บทเพลงในหัวใจแม่มด

บทนำ

สิ่งแรกที่เขาจำได้ก่อนความเจ็บปวดจะโจมตีและทำลายม่านหมอกที่เขาจมอยู่มาหลายปี คือคำพูดที่ถูกเปล่งออกมา แรกเริ่มเป็นคำพูดของเขาเอง พูดด้วยน้ำเสียงรังเกียจและหยิ่งผยองจนเขาไม่แน่ใจว่าเป็นตัวเองที่พูดจริงๆ

"ข้า แมทธิว ฟรอสต์ สโตนเมกเกอร์ ขอปฏิเสธเจ้า อโลร่า ฟรอสต์ นอร์ทเมาน์เทน ในฐานะคู่ชีวิตของข้า!" นั่นคือจุดแรกที่ม่านหมอกเริ่มแตกออก

จากนั้น ราวกับถูกเก็บกลั้น คำพูดของเธอก็ตามมา "ฉันได้เปลี่ยนชื่อด้วยคำสาบานเลือดต่อแอลฟ่าแห่งฝูง ตอนนี้ชื่อของฉันคือ อโลร่า ลูน่า ฮาร์ทซอง" คำพูดของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

แมทธิวรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่บีบรัดหัวใจเมื่อได้ยินเสียงของเธอ แมทต์อยากจะเรียกคำพูดที่ทำร้ายหญิงสาวตรงหน้าเขากลับคืนมา แต่แทนที่จะเป็นคำปลอบโยน กลับเป็นการปฏิเสธอีกครั้ง "ข้า แมทธิว ฟรอสต์ สโตนเมกเกอร์ ขอปฏิเสธเจ้า อโลร่า ลูน่า ฮาร์ทซอง ในฐานะคู่ชีวิตของข้า!"

แมทต์คิด "คู่ชีวิต? ฉันมีคู่ชีวิตงั้นเหรอ?"

อีกเสียงหนึ่งเข้ามาในความคิดของเขา เสียงนี้มีเสียงคำรามแฝงอยู่ และเห็นได้ชัดว่ากำลังเจ็บปวด "ใช่ เรามีคู่ชีวิต! เร็วเข้า พูดอะไรสักอย่าง บอกเธอว่าเราไม่ได้ตั้งใจจะปฏิเสธเธอ เรากำลังถูกควบคุม!" เสียงนั้นวิงวอนแมทต์

แมทต์ต้องใช้เวลาสักพักเพื่อประมวลผลว่าเสียงนั้นเป็นของใคร มันคือหมาป่าของเขา เอเรส แมทต์เป็นมนุษย์หมาป่า สามารถเปลี่ยนร่างจากรูปร่างมนุษย์ไปเป็นหมาป่าหรือไลแคนได้ ร่างมนุษย์ของเขามีบุคลิกและจิตวิญญาณเป็นของตัวเอง เช่นเดียวกับครึ่งหมาป่าของเขา พวกเขาเป็นสองวิญญาณที่แบ่งปันร่างเดียวกัน และสิ่งที่ฝ่ายหนึ่งรู้สึก อีกฝ่ายก็รู้สึกเช่นกัน

แมทต์ไม่สามารถทำตามที่หมาป่าของเขาบอกให้ทำได้ มีบางอย่างที่กำลังขัดขวางแมทต์จากการอ้างสิทธิ์ในคู่ชีวิตของเขา "ฉันทำไม่ได้! มีบางอย่างกำลังขัดขวางฉันไม่ให้พูด!" แมทต์ร้องออกมาอย่างตื่นตระหนกต่อหมาป่าของเขา

แล้วคำพูดก็มาถึง "ข้า อโลร่า ลูน่า ฮาร์ทซอง ขอปฏิเสธท่าน แมทธิว ฟรอสต์ สโตนเมกเกอร์ ในฐานะคู่ชีวิตของข้า"

เสียงที่พูดคำเหล่านั้นสงบนิ่ง ราวกับว่าการที่แมทต์ปฏิเสธเธอเป็นสิ่งที่คาดการณ์ไว้แล้ว "ทำไมถึงคาดการณ์ไว้ล่ะ?" เขาถามในใจก่อนที่ความเจ็บปวดจะพุ่งเข้าใส่เขา ทำให้ร่างที่เคยยืนอยู่ล้มลงกับพื้น แมทต์เปล่งเสียงหอนด้วยความเจ็บปวดโดยไม่ตั้งใจเมื่อความเจ็บปวดโจมตี

