
บทนำ
บท 1
ปีสาม ภาคเรียนสุดท้าย
หัวหน้าห้องยืนอยู่บนแท่นบรรยายอย่างเป็นทางการ แจ้งให้เราทราบว่าหลักสูตรสามปีของเราสิ้นสุดลงอย่างสมบูรณ์แล้ว กลางเดือนมิถุนายนจะมีการจัดเตรียมเอกสารสำหรับการจบการศึกษาและรับใบปริญญา หลังจากนั้นเราก็จะได้จากมหาวิทยาลัยที่ทั้งคุ้นเคยและแปลกหน้าแห่งนี้ไป บางคนโห่ร้องด้วยความยินดี บางคนรู้สึกหม่นหมอง แต่สำหรับฉัน ฉันกลับรู้สึกเศร้าใจอยู่บ้าง
ในช่วงเวลาเหล่านั้น วัยหนุ่มสาวอยู่ใกล้เรามาก อยู่แค่ปลายนิ้ว เมื่อมองย้อนกลับไปที่สามปีในมหาวิทยาลัย สิ่งเดียวที่ทำให้ฉันรู้สึกโชคดีคือการได้รู้จักกับเพื่อนที่ชอบแกล้งกัน—บาจาง เวลายืนอยู่ข้างเขา ฉันรู้สึกมั่นใจเป็นพิเศษ เพราะเขาหน้าตาขี้เหร่กว่าฉัน นี่เป็นเหตุผลหลักที่ฉันอยากเล่นกับเขา
บาจางยืนอยู่ข้างๆ โอบไหล่ฉันและถามว่า: "ชิวฮั่นมีอะไรที่เสียดายไหม?"
"มี" ฉันบอกบาจาง: "ฉันอยากจะนอนกับหรานจิ่ง"
"โอ้โห" บาจางร้องเสียงดัง: "ไอ้หนุ่ม เธอนี่มีความทะเยอทะยานไม่น้อยเลยนะ คิดอะไรสกปรกแบบนี้ได้ บอกฉันหน่อยสิว่าความกล้าของนายมาจากไหน?"
ฉันมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยความหม่นหมองไม่สิ้นสุด พูดว่า: "จบแล้วนะ อีกแค่ร้อยวันเราก็จะต้องจากมหาวิทยาลัยนี้ไป หลังจากนั้นเราก็จะแยกย้ายกันไปคนละทิศละทาง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะมีโอกาสได้เจอกันอีกไหม ฉันมีความคิดที่อยากจะนอนกับเธอเพื่อบอกลา มันแย่ตรงไหน? มันเกินไปเหรอ? ฉันคิดแบบนี้ไม่ได้เหรอ?"
"ได้สิ! ได้สิ!" บาจางตอกย้ำฉันว่า: "คนที่อยากนอนกับหรานจิ่งคงจับมือกันเดินรอบสนามได้สามรอบ นายต้องต่อคิวนะ"
"ไอ้เวร" ฉันด่าอย่างไม่พอใจ: "แกเอาสาวในดวงใจของฉันไปเป็นอะไร? ต่อคิวซื้อตั๋วแล้วจะได้นอนด้วยหรือไง?"
บาจางทำท่าเหมือนไม่อยากเถียงกับฉัน พูดว่า: "ถ้าจริงๆ แล้วต่อคิวซื้อตั๋วแล้วได้นอนด้วยสักครั้ง นายก็ยังมีความหวังนะ ไม่งั้นนายไม่มีโอกาสเลย เธอเป็นดอกไม้สุดเย็นชาของคณะสื่อสารมวลชน ส่วนนายก็แค่คนไร้ค่าคนหนึ่งในคณะ เธออาจจะไม่เคยได้ยินชื่อชิวฮั่นของนายด้วยซ้ำ นายจะเอาอะไรไปนอนกับเธอ? เว้นแต่นายจะไปข่มขืนเธอ แล้วฉันยังรู้ด้วยว่าหรานจิ่งดูเหมือนจะมีแฟนแล้ว ฉันได้ยินคนพูดมาอย่างน้อยสามครั้ง มีคนขับรถบีเอ็มดับเบิลยูมาส่งหรานจิ่งที่มหาวิทยาลัย เป็นไงล่ะ? นายรู้สึกกดดันขึ้นมาทันทีเลยใช่ไหม?"
