สามสิบวัน

ฉันเงยหน้าขึ้นมองตัวเองในกระจกห้องน้ำ ด้วยความหงุดหงิดฉันถูตาหมีแพนด้าของตัวเอง สาปส่งที่ไม่ได้คิดจะซื้อมาสคาร่ากันน้ำ ช่างเป็นเรื่องปกติ ฉันคิด วันเดียวที่ฉันอุตส่าห์แต่งตัวไปทำงาน ทุกอย่างพังเพราะฝนตกห้านาทีตรงป้ายรถเมล์ ฉันชำเลืองดูนาฬิกาข้อมือและตระหนักว่าถ้าไม่รีบ ฉันจะพลาดโอกาสส่งพัสดุพวกนี้

ฉันใช้ทิชชู่เช็ดตาอย่างรีบร้อน จัดการรอยดำส่วนใหญ่ได้พอใช้ เสร็จแล้วฉันก็หยิบกระเป๋าขึ้นมา มองไปรอบๆ แล้วแอบออกจากห้องน้ำหญิงของบริษัทฮัดสัน อินเตอร์เนชั่นแนล สูดหายใจลึกและรวบรวมความแอบแฝงเท่าที่จะทำได้ ฉันรีบเดินไปตามทางเดินไปยังห้องครัวพนักงาน โล่งใจที่พบว่ามันว่างเปล่า มองข้ามไหล่ ฉันรีบแกะพัสดุวางบนเคาน์เตอร์

"เธอนี่เองเหรอ นักลอบสังหารไดเอท" เสียงนั้นทำให้ฉันสะดุ้ง เกือบทำกล่องที่ถืออยู่หล่น ฉันรู้สึกถึงความร้อนที่แผ่ขึ้นมาตามลำคอขณะที่หมุนตัวไปพบว่าตัวเองกำลังจ้องมองเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลเข้มแสนน่าหลงใหล

"เอ่อ เอ่อ" ฉันพูดติดอ่าง งงไปหมดกับผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า

"ไม่ต้องกังวล ความลับของเธอปลอดภัยกับฉัน" เขาตอบ พลางหยิบมัฟฟินชีสเค้กช็อกโกแลตที่ฉันวางไว้บนเคาน์เตอร์ เขากัดคำหนึ่งและถอนหายใจเบาๆ

"ไม่อร่อยเหรอ" ฉันถามอย่างลังเล หัวใจหล่นวูบ ฉันใช้เวลาหลายชั่วโมงเมื่อคืนเพื่อให้ได้สูตรที่ถูกต้อง และคิดว่าในที่สุดก็ทำได้แล้ว แต่เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่

"ไม่" เขาตอบ หัวใจฉันหล่นวูบ "อร่อยเกินไป" เขาพูดพร้อมรอยยิ้ม โดยไม่รู้ตัวฉันพบว่าตัวเองยิ้มตอบ

"เอ่อ ฉันน่าจะต้องวางของพวกนี้ให้เสร็จแล้วล่ะ" ฉันตอบ ฉันรีบวางมัฟฟินที่เหลืออีกไม่กี่ชิ้นบนเคาน์เตอร์ เก็บกล่องของฉันและหันไปโดยคาดว่าชายปริศนาจะหยิบมัฟฟินของเขาและไปแล้ว แต่ไม่ เขายังคงพิงกรอบประตูอย่างไม่ใส่ใจ ยิ้มให้ฉันขณะที่ค่อยๆ กินมัฟฟิน

"ขอโทษนะ ต้องรีบแล้ว" ฉันพึมพำ มองนาฬิกาข้อมือ "มีประชุมอีกสิบนาที" ฉันรู้สึกประหม่าอย่างสิ้นเชิงกับคนแปลกหน้าที่ไม่เคยเห็นในออฟฟิศมาก่อน แทบจะอย่างไม่เต็มใจ เขาปล่อยให้ฉันผ่านไปพร้อมกล่องเปล่า เมื่อฉันเดินเทียบเขา รู้สึกเหมือนเวลาหยุดนิ่ง ขนที่คอของฉันลุกชัน ขณะที่ฉันสัมผัสได้ถึงกลิ่นซิตรัสของเขา ดวงตาสีเข้มที่เป็นประกายด้วยอารมณ์ขัน และริมฝีปากอิ่มเอิบที่ดูเหมือนกำลังเชิญชวนให้ฉันจูบ ฉันเกือบจะเป็นลมซึ่งไม่ใช่เรื่องดีเลย

