ติดเกาะกับพี่ชายต่างแม่

-เจซีย์-

ไหล่ของเคเลบกระแทกกับฉัน ส่งความรู้สึกวาบหวามปักลึกลงไปถึงแก่นกลางอก รถซับเออร์บันกระแทกเข้ากับหลุมลึกอีกหลุมบนถนนตัดไม้ร้างที่เราใช้เดินทางไปยังทะเลสาบสำหรับตกปลาสุดโปรดของพ่อในป่าลึกของแคนาดา

ฉันรักที่นั่นมาก แต่ฉันไม่รักเลยที่ปีนี้พี่ชายต่างสายเลือดของฉันมาด้วย

เจ้าหนุ่มวัยยี่สิบสองคนนั้นตวัดสายตาขุ่นเคืองมาทางฉันแวบหนึ่ง ก่อนจะกลับไปสนใจสิ่งที่ทำอยู่บนมือถือ เขาเมินฉันตลอดการเดินทางสิบสองชั่วโมง

ถ้าเขาไม่หล่อเหลือร้ายขนาดนี้ ฉันคงตัดขาดเขาฐานะไอ้คนงี่เง่าไปนานแล้ว อันที่จริงก็ตั้งแต่ตอนวันเกิดอายุสิบห้าของฉัน ตอนที่ฉันบอกเขาว่าแอบชอบเขา แล้วเขาก็บดขยี้หัวใจฉันต่อหน้าทุกคนในงานเลี้ยงนั่นแหละ

ตั้งแต่นั้นมา ฉันก็ฉลองวันเกิดด้วยการตกปลาและดื่มด่ำกับธรรมชาติที่ยังไม่ถูกแตะต้องของแคนาดาทุกปี เคเลบก็โชคดีที่ไม่เคยมาด้วย

จนกระทั่งตอนนี้

“คนเราอายุสิบแปดได้แค่ครั้งเดียวนะ!” จีนี่ แม่เลี้ยงของฉันพูดอย่างร่าเริงมาจากเบาะหน้า นี่คงเป็นครั้งที่พันแล้วที่เธอพูดแบบนี้ ฉันไม่แน่ใจว่าเธอพยายามจะทำให้ฉันหรือเคเลบอารมณ์ดีขึ้นกันแน่

เคเลบเงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มให้แม่อย่างอ่อนโยน “แม่พูดถูกครับ สุขสันต์วันเกิดนะ โจเซลิน”

ตาฉันกระตุกเมื่อได้ยินชื่อเต็ม เขาเองก็รู้ว่าฉันเกลียดมัน เคเลบเลยชอบใจนักที่ได้เรียกชื่อนี้เมื่อมีโอกาส

“หมายถึงสุขสันต์วันเกิดในอีกสองวันข้างหน้าสินะ” พ่อฉันหัวเราะเบาๆ

เคเลบทำเสียงในคอ “ใช่ครับ ผมหมายถึงอย่างนั้น”

วันเกิดของเคเลบคือวันที่เก้ากรกฎาคม ฉันรู้เรื่องนี้ ฉันจำได้ขึ้นใจตั้งแต่วินาทีที่แม่ของเขาบอกฉัน

ส่วนวันเกิดของฉันคือสิบห้ากันยายน เคเลบลืมมันทุกปี ฉันไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเขารู้หรือเปล่าว่าฉันเกิดเดือนไหน

จีนี่ขมวดคิ้วมองลูกชาย ฉันรู้สึกขอบคุณสำหรับความเป็นพวกเดียวกัน พ่อของฉันกลับมีท่าทีแบบ ‘เด็กผู้ชายก็เป็นแบบนี้แหละ’ กับเรื่องทั้งหมด

เคเลบยักไหล่แล้วหันกลับไปสนใจมือถือ ฉันเกลียดที่เรานั่งสะโพกชิดกันขนาดนี้ เกลียดที่หลุมบ่อทุกหลุมขู่จะทำให้ฉันกระแทกใส่เคเลบอีกครั้ง

ฉันเกลียดที่ท้องไส้ปั่นป่วนด้วยความปรารถนาทุกครั้งที่แค่เฉียดใกล้เขา

พี่ชายต่างสายเลือดของฉันหล่อระดับเทพ เขามีผมสีทรายที่ด้านหลังไถเกรียนแต่ด้านบนปล่อยสั้นสบายๆ ดวงตาสีแซฟไฟร์ล้ำลึก รอยยิ้มที่ทำให้ใจละลาย