พร้อมกับความเจ็บปวด ม่านหมอกก็หายไปด้วยเสียง "ป๊อป" เหมือนกับการได้ยินเสียงอย่างฉับพลันหลังจากหูหนวกมาพักหนึ่ง พร้อมกับเสียงป๊อปนั้น มาพร้อมกับเสียงตบและเสียงกรีดร้องที่น่ารำคาญอย่างแสนสาหัส เสียงนั้นกำลังกล่าวหาอีกคนว่าพยายามขโมยแฟนของเธอ

แมทต์ไม่ได้ตระหนักว่าแม่นางปากจัดกำลังหมายถึงเขาจนกระทั่งเธอพูดว่า "เธอน่าจะยอมรับการถูกปฏิเสธและเก็บความเจ็บปวดไว้กับตัวเองดีกว่า"

แมทต์อยากจะหยุดแม่นางปากจัด เธอกำลังตะโกนใส่คู่ชีวิตที่เขาปฏิเสธไป และจากสิ่งที่เขาได้ยิน แม่นางปากจัดคนนี้เป็นสาเหตุที่ทำให้เขาถูกคู่ชีวิตปฏิเสธกลับ แมทต์อ่อนแรงเกินกว่าจะลุกขึ้นจากพื้นได้เพราะความเจ็บปวด

แต่โชคดีที่มีเสียงอื่นๆ มาปกป้องอโลร่าจากแม่นางปากจัด ในจุดนั้นเองที่แมทต์สามารถจำได้ว่าแม่นางปากจัดเป็นใคร และคนที่เธอกำลังตะโกนใส่คือใคร

แม่นางปากจัดคือซาร่าห์ ฟรอสต์ นอร์ทเมาน์เทน น้องสาวของอโลร่า หญิงสาวที่ควรจะเป็นคู่ชีวิตของฉัน เอเรสครวญครางอยู่ภายในแมทต์ ขดตัวอยู่ในพื้นที่ของเขา ร่างกายของเขาทรมานด้วยความเจ็บปวดจากการถูกปฏิเสธ เอเรสซึมเศร้าอย่างรุนแรง

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา มีบางอย่างถูกวางไว้บนร่างมนุษย์ของเขา แมทต์ ที่ทำให้เขาอยู่ภายใต้การควบคุมของแม่นางปากจัด ซาร่าห์ ตอนนี้ดูเหมือนว่าคาถาจะถูกทำลายแล้ว แต่ความเสียหายที่ไม่อาจแก้ไขได้ก็เกิดขึ้นแล้ว พวกเขาสูญเสียคู่ชีวิตไปแล้ว

ในที่สุดแมทต์ก็สามารถยืนขึ้นได้ และถึงแม้ว่าสิ่งเดียวที่เขาอยากทำคือฉีกแม่นางปากจัดเป็นชิ้นๆ แต่เขายังทำไม่ได้ในตอนนี้ "ฉันเริ่มจำอะไรได้แล้ว เอเรส" แมทต์พูดกับหมาป่าของเขา

เอเรส ท่ามกลางความเจ็บปวดและความสิ้นหวัง รู้สึกถึงความหวังที่ก่อตัวขึ้นภายใน 'คาถาที่ควบคุมมนุษย์ของเขาถูกทำลายจริงๆ หรือ? พวกเขาจะสามารถเชื่อมต่อกันได้อีกครั้งไหม?' อย่างลังเลหมาป่าถาม "จำอะไรได้บ้างล่ะ?"