"แล้วทำไมเธอถึงทำแบบนี้ล่ะ" เขาถามด้วยเสียงแหบพร่าราวกับว่าเขาได้รับผลกระทบจากการพบกันโดยบังเอิญนี้มากพอๆ กับฉัน

ฉันรู้สึกถึงความร้อนที่แผ่ซ่านขึ้นมาที่แก้มขณะตอบว่า "ฉันชอบทำขนม" ฉันยักไหล่ราวกับพยายามสลัดสายตาของเขาออกไปและรีบผ่านเขาไปอย่างรวดเร็ว ฉันพบว่าตัวเองรีบเดินไปตามทางเดินในระดับที่เกือบจะวิ่ง และฉันต้องเตือนตัวเองทางจิตใจให้ช้าลง ดูเหมือนว่าโชคจะเข้าข้างฉัน และฉันมาถึงโต๊ะทำงาน ที่ซึ่งฉันรีบเก็บกล่องไว้ในลิ้นชัก

ฉันถอนหายใจด้วยความโล่งอกขณะเปิดคอมพิวเตอร์ แต่พบว่าจิตใจของฉันล่องลอยกลับไปหาชายปริศนา ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงส่งผลกระทบต่อฉันมากขนาดนี้ ไม่ใช่ว่าเขาพูดอะไรกับฉันมากมาย แต่การปรากฏตัวของเขาดูเหมือนจะสื่อสารมากมาย และฉันต้องยอมรับกับตัวเองว่าในตอนนี้ฉันรู้สึกตื่นเต้นอย่างไม่น่าเชื่อ เมื่อนึกถึงริมฝีปากของเขา ฉันรู้สึกหัวใจเต้นเร็วขึ้นและอุ้งเชิงกรานตึงขึ้น ฉันขับไล่ความคิดเหล่านี้และหันไปสนใจอีเมลของฉัน กลัวว่าความเขินอายที่บอกเล่าความรู้สึกของฉันจะเปิดเผยตัวฉันออกไป

ฉันจมอยู่กับกล่องขาเข้าเป็นเวลาหลายนาที เมื่อฉันถูกดึงกลับสู่ความเป็นจริงโดยเสียงเท้าเคาะ "มาเถอะ แอบบี้ เธอจะไปประชุมพนักงานสายแล้ว และฉันได้ยินมาว่ามัฟฟินวันนี้อร่อยมาก"

มิเชล แฮริงตัน-แบล็ก ส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาให้ฉัน รู้ดีว่าใครเป็นคนรับผิดชอบเค้กวันนี้ แต่ในฐานะที่เป็นเพื่อนสนิทและเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันที่ฮัดสัน เธอได้สาบานว่าจะเก็บเป็นความลับ

~*~

ความรักในการทำขนมของฉันเริ่มต้นตั้งแต่อายุยังน้อย การมีพ่อแม่สองคนที่ส่วนใหญ่ไม่อยู่ตลอดวัยเด็กของฉันทำให้ฉันถูกเลี้ยงดูโดยพี่เลี้ยงหลายคน บางคนก็ยอดเยี่ยม แต่บางคนก็แย่มาก สิ่งที่พวกเขาส่วนใหญ่มีเหมือนกันคือไม่มีใครอยู่นานเป็นพิเศษ ฉันคิดว่าหลายคนรับงานนี้โดยคิดว่าการเป็นพี่เลี้ยงให้ลูกสาวของนางแบบระดับนานาชาติสองคนจะหมายถึงการได้ท่องเที่ยวและงานปาร์ตี้หรูหรามากมาย แต่ความจริงก็คือฉันมักถูกทิ้งไว้ที่บ้านในลอนดอนเหนือขณะที่แม่และพ่อบินไปทั่วโลก

