รักอีกครั้ง

ในห้องที่สลัวราง ร่างเปลือยเปล่าสองร่างกำลังพัวพันกัน เสียงหอบหายใจหนักหน่วงและเสียงครางแผ่วเบาสร้างบรรยากาศที่เต็มไปด้วยแรงปรารถนาอันใกล้ชิด

เอมิลี่ จอห์นสัน ขมวดคิ้ว หลับตาแน่น มือของเธอกำผ้าปูที่นอนไว้แน่นเพื่ออดทนต่อแรงกระแทกกระทั้นที่รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ของชายผู้นั้น

“เธอเป็นสาวบริสุทธิ์เหรอ” เสียงแหบพร่าของชายคนนั้นกระซิบข้างหูเธอ เอมิลี่ค่อยๆ ลืมตาที่พร่ามัวขึ้น แทบจะมองไม่เห็นใบหน้าของเขา

ขณะที่เอมิลี่พยายามจะมองหน้าชายคนนั้นให้ชัดขึ้น เสียงฟ้าร้องก็คำรามก้องอยู่ในหูของเธอ

เอมิลี่สะดุ้งตื่นจากความฝัน

ความฝัน! มันเป็นแค่ความฝัน!

หกเดือนก่อน เธอถูกบังคับให้หลับนอนกับชายแปลกหน้าเพื่อช่วยแม่ของเธอ แถมยังตกลงที่จะตั้งท้องลูกของเขา...

ตั้งแต่นั้นมา เธอก็มักจะฝันถึงคืนนั้นอยู่บ่อยครั้ง

เอมิลี่สัมผัสหน้าท้องที่ตั้งครรภ์ของเธอ เตรียมจะลุกไปดื่มน้ำ แต่แล้วเธอก็พลันตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ

เธอไม่ได้อยู่บนเตียงของตัวเอง แต่อยู่ในโลงศพสี่เหลี่ยมแคบๆ ขยับตัวไม่ได้เลย!

และเธอยังรู้สึกได้ว่าโลงศพกำลังเคลื่อนไหว!

ข้างนอก เธอได้ยินเสียงฟ้าร้องแว่วๆ

เอมิลี่ตื่นตระหนก เกิดอะไรขึ้น? เธอถูกลักพาตัวมาเหรอ?

เธอเริ่มทุบผนังโลงศพ พลางตะโกนว่า “พวกแกเป็นใคร? ทำแบบนี้กับฉันทำไม? ปล่อยฉันออกไป!”

เอมิลี่ร้องไห้ออกมาด้วยความหวาดกลัวและสิ้นหวัง

คนที่แบกโลงศพดูเหมือนจะได้ยินเสียงจากข้างในและหยุดชะงักทันที

“ได้ยินเสียงอะไรไหม? เหมือนเสียงดังมาจากในโลง”

“แกหูฝาดไปแล้วน่า นี่มันกลางดึกดื่น จะมีเสียงอะไรได้”

“ไม่จริงนะ มีเสียงดังมาจากในโลงจริงๆ!”

หนึ่งในนั้น เพื่อพิสูจน์ว่าตัวเองไม่ได้คิดไปเอง จึงแนบหูลงกับโลงศพ

คนที่แบกโลงอีกคนตบหัวเขาพร้อมกับสบถ “เป็นไปไม่ได้ ยัยนั่นโดนวางยา จะตื่นเร็วขนาดนี้ได้ยังไง”

เอมิลี่ได้ยินเสียงจากข้างนอกและค่อยๆ สงบลง พยายามเงี่ยหูฟัง

เธออยากรู้ว่าใครกันที่พยายามจะทำร้ายเธอ!

แล้วเสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นจากนอกโลงศพ:

“ใครใช้ให้พวกแกหยุด? รีบย้ายโลงไปเร็วเข้า ก่อนที่จะมีใครมาเห็น!”

ดวงตาของเอมิลี่เบิกกว้างในทันที

มันเป็นเสียงของเอวา เดวิส ลูกพี่ลูกน้องของเธอ!

หรือว่าเอวาจะอยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดนี้ พยายามจะฆ่าเธอ?

ขณะที่เอมิลี่กำลังตกตะลึง เสียงที่คุ้นเคยอีกเสียงก็ดังขึ้น:

“ไม่ต้องห่วง แถวนี้ปกติไม่มีคนอยู่แล้ว ยิ่งมีพายุฝนฟ้าคะนองแบบนี้ ยิ่งไม่มีใครมาหรอก”

มันเป็นเสียงของจอห์น วิลเลียมส์ แฟนหนุ่มของเธอ!

