Nieosiągalna Ona

„Nie. Nie rób tego.” Hałas rozległ się echem z fantazyjnej łazienki.

Emily Johnson była na kolanach, naga w wannie, głowa przyciągnięta przez dużą rękę Jamesa Smitha, pchając ją w kierunku krocza w stałym rytmie.

Jego duży kutas sprawił, że bolały ją usta, i próbowała go odepchnąć, ale James stał się tylko szorstszy. „Nie czyń czego? Wiedziałeś, że Sophia Brown miała klaustrofobię, ale wciągnąłeś ją do windy, żeby ją uwięzić, żebyś mógł zająć jej miejsce i bawić się ze mną, prawda? Daję ci to, czego chciałeś. Czego więcej chcesz?”

Emily kaszlała kilka razy.

Po czymś, co wydawało się na zawsze, jego gorąca sperma strzeliła jej do gardła, a ona nie mogła się już utrzymać, zapadając się na bok, gdy nasienie wylało się z jej ust.

James spojrzał na nią, jego pożądanie tylko się wzmacniało.

Jedną ręką złapał jej podbródek i zsunął drugą ręką z kącika jej ust. „Czy twoje usta są pełne? Gdzie jeszcze chcesz moją spermę?

Jego palce szybko przesunęły się do jej podbrzusza, starając się zejść dalej w dół.

„Jakuba”. Emily złapała go za rękę, łzy płynęły jej po twarzy.

Palant przed nim, który był jej mężem od pięciu lat, ale nigdy się z nią nie kochał. Teraz, dla innej kobiety, poniżał ją w najgorszy możliwy sposób, w kółko.

„To nie byłem ja. Nie zamknąłem jej w windzie. Kiedy tam dotarłem, była już w środku, - Emily próbowała wyjaśnić.

„Nie ty?” Dłoń Jamesa, która zsunęła się do jej podbrzusza, natychmiast złapała ją za szyję. „W tym czasie tylko ty i Sophia byliście w całej willi. Jeśli to nie byłeś ty, to kto to był? Nie mów mi, że Sophia uwięziła się w windzie, odciąła zasilanie i zamknęła się tylko po to, by cię obramować. Sophia nie ryzykowałaby życia, aby poradzić sobie z kimś nieistotnym.

Pomyślała: „Ktoś nieistotny?”

W ciągu pięciu lat małżeństwa z Jamesem, z powodu jego chłodu i obojętności, serce Emily było złamane niezliczoną ilość razy i wiele razy, nie czuła już bólu.

W tym właśnie teraz, myślała, że upokorzenie w ten sposób było ostatecznym bólem.

Nie spodziewała się, że James sprawi, że poczuje jeszcze większy ból.

Łzy znów w niekontrolowany sposób wypłynęły z jej oczu.

James, mężczyzna, którego Emily kochała od dziesięciu lat i wyszła za mąż przez pięć lat.

Powiedział, że Sophia, która była zdecydowana ingerować w ich małżeństwo, nie miała potrzeby zajmować się Emily, jego „nieistotną” żoną.

Jeśli była naprawdę nieistotna, kiedy Sophię uratowano i wniesiono w ramiona Jamesa, dlaczego Sophia „przypadkowo” kopnęła Emily, „nieistotną” osobę, do wciąż nieprawidłowo działającej windy?

Czy wiedział, że Emily również miała klaustrofobię?

Sześć lat temu Emily, James i Sophia zostali złapani w trzęsieniu ziemi poza miastem.

Wtedy, Emily była w pokoju z Jamesem.

Kiedy dom się zawalił, została uwięziona w kącie, a James został zniszczony na zimno.

Aby wydostać Jamesa, Emily użyła gołych rąk do kopania, jej palce krwawiły jak szalone, wreszcie robiąc sposób, by go wydostać.

Kiedy Emily miała się czołgać, uderzył wstrząs wtórny i znowu została pochowana.