ความคงเส้นคงวาในชีวิตของฉันคือย่าอิตาเลียน ในห้องครัวที่ไบรตันของย่านี่แหละที่ฉันใช้เวลาวันเสาร์เรียนรู้การทำอาหาร เริ่มจากอาหารง่ายๆ อย่างไข่คนและเค้กพื้นฐาน แล้วค่อยๆ ก้าวไปสู่อาหารที่ยากและซับซ้อนขึ้น ซึ่งย่าจะสนับสนุนให้ฉันทดลองเล่นกับรสชาติและเนื้อสัมผัส พอฉันอายุสิบสองปี ฉันสามารถทำขนมปังเองได้และแทบจะเข้ามาทำหน้าที่แทนพี่เลี้ยงในครัวไปแล้ว

พอเข้าสู่วัยรุ่นและพี่เลี้ยงได้รับอิสระมากขึ้น ฉันก็ถูกมองว่าโตพอที่จะนั่งรถไฟไปไบรตันเองได้ ที่นั่นฉันจะใช้เวลาทั้งสุดสัปดาห์กับย่า ซึมซับความรู้เกี่ยวกับอาหารอิตาเลียนที่ย่าเติบโตมากับมัน

ในขณะที่ย่าสนับสนุนความรักในอาหารของฉันเสมอมา พ่อแม่ของฉันกลับไม่เคยกระตือรือร้นเรื่องนี้เลย อาหารเท่ากับแคลอรี่ และไม่มีที่ว่างสำหรับสิ่งเหล่านั้นในชีวิตของนางแบบที่เดินทางไปทั่วโลก สำหรับพวกเขา ตู้เย็นที่เต็มไปด้วยของคือน้ำอีเวียนกับผักกาดหอม

ไม่ช่วยอะไรด้วยที่ฉันเคยเป็นเด็กที่สวยมาก จริงๆ นะ ฉันมองย้อนกลับไปที่รูปของตัวเองจนถึงอายุประมาณหกขวบ และคุณจะหาเด็กที่น่ารักกว่านี้ได้ยากมาก ฉันเป็นทุกสิ่งที่คาดหวังจากลูกของจีน่า อัลเบอร์เทลลี่ และไมเคิล เจมส์ นางแบบชั้นนำของโลกในยุค 70 และ 80 และพ่อแม่ของฉันก็ชื่นชอบความสนใจที่ได้รับอย่างมาก ฉันขึ้นปกนิตยสารมากเกินกว่าจะนับได้ และทุกคนบอกว่าฉันจะเป็นดาวดวงต่อไปในครอบครัว

แต่ในวัยที่ฟันน้ำนมหลุดและเริ่มเข้าโรงเรียน บางอย่างเกิดขึ้นและทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ฉันเริ่มอวบและกลม ผมสีน้ำตาลแดงเป็นลอนของฉันเริ่มฟูเป็นผมสีแครอทยุ่งเหยิง ผิวซีดมีกระของฉันไม่ได้อยู่ในกระแสอีกต่อไป และนั่นคือจุดจบของอาชีพนางแบบเด็กของฉัน และพร้อมกันนั้น ความชื่นชมที่พ่อแม่มอบให้ฉันก็หายไปด้วย อย่าเข้าใจฉันผิดนะ พวกเขาไม่เคยโหดร้ายหรือแย่ แค่เพียงว่าฉันไม่เข้ากับโลกของพวกเขาอีกต่อไป ฉันจึงไม่ได้เป็นที่สนใจของพวกเขามากนักตั้งแต่นั้นมา และนั่นคือที่มาของความรักในอาหารของฉัน เพราะเราทุกคนรู้ว่าอาหารเยียวยาจิตใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้ามันมาพร้อมกับน้ำตาลไอซิ่งโรยหน้าเยอะๆ!