และหุ่นที่ชวนฝัน

ไม่เพียงแค่นั้น เขายังฉลาด ใจดี

เคยเป็น

กาลครั้งหนึ่ง เขาเคยใจดีกับฉันด้วยซ้ำ

ทันทีที่เขารู้ว่าคุณสมบัติดีๆ ทั้งหมดของเขาดึงดูดความสนใจของเด็กสาวอวบวัยสิบห้าผมดำยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง เขาก็เย็นชาใส่ โชคดีที่เขากลับไปเรียนมหาวิทยาลัยหลังวันเกิดฉันด้วย ฉันเลยไม่ต้องเจอหน้าเขาบ่อยนักตั้งแต่นั้นมา

รถซับเออร์บันกระแทกเข้ากับบางอย่างที่เหมือนร่องลึกมากกว่าหลุมบ่อ และฉันคงจะตกลงไปบนตักของเคเลบถ้าไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัย แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็เซถลาไปพาดอยู่บนอกเขา

“อุ๊ย ขอโทษทีนะทุกคน หลุมนี้เลี่ยงไม่ได้จริงๆ” พ่อตะโกนมาจากเบาะหน้า

สีหน้าถมึงทึงของเคเลบทำให้ฉันเหลือบมองตามสายตาของเขา

มือของฉันวางอยู่บนต้นขาเขา

ที่แย่กว่านั้นคือ มือฉันเกือบจะไปโดนเป้ากางเกงเขาอยู่แล้ว

“พยายามขับระวังหน่อยสิคะที่รัก” จีนี่ถอนหายใจพลางลูบแขนพ่อ “คุณเกือบทำเจซีย์กระเด็นออกไปนอกหน้าต่างแล้ว”

“นอกหน้าต่างฝั่งผมด้วย” เคเลบเสริมพร้อมกับทำหน้าแหย เขาส่งสายตาคาดคั้นมาให้ฉัน

“อะไรเหรอ” ฉันถาม

“คิดจะเอามือออกไปบ้างไหม” เคเลบตอบเสียงลอดไรฟัน

ฉันมองลงไปอีกครั้ง แน่นอนล่ะสิ ฉันยังคงเกาะต้นขาเขาอยู่ ห่างจากเป้าหมายในฝันเพียงครึ่งนิ้ว

“เอ่อ... เอ่อ...” ฉันพูดตะกุกตะกักพลางรีบชักมือกลับ “ขอโทษ รถ หลุม อุ๊ย”

เคเลบสูดหายใจลึกแล้วยกมือถือขึ้นอีกครั้ง ส่ายหัวให้ฉัน

“เคเลบ วางลงเถอะลูก นี่มันสิบสองชั่วโมงแล้วนะ แถวนี้ไม่มีสัญญาณด้วยซ้ำ” จีนี่ตำหนิลูกชาย “ลูกทำอะไรอยู่ได้”

“ซูโดกุ” เคเลบตอบเสียงห้วน

จีนี่หันมาสนใจฉัน “เจซีย์ เขาเล่นซูโดกุจริงๆ เหรอจ๊ะ”

โอ๊ยตายจริง ทำไมจีนี่ต้องดึงฉันเข้าไปอยู่ตรงกลางเรื่องนี้ด้วย

“ฉัน... เอ่อ...” ความอยากรู้มันห้ามไม่ได้ ฉันเลยเหลือบมองไปที่มือถือของเคเลบ

เขาไม่ได้เล่นซูโดกุ อันที่จริง เขาไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ ที่น่าประหลาดใจมากคือ นอกจากไอคอนแอปเล็กๆ แล้ว หน้าจอมือถือของเคเลบก็ว่างเปล่าสนิท

เคเลบเลิกคิ้วมองฉัน ท้าทายให้ฉันฟ้องเขา

อืม ฉันไม่ทำหรอก

“ใช่ค่ะ ซูโดกุ เขากำลังจะแพ้ด้วย” ฉันยิ้มเยาะ

“ฉันว่าเธอคงทำได้ดีกว่านี้นะ” เคเลบพูดพลางส่งมือถือให้ฉันอย่างไม่ใส่ใจ

คราวนี้ เขาล็อกหน้าจอด้วยซ้ำ ฉันเลยเห็นแต่สีดำ

“’อะไรที่เธอทำได้ ฉันทำได้ดีกว่า...’” พ่อฉันร้องเพลงพลางหัวเราะ

จีนี่หัวเราะคิกคักแล้วร้องต่อ “’ไม่ช้าก็เร็ว ฉันก็เก่งกว่าเธออยู่ดี’”

