ร้อนกว่าไฟนรก

เขาว่ากันว่าภาพชีวิตทั้งชีวิตจะย้อนกลับมาให้เห็นในพริบตาเมื่อความตายใกล้เข้ามา นั่นไม่จริงเสียทีเดียวหรอก มันคือกระแสธารแห่งความฝัน ความล้มเหลว และไอ้คำถาม ‘ถ้าหากว่า...’ แม่งเอ๊ย ที่ไหลเชี่ยวไม่หยุดหย่อนต่างหาก หรืออย่างน้อย นั่นก็คือสิ่งที่เกิดขึ้นกับฉัน

คนเรียกฉันว่าแม็ค แต่ชื่อจริงของฉันคือ เมดิสัน อบิเกล คินล็อก ฉันกำลังยืนอยู่ในลานจอดรถใต้ดินใจกลางเมืองฟีนิกซ์พร้อมกับสเปรย์พริกไทยที่จ่อไปยังไอ้เวรนอกใจคนหนึ่ง

อุณหภูมิเกินร้อยองศาฟาเรนไฮต์ เหงื่อไหลย้อยลงมาจากหน้าผากเข้าตาจนแสบไปหมด ไอ้เวรนั่น แฮร์รี่ แดนดริดจ์ ดูเหมือนจะคิดว่าไม้เบสบอลของมันจะเหนือกว่าสเปรย์พริกไทยของฉัน มันอาจจะคิดถูกก็ได้

แดนดริดจ์อยากได้กล้องของฉัน พร้อมกับกะโหลกฉันสักเสี้ยวหนึ่ง แล้วใครจะไปโทษมันได้ล่ะ ฉันตามแฮร์รี่เข้ามาในลานจอดรถแล้วถ่ายรูปตอนที่โสเภณีกำลังออรัลเซ็กซ์ให้เขาอยู่บนเบาะหลังรถลินคอล์นสีขาวของเขา ฉันคงหนีรอดไปได้โดยไม่มีเรื่องถ้าไม่ตัดสินใจว่าต้องถ่ายรูปไอ้จ้อนระยะใกล้ให้ได้—ก็เพื่อไอ้พวกเวรนอกใจทั้งหลายนั่นแหละนะ แฮร์รี่กำลังเพลิดเพลินได้ที่ตอนที่รถคันหนึ่งขับมาด้วยความเร็วสูงพร้อมเสียงเบรกดังเอี๊ยด แล้วแฮร์รี่ก็ลืมตาขึ้น ฉันถ่ายรูปในจังหวะนั้นพอดีเป๊ะ แล้วเชื่อเถอะ มันเป็นรูปทำเงินเลยล่ะ แฮร์รี่ผลักโสเภณีออกจากไอ้หนูของเขา โยนเธอลงไปกองกับพื้นปูน แล้วพุ่งพรวดออกมาจากรถพร้อมไม้เบสบอลอลูมิเนียมเป็นเงาวับในมือ สำหรับผู้ชายพุงพลุ้ยที่ไอ้จ้อนห้อยต่องแต่งออกมาจากกางเกงที่ไม่ได้รูดซิป ถือว่าเขาเคลื่อนไหวได้เร็วมากทีเดียว

