หนุ่มคอลบอยมหาเศรษฐีกับฉัน

ห้องอยู่ในสภาพยุ่งเหยิง

ชุดชั้นในสตรีและเนกไทผู้ชายพันกันยุ่งเหยิง สร้างบรรยากาศของความใกล้ชิดสนิทสนม

แก้มของอาเรียน่าแดงระเรื่อขณะเหม่อมองเพดานอย่างว่างเปล่า ตระหนักว่าเธอได้เผลอตัวเผลอใจไปแล้ว

เสียงน้ำจากห้องน้ำหยุดลง และชายคนนั้นก็เดินออกมาอย่างมั่นใจโดยมีเพียงผ้าขนหนูพันรอบเอว

ไหล่กว้างและเอวสอบของเขาอวดให้เห็นมัดกล้ามที่สมบูรณ์แบบ ไม่ได้ใหญ่โตจนเกินไปแต่ดูแข็งแกร่งน่าเกรงขาม

หยดน้ำหยดหนึ่งค่อยๆ ไหลลงมาตามแผงอก แล้วหายเข้าไปในผ้าขนหนู แผ่เสน่ห์อันยั่วยวน

เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แล้วถาม "ยังติดใจอยู่เหรอ"

เขาโน้มตัวลงเหนือเตียง "เอาอีกรอบไหม"

อาเรียน่ารีบลุกขึ้นนั่งทันที อีกรอบเหรอ เขาไม่กลัวเหนื่อยบ้างหรือไง

เขาอาจจะไม่เหนื่อย แต่เธอเหนื่อยแล้ว!

"ไม่เอาแล้ว" เธอบอกพลางคว้ากระเป๋าจากข้างเตียงแล้วดึงโทรศัพท์ออกมาเพื่อโอนเงินให้เขา

เขามองดูขณะที่เธอพิมพ์เลขศูนย์ห้าตัว

หลังจากทำธุรกรรมเสร็จ อาเรียน่าก็โบกโทรศัพท์ "เรียบร้อย"

"คุณทำแบบนี้ตลอดเลยเหรอ" เขาถามอย่างงุนงง

"ฉันเป็นคนใจกว้างเสมอ" เธอพยายามทำเสียงให้ดูเจนจัด ทั้งที่นี่เป็นครั้งแรกของเธอในสถานการณ์แบบนี้

เธอแค่ไม่อยากให้เขาหัวเราะเยาะ

ก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไรอีก เธอก็บล็อกเขาต่อหน้าต่อตา

ชายหนุ่มขมวดคิ้วทันที "คุณบล็อกผมเหรอ หมายความว่ายังไง"

ขณะที่อาเรียน่าสวมเสื้อผ้า เธอก็ตอบว่า "เราหายกันแล้ว"

"หายกันเหรอ" เขาเริ่มเข้าใจแล้วว่าเธออาจจะเข้าใจผิดเกี่ยวกับตัวตนของเขา

ขณะที่อาเรียน่ากำลังแต่งตัว เขาเดินอ้อมเตียงไปอีกฝั่งแล้วหยิบกระเป๋าถือของเธอขึ้นมา พบจี้หยกสีชมพูอยู่ข้างใน

"จำผมไม่ได้เหรอ"

อาเรียน่าไม่แม้แต่จะเหลือบมองเขา เพียงแค่ยิ้ม "ไม่เห็นจำเป็นเลยนี่คะ"

พวกเขามีอะไรกันแล้ว เงินก็จ่ายแล้ว ไม่เห็นจะต้องมาคุยเล่นกันอีก

"คุณช่วยชีวิตผมไว้" เขาพูดพลางเขย่าจี้ในมือ

อาเรียน่าเงยหน้ามองเขาสั้นๆ แล้วหัวเราะเบาๆ "จี้นั่นเหรอคะ ถ้าชอบก็เอาไปเลย"

ชายหนุ่มยังคงยืนกราน เขาขยับเข้าไปใกล้อาเรียน่าอีกครั้ง "คุณช่วยชีวิตผมไว้ จำไม่ได้เหรอ"

อาเรียน่ามองใบหน้าที่หล่อเหลาชวนหลงใหลของเขาแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้

"ที่ไดนาสตี้คลับ คุณคงจะป๊อปปูลาร์น่าดูเลยใช่ไหม หาผู้หญิงรวยๆ ได้ไม่ยากหรอก"

อาเรียน่าคิดว่าเขาพยายามจะจีบเธออย่างงุ่มง่าม โดยหวังจะเกาะความสำเร็จของเธอ

แต่ชายหนุ่มกลับมองเธออย่างจริงจัง "หนึ่งปีที่แล้ว วันที่เจ็ดเดือนเจ็ด บนถนนสาย 313 ผมกำลังจะตาย คุณพาผมไปส่งโรงพยาบาล ลืมไปแล้วเหรอ"

หัวใจของอาเรียน่ากระตุกวูบเมื่อได้ยินคำว่าวันที่เจ็ดเดือนเจ็ด

มันเป็นวันที่น่าจดจำ เป็นเทศกาลแห่งความรัก

มีคนแอบบอกเธอว่าไซม่อน คนรักวัยเด็กของเธอ กำลังจะขอเธอแต่งงานในวันนั้น

เธอเต็มไปด้วยความคาดหวัง แต่กลับไปเจอเขาอยู่บนเตียงกับแคลร์

อาเรียน่าดื่มเหล้าจนเมามายไม่รู้เรื่อง ขับรถตกคูน้ำและสมองกระทบกระเทือน ทำให้เธออยู่ในอาการมึนงงไปอีกเป็นเดือน