พ่อกับจีนี่น่ารักกันจริงๆ—

“—ผมว่าผมชักจะปวดฟันแล้วสิ” เคเลบพูดจบความคิดในใจของฉัน

ฉันกลบเสียงหัวเราะคิกด้วยการไอ แล้วใช้นิ้วโป้งปัดหน้าจอมือถือของเคเลบราวกับว่ากำลังเล่นเกมอยู่จริงๆ

“อือ ฉันไม่เดินตาแบบนั้นหรอก”

พอฉันเงยหน้าขึ้น ใบหน้าของเคเลบก็เข้ามาใกล้จนชิด ลมหายใจของเขาเป่ารดแก้มฉัน

แล้วความรู้สึกวาบหวามนั้นก็กลับมาอีกครั้ง

“นี่ พ่อถามหน่อยสิ จำวันเกิดปีที่ลูกบอกเคเลบว่ารักเขาได้ไหม” พ่อถามพลางเหลือบมองกระจกมองหลัง

ฉันโยนมือถือของเคเลบใส่เขาราวกับเป็นเผือกร้อน แล้วเอนตัวพิงประตูฝั่งตัวเอง เว้นระยะห่างระหว่างฉันกับพี่ชายต่างสายเลือดให้มากที่สุดเท่าที่รถซับเออร์บันจะอำนวย

“แฮงค์!” จีนี่อุทานเสียงหลงพลางทำท่าทางร้อนรนในอากาศ

แต่พ่อฉันน่ะเหรอ พระเจ้าก็อวยพรพ่ออยู่หรอกนะ แต่เรื่องความรู้สึกไวต่อคนอื่นนี่ พ่อมีน้อยซะยิ่งกว่าท่อนไม้เสียอีก “คงจะบ้าพิลึกเลยนะ ถ้าพ่อแต่งงานกับจีนี่ แล้วแกแต่งงานกับเคเล็บ”

ฉันภาวนาให้หลุมต่อไปบนถนนมันใหญ่พอที่จะกลืนรถซับเออร์แบนของเราลงไปทั้งคัน

จีนี่ยกมือขึ้นกุมขมับแล้วส่ายหน้าไปมา “มันก็แค่ความหลงใหลไร้สาระสมัยเด็กๆ พวกเขาไม่ทำอะไรที่...น่ารังเกียจแบบนั้นหรอก ตอนนี้พวกเขาเป็นพี่น้องกันแล้วนะ”

ใช่สิ ตอนนี้ฉันกลายเป็นตัวประหลาดน่ารังเกียจไปแล้ว และคงจะหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุกแน่ๆ ถ้าดูจากความร้อนที่ผ่าวขึ้นมาบนใบหน้า

ฉันแอบชำเลืองมองเคเล็บ มั่นใจว่าเขาต้องกำลังหัวเราะเยาะฉันอยู่แน่ๆ

แต่กลับต้องประหลาดใจที่เห็นมือกำแน่นเป็นกำปั้นขณะมองออกไปนอกหน้าต่าง

“ใช่ พี่น้องไง อี๋ย์เลยใช่ไหมเจซีย์” พ่อแกล้งแหย่

“เอ่อ...ใช่ค่ะ” ฉันตอบเสียงเบา

“โอ้ แฮงค์! ดูนั่นสิ กวางมูส!” จีนี่ร้องขึ้น เสียงดังเกินความจำเป็นไปหน่อย แต่ฉันว่าพวกเราทุกคนยกเว้นพ่อ คงรู้สึกขอบคุณที่เธอช่วยเปลี่ยนเรื่อง

“ดูนั่นสิ” พ่อถอนหายใจ หยุดรถซับเออร์แบนแล้วโน้มตัวไปบนพวงมาลัย ขณะที่กวางมูสตัวใหญ่เดินแทรกตัวผ่านแนวต้นไม้ พอเจ้าตัวใหญ่ขยับ เราก็เห็นลูกกวางมูสอยู่ข้างหลังมัน เป็นสีน้ำตาลอ่อนๆ มีปุ่มเล็กๆ สองปุ่มบนหัว