โสเภณีคนนั้นรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งหนีไปบนรองเท้าส้นตึกสูงหกนิ้วได้เร็วกว่าที่ฉันจะวิ่งได้ด้วยรองเท้าส้นสูงแค่ครึ่งเดียวของเธอเสียอีก ฉันปล่อยกล้องให้ห้อยต่องแต่งอยู่บนสายคล้องคอ แล้วดึงสเปรย์พริกไทยออกมา ฉันมีปืนอยู่ที่สะโพก เหน็บซ่อนไว้ใต้เสื้อ และฉันก็ไม่ค่อยพอใจกับการตัดสินใจของตัวเองเท่าไหร่ที่เลือกดึงสเปรย์พริกไทยออกมาทั้งที่ควรจะเป็นปืนในมือฉัน นี่แสดงให้เห็นว่าสัญชาตญาณตำรวจของฉันมันเสื่อมถอยไปมากแค่ไหนตั้งแต่คืนตราประจำตัวแล้วหันมารับงานนักสืบเอกชน ตอนนี้ ฉันกำลังอยู่ในสถานการณ์คุมเชิงกับผู้ชายที่โคตรโมโหเพราะถูกขัดจังหวะเกมสุดท้ายก่อนถึงจุดสุดยอด แถมยังจะต้องจ่ายเงินก้อนโตมหาศาลให้กับเมียที่กำลังจะกลายเป็นอดีตเมียในไม่ช้าอีกด้วย

“ทิ้งไม้เบสบอลลง คุณแดนดริดจ์” ฉันออกคำสั่ง

รอยยิ้มเยาะหยันของมันบอกให้ฉันรู้ว่ามันไม่มีความตั้งใจจะทำตามคำสั่งฉันเลยแม้แต่น้อย

“คิดว่าฉันกลัวสเปรย์พริกไทยกระจอกๆ นี่เหรอ อีโง่? ส่งกล้องเฮงซวยนั่นมา” เสียงแหลมสูงของมันจี้ใจดำฉัน และฉันก็ได้แต่หวังว่าใบหน้าแดงก่ำของมันหมายความว่ามันจะเส้นเลือดในสมองแตกตายห่าไปซะก่อนที่เราจะไปถึงจุดที่ตกลงกันไม่ได้ ฉันเมินอาการแสบร้อนในดวงตาจากเหงื่อและถือกระป๋องสเปรย์ให้นิ่ง มันอยู่ในมือขวาซึ่งเป็นแขนข้างที่ฉันถนัด แต่ไหล่ข้างที่เจ็บของฉันกำลังทำหน้าที่ยกแขนนี้อยู่ และฉันต้องการให้แฮร์รี่เส้นเลือดแตกตายเร็วๆ หน่อย

อันที่จริงมันเป็นเรื่องน่าโล่งอกเมื่อหางตาของฉันสังเกตเห็นรถคาดิลแลคสีดำสองคันพุ่งเข้ามาในลานจอดรถ พวกมันหยุดกะทันหันห่างจากฉันกับแฮร์รี่ไปราวๆ ยี่สิบฟุต ถึงแม้จะมีกระจกติดฟิล์มดำสนิท แต่ก็มีแต่พวกโง่เท่านั้นแหละที่ขับรถสีดำในฟีนิกซ์ช่วงหน้าร้อน

แค่พูดเฉยๆ น่ะนะ

ชายร่างยักษ์สี่คนในชุดสูทสีดำดูราคาแพง สวมแว่นกันแดดสีดำ กรูออกมาจากรถ บางทีอาจจะมีใครกำลังถ่ายทำหนังมาเฟียอิตาลีอยู่แถวนี้ แล้วเราก็ดันมาอยู่กลางฉากยิงกันพอดี ไอ้พวกชุดดำขับแคดดี้พวกนั้นมีปืน และโลกของฉันก็พลันเปลี่ยนจากแค่ซวยฉิบหายกลายเป็นชิบหายวายป่วงไปเรียบร้อย ก่อนจะมาเป็นนักสืบเอกชน ฉันเคยทำงานเป็นตำรวจสายตรวจอยู่สามปี และรู้ดีว่าถึงแม้จะอยู่ในชุดสูทแบรนด์เนมที่ตัดเย็บมาอย่างดีเลิศ พวกนี้ก็แค่อันธพาลดีๆ นี่เอง

นี่แหละคือตอนที่ภาพความฝัน ความล้มเหลว และไอ้คำถาม ‘ถ้าหากว่า...’ แม่งเอ๊ย ย้อนกลับมา

