รักโดยบังเอิญ

โลล่า 9:02 น.

โลล่า มาร์โลว์ค่อยๆ ตื่นขึ้นทีละขั้นทีละตอน

อย่างแรกคืออาการปวดหัว—ปวดลึกๆ ตึ้บๆ เหมือนกะโหลกถูกยัดไว้ด้วยเสียงเบสกระแทกกระทั้นกับปูนหมากฝรั่ง

อย่างที่สองคือความรู้สึกคุ้นเคยอันแสนสบายใจ: ผ้าปูที่นอนสีลาเวนเดอร์ของเธอ ชั้นหนังสือที่ถูกพันรอบด้วยเถาไม้เลื้อย ไฟประดับระยิบระยับตัดกับผนังที่เรียงรายไปด้วยต้นไม้ สมุดสเก็ตช์ภาพ และแก้วกาแฟที่ถูกทิ้งไว้ในสภาพต่างๆ กันไป ห้องของเธอ ที่หลบภัยของเธอ เธอกลับมาถึงบ้านแล้ว

โอเค ไม่ได้อยู่ในคุก ไม่ได้ตายไปแล้ว เริ่มต้นได้ดี

แล้วความเสียใจก็ถาโถมเข้ามา

นี่แหละผลของการปล่อยให้ไอ้โง่จอชเข้ามาพังชีวิตฉัน ไอ้สารเลวจอมบงการที่นอกใจ—มันเอาความไว้ใจของฉันไป เอาเพื่อนๆ ของฉันไป แล้วทิ้งให้ฉันอยู่กับจีโน่ ที่มาเป่าหูว่าไปงานเบิร์นนิงแมนเป็นความคิดที่ดี

สปอยล์เลยนะ: มันไม่ดีเลยสักนิด

หลังเรื่องของจอช เธอก็ทำลายชีวิตสังคมของตัวเองจนพังพินาศ กลุ่มเพื่อนแตกแยก ต่างคนต่างเลือกข้าง และโลล่าก็เลือกที่จะอยู่คนเดียว เธอไม่ไว้ใจใครอีกแล้ว—ไม่เลยจริงๆ

ยกเว้นจีโน่ที่ไม่นับรวม จีโน่เป็นลูกค้าประจำที่ร้านของเธอ—เสียงดัง ประหลาด ไม่เคยหุบปากตอนสัก—แต่ไม่มีพิษมีภัย ตอนที่เขาชวนเธอออกไปเที่ยวกะทันหัน เธอก็ตอบตกลงไปอย่างไม่เต็มใจ ไม่ใช่เพราะไว้ใจ แต่เพราะเขาเป็นตัวน่ารำคาญที่ดูเหมือนจะสร้างความสนุกได้บ้าง

ฉันจะฆ่าจีโน่ให้ตายเลย ทันทีที่ฟื้นคืนชีพนะ เพราะตอนนี้ฉันมั่นใจ 90% ว่ากำลังจะตายอยู่แล้ว อือ แล้วเมื่อวานมันเกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย

เธอครางออกมาแล้วพลิกตัวนอนตะแคง

มีบางอย่าง...แปลกๆ

ต้นขาเปลือยเปล่าสัมผัสกับผ้าปูที่นอนเย็นเฉียบ ก้นของเธอก็โผล่ออกมา เสื้อฮู้ดที่สวมอยู่ก็ตัวใหญ่เกินไปและไม่คุ้นตา เธอผุดลุกขึ้นนั่งพรวด

“...เสื้อผ้าฉันหายไปไหนหมดวะเนี่ย”

เสียงของเธอแหบพร่า หัวใจเต้นรัว

ปีกเรฟเรืองแสงน่ะเหรอ หายไปแล้ว

ถุงน่องตาข่ายล่ะ หายสาบสูญ

เสื้อตัวบนล่ะ ถูกแทนที่ด้วยเสื้อฮู้ดหลวมโคร่งที่ไม่ใช่ของเธอแน่ๆ แต่กลิ่นหอมน่าเหลือเชื่อ

นี่ฉัน...ไปมีอะไรกับคนที่น่าเบื่อที่สุดในงานเบิร์นนิงแมนมาเหรอเนี่ย นี่มันต้องเป็นเสื้อฮู้ดสีกากีที่จืดชืดที่สุดเท่าที่จะหาซื้อได้แล้วมั้ง

เสียงครางทุ้มต่ำดังมาจากปลายเตียง

เธอตัวแข็งทื่อ

หันขวับ

และกรีดร้อง

มีผู้ชายคนหนึ่ง

ผู้ชายทั้งคน!