เอมิลี่ตระหนักได้ในทันทีว่าเอวากับจอห์นร่วมมือกันทำร้ายเธอ!

เมื่อถูกทั้งเอวาและจอห์นหักหลัง หัวใจของเอมิลี่ก็บิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว

เธอไม่เข้าใจว่าทำไม

แล้วเสียงที่เปี่ยมด้วยชัยชนะของเอวาก็ดังมาจากนอกโลง:

“เอมิลี่มันโง่จริงๆ มันไม่มีวันรู้หรอกว่าฉันก็เป็นลูกสาวของตระกูลจอห์นสันเหมือนกัน! พอตัวมันกับแม่ของมันตายไปแล้ว พ่อก็จะแต่งงานกับแม่ของฉัน และฉันก็จะได้ทวงคืนสถานะลูกสาวของตระกูลจอห์นสัน ฮ่าๆๆ...”

เสียงหัวเราะที่แหลมสูงและหยิ่งผยองของเอวาผสมผสานกับเสียงฟ้าร้องอู้อี้ ฉีกกระชากหัวใจของเอมิลี่

‘ที่แท้ความจริงก็เป็นแบบนี้นี่เอง!’

ใครจะไปคาดคิดว่าเอวาคือลูกสาวแท้ๆ ของอีไล จอห์นสัน!

และเธอก็ร่วมมือกับจอห์น ทั้งหมดก็เพื่อส่งเอมิลี่และลิลี่ มาร์ติน แม่ของเธอลงนรก

ไม่! เธอจะมาตายที่นี่ไม่ได้!!

ไม่ใช่แค่เพื่อตัวเอง แต่เพื่อลิลี่ แม่ของเธอที่นอนป่วยติดเตียงอยู่...

เอมิลี่ปกป้องหน้าท้องที่นูนใหญ่ของเธอไว้ พลางใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดทุบฝาโลง หวังเป็นอย่างยิ่งว่ามันจะยังไม่ถูกตอกตะปูปิดตาย

ตราบใดที่ฝาโลงยังไม่ถูกตอกตะปู เธอก็ยังมีโอกาส

ทันใดนั้น ฝนห่าใหญ่ก็เริ่มเทลงมาข้างนอก

เสียงข้างนอกดังจอแจขึ้น ราวกับมีคนมาถึงหลายคน และเธอได้ยินเสียงใครบางคนตะโกนว่า “คุณจอห์นสัน”

คนรับใช้มาตามหาเธอ!

เอมิลี่ทุบฝาโลงอย่างบ้าคลั่ง ทำให้โลงศพสั่นอย่างรุนแรงแล้วร่วงกระแทกพื้น เอมิลี่พร้อมกับท้องแก่ของเธอกลิ้งออกมาจากโลงที่เปิดอยู่

“ทำอะไรกันอยู่? จับเธอไว้! อย่าให้หนีไปได้!” เสียงแหลมของเอวาดังเสียดแทงความมืดมิดยามค่ำคืน

เอมิลี่ไม่สนใจรอยถลอกและความเจ็บปวดตามร่างกาย เธอพยายามยันตัวลุกขึ้นและวิ่งโซซัดโซเซไปข้างหน้า

ฝนตกหนักขึ้น ม่านฝนหนาทึบทำให้การมองเห็นของเอมิลี่พร่ามัว น้ำฝนเย็นเยียบซึมเข้าบาดแผล ความเจ็บปวดกัดกินเรี่ยวแรงของเธอ

ข้างหลังเธอ แสงไฟฉายวูบวาบ และเสียงโหวกเหวกโวยวายกับเสียงสุนัขเห่าอย่างดุร้ายปะปนกันไปหมด

วิ่ง! ต้องวิ่งต่อไป!

แม้ว่าขาของเธอจะอ่อนแรงและเหนื่อยล้า แต่เอมิลี่ก็ไม่กล้าหยุด

หากเธอหยุด ความตายคือสิ่งที่รออยู่!

เอมิลี่ลื่นล้ม เธอกอดท้องที่นูนใหญ่ของเธอไว้ขณะล้มลงกระแทกพื้นอย่างแรง

เจ็บ!