ฉันนี่มันสวยสะเด็ดระเบิดระเบ้อในเวอร์ชั่นผมสีเข้มชัดๆ ฉันมีหน้าอกใหญ่ เอวคอด และใบหน้ากลมที่มีดวงตาสีเขียวโต обрамленные ขนตายาวงอนเต็มแพ

ตอนเป็นวัยรุ่นต้นๆ คุณสมบัติเหล่านี้ไม่ได้หยุดยั้งฉันจากการเป็นเด็กสาวห้าวได้เลย แต่ในช่วงฤดูร้อนตอนอายุสิบห้า หน้าอกที่เริ่มตั้งเต้าของฉันมันขยายใหญ่ขึ้นพรวดพราด และหน้าอกใหม่นี่แหละที่เข้ามาขัดขวางอย่างแน่นอน ตัวพวกเด็กผู้ชายเองนั่นแหละที่เป็นตัวทำลายบรรยากาศที่สุด พวกเดียวกับที่ฉันเคยเล่นอเมริกันฟุตบอลด้วยกันในช่วงสุดสัปดาห์กลับเปลี่ยนไปเหมือนคนละคนในชั่วข้ามคืน พวกมันแต่งเรื่องทางเพศเกี่ยวกับฉันแล้วเอาไปเล่าลือกันทั่วมัธยมปลายว่าเป็นเรื่องจริง

ทั้งเด็กผู้หญิงและเด็กผู้ชายต่างก็เชื่อข่าวลือเหล่านั้น ฉันไม่เคยเข้าใจเลยว่าทำไมคนสันโดษและหนอนหนังสือที่อยู่เฉยๆ ไม่ยุ่งเรื่องของใครถึงถูกมองว่าเป็นผู้หญิงสำส่อนขนาดนั้น ไม่ใช่ว่าฉันเก็บมันมาใส่ใจคิดมากหรอกนะ ฉันยังโชคดีที่เกิดมาพร้อมกับเปลือกนอกที่แข็งกระด้างจนน้อยสิ่งนักจะทะลุทะลวงเข้ามาได้ ถ้าคุณบวกท่าทีไม่แยแสใครหน้าไหนของฉันเข้าไปกับรูปร่างหน้าตาด้วยแล้วล่ะก็ คนส่วนใหญ่ก็มองว่าฉันเป็นอีนางร้ายหยิ่งยโสคนหนึ่ง ซึ่งก็อีกนั่นแหละ ฉันไม่แคร์ ฉันมีความฝันอันยิ่งใหญ่รออยู่เบื้องหน้า และไม่มีอะไรจะมาขวางทางฉันได้

ด้วยเหตุผลประหลาดบางอย่าง รูปลักษณ์ภายนอกของฉันกลับมีส่วนในแผนการใหญ่ของชีวิต สิ่งที่ฉันต้องการมากกว่าอะไรทั้งหมดคือการได้รับการยอมรับอย่างจริงจัง นี่หมายความว่าผู้ชายจะต้องมองตาฉันเวลาคุยด้วย ไม่ใช่มองหน้าอก

สำหรับคนส่วนใหญ่ เรื่องนี้อาจไม่เกี่ยวกับการมีอาชีพในสายงานบังคับใช้กฎหมาย แต่สำหรับฉัน มันใช่เลย ฉันรักตำรวจมาตั้งแต่เด็ก ฉันไม่เคยกลัวพวกเขา พวกเขาคือตัวแทนของความซื่อสัตย์สุจริตและความยุติธรรม และพวกเขาทำให้โลกนี้น่าอยู่ขึ้น ฉันมองว่าตำรวจคือวีรบุรุษ ฉันนับปี นับเดือน แล้วก็นับวัน รอจนกว่าจะได้ทำความฝันให้เป็นจริง ฉันถึงกับลงเรียนวิชากระบวนการยุติธรรมทางอาญาสองสามตัวหลังเรียนจบมัธยมปลายเพื่อประทังความอยากไปก่อน อายุยี่สิบเอ็ดไม่ใช่ปีแห่งการฉลองที่ดื่มเหล้าได้อย่างถูกกฎหมาย แต่มันคือปีที่ในที่สุดฉันก็ได้ทำความฝันให้เป็นจริง