ถูกมัดอยู่กับเตียงของเธอ—ไม่ใส่เสื้อ ผิวสีแทน กล้ามเป็นมัดๆ และจ้องเขม็งมาที่เธอเหมือนกับว่าเธอเพิ่งไปฆ่าล้างโคตรตระกูลของเขามา

เขาตัวใหญ่มาก มีแต่กล้ามเนื้อกับไอคุกคาม กรามของเขาดูราวกับสลักขึ้นมาจากความอาฆาตแค้น ส่วนโหนกแก้มก็คมกริบจนแทงคนได้ ร่างสูงใหญ่ของเขานอนเหยียดอย่างเก้ๆ กังๆ อยู่บนที่นอนที่เล็กเกินไป เห็นได้ชัดว่าตัวใหญ่เกินเตียงของเธอ โดยเฉพาะเมื่อต้องขดตัวแบบนั้น เชือกไหมสีลาเวนเดอร์ที่พันรอบข้อมือและข้อเท้าหนาของเขาถูกดึงจนตึงตรงที่ผูกติดกับเสาเตียง

โลล่าทำในสิ่งที่คนมีสติสัมปชัญญะทุกคนจะทำ:

เธอคว้าของที่อยู่ใกล้ตัวที่สุด—โคมไฟลาวา—แล้วขว้างใส่หัวเขา

ชายคนนั้นขยับตัวหลบได้ทันฉิวเฉียด โคมไฟระเบิดกระจายติดผนังด้านหลังเขา สาดของเหลวหนืดๆ เป็นประกายและดาวสีรุ้งไปในอากาศ

เขาไม่สะดุ้งเลยสักนิด

เธอเผลอกรีดร้องออกมาแล้วตะโกนว่า “แกเป็นใครวะ แล้วมาทำบ้าอะไรในห้องฉัน?! ทำไมแกถึงถูกมัดอยู่กับเตียงฉัน?!”

เสียงของเขาทุ้มลึก สุขุม และอันตราย

“ผมกำลังจะถามคุณแบบเดียวกัน”

หัวใจเธอเต้นรัว

“ฉัน—ฉันชวนคุณมาที่นี่เหรอ? หรือว่าคุณเป็นพวก...นักแสดงรับจ้างตามโรงแรม? นี่มันเป็นการแสดงสมจริงอะไรแปลกๆ หรือเปล่า?! คุณจะมาปล้นฉันเหรอ เพราะที่นี่ไม่มีอะไรให้ขโมยหรอกนะ”

“คุณมัดผมไว้กับเตียง”

เธอตาปริบๆ มองไปที่เชือก แล้วมองกลับมาที่เขา

โอเค ใช่ ในทางเทคนิคแล้ว...ใช่ มันดูเหมือนฉันเป็นคนทำจริงๆ ฝีมือฉันแน่นอน

“คุณอาจจะมัดตัวเองก็ได้นี่!” เธอสวนกลับ “สมัยนี้คนเราชอบอะไรแปลกๆ จะตายไป!”

กรามของเขาขยับเกร็ง “นั่นฟังดูเหมือนสิ่งที่ผมจะทำเหรอ?”

“ฉันจะไปรู้ได้ไง! คุณมันน่ากลัวจะตาย! แล้วกล้ามท้องคุณก็ยังมีกล้ามท้องซ้อนอีกที! นี่อาจจะเป็นกับดักก็ได้! บางทีคุณอาจจะกำลังลักพาตัวฉันแบบย้อนกลับ แล้วพยายามจะฟ้องฉันข้อหากักขังหน่วงเหนี่ยว!”

เขาค่อยๆ กะพริบตาครั้งหนึ่งช้าๆ เหมือนคนที่กำลังเลือกระหว่างความสงบกับการก่อสงคราม “แก้มัดให้ผม”

“ฉันจำเมื่อคืนไม่ได้ด้วยซ้ำ!” เธอตะโกน “นี่แหละผลของการปล่อยตัวปล่อยใจไปกับบรรยากาศแล้วไม่สงสัยเลยว่าในเครื่องดื่มบ้าๆ นั่นมันมีอะไร! เพราะอย่างนี้ไง! เพราะอย่างนี้เป๊ะๆ เลย—”

“โลล่า”

เธอชะงัก

เขาพูดชื่อนั้นออกมาอย่างใจเย็นและมั่นใจเหลือเกิน

เธอหมุนตัวกลับไป ชี้หน้าเขาราวกับว่าเขาเพิ่งอัญเชิญซาตานขึ้นมา “แกรู้ชื่อฉันได้ยังไง?!”