"ฉันอยากนอนกับหรานจิ่ง"
บาจางไม่สนใจคำพูดของฉัน พูดว่า: "น้ำในหอพักหมดแล้ว เดี๋ยวตอนที่ผ่านป้อมยามก็ซื้อน้ำถังหนึ่งนะ"
"ฉันอยากนอนกับหรานจิ่ง"
บาจางยังคงไม่สนใจคำพูดของฉัน พูดต่อว่า: "หรือว่าเราสองคนมาคิดกันดีกว่าว่าเที่ยงนี้จะไปกินข้าวราดแกงที่ร้านไหนดี?"
"ฉันอยากนอนกับหรานจิ่ง"
"ไปๆๆ นายไปสารภาพรักกับหรานจิ่งเดี๋ยวนี้เลย" บาจางหมดความอดทนแล้ว ยุแหย่ฉันว่า: "อีกแค่ร้อยวันเราก็จะต้องจากมหาวิทยาลัยนี้ไป หลังจากนั้นเราก็จะแยกย้ายกันไปคนละทิศละทาง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะมีโอกาสได้เจอกันอีกไหม มีอะไรอยากทำก็รีบไปทำซะ พี่ชายฉันสนับสนุนนายทางจิตใจ ถ้านายนอนกับหรานจิ่งได้จริงๆ กูจะเลี้ยงเนื้อย่างนายทุกคืน เลี้ยงจนกว่าจะเรียนจบ"
เขากล้าพูดแบบนี้เลยเหรอ? นี่มันเป็นการยั่วยุล้วนๆ ฉันจะให้เขารู้ว่าอะไรคือ "บทลงโทษของความหุนหัน" เพื่อเนื้อย่างฟรีกว่าร้อยมื้อนี้ ฉันต้องไปหาหรานจิ่งสักครั้ง คุยเรื่องนี้ให้ดี แม้ว่าหรานจิ่งอาจจะไม่รู้จักฉันก็ตาม
ตอนเที่ยงบาจางลากฉันไปกินข้าวที่โรงอาหารของมหาวิทยาลัย เขาชี้ไปที่ประตูโรงอาหารและบอกฉันว่า: "ดูเร็ว สาวในดวงใจของนายหรานจิ่งมาแล้ว นายไม่ได้บอกว่าอยากนอนกับเธอหรอกเหรอ? รีบไปสิ"
ฉันมองไปตามทิศทางที่บาจางชี้ หรานจิ่งสวมกางเกงรัดรูปสีขาว รองเท้ากีฬาสีขาว เสื้อสีเหลืองตัวเล็ก กำลังเตรียมต่อแถวตักอาหาร นี่คือสาวในดวงใจของฉัน ผู้หญิงที่ถูกผู้ชายนับไม่ถ้วนจินตนาการถึงมาสามปี
บาจางยิ้มและยั่วฉันว่า: "ไปสิ นายไม่ได้คุยโวกับฉันเมื่อกี้หรอกเหรอว่าจะนอนกับเธอ? ถ้ามีความกล้าก็ไปสิ? อีกแค่ร้อยวันเราก็จะต้องจากมหาวิทยาลัยนี้ไป หลังจากนั้นเราก็จะแยกย้ายกันไปคนละทิศละทาง" เขาเริ่มใช้คำพูดของฉันมายั่วอีกแล้ว
ฉันทนการเยาะเย้ยของบาจางไม่ไหวแล้ว โยนตะเกียบในมือและลุกขึ้นเดินไปที่ประตูโรงอาหาร บาจางดูตกใจ นั่งอยู่ที่เดิมและถามว่า: "นายจะไปจริงๆ เหรอ?"
ฉันไม่อยากสนใจเขาเลย วิ่งเหยาะๆ ไปที่หน้าหรานจิ่ง ตอนนั้นหรานจิ่งกำลังก้มหน้าดูวีแชทในโทรศัพท์! ตอนที่ฉันยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ฉันได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้น "ตึกตัก ตึกตัก" ไม่หยุด แม้แต่การหายใจก็ติดขัด ฉันยังสงสัยด้วยซ้ำว่าตัวเองมีเลือดกำเดาไหลหรือเปล่า
หรานจิ่งเงยหน้าขึ้นหลังจากพบว่ามีคนยืนอยู่ตรงหน้าเธอ มองฉันด้วยสายตาเต็มไปด้วยความสงสัย
ตอนนั้นระยะห่างระหว่างเราไม่ถึงหนึ่งเมตร ระยะที่ใกล้ขนาดนี้ทำให้ฉันได้กลิ่นกายของเธออย่างชัดเจน ทำให้ฉันรู้สึกมึนเล็กน้อย มีเพื่อนนักศึกษาหลายคนรอบๆ สังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ มองเรา ด้วยความอยากรู้ หรานจิ่งเป็นฝ่ายเปิดปากก่อนถามว่า: "คุณมีอะไรหรือเปล่า?"