เพราะฉันเกิดช่วงต้นฤดูร้อน ฉันจึงเข้าโรงเรียนตำรวจในช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ สวนหลังบ้านของปีศาจยังไม่ร้อนเท่าฟีนิกซ์ แอริโซนา ในเดือนกรกฎาคม ร้อนยิ่งกว่านรกคือคำบรรยายที่เหมาะสม เพื่อให้ฝันเป็นจริง ฉันเหงื่อท่วมกายตลอดสี่เดือนครึ่งอันแสนระอุในขุมนรก แต่ผลที่ได้ก็คุ้มค่า ฉันเรียนจบเป็นที่หนึ่งของรุ่น และยังทำคะแนนยอดเยี่ยมในด้านสมรรถภาพทางกายอีกด้วย ไม่มีสองมาตรฐานในวงการตำรวจ ผู้ชายและผู้หญิงต้องผ่านการทดสอบเดียวกัน ทั้งด้านร่างกายและวิชาการ

หลังจากจบโรงเรียนตำรวจ ฉันได้ใช้ชีวิตตามความฝันอยู่สามปีอันรุ่งโรจน์ สามปีแห่งการลาดตระเวนตามท้องถนนของฟีนิกซ์ในชุดเกราะเคฟลาร์หนักอึ้ง เครื่องแบบสีกรมท่าเข้ม และตราสีทองเปล่งประกายบนอกเสื้อ

พูดตามตรง งานนี้ก็มีทั้งเรื่องดีและร้าย การคุกคามทางเพศ ซึ่งส่วนใหญ่มาจากตำรวจที่แต่งงานแล้ว ถือเป็นเรื่องร้ายอย่างหนึ่ง ส่วนเรื่องดีก็คือ สิ่งสุดท้ายที่อาชญากรมองเมื่อปืน เครื่องช็อตไฟฟ้า หรือสเปรย์พริกไทยของฉันจ่อไปที่เขาหรือเธอ ไม่ใช่หน้าอกของฉัน

เหนือสิ่งอื่นใด ฉันรักความเป็นเพื่อนพ้อง ความรู้สึกเป็นครอบครัว และจิตวิญญาณของความเป็นพี่เป็นน้องที่การสวมเครื่องแบบสีน้ำเงินมอบให้ ฉันที่เป็นสาวห้าว เป็นคนสันโดษที่ชอบอยู่กับหนังสือ กลับเข้ากับคนอื่นได้

ความฝันของฉันต้องหยุดลงอย่างกะทันหันบนลานสกีสูงเสียดฟ้าในเทือกเขาแอริโซนา

มันเป็นหนึ่งในวันหยุดสุดสัปดาห์ที่หาได้ยากของฉัน และฉันมุ่งหน้าขึ้นเหนือเพื่อไปเล่นสโนว์บอร์ดในฤดูหนาวหนึ่งวัน คนส่วนใหญ่คิดว่าแอริโซนาเป็นทะเลทราย ซึ่งห่างไกลจากความจริงมาก แอริโซนามีลานสกีชั้นยอดตั้งอยู่ท่ามกลางป่าสนบนภูเขาสูง ฉันชอบหิมะปุยสดใหม่ที่ยังไม่มีใครแตะต้อง และชอบเสี่ยงแบบบ้าๆ บอๆ เพราะตอนนั้นฉันอายุยี่สิบสี่และคิดว่าตัวเองอยู่ยงคงกระพัน ฉันยังเป็นพวกเสพติดอะดรีนาลีนที่ชอบหลีกหนีจากงานหนักบนท้องถนนเป็นครั้งคราวเพื่อมาทดสอบขีดจำกัดของตัวเอง ทางลาดที่ทำลายอาชีพของฉันในวันนั้นไม่ได้ยากเย็นอะไรนักด้วยซ้ำ จนถึงทุกวันนี้ ฉันก็ยังไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ผลสุดท้ายคือการเผชิญหน้ากับต้นไม้ที่ฉันไม่ได้เป็นฝ่ายชนะ ฉันควรจะรู้สึกโชคดีที่ยังมีชีวิตอยู่