สายตาของเขาเลื่อนไปที่โต๊ะเครื่องแป้งของเธอ “คุณชนะรางวัลนั่นมานี่” เขาพูดเสียงเย็นชา พยักพเยิดไปทางโล่แก้วสลักลายที่วางอยู่ข้างสมุดสเก็ตช์ภาพ “‘โลล่า มาร์โลว์—รางวัลสุดยอดการออกแบบลายสักขาวดำ เวสต์โคสต์แทททูเอ็กซ์โป’”

เธอมองมันสลับกับมองเขา

“...เออ” เธอพึมพำ “ดี... ไม่เป็นไร ทุกอย่างโอเค เธอไม่ได้สติแตกอยู่” เธอพูดพลางลูบเสื้อฮู้ดของตัวเองไปมาเพื่อให้มือไม่ว่าง

เขาไล่สายตามองเธออีกครั้ง... อย่างเชื่องช้า ไม่ใช่สายตาที่หิวกระหาย ไม่ใช่ความอยากรู้อยากเห็น แต่เป็นการประเมิน

เธอคว้าหมอนจากเตียงมาถือไว้ตรงหน้าราวกับเป็นอาวุธ

เขาไม่พูดอะไร

“อย่ามองฉันแบบนั้นนะ!” เธอตวาด “ฉันไม่ใช่คนโรคจิตนะ! ปกติฉันไม่มัดคนแปลกหน้าแบบนี้หรอก ปกติฉันเป็นฝ่ายถูกมัดต่างหาก ไม่ใช่ฝ่ายที่ไปมัดคนอื่น!”

เขายักคิ้ว “รับทราบ”

“ฉันจะไปอาบน้ำแล้วพยายามคิดหาคำตอบว่ามันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกันแน่”

“ผมก็จะอยู่นี่แหละ” เขาพูดเสียงเรียบ พลางดึงเชือกผ้าไหมที่มัดตัวเองอยู่

“ห้ามไปไหนนะ!” เธอตะโกนแล้วก็หน้าเหยเก “โอเค เมื่อกี้พูดบ้าๆ บอๆ ไป... แค่... อยู่เฉยๆ นะ”

เธอหันหลังแล้ววิ่งหนีเข้าห้องน้ำไปราวกับอพาร์ตเมนต์กำลังไฟไหม้

เอ็นโซ

เสียงน้ำจากฝักบัวเริ่มดังขึ้น เอ็นโซ มาร์เคซี ถอนหายใจออกมาช้าๆ

เขานอนขดตัวอย่างงุ่มง่ามอยู่บนฟูกที่เล็กเกินไปในห้องนอนของคนแปลกหน้า ขางอ หัวไหล่เกร็ง ข้อมือถูกมัดติดกับเสาหัวเตียง ข้อเท้าถูกดึงไปทางเสาปลายเตียงราวกับหมูหันห่อผ้าไหมให้ตายสิ

กลิ่นซิตรัส สายน้ำผึ้ง และน้ำตาลทรายแดงลอยฟุ้งอยู่ในอากาศเหมือนเหล้าโอลด์แฟชั่นที่ชวนให้มึนเมา

นี่สินะผลของการยอมให้จีโน่ชักจูงอยู่เรื่อย ต้องมีเรื่องบ้าๆ เกิดขึ้นทุกที รู้อย่างนี้น่าจะฉลาดกว่านี้หน่อย ทำไมตอนนั้นถึงคิดว่ามันเป็นความคิดที่ดีวะ กฎข้อที่หนึ่ง: อย่าฟังจีโน่เด็ดขาด

เขาไม่ได้อยากไปเทศกาลเบิร์นนิงแมนเลย ไม่ได้วางแผนจะออกจากเวกัสด้วยซ้ำ แต่น้ำหนักของภาระหน้าที่ผู้นำมันหนักอึ้งขึ้นทุกทีในช่วงหลัง

เจ็ดปีแห่งอำนาจ

เจ็ดปีแห่งเลือด กระสุน และสายเลือด

เจ็ดปีแห่งความรับผิดชอบต่อลูกน้องที่ไม่เคยยิ้มและศัตรูที่ไม่เคยแม้แต่จะกะพริบตา

เขาแค่อยากได้สักคืน

สักลมหายใจหนึ่งที่ได้ทำอะไรโง่ๆ

แต่สิ่งที่ได้กลับเป็นการโดนมอมเหล้ากลิตเตอร์ ความจำหาย และผู้หญิงผมสีเพลิง ในมือถือโคมไฟลาวา และสวมเสื้อฮู้ดของเขา