ไม่ใช่แค่ที่ท้อง แต่ข้อเท้าของเธอเหมือนถูกอะไรบางอย่างบาด ความเจ็บปวดแสบร้อนทรมานเส้นประสาทของเธอ

เสียงเห่าดุร้ายใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เอมิลี่ถึงกับได้กลิ่นเหม็นสาบจากสุนัขที่กำลังแยกเขี้ยว

เอมิลี่หลับตาลงอย่างสิ้นหวัง

“คุณจอห์นสัน!”

ทันใดนั้น ร่างหนึ่งก็พุ่งเข้ามาหาเธอ ต่อสู้กับสุนัขที่บ้าคลั่ง

เอมิลี่ลืมตาขึ้น นัยน์ตาหดเล็กลงอย่างรวดเร็ว

“ไรเดอร์!”

ในวินาทีแห่งความเป็นความตาย ไรเดอร์ พ่อบ้านผู้ภักดีของเธอก็ปรากฏตัวขึ้น ปกป้องเธอไว้

แต่ไรเดอร์ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของสุนัขที่บ้าคลั่ง เขาถูกกัดและฉีกทึ้ง

“คุณจอห์นสัน ผมจะถ่วงเวลาไว้ให้ รีบหนีไป!” ไรเดอร์ตะโกนสุดเสียง

เอมิลี่กลั้นน้ำตา ลุกขึ้นยืน และวิ่งฝ่าสายฝนต่อไป

ข้างหลังเธอ เสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดของไรเดอร์ยังคงดังก้อง...

น้ำตาของเอมิลี่ไหลปะปนไปกับสายฝน เธอกำหมัดแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

เธอจะแก้แค้น...

ห้าปีต่อมา ณ สนามบินนานาชาติ

หญิงสาวร่างสูงสง่าโดดเด่นสวมแว่นตากันแดดสีดำเดินลากกระเป๋าเดินทางออกมาจากอาคารผู้โดยสาร ข้างกายเธอมีเด็กชายสองคนที่สวมชุดสูทสีดำและผูกหูกระต่าย ดูเหมือนผู้ใหญ่ตัวน้อย ดึงดูดสายตาของทุกคนในสนามบินได้ในทันที

“ดูเด็กๆ นั่นสิ น่ารักอะไรอย่างนี้! พวกเขาใส่เสื้อผ้าของโมเดิร์น มิวส์ใช่ไหมนั่น”

“ได้ยินมาว่าเสื้อผ้าแต่ละชุดของโมเดิร์น มิวส์มีจำกัดแค่ห้าสิบชิ้นทั่วโลก แถมราคาก็เป็นแสนๆ ดอลลาร์เลยนะ! อยากรู้จักคนที่มีปัญญาซื้อเสื้อผ้าของโมเดิร์น มิวส์จังเลย!”

“ชู่ว์ เบาเสียงหน่อย พวกเขามองมาทางนี้แล้ว”

หลังแว่นกันแดด ดวงตาที่เย็นชาและงดงามของเอมิลี่ปรายตามองฝูงชนที่กำลังซุบซิบกัน จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นมองป้าย ‘เอมเมอรัลด์ ซิตี้’ ที่แขวนอยู่ในสนามบิน ริมฝีปากสีแดงของเธอโค้งขึ้นเล็กน้อย

“ไม่เจอกันนานนะ เอมเมอรัลด์ ซิตี้”

“คุณจอห์นสัน ในที่สุดคุณก็กลับมาแล้วนะครับ”

นอกสนามบิน มีรถลัมโบร์กินีคันหนึ่งจอดอยู่ริมทาง ชายในชุดสูทซึ่งมีท่าทางสุภาพและใบหน้าเปื้อนยิ้มยืนอยู่ข้างรถ มองดูผู้หญิงที่กำลังเดินเข้ามาหาเขา

“คุณแจ็คสัน!”