เสียงของเธอไพเราะมาก ฉันมองเธอและพูดว่า: "ฉัน ฉัน" แม่เจ้า ฉันจะบอกหรานจิ่งตรงๆ ได้ยังไงว่า: ฉันอยากนอนกับเธอ?
หรานจิ่งมองฉันด้วยความสนใจ ริมฝีปากสีแดงอมชมพูของเธอเผยอขึ้นกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ฉันกลับถูกอำนาจลึกลับบางอย่างผลักดันให้ก้าวไปข้างหน้าและโอบเอวของหรานจิ่ง จูบเธอที่ริมฝีปากหนึ่งครั้ง ในช่วงเวลานั้น เวลาดูเหมือนจะหยุดนิ่ง ดวงตาของหรานจิ่งเบิกกว้าง ฉันสูดกลิ่นลมหายใจของเธอ เพลิดเพลินกับความรู้สึกนี้ ค่อยๆ ดูดริมฝีปากของเธอ เสียงรอบข้างไม่ได้ยินเลย มีเพียงเสียงหัวใจ "ตึกตัก ตึกตัก" ของฉันเองที่ก้องอยู่ในหัว ถ้าเวลาสามารถหยุดอยู่ที่วินาทีนี้ตลอดไปจะดีแค่ไหน?
สายตาของหรานจิ่งค่อยๆ เปลี่ยนไป จากตกใจกลายเป็นสงบ ดูเหมือนว่าเธอจะยอมรับจูบที่ไม่ได้รับเชิญของฉัน
"เพล้ง—" เสียงโลหะตกกระทบพื้น ดึงฉันกลับมาจากความรู้สึกเหมือนฝันนั้น ฉันอยากด่าจริงๆ ไอ้โง่คนไหนถือถาดอาหารยังถือไม่มั่นวะ?
มือของฉันปล่อยเอวของหรานจิ่ง ยืนอยู่ตรงหน้าเธอด้วยความประหม่า ฉันก้มหน้าไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าของหรานจิ่ง แถมยังเตรียมพร้อมที่จะโดนตบหน้า
แต่หลังจากผ่านไปประมาณหนึ่งหรือสองวินาที ฉันก็ยังไม่ได้รับการตบหน้านั้น จึงค่อยๆ อธิบายอย่างระมัดระวังว่า: "ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะไม่สุภาพ ฉันกลัวว่าหลังจากเรียนจบแล้วจะไม่มีโอกาสได้พบกันอีก ก่อนที่จะเรียนจบ ฉันอยากจะบอกเธอที่ฉันแอบรักมาสามปีว่า ขอบคุณที่เธอปรากฏในช่วงวัยหนุ่มสาวของฉัน ฉันไม่ได้หวังอะไร แค่อยากให้เธอรู้ก็พอ"
พูดจบ ฉันก็เหมือนขโมยที่รอฟังคำตัดสินจากผู้พิพากษา
"ขอบคุณ" เสียงของหรานจิ่งเบามาก ฉันเชื่อว่านอกจากฉันแล้ว คงไม่มีใครได้ยินอีก หลังจากพูดสองคำนี้ เธอก็ยกมือขึ้นเสยผมที่ปรกหน้าเล็กน้อย ยิ้มบางๆ แล้วหมุนตัวเดินจากไปเงียบๆ
ฉันมองเงาร่างของหรานจิ่งที่เดินจากไปอย่างงงๆ ในใจมีทั้งความดีใจและความผิดหวัง
คำว่า "ขอบคุณ" สองคำนี้หมายความว่าอะไรกันแน่? พร้อมกับการจากไปของหรานจิ่ง โรงอาหารก็กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง ฉันกลับไปที่โต๊ะเดิมและพบว่าอาหารของฉันหายไปแล้ว
บาจางก้มหน้ากินอย่างตะกละ ฉันถามว่า: "ถาดอาหารของฉันอยู่ไหน?"
เขาปากเต็มไปด้วยข้าว พูดอย่างไม่ชัดเจนว่า: "ฉันกำลังกินอยู่"
ฉันถามอย่างสงสัย: "แล้วข้าวของนายล่ะ? ทำไมมากินของฉัน?"