จากวันนั้นจนถึงวันนี้ เวลาผ่านไปครบหนึ่งปีเต็ม และชีวิตของเธอก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

"จำได้ไหม" ชายหนุ่มถามอย่างกระตือรือร้นเมื่อสังเกตเห็นสีหน้าของอาเรียน่าที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย

เธอหลุดจากภวังค์ "ขอโทษค่ะ คุณจำคนผิดแล้ว ฉันไม่ได้ช่วยคุณ"

ใบหน้าของเธอดูเคร่งขรึม

"แล้วคุณได้จี้หยกนี่มาจากไหน" ชายหนุ่มคาดคั้นพลางชูมันขึ้น

"เพื่อนให้มา" อาเรียน่าตอบอย่างเย็นชา ไม่ต้องการจะรื้อฟื้นอดีต

ชายหนุ่มทำท่าจะพูดอะไรต่อ แต่โทรศัพท์ของอาเรียน่าก็ดังขึ้น เธอรับสายและสีหน้าที่เฉยเมยอยู่แล้วก็เจือปนด้วยความเศร้า

"ค่ะ เดี๋ยวหนูกลับไป"

เธอวางสาย สีหน้ามืดครึ้มราวกับมีพายุ

"นี่คุณ!" ชายหนุ่มร้องเรียก

อาเรียน่ารู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที เธอควักบัตรธนาคารอีกใบออกจากกระเป๋า "ในบัตรนี้มีสามแสน รวมกับเมื่อกี้เป็นสี่แสนสำหรับหนึ่งคืนกับคุณ คงมากเกินพอแล้ว เลิกยุ่งกับฉันสักที!"

พูดจบ เธอก็โยนบัตรใส่เขาแล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

ชายหนุ่มถือบัตรไว้ในมือ พลางมีรอยยิ้มจางๆ ประดับบนริมฝีปาก

แค่สี่แสนจะกำจัดเขางั้นเหรอ

เธอรู้หรือเปล่าว่าเขาเป็นใคร

ลูคัส ผู้ที่รู้จักกันในนามเจ้าชายแห่งเมืองหลวง ทายาทของตระกูลที่ทรงอิทธิพลที่สุดในเมือง เธอคิดว่าเงินสี่แสนจะพอหรือ

อาเรียน่าขับรถกลับบ้าน หรือจะให้ถูกก็คือคฤหาสน์ของตระกูลซัมเมอร์

เธอเคยมีทุกอย่างที่เพียบพร้อม ทั้งพื้นเพที่ดี พ่อแม่ที่รักใคร่ และไซม่อน คู่หมั้นที่เป็นรักแรกในวัยเด็ก

แต่เมื่อสามปีก่อน ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปกับการมาถึงของเด็กผู้หญิงอีกคน แคลร์

เธอคือทายาทตัวจริงของตระกูลซัมเมอร์

แคลร์ถูกพยาบาลใจร้ายพาตัวไปตั้งแต่แรกเกิด และคุณซัมเมอร์ เพื่อไม่ให้ภรรยาต้องหัวใจสลาย จึงได้รับอาเรียน่าที่ถูกทอดทิ้งมาเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรม

อาเรียน่ารู้สึกผิด ราวกับว่าเธอได้ขโมยชีวิตของคนอื่นมา

ดังนั้น เธอจึงยิ่งทำตัวให้ดีขึ้น พยายามทำหน้าที่ลูกที่ดีที่สุดต่อพ่อแม่บุญธรรมและใจดีกับแคลร์ ถึงแม้จะเห็นได้ชัดว่าพวกท่านลำเอียงรักแคลร์มากกว่า เธอก็ไม่กล้าเอ่ยปากบ่นสักคำ

แต่แคลร์ไม่ควรจะขึ้นไปอยู่บนเตียงของไซม่อน! เธอรู้ว่าอาเรียน่ากำลังจะแต่งงานกับไซม่อน

เมื่ออาเรียน่ากลับมาถึงบ้านตระกูลซัมเมอร์ แคลร์ก็รีบวิ่งเข้ามาคุกเข่าลงกับพื้น

"พี่คะ หนูขอโทษ ทั้งหมดเป็นความผิดของหนูเอง ได้โปรดยกโทษให้หนูด้วย!"

แคลร์คุกเข่าอยู่ตรงนั้น จับมืออาเรียน่าไว้ พลางร้องไห้อย่างน่าสงสาร

มันเป็นลูกไม้เดิมๆ ของเธอ และตลอดหลายปีที่ผ่านมา อาเรียน่าก็ต้องเจ็บปวดเพราะมันมาตลอด

"ไม่ต้องคุกเข่า!" ชาร์ลส์เดินเข้ามาพยุงแคลร์ขึ้น "แคลร์ ลูกไม่ได้ทำอะไรผิด"

"คุณพ่อคะ หนูผิดเอง หนูไม่ควรปล่อยให้ตัวเองหลงรักไซม่อน และหนูไม่ควรมีอะไรกับเขาเลย ที่แย่ที่สุดคือ ตอนนี้หนูท้องลูกของไซม่อน หนูไม่ได้ตั้งใจ แต่หนูอยากให้ลูกได้มีครอบครัวจริงๆ เด็กไม่มีความผิดนะคะ"