Zanim uratowali ją dwa dni później, Emily została uwięziona pod ziemią bez jedzenia, wody ani poczucia czasu, prawie tracąc rozum.

Na szczęście została uratowana, zanim całkowicie oszalała. Ale od tego czasu nie mogła poradzić sobie z zamkniętymi przestrzeniami.

Po wyjściu, pierwszą rzeczą, jaką zrobiła, było szukanie Jamesa, ale zaczął jej unikać, odmawiając jej zobaczenia.

Ona tego nie zrozumiała. W końcu go uratowała.

Chciała to wszystko wymyślić, ale James nie dał jej szansy.

Później James oświadczył się Emily.

Nikt nie wiedział, jaka była wtedy szczęśliwa.

Dopiero po ślubie dowiedziała się, że James został zmuszony przez swoją babcię, Ava Davis, do poślubienia jej. Jedyną, której naprawdę chciał, była Sophia.

Nie wiedziała kiedy, ale James, który powiedział w szkole podstawowej, że chce poślubić Emily, zakochał się w jej dobrej przyjaciółce Sophii.

Zabrzmiał unikalny dzwonek.

W następnej sekundzie James, który patrzył na nią z morderczym wyrazem, nagle stał się łagodny. „Sophia, nie śpisz? Nie bój się, będę z tobą. Będę tam za dziesięć minut”.

Zawieszając telefon, James od niechcenia wrzucił Emily do wanny, nawet nie spojrząc na nią, podniósł spodnie i przygotował się do wyjścia.

Myśląc o jego łagodnym zachowaniu, Emily pomyślała o Jamesie, który traktował ją delikatnie przed trzęsieniem ziemi.

Wiedziała, że ma urojenia, ale nadal chciała spróbować. Co jeśli zmieni zdanie?

„James, ja też mam klaustrofobię, też bardzo się boję. Czy możesz zostać ze mną?”

„Ty?” James wyśmiewał się, odwracając się, by na nią spojrzeć. „Czy choroba psychiczna jest tak powszechna w dzisiejszych czasach? A może myślisz, że naśladując Sophię, możesz sprawić, że zakocham się w tobie? Nie oszukuj się, Emily, nigdy cię nie polubię. Nigdy.”

W tej chwili, była schnięta w wannie, ale jej ciało wciąż drżało „James, od ponad dwudziestu lat, które się znamy, czy naprawdę nigdy mnie nie lubiłeś? Nawet trochę nie?”

— Nie — odpowiedział James.

„Więc dlaczego powiedziałeś, że chcesz się ze mną ożenić, kiedy byliśmy dziećmi?” zapytała.

„Czy potrafisz poważnie traktować słowa z dzieciństwa? Poza tym, jaki mężczyzna odmówiłby kobiecie rzucającej się w niego? Powiedział James.

Łzy Emily natychmiast spadły.

Więc to było to? Myślała, że naprawdę ją kocha i chciał być z nią na zawsze, ale okazało się, że po prostu bawi się jej uczuciami.

Emily mocno ugryzła wargę i wytarła łzy z policzków. „James, rozwiedźmy się. Nie chcę już być kobietą, która rzuca się w ciebie”.

Kiedy go kochała, kochała go całym sercem.

Kiedy nie było potrzeby kochać, mogła odejść bez oglądania się za siebie.

Oddech Jamesa nagle zacisnął, jakby ręka łzała mu serce.

Chciała go zostawić?

To było niemożliwe.

Przez wiele przeszła, by go poślubić, upokorzyła się przed jego rodziną, by zdobyć jego przychylność, była uprzejma dla personelu domowego, dawała drobne prezenty i bała się zrobić cokolwiek, co go rozgniewa.

Nie mogła znieść, żeby go opuścić.

To, co teraz mówiła, było tylko taktyką, aby zwrócić jego uwagę.

Była taka przebiegła.

Nie pozwoliłby jej mieć po swojemu.

„Cieszę się, że się ciebie pozbyłem, Emily. Tylko upewnij się, że trzymasz się słowa”. Z tym James wyszedł, zatrzaskając za sobą drzwi łazienki.