ร่างเล็กๆ ร่างหนึ่งพุ่งเข้าไปหานิโคลัส แจ็คสันราวกับลูกกระสุน นิโคลัสอ้าแขนรับด้วยรอยยิ้มและรวบร่างเล็กๆ ที่พุ่งเข้ามาไว้ในอ้อมแขน

“เชส นี่มันห้าปีแล้วนะ อ้วนขึ้นหรือเปล่าเนี่ย”

นิโคลัสหยอกล้อเชส จอห์นสันในอ้อมแขนขณะหันไปมองเด็กชายอีกคนที่เดินตามเอมิลี่มา “แจสเปอร์ มาให้ลุงกอดหน่อยสิ”

ใบหน้าของแจสเปอร์ จอห์นสันยังคงเรียบเฉย เขาเหลือบมองนิโคลัสผู้เป็นมิตรแล้วพูดอย่างเป็นทางการว่า “สวัสดีครับ คุณแจ็คสัน”

“นี่ก็ห้าปีแล้วนะ แจสเปอร์ยังไม่ยอมเข้าใกล้ลุงเลย ไม่รู้ว่าเขาได้นิสัยใครมานะ” นิโคลัสบ่นกับเอมิลี่เบาๆ ขณะโยกตัวเชสในอ้อมแขน

ริมฝีปากสีแดงของเอมิลี่โค้งเป็นรอยยิ้มที่งดงาม เธอถอดแว่นกันแดดออก เผยให้เห็นดวงตาที่สดใสกระจ่างคู่หนึ่ง แม้ว่ารอยแผลเป็นเล็กๆ ใต้ตานั้นจะเพิ่มความคมกล้าให้กับแววตาของเธอก็ตาม

ห้าปีก่อน ในค่ำคืนอันน่าสะพรึงกลัวคืนนั้น เอมิลี่ตกจากหน้าผา แม้จะรอดชีวิตมาได้ แต่เธอก็บาดเจ็บสาหัส นิโคลัสเป็นคนพบเธอที่ริมห้วยและส่งเธอไปรักษาตัวที่ต่างประเทศ

ต่อมา เอมิลี่ให้กำเนิดลูกแฝดสามที่ต่างประเทศ เธอให้นิโคลัสนำลูกคนหนึ่งของเธอกลับไปให้พ่อของพวกเขา ส่วนตัวเธอเองยังคงอยู่ต่างแดนเพื่อฝึกฝนและรวบรวมกำลังเพื่อการแก้แค้น

ห้าปีผ่านไป เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่อ่อนแอและถูกรังแกได้ง่ายเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว

ความคิดถึงลูกและความเกลียดชังต่อตระกูลจอห์นสันเผาไหม้อยู่ในอกของเธอ เป็นเชื้อเพลิงให้เธอผ่านพ้นช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุดมาได้

ตอนนี้ เธอกลับมายังเอมเมอรัลด์ ซิตี้ สถานที่ที่เธอทั้งรักทั้งเกลียด เพื่อมาแก้แค้นตระกูลจอห์นสัน

“นิโคลัส ช่วงนี้ตระกูลจอห์นสันมีความเคลื่อนไหวอะไรบ้างไหม”

เอมิลี่ให้นิโคลัสขนสัมภาระของเธอใส่ท้ายรถ จากนั้นจึงขึ้นไปนั่งที่เบาะหลังพร้อมกับลูกชายทั้งสองคน

“ผู้บริหารบริษัทในเครือของจอห์นสันกรุ๊ปคนหนึ่งถูกจับได้ว่ายักยอกเงินทุนและปลอมแปลงบัญชี ตอนนี้บริษัทในเครือถูกปิดตัวลงแล้ว และทั้งผู้บริหารคนนั้นกับฟินน์ จอห์นสันก็กำลังอยู่ระหว่างการสอบสวนครับ”

นิโคลัสสตาร์ทรถและเริ่มขับออกไป พร้อมกับรายงานสถานการณ์ให้เอมิลี่ฟัง

ริมฝีปากของเอมิลี่โค้งเป็นรอยยิ้มเย็นชา “จับตาเรื่องนี้ไว้ ถ้าจำเป็นก็ช่วยผลักดันเรื่องหน่อย พอบริษัทในเครือของพวกเขาประกาศล้มละลายและถูกนำออกมาขาย เราจะซื้อมันในราคาที่ถูกที่สุด”

“รับทราบครับ” นิโคลัสพยักหน้า เหลือบมองเอมิลี่ในกระจกมองหลังด้วยความลังเลเล็กน้อย

“คุณจอห์นสัน มีอีกเรื่องหนึ่งครับ”

“เรื่องอะไร”

“เรายังหาร่างของไรเดอร์ไม่พบครับ”

สีหน้าของเอมิลี่แข็งทื่อไปเล็กน้อย ดวงตาของเธอวูบไหวด้วยความเกลียดชังอันเย็นเยียบชั่วขณะ