ตลอดวัยรุ่นและช่วงมหาวิทยาลัย อาหารเป็นความสุขใจของฉัน แต่มากกว่าการกิน ฉันรักการทำอาหารจริงๆ ในช่วงสอบไฟนอล มักจะเห็นฉันทำอาหารมื้อใหญ่ให้เพื่อนร่วมบ้านเพื่อคลายความเครียด แม้ว่าฉันจะประหม่าจนไม่สามารถกินสิ่งที่ฉันทำได้ก็ตาม การวัดและความแม่นยำทั้งหมดนั้นเป็นยาบำรุงสำหรับคนบ้าควบคุมอย่างฉัน

นี่คือที่มาของการอบเค้กแบบไม่เปิดเผยตัวตนของฉัน สัปดาห์แรกของฉันที่บริษัทฮัดสันหลังจากเรียนจบน่ากลัวมาก ถูกผลักออกจากโลกของวิชาการ ฉันถูกคาดหวังให้นำทุกสิ่งที่เรียนรู้มาใช้ในทันที ทุกคืนฉันกลับบ้านด้วยความเครียดและทำสิ่งเดียวที่ฉันรู้ว่าฉันเก่ง...นั่นคือการอบขนม

เมื่อสิ้นสัปดาห์ ฉันมีอาหารมากมายจนไม่รู้จะทำอย่างไรกับมัน ดังนั้นในเช้าวันศุกร์นั้น ฉันจึงแอบเอาไปที่ออฟฟิศและวางไว้บนเคาน์เตอร์ในครัว เนื่องจากไม่มั่นใจในตำแหน่งของตัวเองเพราะเพิ่งทำงานได้เพียงสัปดาห์เดียว ฉันจึงไม่ได้ใส่ชื่อลงในของว่างพวกนั้น

มันเป็นความโล่งอกสำหรับฉันในวันนั้นเมื่อข่าวแพร่สะพัดอย่างรวดเร็วเกี่ยวกับเค้กของฉัน คนในออฟฟิศชอบมัน และในขณะที่พวกเขาอาจไม่สังเกตเห็นฉันที่ซ่อนอยู่ในคูบิเคิลของฉัน พวกเขาทุกคนกำลังพูดถึงเนื้อสัมผัสของเค้กฟองน้ำกาแฟกับครีมวอลนัทของฉัน และความกรอบของมินิพาฟโลวาของฉัน ไม่ต้องพูดถึงรสชาติของบราวนี่ช็อกโกแลตกับบีทรูทของฉัน!

สิ่งที่เริ่มต้นเป็นการผ่อนคลายความเครียดเล็กๆ น้อยๆ จึงกลายเป็นเรื่องปกติที่ฉันจะแอบนำของว่างมาและวางไว้โดยไม่ระบุชื่อในครัว การได้ยินว่าผู้คนชื่นชอบเค้กของฉันมากแค่ไหนทำให้ฉันรู้สึกดีข้างใน แม้ในวันที่ฉันรู้สึกเหงาและไม่แน่ใจว่ากำลังทำอะไรอยู่ ฉันถึงกับได้รับฉายาว่า 'นักสังหารไดเอท' เพราะไม่มีใครต้านทานสิ่งที่ฉันทิ้งไว้ได้

ในช่วงสามเดือนที่ผ่านมา ผู้คนพยายามค้นหาว่าใครคือคนอบขนมลึกลับของพวกเขา และจนถึงตอนนี้มีเพียงมิเชลที่รู้ เธอเจอฉันตอนเย็นวันหนึ่งขณะที่ฉันกำลังจะออกไป เมื่อฉันทำกล่องเค้กตกในลิฟต์ และเธอก็เดาได้ แต่เธอถูกสาบานให้เก็บเป็นความลับและฉันไว้ใจเธอด้วยชีวิต บวกกับของพิเศษที่ฉันส่งไปให้เธอก็ช่วยได้แน่นอน แต่ตอนนี้การไม่เปิดเผยตัวตนของฉันกำลังตกอยู่ในอันตราย และฉันไม่แน่ใจว่าควรทำอย่างไร