Łzy Emily spadły w niekontrolowany sposób.

Właśnie powiedziała mu, że ma klaustrofobię, a on od niechcenia zamknął drzwi łazienki, pokazując, że to nie obchodzi, a nawet ona umrze.

Emily zawiniła się w wannie. Zanim całkowicie go zgubiła, zadzwoniła.

„Mamo” - powiedziała, a jej głos drżał. „Chcę wrócić do domu. Nadal mnie chcesz?”

Kiedy Emily po raz pierwszy zdecydowała się być z Jamesem, rodzina Johnsonów była bardzo zadowolona.

Ponieważ Emily i James dorastali razem, obie rodziny miały dobre relacje i dobrze się znały.

Związek między dwiema rodzinami był dla nich dobrą rzeczą.

Rodzina Johnsonów zaczęła sprzeciwiać się po trzęsieniu ziemi, kiedy James stał się zimny w kierunku Emily i ciepło w kierunku Sophii.

Kiedy James oświadczył się Emily, ale odmówił ślubu, nalegał na tajne małżeństwo i nawet sam nie poszedł do ratusza, rodzina Johnsonów eksplodowała.

Rodzice Emily zdecydowanie się temu sprzeciwiali. Jej dziadkowie byli wściekli, ale nadal uprzejmie wyjaśniali wszystkie wady małżeństwa z mężczyzną, który jej nie kochał.

Ale wtedy Emily nie mogła wysłuchać żadnych zastrzeżeń.

Chociaż zauważyła, że James był inny, jakie to miało znaczenie? James się jej oświadczył.

To dowiodło, że James ją kochał.

Nie myślała zbytnio o tym, kto kogo bardziej kocha i dlaczego James przeszedł od ciepła do zimna, a potem nagle się oświadczył.

Kochała go.

Tak bardzo go kochała.

Wierzyła, że nawet jeśli w ogóle jej nie kochał, dopóki go kochała i traktowała go całym sercem, w końcu się w niej zakocha.

Była tego pewna.

Wierzyła, że tylko kobieta tak wytrwała w miłości, jak ona, zasługuje na bycie żoną Jamesa i zasługuje na jego miłość.

Jej babcia była tak zła na jej upór, że zachorowała.

Jej rodzice, rozczarowani i wściekli, ostrzegali ją, że jeśli nalegała na poślubienie Jamesa, straci całą rodzinę i nie będzie już dziedziczką rodziny Johnsona.

Wyzywająca wobec zagrożenia matki, Emily weszła do swojego nowego domu z Jamesem, nigdy nie patrząc wstecz.

A potem skończyła w ten sposób.

Upokorzony przez Jamesa penisem, zamknięty w zamkniętej łazience, znów doświadczając klaustrofobii. Ponownie odczuwam strach przed zbliżającą się śmiercią.

Emily nie umarła.

Ponieważ klaustrofobia nie zabiła, tylko przerażała.

Gdy strach osiągnął swój szczyt, powoli ustępował.

Kiedy już nie była tak przerażona, mogła sama otworzyć drzwi i wyjść.

A kiedy wyszła z zamkniętej przestrzeni, znów była normalna.

Emily stała przy drzwiach łazienki, patrząc na miejsce, w którym została upokorzona i torturowana, potem na zdjęcie ślubne z Jamesem na łóżku w sypialni. Chwyciła nieotwartą butelkę czerwonego wina z szafki i rozbiła ją.

Potem poszła do pokoju gościnnego, umyła ciało, kilka razy umyła zęby i wyrzuciła wszystkie swoje rzeczy do kosza.

W końcu poszła do gabinetu i wyjąła dokumenty rozwodowe, które James przygotował pięć lat temu z szuflady na biurko.

Po oświadczeniu James powiedział jej nie tylko o tajnym małżeństwie i braku ślubu, ale także o tych dokumentach rozwodowych.

Dokładniej, nie tylko ten, ale identyczny.

