ต่ำอีกนิด!

ต่ำอีกนิด!

"ฮ่าๆ ขาวจังเลย!" มองผ่านช่องม่าน เหมยหลงในที่สุดก็แอบเห็นแสงสว่างอันน่าตื่นเต้นนั้น ทั้งตัวตื่นเต้นจนน้ำลายไหล โดยไม่ทันระวังเผลอพูดความคิดในใจออกมาเสียงดัง

ทันใดนั้น เสียงผู้หญิงสองคนดังขึ้นอย่างโกรธเกรี้ยวจากหลังม่านสีขาวที่บังเตียงคนไข้

"ไอ้เหมยหลงบ้า แกแอบดูฉันฉีดยาอีกแล้วใช่ไหม?! เดี๋ยวฉันจะซัดแกให้แบนเลย!"

เสียงของหญิงสาวคนนี้ฟังดูราวยี่สิบสามสี่ปี เป็นประเภทพริกขี้หนูแท้ๆ โวยวายใส่เหมยหลงอย่างเหลืออด

หมอเจียงไอ่หลานที่กำลังฉีดยาให้เธอ ส่ายหน้าอย่างหมดปัญญา ด่าอย่างโมโห: "เหมยหลง เมื่อไหร่แกจะเรียนรู้ที่จะเคารพความเป็นส่วนตัวของคนไข้บ้าง นี่เป็นสิทธิพื้นฐานที่เราหมอต้องรักษาให้คนไข้ แกยังเหยียบย่ำมันอีก แกทำแบบนี้มากี่ครั้งแล้ว?! ทำให้ฉันโมโหจริงๆ!"

เจียงไอ่หลานตะโกนไปทางเหมยหลงที่อยู่ข้างนอก: "บอกให้รู้นะ ฉันจะฟ้องเรื่องน่าอายที่แกทำให้แม่แกรู้ แม่แกอุตส่าห์มาขอร้องให้ฉันรับแกไว้ ถ้ายังทำแบบนี้อีก แกไสหัวออกไปจากสถานีอนามัยซะ!"

เจียงไอ่หลานฉีดยาให้คนไข้เสร็จแล้วช่วยดึงกางเกงขึ้นให้อย่างเอาใจใส่ พูดขอโทษ: "เป่าจู๋จ๊ะ! คราวนี้พี่ขอร้องเธออีกครั้ง ให้โอกาสไอ้หนูนั่นอีกสักครั้งนะ เดี๋ยวพี่จะเอาไม้ตีฝุ่นไปฟาดมันให้ตาย! แก้แค้นให้เธอ พี่สัญญาว่าจะไม่มีครั้งหน้าอีกแล้ว!"

"ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไร พี่ไอ่หลาน นี่ไม่ใช่ความผิดของพี่ มันเป็นความผิดของไอ้เหมยหลงนั่นต่างหาก ไอ้หมาขี้ไม่ทิ้งเหม็น!"

เสวียเป่าจู๋จัดการเสื้อผ้าตัวเองเรียบร้อย ถอนหายใจโล่งอก แล้วพูดอย่างโกรธๆ: "พี่วางใจได้ค่ะ พี่ไอ่หลาน หนูไม่โทษสถานีอนามัยหรอก หนูจะไปเอาเรื่องกับไอ้เหมยหลงนั่นเอง! มันอยู่ไหนล่ะ?"

เสวียเป่าจู๋โกรธไม่น้อย ช่วงนี้เธอไม่สบาย เป็นโรคอักเสบทางนรีเวช แต่ทุกครั้งที่มาฉีดยา ก็ถูกไอ้เหมยหลงแอบดู นี่มันทนไม่ไหวแล้ว เสวียเป่าจู๋สาบานว่าวันนี้ต้องสั่งสอนเหมยหลงให้ได้

เหมยหลงที่เป็นเด็กหนุ่มรู้ว่าสถานการณ์ไม่ดี จะกล้าอยู่ในห้องต่อได้ยังไง? รีบวิ่งออกจากห้องคนไข้มาที่ลานบ้าน

รีบอธิบายเสียงดัง: "โอ๊ย ขอโทษครับ พี่เป่าจู๋ ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ! คราวหน้าไม่กล้าทำแล้วครับ พี่ไอ่หลาน เรื่องนี้อย่าบอกแม่ผมนะครับ! ผมอายแย่เลย!"