ความเสียหายที่เลวร้ายที่สุดคืออาการบาดเจ็บที่ไหล่ซึ่งต้องผ่าตัดหลายครั้ง ความเจ็บปวด การผ่าตัด ความเจ็บปวดที่มากขึ้น การทำกายภาพบำบัด การผ่าตัด ฉันทนทุกข์ทรมานกับวงจรที่ไม่สิ้นสุดนี้เป็นเวลาหนึ่งปี ฉันทุ่มสุดตัวและทำทุกอย่างที่หมอบอกเพื่อจะได้กลับไปทำงานบนท้องถนน ถึงกระนั้น พอผ่านไปหนึ่งปีกับสองเดือน การถือปืนก็ยังทำให้มือฉันสั่น ฉันปฏิเสธที่จะยอมแพ้และหลอกศัลยแพทย์กระดูกและข้อของฉันให้ออกจดหมายรับรองว่าพร้อมปฏิบัติหน้าที่ ฉันกินไอบูโพรเฟนสี่เม็ด กระตุ้นตัวเองด้วยเครื่องดื่มมอนสเตอร์สองกระป๋อง แล้วไปที่สนามยิงปืนเพื่อทดสอบสมรรถภาพ

นั่นคือวันที่เลวร้ายที่สุดเป็นอันดับสองในชีวิตของฉันอย่างเป็นทางการ

การคืนตราและปืนคืออันดับหนึ่ง

อาการบาดเจ็บนอกเวลาราชการทำให้ฉันได้รับเงินเดือนละ 165 ดอลลาร์จากระบบบำนาญตำรวจ ถึงแม้จะตั้งอุณหภูมิเครื่องปรับอากาศไว้ที่แปดสิบสี่องศา เงินจำนวนนี้ก็ยังไม่ใกล้เคียงกับค่าไฟรายเดือนของฉันในช่วงฤดูร้อนของฟีนิกซ์ที่อุณหภูมิเกินร้อยองศาฟาเรนไฮต์ ฉันยังต้องจ่ายค่าเช่า ค่าสาธารณูปโภค และซื้ออาหาร

ฉันมีทางเลือกไม่มากนัก นอกจากจะกลับไปเรียนและทำงานค่าแรงขั้นต่ำไปพลางๆ ระหว่างเรียนให้จบปริญญา มีทางออกที่แท้จริงเพียงทางเดียว แต่น่าเสียดายที่มันทำให้ฉันต้องตกต่ำที่สุดในสายงานสีกากีเท่าที่อดีตตำรวจคนหนึ่งจะเป็นไปได้ ฉันกัดฟันยอมรับและยื่นขอใบอนุญาตนักสืบเอกชน

ตอนนี้ฉันเป็นนักสืบเอกชนมาสองปีแล้ว และเชี่ยวชาญทุกอย่างที่อยู่ภายใต้กรอบกฎหมาย บางครั้งรายได้ก็น้อยกว่าค่าแรงขั้นต่ำที่ฉันเคยเมินใส่เสียอีก

และตอนนี้ ฉันก็กำลังยืนอยู่ตรงนี้ คิดทบทวนถึงความฝัน ความล้มเหลว และไอ้คำถาม 'ถ้าหากว่า...' บ้าๆ ในหัว ขณะจ้องมองปืนสี่กระบอก