Po otrzymaniu aktu małżeństwa, myślała, że będzie żyć szczęśliwie z Jamesem na zawsze. Potajemnie zerwała dokumenty rozwodowe, tylko po to, by później dowiedzieć się, że James przygotował wiele kopii.

Bez względu na to, ile zniszczyła, James zawsze mógł wyprodukować inny zestaw dokumentów rozwodowych.

Emily zwróciła się do ostatniej strony dokumentów rozwodowych i podpisała swoje imię na dole.

Po zrobieniu tego wszystkiego Emily poszła w kierunku wejścia do willi.

Przed wyjazdem odwróciła się, aby spojrzeć na czystą willę, w której nie było już śladu.

— James, nie będę się już do ciebie trzymał.Możesz być z tym, kogo kochasz. Jeśli chodzi o nas, mam nadzieję, że już nigdy się nie spotkamy”.

Emily odwróciła się i wyszła z willi.

W tym samym czasie podjechało kilkanaście luksusowych samochodów, ustawiając się przed Emily.

Drzwi samochodu otworzyły się i wyszła z drugiego samochodu para w średnim wieku ubrana do dziewiątek, a następnie starsza para o siwych włosach z trzeciego. Reszta samochodów była pełna służących i ochroniarzy.

„Emily, czy w końcu opamiętałaś się? Mama jest tutaj, aby zabrać cię do domu, - powiedziała jej mama.

Emily, czy ten kretyn James zadzierał z tobą? Pójdę dać mu kawałek mojego umysłu, - zadzwonił jej tata.

Emily, moja słodka wnuczko, dlaczego jesteś taka szczupła? Czy ktoś sprawiał ci ciężkie chwile? Chociaż jestem stara, nadal mogę cię bronić, - powiedział jej dziadek.

Emily, moja kochana, chodź do babci. Babcia cię ochroni” - dodała jej babcia.

Dziesiątki służących i ochroniarzy, którzy wysiadli z innych samochodów, pokłoniły się z szacunkiem.

Łzy znów pojawiły się w oczach Emily.

Dorastając, Emily była otoczona przez swoją kochającą rodzinę. Żyła uprzywilejowanym życiem, chroniona przed trudami.

W rodzinie Smithów musiała robić pranie Jamesowi, gotować dla niego, szorować podłogi i schody na kolanach oraz dbać o jego rodziców dzień i noc, gdy byli chorzy. Traktowano ją jak służącą — nawet gorzej niż służąca.

Słudzy dostali zapłatę, ale robiła to za darmo.

Widząc swoją rodzinę biegnącą do niej, Emily uklęknęła, płakając. „Ostatnie pięć lat było moim błędem. Przepraszam.

Dziadek Emily, Aiden Johnson, jej babcia, Mia Wilson, jej ojciec, Chase Johnson i jej matka, Isabella Taylor, wszyscy pomogli jej wstać.

„Głupie dziecko, nie zrobiłeś nic złego. To moja wina jako ojca, że nie nauczyłem cię, jak rozpoznawać złych ludzi, - powiedział Chase.

„Nie zrobiłeś nic złego. To moja wina jako matki, że byłam zbyt pospieszna i nie wyjaśniałam ci rzeczy właściwie. Gdybym to zrobiła, nie poślubiłbyś Jamesa, - powiedziała Isabella.

„To wszystko wina Jamesa. Nic złego nie zrobiłeś. James jest głupi, - powiedziała Mia.

Zgadza się, to wina Jamesa. Nie zrobiłeś nic złego, - powiedział Aiden.

Skyline Villa - druga willa, którą James bogato kupił dla Sophii.

Sophia, ubrana w seksowną koronkową koszulkę, położyła się na dużym łóżku, pochylając się do przodu, aby pochwalić się obfitymi piersiami, patrząc żałośnie na Jamesa, który siedział obok niej. James, wiem, że jesteś zły, bo Emily próbowała mnie zabić. Ale nie możesz całkowicie winić Emily. To moja wina. Nie powinienem był się w tobie zakochać, nie powinienem był trzymać się ciebie. Gdybym nie była z tobą i zrujnowała twoje małżeństwo, Emily nie próbowałaby mnie zabić.