แมทต์คว้าแขนของซาร่าห์ที่กำลังกรีดร้อง จากนั้นเขาก็ดึงแม่นางปากจัดออกห่างจากพี่สาวของเธอและเดินจากไป โดยมีผู้หญิงอีกสามคนเดินตามหลังพวกเขาไป อกาธา, เบียทริซ และลอเรน

"ฉันจำวันที่ฉันเลิกกับซาร่าห์ได้ เธอบังคับให้ฉันรับถุงผ้าไหมเล็กๆ ที่มีสมุนไพรอยู่ข้างใน เธอบอกว่ามันเป็นเครื่องรางวิเศษที่จะป้องกันสิ่งชั่วร้าย และบอกให้ฉันเก็บไว้ในกระเป๋าสตางค์และพกติดตัวไว้ตลอดเวลา"

นั่นคือวันที่เอเรสและแมทต์แยกจากกัน วันที่ม่านหมอกเข้าครอบงำแมทต์ "ต้องมีคาถาอยู่บนถุงเล็กๆ นั่นแน่" เอเรสพูดพร้อมเสียงคำราม

"ผมเชื่อเช่นนั้นเหมือนกัน" แมททพูด เขาเหลือบมองซาร่าห์ เธอดูน่าเกลียดด้วยใบหน้าที่บิดเบี้ยวด้วยความโกรธ

ซาร่าห์ยังคงกรีดร้องขณะที่แมทพาพวกเขาไปเรียนคาบแรกของวัน 'ทำไมซาร่าห์ถึงยังอยู่ในโรงเรียน เธอแก่กว่าอโลร่าและเขาตั้งสองปี' แมทสงสัย

"เวทมนตร์ดำ" แอรีสพูด แค่สองคำนั้น และมันส่งความรู้สึกรังเกียจวูบลงมาตามสันหลังของแมท

มันทั้งสมเหตุสมผลและไม่สมเหตุสมผล แต่มันเป็นสิ่งเดียวที่แมทคิดได้ว่าจะสามารถควบคุมเขาได้ถึงขนาดนั้น

"ถ้าเป็นเวทมนตร์ดำ แล้วซาร่าห์ไปได้มันมายังไง" แมทถาม

"เธออาจจะได้มันมาจากผู้หญิงที่เธอเรียกว่า 'ป้า' เมื่อหลายปีก่อน" แอรีสตอบ

ซาร่าห์ยังคงทำร้ายหูของพวกเขาด้วยคำด่าที่หยาบคายและรุนแรงจนกระทั่งเธอต้องแยกจากเขา พวกเขาต้องนั่งแยกกันในส่วนต่างๆ ของสนามประลองในโรงเรียนมัธยม แมทส่งคำขอบคุณเล็กๆ ไปถึงเทพีจันทราสำหรับความช่วยเหลือเล็กๆ น้อยๆ

แมทขมวดคิ้วหลังจากที่เขาทำแบบนั้น ทำไมเทพีจันทราถึงจะสนใจเขา เขาเพิ่งทำผิดข้อห้ามและปฏิเสธคู่ชีวิตที่เทพีประทานให้เขา ความทุกข์ทรมานที่พุ่งทะลุผ่านตัวเขาเกือบทำให้เขาครวญครางออกมาดังๆ อีกครั้ง มันทำให้แอรีสหดตัวเข้าหาตัวเองอีกครั้ง

แมทรู้สึกผิดมากสำหรับความเจ็บปวดที่หมาป่าของเขากำลังประสบ เขารู้สึกว่ามันเป็นความผิดของเขาทั้งหมดที่ตกหลุมพรางที่ซาร่าห์วางไว้ "ฉันขอโทษมากแอรีส ถ้าเทพีเลือกที่จะให้โอกาสเราได้มีคู่ชีวิตคนที่สอง ฉันสัญญาว่าเราจะบูชาพื้นดินที่เธอเหยียบย่าง" แมทพูดด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยอารมณ์

แอรีสพยักหน้า คิดว่านี่เป็นสิ่งที่ถูกต้อง ร่างมนุษย์ของเขาไม่ได้เป็นคนผิดสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้น นังตัวดีนั่นต่างหากที่ผิด "เราต้องค้นหาว่าซาร่าห์ได้ทำแบบนี้กับผู้หญิงสามคนที่ติดตามเธออยู่เสมอหรือไม่" แอรีสบอกแมท

แมทคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้น แล้วจัดเรียงความทรงจำที่พร่าเลือนในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ถ้าความทรงจำของเขาถูกต้อง ผู้หญิงเหล่านั้นจะต้องอยู่ภายใต้คาถาของซาร่าห์อย่างแน่นอน บุคลิกดั้งเดิมของพวกเธอคือสิ่งที่ทำให้แมทคิดแบบนี้ ดังนั้นมันจึงง่ายสำหรับเขาที่จะเห็นด้วยกับหมาป่าของเขา