บาจางชี้ไปที่พื้นและพูดว่า: "ตกพื้นไปแล้ว"
ไอ้เวร เป็นถาดอาหารของเขานี่เองที่ตกพื้นและทำให้เกิดเสียง "เพล้ง" ทำลายความฝันอันงดงามของฉัน ฉันมีความรู้สึกอยากฆ่าบาจาง แต่กลับพบว่าบาจางร้องไห้ฟูมฟายว่า: "ชิวฮั่น ไอ้เหี้ย นายจูบสาวในดวงใจของฉัน ต่อไปนายจะเอาเธอด้วยจริงๆ เหรอ? เราไม่ใช่พี่น้องกันอีกแล้ว บอกฉันมาตามตรง สาวในดวงใจของฉันพูดอะไรกับนาย? นายคบกับสาวในดวงใจของฉันแล้วใช่ไหม?"
"ขอบคุณ"
"ขอบคุณบ้านแกสิ ฉันเสียใจและเจ็บปวดขนาดนี้ คืนนี้นายต้องเลี้ยงเนื้อย่างฉันเพื่อปลอบใจที่บาดเจ็บของฉัน ฉันอิ่มแล้ว ฉันจะกลับหอไปร้องไห้สักสองชั่วโมง ตอนที่นายกลับมา อย่าลืมซื้อน้ำถังหนึ่งที่ป้อมยามแล้วเอาไปวางบนเครื่องกรองน้ำด้วย"
"กูบอกว่า เธอพูดกับกูว่า 'ขอบคุณ'"
บาจางเดินออกไปได้หลายก้าวแล้ว แต่กลับเดินกลับมาด้วยใบหน้าเศร้าสร้อยและพูดกับฉันว่า: "ทำไมสาวในดวงใจของฉันถึงต้องพูด 'ขอบคุณ' กับนาย พวกนายจะมีอนาคตด้วยกันเหรอ? ฉันไม่สนใจ นายต้องปลอบใจที่บาดเจ็บของฉัน คืนนี้ฉันจะให้โอกาสนายเลี้ยงเนื้อย่างฉัน ตกลงกันแบบนี้นะ"
ไอ้เวร ที่บอกว่าเขาจะเลี้ยงเนื้อย่างฉันนี่นะ
หลังจากบาจางไป ฉันนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารคนเดียว นึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ก็ยังรู้สึกหวานชื่นเต็มหัวใจ หรานจิ่งยังพูด "ขอบคุณ" ด้วย นี่หมายความว่าอะไร? เธอไม่ได้เกลียดฉันเหรอ? ฉันยังมีความหวังที่จะพัฒนาความสัมพันธ์กับเธอต่อไปหรือเปล่า?
หลังจากบาจางไป ฉันซื้ออาหารอีกจาน กินได้แค่ครึ่งเดียว มีผู้ชายหกเจ็ดคนเดินเข้ามาจากข้างนอก ตรงมาที่ฉัน หนึ่งในนั้นชี้มาที่ฉันและพูดว่า: "ไอ้เวรนี่แหละที่บังคับจูบหรานจิ่ง"
หัวหน้ากลุ่มโกรธมาก ดึงขาเก้าอี้ออกมาและวิ่งเข้าหาฉัน ตะโกนด่าว่า: "ไอ้เหี้ย ไอ้ขี้ข้าโง่ๆ ยังกล้าบังคับจูบหรานจิ่ง? กูจะตีปากมึงให้พัง"
บทล่าสุด
#328 บทที่ 328
อัปเดตล่าสุด: 3/18/2025#327 บทที่ 327
อัปเดตล่าสุด: 3/18/2025#326 บทที่ 326
อัปเดตล่าสุด: 3/18/2025#325 บทที่ 325
อัปเดตล่าสุด: 3/18/2025#324 บทที่ 324
อัปเดตล่าสุด: 3/18/2025#323 บทที่ 323
อัปเดตล่าสุด: 3/18/2025#322 บทที่ 322
อัปเดตล่าสุด: 3/18/2025#321 บทที่ 321
อัปเดตล่าสุด: 3/18/2025#320 บทที่ 320
อัปเดตล่าสุด: 3/18/2025#319 บทที่ 319
