จุมพิตที่ถูกขัง

เหอยี่เนี่ยนเกลียดงานต้อนรับน้องใหม่ที่สุด ด้วยเหตุผลเพียงข้อเดียว คือแดด

ในฐานะโอเมก้าตัวมาตรฐาน เหอยี่เนี่ยนมีผิวขาวผ่อง ทนแดดจัดไม่ได้เลย ยิ่งอากาศร้อนอบอ้าวแล้วต้องเหงื่อออกด้วย ความรู้สึกเหนียวเหนอะนั้นทำให้เขารู้สึกไม่สบายตัวไปหมด

ตอนนี้เขาอยากจะมุดเข้าไปในห้องแอร์ ตั้งอุณหภูมิไว้ที่ 24 องศา แล้วห่มผ้านวมเล่นมือถือ

ถ้ามีไอศกรีมรสนมสักแท่งด้วยก็จะดีที่สุด

"คุณชายน้อย ทำไมคุณมาซ่อนอยู่ในห้องกระจายเสียงอีกแล้วล่ะ" เจียงหลุนเดินมาหาเหอยี่เนี่ยนพร้อมเหงื่อท่วมศีรษะ พูดตำหนิเขาอย่างหมดปัญญา "นายกสโมสรนักศึกษาไม่อยู่คุมงาน ข้างล่างวุ่นวายไปหมดแล้วนะ"

เหอยี่เนี่ยนเบ้ปาก "ฉันลงไปแล้วจะมีประโยชน์อะไร งานก็แบ่งกันเสร็จตั้งแต่เมื่อวานแล้ว"

"โจวฟานกับหวงอันฉีเกือบจะตีกันเพราะแย่งพาน้องโอเมก้าคนเดียวกัน ส่วนเหรินอี้ ติ้งกั่งกับเฉียวเสวี่ยอิ่งก็ไปหลงรักอัลฟ่าคนเดียวกัน ตอนนี้ตามไปที่หอพักอัลฟ่ากันหมดแล้ว หาตัวไม่เจอเลยสักคน"

เหอยี่เนี่ยนทำเสียง "ชิ" "มหาวิทยาลัยรวมมันก็ไม่ดีตรงนี้แหละ" เขาคว่ำหน้าลงบนโต๊ะพูดอย่างเกียจคร้าน "ฉันไม่เข้าใจ อัลฟ่ากลิ่นแย่ขนาดนั้น ทำไมพวกเขาถึงชอบเข้าไปใกล้ล่ะ?"

เจียงหลุนเป็นเบต้า ไม่ไวต่อฟีโรโมน จึงไม่สามารถตอบข้อสงสัยของเหอยี่เนี่ยนได้ เขาถอนหายใจแล้วดึงเหอยี่เนี่ยนขึ้น "คุณชายที่รัก ตอนนี้จุดลงทะเบียนยุ่งมากจริงๆ ขอร้องล่ะ ลงไปช่วยหน่อยเถอะ"

"ใช้นายกสโมสรให้ทำงาน เจียงหลุน นายกล้าดีนักนะ"

เหอยี่เนี่ยนปีนี้เข้าสู่ปีสี่แล้ว และนั่งในตำแหน่งนายกสโมสรนักศึกษามาสองปีเต็ม ในฐานะนายกโอเมก้าคนแรกของมหาวิทยาลัย ความนิยมของเขาในโรงเรียนแทบจะไม่แพ้ไอดอลวัยรุ่นตามท้องตลาด มีทั้งแฟนคลับและกลุ่มปกป้องจากคอมเมนต์ร้ายครบครัน

เจียงหลุนยิ้มตอบ "ผมไม่กล้าสั่งให้คุณทำงานหรอก แค่รบกวนนายกไปเป็นมาสคอตอยู่ข้างล่าง เดี๋ยวก็จะมีอัลฟ่าเต็มใจมาเป็นอาสาสมัครเอง"

เหอยี่เนี่ยนรู้ว่าหนีไม่พ้น อดที่จะแอบด่าเพื่อนๆ ที่ไม่รู้จักประมาณตนไม่ได้ แล้วก็ตามเจียงหลุนไปที่จุดลงทะเบียน

เป็นอย่างที่เจียงหลุนบอกจริงๆ บ่ายสามกว่าเป็นช่วงที่วุ่นวายที่สุด แต่จุดลงทะเบียนมีคนทำงานแค่สามสี่คน คนที่ทำหน้าที่นำทางยิ่งกระจัดกระจาย มีนักศึกษาใหม่หลายคนยืนงงอยู่กับที่ ไม่รู้ว่าควรทำอะไร

เหอยี่เนี่ยนเก็บสีหน้าเกียจคร้าน ดูเหมือนไม่ค่อยพอใจนัก

พอเขาปรากฏตัว จุดลงทะเบียนที่เดิมเสียงดังวุ่นวายก็เงียบลงชั่วขณะ ทุกคนหันมามองโอเมก้าที่ทั้งสวยและโดดเด่นคนนี้

เหอยี่เนี่ยนหาคอมพิวเตอร์เครื่องหนึ่งนั่งลง แล้วถามอัลฟ่าที่ยืนอยู่ตรงหน้า "ชื่ออะไร?"

"อ๋อ อ๋อ ผม ผม..." นักศึกษาชายรีบได้สติตอบ "เหอเจ๋อ ครับ เหอคนเดียว เจ๋อในคำว่าหนองบึง"

เดือนกันยายนอากาศร้อนจัด กลิ่นฟีโรโมนในเหงื่อของอัลฟ่าทำให้เหอยี่เนี่ยนอดขมวดคิ้วไม่ได้ "สาขาแพทยศาสตร์คลินิก ใช่ไหม?"

"ใช่ครับ ใช่"

"หอพักอยู่ตึก 2 ห้อง 2" เหอยี่เนี่ยนเงยหน้าขึ้น ตะโกนไปทางไกล "โจวฟาน?"

เด็กหนุ่มร่างสูงใหญ่ผมเกรียนเดินเข้ามา

เหอยี่เนี่ยนโยนบัตรผ่านประตูให้เขา "ตึก 2 ห้อง 2 พาน้องไปด้วย"

"ได้เลยครับ"

โจวฟานรับงานแล้วไม่กล้าชักช้า รับกระเป๋าของนักศึกษาใหม่แล้วเดินออกไปทันที เจียงหลุนส่งข้อความในกลุ่ม คนที่เดิมเตร็ดเตร่อยู่ข้างนอกก็กลับมาประจำที่ทำงานกันหมด เหอยี่เนี่ยนมองโอเมก้าหลายคนที่ไม่ยอมสบตากัน อดที่จะหัวเราะเบาๆ ออกมาไม่ได้