„Sophia, to nie twoja wina”. James trzymał ramiona Sophii. „Nie jesteś drugą kobietą; Emily jest. Pięć lat temu chciałem się z tobą ożenić, ale Emily przekonała moją babcię, żeby zmusiła mnie do poślubienia jej.

— Sophia, w moim sercu jesteś moją żoną — powiedział James namiętnie, choć nie mógł powstrzymać się od myślenia o Emily.

Z prawnego punktu widzenia Emily była jego żoną.

Kiedy Emily poprosiła go o rozwód, jego pierwszą myślą była odmowa.

Nie chciał się rozwieść z Emily.

„Jakuba”. Sophia spojrzała na niego delikatnymi oczami, ponownie pochylając się do przodu, pocierając obfite piersi o jego ramię i podnosząc podbródek, aby zbliżyć czerwone usta do jego.

W tak czułym momencie, chciała kochać się z Jamesem i zostać jego kobietą.

Chociaż James powiedział, że poślubi ją pięć lat temu, nigdy się z nią nie kochał, nawet jej nie pocałował.

Pragnęła kochać się z Jamesem, wierząc, że umocni to ich więź i zapewni jego zaangażowanie wobec niej.

James myślał o Emily, kiedy Sophia nagle się pochyliła, zaskoczając go i sprawiając, że instynktownie się wycofał.

„Jakuba”. Sophia wyglądała na zranioną. „Już mnie nie lubisz? Nic przez to nie miałem na myśli; chciałem cię tylko pocałować.

— Nie — James natychmiast obalił. „Po prostu byłeś dziś przestraszony i nie czujesz się dobrze. Musisz odpocząć. Nie mogę zagrozić waszemu zdrowiu”.

Sophia uśmiechnęła się słodko. — Wiedziałem, James, kochasz mnie najbardziej.

Słysząc jej słowa, James poczuł się jeszcze bardziej zirytowany. „Sophia, moja babcia musi się dziś ze mną zobaczyć. Jutro do ciebie wrócę”.

„James, będę na ciebie czekać”. Sophia posłusznie skinęła głową.

Po tym, jak James odszedł, jej twarz natychmiast stała się niezadowolona.

Nadal musiała znaleźć sposób na poradzenie sobie z Emily. Gdyby tego nie zrobiła, James nigdy by się z nią ożenił.

Pomyślała: „Emily, nie obwiniaj mnie za to, że jestem bezwzględna. Stoisz mi na drodze. James, który pierwotnie nie interesował się mną, nagle staje się łagodny po wypadku trzęsienia ziemi, dając mi szansę wyjścia za mąż z rodziną Smithów.

James użył swojej babci jako wymówki do odejścia, ale gdy tylko wyszedł z Skyline Villa, zadzwonił Ava. James, ty i Emily od dawna nie jedliście ze mną kolacji. Nie mów mi, że jesteś zbyt zajęty. Bez względu na wszystko, wróć w tę niedzielę na kolację.

„Babcia”. James miał zamiar znaleźć wymówkę, by odmówić, ale Ava odłączyła telefon, nie dając mu szansy sprzeciwu.

Patrząc na odłączone połączenie na ekranie telefonu, usta Jamesa wcisnęły się w ciasną linię.

Aby upewnić się, że James i Emily wkrótce będą mieli dziecko, Ava ustaliła zasadę, kiedy się pobrali: musieli zjeść z nią obiad piętnastego dnia każdego miesiąca i spędzić tam noc.

To był dopiero początek miesiąca, dwa tygodnie przed piętnastym. Wezwanie Avy w tym czasie mogło oznaczać tylko jedno.

Emily skarżyła się Avie.

To ona poprosiła o rozwód, ale jak tylko się odwrócił, poszła prosto do Avy, aby złożyć skargę. Co za dzieło.