อัปเดตล่าสุด: 3/18/2025
คุณอาจชอบ 😍
หลังหย่า ฉันมีชีวิตที่รุ่งโรจน์
เป็นนิยายจีนแนวย้อนยุค มีองค์ประกอบของการแต่งงาน การหย่าร้าง และสงคราม มีการใช้ภาษาที่เป็นทางการตามยุคสมัย มีการอ้างถึงกิจกรรมโบราณของจีน และมีความขัดแย้งระหว่างตัวละคร
คำแปล
แต่งงานมาสามปี เย่หมิงลี่ไม่เคยแตะต้องนาง จนกระทั่งวันที่เขาเมาสุรา นางจึงได้รู้ว่าตนเป็นเพียงตัวแทนของใครบางคน
นางเอ่ย "ท่านอ๋อง ขอหย่าขาดกันเถิดเจ้าค่ะ"
เขาตอบ "เจ้าอย่าได้เสียใจภายหลัง"
เขาคิดว่านางจะต้องเสียใจที่จากไป แต่ใครเลยจะรู้ว่านางกลับใช้เวลาไปกับการเล่นโยนลูกธนู เล่นซ่อนตะขอ เล่นทายของในถ้วย เล่นชนไก่ ขี่ม้าตีลูกบอล จนถึงเลี้ยงจิ้งหรีด แต่ไม่เคยร่ำไห้อยู่ในห้องนางสักครั้ง
ในที่สุด เมื่อนางนำทัพออกรบ เขาก็รีบควบม้าตามไปยังสนามรบ แล้วดักรอนางที่กระโจม "ซางกวนซิน อย่าออกรบแทนบิดาเลย ข้าจะเลี้ยงดูเจ้าเอง"
ภายใต้แสงเทียน หญิงสาวยิ้มอย่างเย้ยหยัน "ท่านอ๋องวางใจได้ วันที่หม่อมฉันควบม้าไปยังทะเลทรายอันกว้างใหญ่ หม่อมฉันจะเก็บร่างขององค์หญิงไว้ครบถ้วนเป็นศพเดียว"
ชายหนุ่มโกรธจัดด้วยความอับอาย ท่ามกลางแสงดาบเงาคม มีคมกระบี่พุ่งมาแยกชายผู้นั้นออก ซ่งเจว๋ยิ้มอย่างอ่อนโยน "ท่านอ๋องโปรดสำรวมตน อาซินเป็นภรรยาของข้า"
หัวใจแปรผัน
เธอตัดสินใจหย่าร้าง แต่อเล็กซ์รู้สึกเสียใจอย่างมากกับการกระทำของเขาและพยายามอย่างยิ่งที่จะคืนดีกับเธอ ในขณะนั้น เซบขอเธอแต่งงาน พร้อมกับยื่นแหวนเพชรล้ำค่ามาให้และพูดว่า "แต่งงานกับฉันเถอะ ได้โปรด"
ด้วยความที่ลุงของอดีตสามีของเธอไล่ตามเธออย่างจริงจัง ชารอนจึงต้องเผชิญกับสถานการณ์ที่ลำบากใจ เธอจะตัดสินใจอย่างไร?
ความหวังที่ว่างเปล่า
มาทำงานที่บ้านเจ้านายคนใหม่ได้ครึ่งเดือนแล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมานี้ คุณภาพการนอนของฉันแย่มาก
จากห้องของเจ้านาย มักจะมีเสียงประหลาดๆ ดังออกมาในยามดึก
ฉันซึ่งแต่งงานมีสามีแล้ว ย่อมเข้าใจดีว่าเสียงพวกนั้นหมายถึงอะไร ทุกครั้งที่เห็นหน้าเจ้านาย ใบหน้าฉันจึงมักจะร้อนผ่าว หัวใจเต้นแรง
สิ่งที่ทำให้ฉันสงสัยก็คือ เจ้านายเป็นแบบนี้ทุกคืน ราวกับมีพลังไม่รู้จักหมด
ภายหลัง ฉันถึงได้รู้ว่าเขาเป็นโรคชนิดหนึ่งที่เรียกว่า "โรคติด"
ค่ำคืนแห่งความลับ
"คิดว่าจะไปไหนเหรอ?"