"ฉันเชื่อว่านายพูดถูกแอรีส" แมทบอกเขาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

ไม่กี่คืนหลังจากช่วงเวลาอันเลวร้ายนั้น ซาร่าห์หายไปจากฝูง และเพียงไม่กี่วันหลังจากที่เธอหายไป แมทก็มีฝันร้าย ฝันที่ทำให้เขาโยนตัวเองออกจากเตียงลงบนพื้น เหงื่อปกคลุมร่างกายของเขา และน้ำตาไหลลงมาบนใบหน้า

ภาพของผู้หญิงที่ชุ่มไปด้วยเลือดของตัวเอง เต็มไปด้วยบาดแผล และเสียงหัวเราะบ้าคลั่งของซาร่าห์ขณะที่เธอทำร้ายผู้หญิงคนนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ยังคงชัดเจนในความคิดของแมท ความเจ็บปวดบีบรัดหัวใจของแมท และทำให้แอรีส ซึ่งอยู่ด้วยกันในฝันร้าย ครวญคราง

มีเสียงอีกเสียงหนึ่งในฝันร้าย เสียงผู้ชายที่ร้องออกมา วิงวอนให้ซาร่าห์หยุด เสียงนั้นเรียกผู้หญิงคนนั้นว่า 'เรน' "นั่นคืออะไร" แมทถามแอรีสด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก

"ฉันไม่รู้" แอรีสตอบ

"มันรู้สึกเหมือนจริงมาก" แมทพูดขณะที่เขากลิ้งตัวและนอนหงายยังคงอยู่บนพื้นข้างเตียงของเขา

แมทจ้องมองเพดาน แสงเพียงอย่างเดียวในห้องมาจากลำแสงจันทร์ที่ลอดผ่านขอบผ้าม่านของเขา มันไม่มากนัก แต่ก็เพียงพอสำหรับมนุษย์หมาป่าที่จะเห็นทุกอย่างในห้องได้อย่างชัดเจน

แมทครุ่นคิดถึงความฝัน ถึงความสิ้นหวังที่เขารู้สึกที่จะช่วยผู้หญิงคนนั้นจากซาร่าห์ แต่กลับรู้สึกหมดหนทางเมื่อเขาทำไม่ได้ ฝันร้ายนั้นรู้สึกเหมือนจริงมาก เหมือนมันเป็นมากกว่าฝันร้าย เหมือนมันเป็น...

"บางทีมันอาจเป็นนิมิตจากเทพีจันทรา" แอรีสพูด ขัดจังหวะความคิดของแมท

"ฉันกำลังคิดว่ามันเป็นนิมิตเหมือนกัน แต่จากเทพีจันทรา? ทำไม" แมทถาม

"ทำไมไม่ล่ะ" แอรีสย้อนกลับ

"โอเค แม้ว่านิมิตนั้นจะมาจากเทพี ทำไมเธอถึงส่งมันมาให้เรา" แมทถามแอรีส

"ฉันไม่รู้ แต่เราควรให้ความสนใจกับพวกมัน" แอรีสพูด น้ำเสียงของเขาจริงจัง

แอรีสไม่อยากเอ่ยถึงความสงสัยที่แท้จริงของเขาเกี่ยวกับนิมิตในตอนนี้ เขาไม่อยากมีความหวัง เพียงเพื่อจะพบว่าความหวังของเขาพังทลายเมื่อความสงสัยของเขาพิสูจน์ว่าเป็นเท็จ

แมทรู้สึกว่าแอรีสไม่ได้บอกทุกอย่างที่เขาคิด แต่แล้วแมทก็คิดว่าแอรีสมีเหตุผลของเขา อาจจะเป็นเหตุผลเดียวกับที่เขามี ถ้าเขาคิดถูก พวกเขาทั้งคู่กำลังคิดว่ามันเป็นไปได้ว่าผู้หญิงที่พวกเขาเห็นในนิมิต...คือคู่ชีวิตโอกาสที่สองของพวกเขา