Jak Ava mogła woleć kogoś tak podstępnego jak Emily od kogoś tak słodkiego jak Sophia?

Cóż, to miało sens. Emily była tak manipulacyjna i dobra w słodkim mówieniu ludzi, że udało jej się oszukać Avę, by zmusiła go do poślubienia jej. Gdyby była tak delikatna i miła jak Sophia, nigdy by czegoś takiego nie zrobiła.

Wydawało się, że jego poprzednie ostrzeżenia dla Emily nie wystarczyły; musiał być bardziej bezwzględny.

Myśląc o karze, którą wcześniej przyznał jej w łazience, James poczuł, że cała krew w jego ciele płynie do pachwiny.

Musiał szybko znaleźć Emily i dać ją surowej lekcji, aby w jednej chwili zapobiec skrzywdzeniu Sophii i pobiegnięciu do Avy, aby narzekać w następnej.

Po wsiadaniu do samochodu, James uderzył pedał gazu i ruszył w kierunku domu, w którym mieszkali po ślubie.

Po drodze minął willę, w której Sophia została uwięziona w windzie przez Emily. James zatrzymał samochód i wszedł do środka.

Była to pierwsza willa, którą James kupił dla Sophii, gdzie zwykle przebywała.

Ponieważ Emily uwięziła Sophię w windzie willi, James zabrał ją do Skyline Villa.

Wewnątrz willi dwóch służących rozmawiało: „Widziałeś krew na krawędzi windy?”

„Tak, o co chodzi? Jak może być krew? Czy pani Brown nie była wykonywana przez pana Smitha? Nie powinna zostać ranna. On ją dociera. Gdyby pani Smith sprawiła, że wykrwawiła, byłby wściekły” — powiedział jeden ze służących.

Drugi służący powiedział: „Ta krew nie pochodziła od pani Brown, lecz od pani Smith”.

„Pani Smith? Czy to nie pani Smith uwięziła panią Brown w windzie? Jeśli ktoś powinien zostać ranny, powinna to być pani Brown, a nie pani Smith” - powiedział służący.

Zdecydowanie była to krew pani Smith. Pamiętasz, jak wszyscy próbowaliśmy uratować panią Brown z windy? Po tym, jak pani Brown została uratowana, pan Smith wyniósł ją na zewnątrz, a pani Brown przypadkowo kopnęła panią Smith. Winda wciąż utknęła między pierwszym a drugim piętrom w tym czasie. Pan Smith zabrał panią Brown, a my wszyscy poszliśmy za nim. Mgliście usłyszałem, jak pani Smith krzyczy z bólu w windzie, ale nikt nie zwracał na nią uwagi i nie odważyłem się nic powiedzieć. Kiedy potwierdziliśmy, że pani Brown jest w porządku i wróciła, zobaczyłem krew na krawędzi windy. Pani Smith musiała próbować wyjść i została przecięta przez zepsute drzwi windy - powiedział drugi służący.

„Pani Smith zasłużyła na to. Gdyby w ogóle nie uwięziła pani Brown w windzie, pani Brown nie kopałaby jej przypadkowo - powiedział służący.

„Zgadzam się, że pani Smith pomyliła się na początku. Ale nie masz pojęcia, jak żałosne były jej krzyki, jakby była ugryziona przez jadowite węże” - powiedział sługa.

„Dlaczego ona krzyczała? Po prostu przypadkowo upadła. Nawet jeśli winda utknęła między pierwszym a drugim piętrom, była to tylko pół piętra. Nie umarłaby po upadku. Jeśli ktoś powinien krzyczeć, powinna to być pani Brown, która ma klaustrofobię i byłaby przerażona w zamkniętej przestrzeni. Pani Smith nie ma takiej fobii - powiedział drugi służący.

„Mówiąc o klaustrofobii pani Brown, czy słyszałeś jej krzyk, gdy była uwięziona w windzie?” Sługa zapytał.