"ตรงนั้น" ฉันตอบเสียงสั่นๆ พร้อมพยักหน้าไปทางเก้าอี้
เขาจ้องมองฉันด้วยสายตาที่เข้มข้นจนทำให้ฉันรู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว ฉันกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก และเขาก้มลงมาจูบฉันด้วยริมฝีปากอุ่นๆ ฉันครางเบาๆ และกำเสื้อยืดของเขา จูบตอบกลับไป คอนราดลูบหลังฉันและวางมือที่เอวเพื่อดึงตัวฉันให้แนบชิดกับเขามากขึ้นขณะที่เราจูบกัน ฉันโอบแขนรอบคอเขา
ส่วนหนึ่งของฉันโหยหาจูบของเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่เราได้จูบกัน จูบนี้เต็มไปด้วยความหลงใหลแต่ไม่รุนแรงหรือหยาบคาย มันสมบูรณ์แบบมาก คอนราดใช้มืออีกข้างลูบแก้มฉัน ฉันดันลิ้นเข้าไปในปากเขา ฉันต้องการมากกว่านี้ คอนราดดูเหมือนไม่มีปัญหาเพราะลิ้นของเขาเต้นรำเข้ากันได้อย่างลงตัวกับของฉัน
ฉันเดินถอยหลังโดยไม่แยกจากริมฝีปากของเขาจนหลังชนกับเคาน์เตอร์ มีอารมณ์มากมายหมุนเวียนในตัวฉัน ฉันจับสะโพกเขาและดึงเขาเข้ามาใกล้ คอนราดครางเสียงดังในริมฝีปากของฉัน และฉันรู้สึกได้ว่าเขาแข็งตัวขึ้นเพียงแค่จูบฉัน ฉันก็เหมือนกัน ฉันรู้สึกตื่นเต้นเป็นครั้งแรกในรอบนาน
คืนหนึ่ง
งานบอลหน้ากาก
ชายหนุ่มรูปหล่อ
มันคือจุดเริ่มต้นทั้งหมด เพราะฉันถูกบังคับให้เข้าร่วมงานโดยเจ้านายของฉันเพื่อแกล้งเป็นลูกสาวของเธอ ไม่อย่างนั้นฉันจะถูกไล่ออก
สายตาของชายหนุ่มรูปหล่อตกลงมาที่ฉันทันทีที่ฉันเดินเข้าไป ฉันหวังว่าเขาจะมองข้ามไปเพราะเขาถูกล้อมรอบด้วยผู้หญิงสวยๆ แต่เขาไม่ทำ เมื่อเขาตัดสินใจเข้ามาหา ฉันถึงได้รู้ว่าเขาไม่ใช่คนแปลกหน้าเลย เขาและครอบครัวของเขาเป็นเจ้าของบริษัทที่ฉันทำงานอยู่ เขาไม่ควรรู้ว่าฉันเป็นใคร
ฉันพยายามทุกวิถีทางเพื่อหลีกเลี่ยงเขา แต่ไม่มีอะไรได้ผล มันยากที่จะต้านทานเมื่อเขาจ้องมองฉันด้วยสายตาและรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ ฉันยอมแพ้ที่จะต่อสู้กับมัน การใช้เวลาสักสองสามชั่วโมงกับเขาคงไม่เป็นไรใช่ไหม? ตราบใดที่ฉันยังสวมหน้ากาก เขาก็ไม่จำเป็นต้องรู้ว่าฉันเป็นใคร
ฉันไม่เคยรู้สึกเคมีแบบนี้กับใครมาก่อน แต่มันไม่สำคัญเพราะหลังจากคืนนี้ ฉันจะหายไปและเขาจะไม่มีทางรู้ว่าฉันเป็นใคร แม้ว่าเขาจะเดินผ่านฉันบนถนน เขาก็จะไม่สังเกตเห็นเพราะสิ่งที่เขาเห็นคือผู้หญิงที่เขาหลงใหล คนสวยที่เข้ากับคนอื่นได้ แต่ในความเป็นจริงฉันเป็นใครก็ไม่รู้ ฉันไม่มีอะไรพิเศษ ดังนั้นเวลาที่เราใช้ร่วมกันจะเป็นเพียงความทรงจำ
แต่ฉันคิดผิด เพราะเพียงคืนเดียวทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ฉันหวังว่าเขาจะลืมฉันไปแล้ว แต่ดูเหมือนจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาทำ
ไม่ว่าอย่างไร เขาไม่ควรรู้ความจริง เพราะเขาจะผิดหวังเท่านั้น
ลักพาตัวเจ้าสาวผิดคน