โลล่า

ผู้หญิงที่ไม่รู้เลยว่าเขาเป็นใคร

แต่กลับกุมอำนาจทุกอย่างไว้ในมืออย่างน่าประหลาด

นี่ไม่น่าจะเกี่ยวกับงาน เธอสติแตกเกินกว่าจะเป็นนักฆ่า และมันคงจะแปลกถ้าจะแกล้งโง่ทั้งที่มัดเขาไว้ได้แล้ว

เธอพรวดพราดกลับเข้ามาในห้องในสภาพที่ยังรูดซิปเสื้อฮู้ดไม่สุดและสวมรองเท้าบูตได้แค่ครึ่งๆ กลางๆ

“โอ้พระเจ้า” เธอโพล่งออกมา “คุณยังอยู่อีกเหรอ?”

ล้อเล่นกันรึเปล่าเนี่ย

เอ็นโซกะพริบตา “คุณแปลกใจเหรอ?”

เธอครวญครางแล้วรีบควานหาของบางอย่างบนโต๊ะ “ฉันหวังว่าฉันจะหลอนไปเองทั้งหมดนี่”

“โชคไม่ดีที่มันไม่ใช่”

นี่คือการลักพาตัวโดยบังเอิญงั้นเหรอ แล้วทำไมเธอไม่ปล่อยเขาไปซะ

แล้วเธอก็หยุดกึก ดวงตาเบิกกว้าง

“เชี่ย... เชี่ยๆๆๆ—ฉันมีนัดกับลูกค้า! ฉันต้องเปิดร้านเมื่อสิบห้านาทีที่แล้วนะ ฉันกำลังจะเสียเงิน—”

“คุณจะทิ้งผมไว้ที่นี่เหรอ” เขาถาม ความไร้สาระสุดขีดของสถานการณ์ทลายความสงบนิ่งของเขาลง

คงไม่หรอกมั้ง ใช่ไหม โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเธอไม่ได้ตั้งใจทำ

“ก็แหงสิ ฉันจะพาคุณไปด้วยไม่ได้อยู่แล้ว”

เขาอ้าปากแล้วก็หุบลง สับสนเกินกว่าจะประมวลผลได้ทัน

เธอกระทืบเท้าใส่รองเท้าบูตข้างหนึ่ง คว้ากุญแจ แล้วก็ลังเล มองกลับมา แล้วก็เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว

เธอเดินเข้ามา ยกหมอนจากพื้นขึ้น แล้วค่อยๆ สอดมันไว้ใต้ศีรษะของเขาอย่างแผ่วเบา

“เอาล่ะ” เธอพึมพำ “คอคุณจะได้ไม่หักตอนที่ฉันไม่อยู่”

เขามองเธอเขม็ง

“เดี๋ยวฉันกลับมา” เธอเสริมอย่างลนลาน “ฉันแค่... ขอเวลาหน่อย”

แล้วเธอก็จากไป เสียงประตูหน้าปิดลง ทิ้งเขาไว้ลำพังในอพาร์ตเมนต์ที่เงียบสงัดและเกลื่อนไปด้วยกลิตเตอร์

และถูกมัดอยู่กับเตียง

ทันทีที่เสียงล็อกประตูดังขึ้น เอ็นโซก็ขยับตัว มัดกล้ามเกร็งแน่น เขาลองทดสอบพันธนาการที่ข้อมือ ดึงเชือกผ้าไหมอย่างจงใจและเพิ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ เชือกไม่ขยับแม้แต่นิ้วเดียว กลับกัน มันดูเหมือนจะรัดแน่นขึ้น ยึดเขาไว้ด้วยเงื่อนแบบมืออาชีพที่ไม่ยอมคลาย เสียงคำรามต่ำๆ อย่างขัดใจเล็ดลอดออกมาจากลำคอ เขาสูงหกฟุตสี่นิ้ว หนักกว่าสองร้อยปอนด์และเต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ ถูกฝึกมาให้หนีจากสถานการณ์ที่เลวร้ายกว่านี้ แต่เขากลับถูกพันธนาการไว้อย่างสมบูรณ์แบบ ไร้ที่ติ

ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนั้นผูกเงื่อนซับซ้อนพวกนี้ได้ยังไงกันวะ