต่ก็คมกริบแบบอย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ ไม่ใช่เขียวน้ำทะเล ไม่ใช่เขียวมอสส์ ไม่ใช่เขียวหยก และที่แน่ๆ คือไม่ใช่สีเขียวตุ่นๆ ตามห้างที่คุณนายชอบไปคุ้ยมาจากกระบะของลดราคาเพื่อเอามาแต่งตัวในแต่ละวันน่ะ สีเฉดนี้มันบอกว่า ‘ใช่ ฉันมาถึงแล้ว และไม่ ฉันไม่แคร์ที่พวกแกกำลังจ้องอยู่’”

ฉันอ้าปากค้าง

“นั่นมันก็สีมรกตนั่นแหละโคล” ฉันเถียง

“ไม่ใช่ย่ะ ไอ้นั่นมันพื้นๆ สำหรับเนื้อผ้าเหรอ ก็ต้องผ้าไหมสิ ผ้าไหมเนื้อดีเลยนะ แกจ่ายไหวเหรอแซฟ แกจะต้องเป็นเพื่อนเจ้าสาวของฉันนะ ต้องแต่งตัวให้ดูดีพอที่จะรับบทบาทนี้หน่อย อย่าเอาของถูกๆ ที่แกไปคุ้ยมาจากไหนไม่รู้มาใส่ในงานฉันนะ”

มีบางอย่างในตัวฉันขาดสะบั้นลง

ถ้าอยากจะเล่นกันแบบนี้ ก็มาเลยน้องรัก

“ฉันพาคู่เดทไปด้วยได้ไหม”

เธอละสายตาจากโทรศัพท์ “แกไม่ได้มีความสัมพันธ์ดีๆ กับใครมาหลายปีแล้วนะ จะพาใครมาได้กัน”

ฉันเชิดคางขึ้น “ที่จริงฉันก็มีข่าวใหญ่จะบอกเหมือนกัน... ตอนแรกก็อยากจะเก็บเป็นความลับ แต่ตอนนี้เหรอ ไม่แล้วล่ะ”

“ได้เลื่อนตำแหน่งที่ทำงานเหรอ”

“ฉันหมั้นแล้ว”

โคลอี้สำลักเครื่องดื่มที่จิบเข้าไป “แกเนี่ยนะ”

ฉันยิ้มกว้าง “ใช่ ฉันก็จะแต่งงานเหมือนกัน”

โคลอี้ทำหน้าเหมือนไวน์ในแก้วจู่ๆ ก็ขมขึ้นมา “เรื่องใหญ่นะเนี่ย แล้วใครคือชายผู้กล้าหาญคนนั้นล่ะ”

“โรมัน แบล็กวูดไง เพื่อนสนิทฉันเอง เขาทำงานด้านการเงินน่ะ” ฉันโกหกโดยไม่กะพริบตา

คิ้วของโคลอี้เลิกสูง “โรมันเหรอ คนที่ส่งข้อความหาแกตลอดตอนเรากินข้าวเย็นกับครอบครัว แล้วก็ส่งซิการ์ให้พ่อตอนคริสต์มาสน่ะนะ โรมันคนนั้นน่ะเหรอ”

ฉันฝืนยิ้ม “คนนั้นเลยล่ะ เราเก็บเรื่องนี้เป็นความลับมาตลอด ไม่อยากจะขโมยซีนใครน่ะ”

โคลอี้กะพริบตา “หืม ก็... ดีใจด้วยนะ ไม่คิดว่าแกจะเป็นคนประเภทที่อยากมีความสัมพันธ์จริงจัง แต่ก็นะ... สงสัยจะมีอะไรดีๆ ในช่วงนี้ล่ะมั้ง”

“คงงั้นมั้ง”

ฉันหันไปทางห้องครัวเพื่อจะหยิบน้ำมาดื่มสักแก้ว นิ้วของฉันสั่นพอที่จะทำให้แก้วกระทบกับก๊อกน้ำเสียงดังกร๊ง

“แต่ว่า เอ่อ อย่าเพิ่งบอกที่บ้านตอนนี้ได้ไหม เรายังคิดเรื่องเวลากันอยู่เลย แกก็รู้ว่าโรมันงานยุ่งตลอด เขาลาพักร้อนได้แค่ปีละสองครั้งเอง ส่วนฉันก็ยุ่งกับการนัดประชุมแล้วก็จัดตารางงานตลอดเวลา เราไม่อยากจะวุ่นวายกับกระบวนการทั้งหมดนี้ แกเข้าใจใช่ไหม”

โคลอี้ลุกขึ้นหยิบกระเป๋าถือ รอยยิ้มสงบนิ่งแบบเดิมปรากฏบนใบหน้าขณะที่เธอเดินไปที่ประตู

“เคลียร์เลย” เธอบอกด้วยน้ำเสียงหวานราวน้ำตาลก้อนที่กำลังละลายในถ้วยชา “ฉันเข้าใจ รักนะพี่สาว”

แล้วเธอก็จากไป ทิ้งไว้เพียงกลิ่นน้ำหอม... และความโกลาหล

ทันใดนั้น โทรศัพท์ในกระเป๋าของฉันก็เริ่มสั่น หลังจากควานหาอยู่หลายนาที ในที่สุดฉันก็เจอมันและเกือบจะทำหล่นทันทีพร้อมกับกรีดร้องออกมา

โคลอี้ปากสว่างไปบอกญาติโกโหติกาของเราทุกคนว่าฉันกำลังจะแต่งงาน

กรุ๊ปแชตครอบครัวกำลังลุกเป็นไฟ แม่ พ่อ พี่สาวคนโตของเรา อลิสสา ป้าแจนนิซ ป้าเทลมา ลุงเจซ... คือทุกคนที่เคยเห็นฉันตอนยังใส่ผ้าอ้อมเลย!

ฉิบหาย!

ฉันต้องไปเตือนโรมัน