และให้ตายเถอะ ฉันไม่สามารถบอกได้ว่าฉันไม่ต้องการเธอเหมือนกัน
เธอยืนอยู่ตรงนั้น สวยและเซ็กซี่สุดๆ ในชุดนอนบางๆ ที่แทบจะไม่ปิดอะไรเลย"
"เธอเป็นสาวบริสุทธิ์จริงๆ" เขากระซิบด้วยความทึ่ง
ฉันไม่คิดว่าเขาตั้งใจจะพูดออกมาดังๆ เหมือนพูดกับตัวเองมากกว่าพูดกับฉัน ความจริงที่ว่าเขามีข้อสงสัยในคำพูดของฉันควรจะทำให้ฉันโกรธ แต่ฉันกลับไม่รู้สึกอย่างนั้น ดังนั้นแทนที่จะโกรธ ฉันกลับเกร็งตัวและคราง "ได้โปรด" ฉันขอร้องเขา
—————— กาเบรียลา: ฉันแค่อยากมีชีวิตปกติ แต่สิ่งนั้นถูกพรากไปเมื่อพ่อของฉันบังคับให้ฉันแต่งงานกับผู้ชายที่ฉันไม่เคยพบ โชคชะตาดูเหมือนจะเล่นตลกอีกครั้ง วันที่เราจะพบกัน ฉันกลับถูกลักพาตัวโดยแก๊งมาเฟียคู่แข่ง เพียงเพื่อจะพบว่าฉันถูกลักพาตัวผิดคน! แต่เมื่อเอนโซ จอร์ดาโนเข้ามาในชีวิต ฉันรู้ว่าฉันไม่อยากกลับไป ฉันแอบรักเขามาตั้งแต่เด็ก ถ้านี่เป็นโอกาสที่จะทำให้เขาสนใจฉัน ฉันก็จะทำทุกวิถีทาง แต่เขาจะต้องการฉันด้วยหรือเปล่า ฉันไม่แน่ใจเลย
ราชินีน้ำแข็งสำหรับขาย
อลิซเป็นนักสเก็ตน้ำแข็งวัยสิบแปดปีที่สวยงาม อาชีพของเธอกำลังจะถึงจุดสูงสุดเมื่อพ่อเลี้ยงที่โหดร้ายขายเธอให้กับครอบครัวที่ร่ำรวย ครอบครัวซัลลิแวน เพื่อเป็นภรรยาของลูกชายคนเล็กของพวกเขา อลิซคิดว่าต้องมีเหตุผลที่ผู้ชายหล่อๆ อยากแต่งงานกับผู้หญิงแปลกหน้า โดยเฉพาะถ้าครอบครัวนั้นเป็นส่วนหนึ่งขององค์กรอาชญากรรมที่มีชื่อเสียง เธอจะหาทางละลายหัวใจเย็นชานั้นเพื่อให้เธอไปได้ไหม? หรือเธอจะสามารถหนีไปได้ก่อนที่จะสายเกินไป?
ห้ามหย่า! คุณหลู่คุกเข่าปลอบโยนทุกคืน
ก้าวสู่ความรัก: หัวหน้าหวานใจรักแรก
สิ่งที่หยุนเสี่ยงอยากทำมากที่สุดเมื่อได้ย้อนกลับไปในอดีต คือการห้ามตัวเองในวัย 17 ไม่ให้ตกหลุมรักเซี่ยจวินเฉินวัย 18 ปี
แต่เมื่อวิญญาณวัย 26 ปีของเธอได้เข้าสิงร่างของเด็กสาววัย 17 อีกคน ทุกอย่างกลับไม่เป็นไปตามที่หยุนเสี่ยงคาดไว้เลย
หม่อซิงเจ๋อ บอสในอนาคตของเธอ ดันมาอาศัยอยู่ในบ้านที่เธออยู่ตอนนี้อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
ชีวิตการอยู่ร่วมชายคาที่วุ่นวายจึงเริ่มต้นขึ้น
หนึ่งปีต่อมา
อุบัติเหตุรถชนที่ไม่คาดคิด พาหยุนเสี่ยงกลับไปยังวัย 26 ปีของเธออีกครั้ง
เธอคิดว่านี่เป็นเพียงความฝันที่สวยงาม พอตื่นขึ้นทุกอย่างก็กลับเป็นเหมือนเดิม
แต่ตั้งแต่เธอปรากฏตัวต่อหน้าหม่อซิงเจ๋ออีกครั้ง
ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป
สำหรับเธอ มันเป็นเพียงเวลาหนึ่งปี แต่สำหรับหม่อซิงเจ๋อ เธอคือคนที่เขาหมกมุ่นมาตลอดเก้าปี
เขาไม่มีทางปล่อยให้เธอหลุดจากโลกของเขาอีกครั้ง
หม่อซิงเจ๋อจับมือหยุนเสี่ยงที่กำลังจะเดินจากไป กัดฟันพูดอย่างเดือดดาล "หยุนเสี่ยง ฉันรอเธอมาเก้าปี แค่ให้เธอรออีกเก้านาทีมันยากนักเหรอ?"