จีนี่ปดเข็มขัดนิรภัย

พ่อหันขวับไปมองเธอ “จะทำอะไรน่ะ”

“ก็จะลงไปถ่ายรูปไงล่ะตาบ๊อง!” จีนี่หัวเราะ

ยังไม่ทันที่จีนี่จะเปิดประตูได้ถึงนิ้ว พ่อก็คว้ามือจับประตูแล้วดึงปิดกลับอย่างรวดเร็ว “ฝันไปเถอะน่า! ไอ้ตัวนั้นมันนักฆ่าชัดๆ โอ้ มันอาจจะดูน่ารักนะ แต่พวกมันเป็นไอ้พวกหัวรั้นตัวแสบ แล้วเธอก็จะโดนมันขวิดหรือเหยียบตายถ้าไปกวนมัน”

จีนี่หน้าซีดแล้วขมวดคิ้ว “แฮงค์ คุณคิดจริงๆ เหรอว่านี่เป็นคำพูดที่เหมาะสมจะใช้ต่อหน้าเจซีย์น่ะ”

“อีกสองวันลูกก็สิบแปดแล้วนะ!” พ่อแย้ง

ฉันยิ้มแล้วตบไหล่จีนี่เบาๆ “ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ พ่อพูดแย่กว่านี้เยอะ ตอนที่ปลาทำสวิงตักปลาพังเมื่อปีที่แล้ว”

“แฮงค์!” จีนี่อุทานอย่างรับไม่ได้

พ่อแค่ยักไหล่ “ก็สวิงมันใหม่เอี่ยม แล้วปลาก็ตัวเบ้อเริ่ม คำเด็ดๆ มันก็ต้องมีหลุดออกมาบ้างสิ”

จีนี่กลอกตาแล้วหันกลับมามองพวกเรา เธอวางมือบนเข่าของเคเล็บขณะที่รถซับเออร์แบนเริ่มเคลื่อนตัวกลับลงไปตามถนนสำหรับรถขนซุง “ทุกอย่างโอเคไหมลูก” เธอถาม

“เยี่ยมเลยครับ” เคเล็บบ่นอุบอิบ “มันจะต้องเป็นทริปที่เยี่ยมที่สุดเท่าที่เคยมีมาเลยล่ะ”

“เคเล็บ” จีนี่ขู่เสียงลอดไรฟัน “รู้จักสำนึกบุญคุณหน่อยสิ พ่อเลี้ยงของแกเป็นคนจ่ายค่าทริปนี้ทั้งหมดนะ รวมถึงอุปกรณ์ส่วนใหญ่ของเรากับใบอนุญาตตกปลาของแกด้วย อย่างน้อยที่สุดแกก็ควรจะแกล้งทำเป็นสนุกหน่อย นี่มันวันเกิดเจซีย์นะ”

ฉันได้ยินเสียงเคเล็บกัดฟันกรอด

“มันจะต้องเป็นทริปที่เยี่ยมที่สุดเท่าที่เคยมีมาเลยครับ!” เคเล็บพูดด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริงขึ้น

พ่อไม่ทันสังเกตเห็นความประชดประชันนั้น “ใช่เลยใช่ไหมล่ะ พ่อดีใจมากเลยนะที่ปีนี้พวกเธอมาด้วยได้ เคเล็บ จีนี่ เจซีย์กับพ่อคงจะเหงาแย่ถ้าอยู่กันตามลำพัง” เขาทำตาอ้อนใส่จีนี่

จีนี่หัวเราะคิกคักอีกครั้งแล้วตีแขนเขาเบาๆ “ทำตัวดีๆ หน่อยสิ! ลูกๆ ก็อยู่ด้วยนะ”

เคเล็บพ่นลมหายใจทางจมูกแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง

ขณะที่พ่อกับแม่เลี้ยงกำลังสนใจกันอยู่ ฉันก็ถือโอกาสแอบมองเสี้ยวหน้าของเคเล็บ แน่นอน ฉันไม่มีวันแตะต้องตัวเขา เขาแสดงออกชัดเจนแล้วในวันเกิดปีที่สิบห้าของฉัน แต่พระเจ้าช่วย เขาน่ามองจริงๆ

“หน้าฉันมีอะไรติดอยู่หรือเปล่า เจซีย์” ในที่สุดเคเล็บก็ถามขึ้นเสียงเรียบ

ฉันกลืนน้ำลายเอื๊อก โดนจับได้แล้ว “เอ่อ...คือ...”