“อย่างนั้นเหรอ งั้นเราก็ไปหาของอะไรสักอย่างของไรเดอร์มาจากตระกูลจอห์นสัน แล้วจัดพิธีรำลึกให้เขาอย่างสมเกียรติ”

“ได้ครับ”

นิโคลัสสังเกตสีหน้าของเอมิลี่อย่างระมัดระวัง แม้ปกติเธอจะมีท่าทีเย็นชา แต่อาการสั่นไหวในดวงตาของเธอบ่งบอกถึงความสับสนวุ่นวายในใจ

ตอนนี้เอมิลี่คงจะเสียใจมาก

เพราะท้ายที่สุดแล้ว ไรเดอร์คือผู้มีพระคุณของเธอ

ในคืนพายุโหมกระหน่ำเมื่อห้าปีก่อน หากไรเดอร์ไม่เสี่ยงชีวิตช่วยเธอไว้ ป่านนี้เอมิลี่คงกลายเป็นอาหารของสุนัขป่าพวกนั้นไปแล้ว

รถขับไปอย่างมั่นคงผ่านเมืองที่จอแจ เอมิลี่เอนหลังพิงเบาะ มองดูทิวทัศน์ริมถนนที่เคลื่อนผ่านไปด้วยสีหน้าเหม่อลอย

ทันใดนั้น กลุ่มเด็กๆ ที่ลานกว้างใกล้ๆ ก็ดึงดูดความสนใจของเธอ

“หยุดรถ!”

นิโคลัสตกใจและเหยียบเบรก ทำให้รถจอดเทียบขอบทางอย่างนุ่มนวล

“แม่ครับ เป็นอะไรไปเหรอ”

เชสและแจสเปอร์กะพริบตากลมโตมองเอมิลี่

“อยู่ในรถนะทั้งสองคน”

เอมิลี่สั่งพวกเขาด้วยน้ำเสียงสงบก่อนจะลงจากรถไป

“เฮ้ ไอ้ขาเป๋! แกเหยียบรองเท้าฉัน ลงไปเลียให้สะอาดเดี๋ยวนี้!”

“ได้ยินไหม รู้ไหมว่าใครใหญ่ที่นี่ แกมาอยู่ในถิ่นฉัน ก็ต้องทำตามกฎของฉัน เดี๋ยวนี้ ลงไปเลียรองเท้าฉัน!”

“คุกเข่า! คุกเข่าลงไป!”

เมื่อเอมิลี่เดินเข้าไปใกล้ เธอก็เห็นว่าเด็กๆ กำลังทำอะไรกัน

เด็กสามคนกำลังล้อมเด็กชายที่ดูโตและท่าทางหยิ่งยโสกว่า บังคับให้เด็กที่ตัวเล็กและบอบบางกว่าคุกเข่าลงเลียรองเท้าของเขา

ใบหน้าของเด็กชายตัวเล็กแดงก่ำ เขาเม้มปากแน่น ไม่พูดอะไร แต่ดวงตาที่สดใสของเขากลับส่องประกายแห่งความหยิ่งทะนงและท้าทาย

“ไอ้ขาเป๋นี่อาจจะเป็นใบ้ด้วยก็ได้!” เด็กชายคนหนึ่งกระซิบข้างหูเด็กที่โตกว่า

“ถ้าอย่างนั้น พวกแกสองคน จับมันกดลงแล้วบังคับให้มันคุกเข่าเลียรองเท้าฉัน!” เด็กที่โตกว่าสั่งเพื่อน

เด็กชายสองคนเคลื่อนตัวเข้าไปจับเด็กตัวเล็ก แต่ทันใดนั้นเขาก็กระโจนเข้าใส่ราวกับสิงโต ดวงตาสดใสของเขาวาบประกายดุร้าย และพุ่งเข้าใส่พวกเขาเพื่อต่อสู้

“มันอาละวาดแล้ว! ทุกคน รุมมันเลย! วันนี้เราต้องสั่งสอนไอ้ขาเป๋นี่ให้รู้สำนึก!” เด็กที่โตกว่ากรีดร้อง เข้าร่วมวงและเหวี่ยงหมัดใส่หน้าเด็กชายตัวเล็ก

“หยุดนะ!”

เอมิลี่รีบวิ่งเข้าไป ดึงพวกเด็กเกเรออกจากเด็กชายตัวเล็ก เธอค่อยๆ พยุงเขาขึ้น เช็ดเลือดและสิ่งสกปรกออกจากใบหน้าของเขา