น้ำตาของหยุนเสี่ยงไหลอาบแก้ม "ฉันนึกว่าคุณไม่ต้องการฉันแล้ว"
หม่อซิงเจ๋อโกรธจนแทบคลั่ง เขาทุ่มเททุกวิถีทางก็เพื่อกักเธอไว้ข้างกายไปตลอดชีวิตเท่านั้น
โซ่สวาทร้อนรัก
“มันเรื่องของฉัน ตัวฉันของฉันนมก็นมของฉัน คุณไม่มีสิทธิ์มายุ่ง”
“ก็สิทธ์ของความเป็นผัวคนแรกของคุณไง นมคุณน่ะเป็นของผม ทั้งตัวคุณก็เป็นของผม...เข้าใจไหม? ”
คาเรน เซนโดริก อายุ 32 ปี
หนุ่มลูกครึ่งอเมริกา-อาหรับ ที่มีบุคลิกสุขุมเยือกเย็น เจ้าเล่ห์แสนกล และยังเป็นCEO บริษัทไอทีอินเตอร์เนชั่นกรุ๊ปชื่อดังในอเมริกาที่มีสาขาอยู่ทั่วโลก ในแต่ละวันจะมีสาวๆมาคอยปนเปรอสวาทให้เขาในทุกค่ำคืน และในที่สุดเขาก็จัดการเหยื่อสาวผิดคน เพราะคิดว่าเธอคือคนที่ลูกน้องหามา จึงใช้เงินปิดปากเธอให้จบเรื่อง แต่ใครจะคิดว่าเขาต้องมาเจอกับเธออีกครั้ง
ทับทิม รินลดา ชลวัตร อายุ 25 ปี
สาวแว่นช่างเพ้อ ที่มีความสามารถรอบด้าน พ่วงด้วยวาจาอันจัดจ้านไม่ยอมใคร จนถูกคัดเลือกให้ไปดูงานที่ดูไบ ต้องมาเปลี่ยนตัวเองให้กลายเป็นสาวสวยสุดมั่นสำหรับงานครั้งนี้ แต่พอไปถึงเธอกลับถูกซาตาน พรากพรหมจรรย์ไปตั้งแต่วันแรกที่ไปถึง และซาตานคนนั้นก็ดันเป็นเจ้าของบริษัทที่เธอทำงานอยู่ แล้วเธอจะทำอย่างไรต่อไปเมื่อต้องเจอกับเขาอีกครั้ง
เสน่ห์หวาน: อีโรติก
เรื่องหลัก
มาริลิน มูเรียล อายุสิบแปดปี รู้สึกตกใจในช่วงฤดูร้อนที่สวยงามเมื่อแม่ของเธอพาชายหนุ่มที่หล่อเหลาเข้ามาและแนะนำว่าเขาเป็นสามีใหม่ของเธอ ความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้เกิดขึ้นทันทีระหว่างเธอกับชายหนุ่มที่ดูเหมือนเทพเจ้ากรีกคนนี้ ขณะที่เขาเริ่มส่งสัญญาณที่ไม่พึงประสงค์ต่างๆ มาทางเธออย่างลับๆ มาริลินพบว่าตัวเองต้องเผชิญกับการผจญภัยทางเพศที่ไม่อาจต้านทานได้กับชายหนุ่มที่มีเสน่ห์และเย้ายวนคนนี้ในขณะที่แม่ของเธอไม่อยู่ ผลลัพธ์ของการกระทำเช่นนี้จะเป็นอย่างไร และแม่ของเธอจะรู้ถึงความผิดที่เกิดขึ้นใต้จมูกของเธอหรือไม่?
แอบรักรุ่นพี่ตัวร้าย
ภารกิจให้เป็นคู่เดทเป็นเวลา1อาทิตย์...
รักแท้ อยู่หลังใบหย่า
(ขอแนะนำหนังสือเล่มหนึ่งที่สนุกจนวางไม่ลง อ่านไม่ยอมวางสามวันสามคืนเลย เนื้อเรื่องน่าติดตามและเข้มข้นมาก เป็นเรื่องที่ต้องอ่านให้ได้ ชื่อหนังสือคือ "เกิดใหม่: เทพธิดาแห่งการล้างแค้น" ค้นหาได้โดยพิมพ์ชื่อในช่องค้นหาเลย)