“ทำไมไม่มองออกไปนอกหน้าต่างชมวิวข้างนอกล่ะ ข้างบนนี้สวยมากเลยนะ” เคเล็บแนะนำ

“ใช่ๆ” ฉันรีบหันไปจ้องออกนอกหน้าต่างอย่างตั้งอกตั้งใจ จนรู้สึกเหมือนลูกตาจะปริแตกเพราะไม่ได้กะพริบตา

พ่อกับจีนี่กำลังทำเสียงจู๋จี๋ใส่กัน ส่วนฉันก็ได้แต่ถอนหายใจกับตัวเอง ฉันคงไม่มีวันเจอความรักแบบนั้นแน่ๆ

ฉันนึกภาพว่าตัวเองคงเหมือนแม่มากเกินไป แม่ทิ้งไปตอนฉันห้าขวบ อ้างว่าต้องการ “ค้นหาตัวเอง” แน่นอน ฉันสงสัยมาตลอดว่าแม่ทิ้งไปเพราะมีลูกสาวอ้วนปุ๊กลุก ที่โตขึ้นมาก็ยังเป็นเด็กอ้วนปุ๊กลุก ที่เอาดีไม่ได้เลยในการประกวดนางงามต่างๆ ที่แม่ผลักดันให้ฉันเข้าร่วม

หลังจากการประกวดนางงามและงานเดินแบบที่ล้มเหลวไม่เป็นท่า ฉันก็ยังคงพยายามค้นหาตัวเองอยู่ แม่ของฉันผอมเพรียวและสวย ส่วนฉันน่ะเหรอ ฉันไม่ได้อ้วนกลมเหมือนเมื่อก่อนแล้ว แต่ก็ยังเป็นคนเจ้าเนื้อกว่าเด็กผู้หญิงส่วนใหญ่ หน้าอกฉันใหญ่เกินไป สะโพกกับต้นขาก็เหมือนกัน แถมยังชอบสะดุดขาตัวเองอีก นั่นคือความสง่างามทั้งหมดที่พระเจ้าประทานให้ฉัน

ฉันลูบมือไปบนต้นขาตัวเอง หวังอยู่เสมอว่ามันจะช่วยปาดไขมันตรงนั้นออกไปได้บ้าง แต่ไม่ว่าจะทำยังไง มันก็ไม่ยอมเล็กลงเลย

พ่อสบตาฉันในกระจกมองหลัง และดูเหมือนว่าพ่อกำลังมีช่วงเวลาเห็นอกเห็นใจคนอื่นที่นานๆ จะมีสักครั้ง “พ่อรักลูกนะ ยัยหนู” พ่อพูดพร้อมรอยยิ้ม “รักในแบบที่ลูกเป็นนี่แหละ”

“ขอบคุณค่ะพ่อ” ฉันพึมพำ มองซองขนมในช่องเก็บของที่เบาะหน้า รู้สึกเสียใจกับสนิกเกอร์สที่กินไปเมื่อชั่วโมงที่แล้ว นั่นไม่ได้ช่วยให้สถานการณ์ดีขึ้นเลยแน่ๆ

จีนี่ทำปากยื่นเล็กน้อยแล้วเอื้อมมือมาข้างหลังเพื่อหยุดมือฉันไม่ให้ถูไถกางเกงยีนส์ตัวเอง “หนูสมบูรณ์แบบแล้วจ้ะ หนูเป็นเด็กหญิงตัวน้อยที่สมบูรณ์แบบของแม่”

เคเล็บมองจากฉัน ไปจีนี่ ไปที่พ่อ แล้วกลับมาที่ฉันอีกครั้ง ความสงสัยฉายชัดบนใบหน้า “ผมพลาดอะไรไปหรือเปล่าครับ”

“อ๋อ” พ่อพูด “ก็แค่ปัญหาเรื่องการกินนิดหน่อยน่ะ เด็กผู้หญิงวัยนี้ก็เป็นกันทุกคนแหละ”

“แฮงค์!” จีนี่ร้องลั่น รู้สึกแย่แทนฉัน

แก้มฉันแดงก่ำ และฉันก็ไม่กล้ามองหน้าเคเล็บ

ใช่ นี่มันจะต้องเป็นวันหยุดพักผ่อนที่ ‘ยอดเยี่ยม’ มากแน่ๆ