"แล้วก็ พี่เป่าจู๋ครับ ผมแอบดูพี่คนเดียวเท่านั้นนะ คนอื่นผมไม่เคยแอบดูเลย ตรงนี้พี่ต้องเข้าใจนะครับ!"

เหมยหลงรีบพูดเสียงดัง: "อีกอย่าง พี่เป่าจู๋ ผมก็เป็นหมอคนหนึ่งของสถานีอนามัยนะ ฝึกงานกับพี่ไอ่หลาน พี่อย่าถือสาเลย คนไข้ให้หมอดูก็ไม่เห็นเป็นไรนี่!"

"โอ๊ย วันนี้ดึกแล้ว พี่ไอ่หลาน พี่เป่าจู๋ ผมขอตัวก่อนนะครับ! แล้วเจอกันพรุ่งนี้!"

เหมยหลงเห็นเสวียเป่าจู๋รับยาเสร็จแล้วกำลังจะวิ่งออกมา พอเห็นเธอจ้องเขาด้วยสายตาเกรี้ยวกราด เหมยหลงตกใจจนขวัญกระเจิง รีบวิ่งออกไปนอกลาน

แต่พอเขาออกจากประตูสถานีอนามัยได้ไม่กี่ก้าว ก็เห็นเสวียเป่าจู๋เดินกะเผลกๆ วิ่งออกมาอย่างรวดเร็ว แม้ว่าเธอจะเพิ่งฉีดยาที่ก้น เคลื่อนไหวลำบาก แต่ก็วิ่งเร็วเหมือนกระต่าย

ดูเหมือนเธอจะเกลียดเขาถึงกระดูก เหมยหลงหันไปเห็นแล้วรู้สึกหมดปัญญา

รีบเกลี้ยกล่อม: "โอ๊ย พอเถอะ พี่เป่าจู๋ ผมรู้ตัวแล้วจริงๆ! พี่อย่าวิ่งเร็วขนาดนั้นเลย พี่ไม่เจ็บหรือไง? พี่วางใจได้ ไม่มีครั้งหน้าแล้วครับ!"

"ดีนักนะ ไอ้ตัวแสบ! ยังคิดถึงครั้งหน้าอีก!"

เขาไม่ควรพูดเลย พอพูดแบบนั้น เสวียเป่าจู๋ยิ่งโกรธหนัก วิ่งไล่ตามเขาอย่างรวดเร็ว

เธอกัดฟันพูด "ได้เลย ไอ้เหมยหลงตาย วันนี้ดูพี่จะซัดแกให้หนัก! ทุบฟันแกให้หลุดไปสองสามซี่ จะได้ไม่ทำชั่วอีก พี่ชาติก่อนติดหนี้อะไรแกรึไง?"

เสวียเป่าจู๋ตะโกน: "พี่กำลังจะแต่งงานแล้วนะ หมั้นไปแล้วด้วย แกยังไม่ปล่อยพี่อีก ไม่เคยเจอคนแบบแกมาก่อนเลย! วันนี้ ไม่แกตายก็พี่ตาย แกรอดูเถอะ ถ้าพี่จับแกได้ จะซัดให้ตาย!"

เหมยหลงได้ยินแบบนั้น ทั้งขำทั้งเศร้า คิดว่าไปทำอะไรให้โกรธขนาดนี้

นึกถึงปีที่แล้วตอนนี้ เพิ่งเรียนจบจากวิทยาลัยพยาบาล ทำงานเป็นผู้ช่วยพยาบาลชายที่โรงพยาบาลกลางในเมือง เขาขยันทำงานมาก งานที่ควรทำก็ทำ งานที่ไม่ควรทำก็แย่งทำ

แต่ถึงอย่างนั้น เพราะบังเอิญไปเห็นรองผู้อำนวยการโรงพยาบาลกับหัวหน้าแพทย์หญิงคนหนึ่งกำลังมีอะไรกัน เขาก็ถูกไล่ออกอย่างรวดเร็ว

พอมาอยู่สถานีอนามัยในหมู่บ้าน เขาก็ได้บทเรียนแล้วว่า ถ้ามีโอกาสเอาเปรียบผู้หญิงได้ ก็ไม่ต้องเกรงใจ

ยังไงถึงจะรักษาตัวดีแค่ไหน ก็อาจจะพลาดโดนไล่ออกได้ จะมัวเกรงใจอะไร?

แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังมีหลักการ นอกจากเสวียเป่าจู๋ หญิงในฝันของเขา ผู้หญิงคนอื่นสวยแค่ไหนก็ไม่แอบดู ใครจะรู้ว่าดูแค่คนเดียวก็มีปัญหา

เหมยหลงวิ่งขึ้นทางเขาแคบๆ พลางหันกลับไปพูด: "พี่ครับ ขอร้องละ อย่าไล่ตามเลย ถ้าทำแบบนี้ต่อไป ก้นจะบวมนะ! คราวหน้าเถอะ พี่วางใจได้ คราวหน้าถ้าพี่จับผมได้อีก ผมจะยืนนิ่งๆ ให้พี่ซัดให้หนำใจ คราวนี้ปล่อยไปก่อนนะ ได้ไหม?"

"แก... ไอ้ตัวแสบ เหมยหลง ยังคิดถึงคราวหน้าอีก! ดูพี่จับแกให้ได้แล้วจะถลกหนังเลย ให้แกไม่กล้าทำร้ายพี่อีก!"

เสวียเป่าจู๋ไล่ตามเหมยหลงพลางด่าด้วยความโกรธ: "บอกให้รู้นะ เหมยหลง พี่แก่กว่าแกห้าหกปี พี่ไม่มีทางคบกับแกได้หรอก แกเลิกคิดไปเลย!"

"พอได้แล้ว หยุดตรงนั้นแหละ ให้พี่ซัดสักที ให้พี่หายโกรธ พี่จะไม่หาเรื่องแกอีก ไม่งั้น พี่ไม่ปล่อยแกแน่!"

"โอ้แม่เจ้า!"

เสวียเป่าจู๋พูดแบบนั้นไม่พอ เหมยหลงยิ่งวิ่งเร็วขึ้นบนทางเขา ถ้าโดนจับได้ คงโดนซัดจนตายแน่ๆ ผู้หญิงคนนี้โหดจริงๆ นี่เป็นหญิงในฝันของเขาจริงหรือ?

เหมยหลงรู้สึกไม่พอใจอยู่ในใจ แต่วันนี้ไม่รู้ว่าเสวียเป่าจู๋เป็นอะไร แม้จะเดินลำบาก แต่ก็ยังวิ่งเร็วมาก ไม่นาน ก็ไล่เขาจนถึงหน้าผาแห่งหนึ่ง ตอนนี้เขาหนีไม่ได้แล้ว

หน้าผาแห่งนี้ไม่ใหญ่ ข้างล่างก็ลึกแค่ไม่กี่เมตร แต่ถ้าตกลงไปก็น่ากลัวพอสมควร เหมยหลงจำต้องยอมแพ้

เหมยหลงยกมือสองข้างยอมแพ้ "พี่เป่าจู๋ แก่กว่าห้าหกปี แค่นั้นจะแก่อะไรกัน? ยังไงก็ตาม ผมชอบพี่ พี่จะทำไม? บอกพี่เลย พี่คือหญิงในฝันของผม ข้อนี้เปลี่ยนไม่ได้หรอก!"

"พี่เป่าจู๋ ตอนนี้ผมไม่หนีแล้ว พี่ตีเลย! ตีผมให้หนักเลย ให้ผมหมอบราบแทบเท้าพี่ ตายเป็นผีก็ยังเจ้าชู้!"

เห็นเหมยหลงยืนตรงหน้าผา หลังตรง ตาเป็นประกาย มองมาที่เธอ เสวียเป่าจู๋รู้สึกหน้าร้อนผ่าว โกรธน้อยลง

แต่จะให้ปล่อยเหมยหลงไปง่ายๆ ก็ไม่ได้!

"เหมยหลง วันนี้แกจะพูดจาหวานล้อมยังไง ก็หนีไม่พ้นมือพี่หรอก ยืนนิ่งๆ ให้พี่เตะสักสองสามที แล้วก็จบ!"

เสวียเป่าจู๋หน้าแดง พุ่งเข้าไปเตะเหมยหลง เด็กหนุ่มใจหายวาบ หลับตาปี๋